Ik denk dat we het eigenlijk gewoon met elkaar eens zijn . Zonder liefde en veiligheid kom je er sowieso niet. En bij heftige problematiek moet je sterk in je schoenen staan. En ik denk dat dat heel erg kan verschillen, die problematiek, en dus ook de ervaringen die pleegouders hebben. Soms kom je er niet met liefde, veiligheid en duidelijkheid. Dat kost soms jaren, met veel therapieën, en soms lukt het uiteindelijk, helaas, helemaal niet.
Vreselijk! Ik begrijp het alleen niet: hoe dan? Want je krijgt ( ik tenminste wel) pleegzorg maandelijks over de vloer. Plus de voogd 1 x in de zoveel tijd… heel heel heel verschrikkelijk dit!
Dat klopt ook. Soms zijn kinderen zo erg beschadigd dat je er niet komt. Maar wat ik bedoelde is dus: zonder liefde voor het kind, of dat eigen is of pleegkind kom je er zeker niet. Dan hou je het ook niet vol zelf
Grappig dat je zegt dat ik duidelijk geen weet heb van de problematiek van pleegkinderen. Ik werk met uit huis geplaatste kinderen.. Kinderen die vaak ooit pleegkind zijn geweest, maar niet in een pleeggezin kunnen blijven, omdat hun problematiek TE complex is. Vaak is daar geen sprake meer van simpelweg hechtingsproblemen, maar zijn het écht hechtingsstoornissen. Deze jongeren kwamen in de gesloten jeugdzorg terecht, maar leven nu bij ons juist op een open groep, met intensieve, positieve en liefdevolle begeleiding. En wij mogen ze niet eens aanraken (ja voor een knuffel als ze dat willen). En ja heus gaan zij wel eens grenzen over en is er echt wel eens sprake van lastig gedrag. Maar juist door liefde, begrip, een lange adem en uitleg bij hoe het ook zou kunnen leren ze en ontstaat er steeds meer gezond gedrag. Maar je zal vast gelijk hebben en ik zal niet weten hoe ik bepaalde problematiek moet benaderen en heb je gelijk dat je pleegkinderen juist anders moet behandelen dan je eigen kinderen. In mijn ogen is het enige wat ze extra nodig hebben is geduld, begrip, uitleg, liefde creatieve benadering. Dat is wat bij onze kinderen op de groep werkt.
Wij, als pleegouders, vinden het bericht uiteraard ook afschuwelijk en vragen ons echt af, als het waar is, hoe het heeft kunnen plaatsvinden. Dus niet 1 afschuwelijke gebeurtenis, maar stelselmatig. Onze pleegzorgwerker heeft nauw contact met ons en wil vrijwel altijd ook even X zelf zien De voogd zien we vrijwel niet, maar zou kunnen. We zijn zo uitgebreid gescreend, dat een strafblad echt geen optie was.. Over de discussie of je een pleegkind anders moet benaderen of niet kan ik maar 1 antwoord geven: ja. Die benader je anders. In alles. En toch ook weer helemaal niet. Je zit constant in een grijs gebied. Als het perspectief niet duidelijk is, hoever wil en kun je zelf hechten? Als de trauma's niet duidelijk zijn, hoe kun je een kind benaderen. Als de trauma's wel duidelijker worden, het constante gevoel dat je het nooit goed genoeg doet. De klappen die je opvangt vanuit bio ouders. Een voogd die je te adaptief noemt. Etc etc Een klein voorbeeldje waarin je ziet dat je anders handelt: Onze kinderen moesten wel eens naar de gang, als consequentie. Ons pleegkind niet. Want fors trauma. Die moet weten dat het altijd welkom is. Altijd zijn we er. Toen het perspectief niet duidelijk was noemden wij ons bij de voornaam. Anders dan bij onze eigen kinderen natuurlijk. Een pleegkind is niet hetzelfde als een eigen kind. Houd ik van X zoals van mijn eigen kinderen? Absoluut. Nu wel. Maar als je nog leeft in het ongewisse of je perspectief gaat bieden of niet, dan kun je niet je hart helemaal geven. Want hoe moet je afscheid nemen. Of zou jij van je eigen kind gewoon afscheid kunnen nemen? En na een jaar vann de volgende? En zo verder? Pleegzorg is het mooiste wat er is, maar ook het intensiefste wat we kennen. Raden we het aan? Absoluut. Maar niet aan iedereen. (Voordat ee gestart waren vonden we dat iedereen het moest kunnen doen. Nu denken we daar echt anders over. De casus die we mogen doen is ook niet helemaal standaard of mild ofzo )
Deze triggert mij heel erg. Helaas is het enorm waar en is het misschien maar het topje van de ijsberg.
Ik denk dat het ook heel erg ligt aan de leeftijd van de kinderen, en een getraumatiseerd kind in huis, 24 uur per dag, is echt anders en intensiever dan op een groep werken. Ik ken dus een gezin waarbij de pleegkinderen dag in dag uit, 24 uur per dag de grenzen opzochten. En dat kan soms echt heel heftig zijn. Dat krijg je niet 123 goed met liefde. En is voor de pleegouders echt heel erg zwaar, want je je staat altijd voor 100% aan. Ik heb trouwens ook echt heel erg schrijnende verhalen gehoord over gesloten jeugdzorginstellingen, bij sommige instellingen gaat of ging (want gesloten) echt veel en veel te veel mis, waardoor de kinderen er juist extra trauma's bij kregen.
Ik heb ook wel eens gedacht aan pleegzorg, maar nu ik van dichtbij zie hoe het kan zijn, weet ik dat ik er absoluut niet geschikt voor ben. Misschien in de toekomst als weekend gezin. Maar niet fulltime. En ik heb respect voor de mensen die het wel doen en vooral ook volhouden als het lastig wordt. En soms gaat het helemaal niet meer, vreselijk voor het kind, maar ook voor de pleegouders, want dat is het laatste wat je wil.
Dit snap ik inderdaad ook niet. Het is niet 1 incident geweest en wat ik begrijp ook goed aan het meisje te zien geweest. En meldingen van alle kanten.
Ik ga er ook vanuit dat het waar is. Maar hoe en wat.. En waarom er niemand ingreep.. Daar zal onderzoek uitsluitsel in moeten geven
Ik denk dat als je beeld al niet rooskleurig is , je al een heel eind bent. Wij hebben tijdens de cursus wel eens gezegd dat we het allemaal ontmoedigingsavonden vonden. We snappen nu waarom Maar als ik hem savonds hoor roepen: mama kus.. Dan weet ik dat het het allemaal waard is geweest. Hij weet, die kus komt. Ik kom Altijd En hij heeft dat mogen leren.
Nou inderdaad, en toch denkt het de lading niet van de realiteit en dat die nog zwaarder is dan wat ze vertelden. Het is gewoon anders als je er 24/7 mee leeft en de moeilijkheden niet even ‘uit’ kan zetten. En dat is iets wat je volgens mij pas echt vol kan begrijpen als je het zelf ervaart. Ik heb zelfs, toen alles echt op zijn allermoeilijkst was, gedacht dat we er nooit aan hadden moeten beginnen. Gelukkig is er nu ook weer ruimte voor alle mooie herinneringen, en ben ik toch dankbaar dat we dat hebben mogen meemaken.
Youp van het Hek heeft vandaag in het NRC een zeer treffende column geschreven over wat er gebeurd is rondom dit meisje
Wat betreft de discussie over een pleegkind wel/niet anders aanpakken: Ik heb al mijn kinderen nooit helemaal hetzelfde ‘behandeld’. Ze hebben nl allemaal wat anders nodig. En dat komt dan naast de liefde en aandacht, die zijn evident en staan daar los van. Maar mijn jongste dochter (pleegkind) had toch echt veel meer structuur, duidelijkheid en consequent handelen nodig dan mijn andere kinderen. Dat is niet slechter of beter, maar simpelweg anders, omdat dat nou eenmaal was wat nodig had. En ook dat staat los van de liefde die ze kreeg. Ze zei laatst nog tegen me dat, nu ze weer bij haar moeder woont, er weinig regels zijn en geen consequenties zijn als ze zich niet aan de regels houdt (ik denk overigens dat ze dit wat simpeler weergeeft dan dat het werkelijk is, maar zo ervaart ze het nu iig). En dat vond ze maar raar en verwarrend. En toen kreeg ik te horen dat ze het bij ons toch veel duidelijker vond. En daar kreeg ik dus echt een brok van in mijn keel, want na alle strijd en alle moeite om haar die duidelijkheid te geven, ervaarde ze nu dus ook dat dat best nog wel nut had. Dus ja, ik denk ook dat sommige kinderen anders opgevoed moeten worden dan andere kinderen. Het is imo heel kort door de bocht dat alle kinderen alleen maar liefde en aandacht nodig hebben. Dan ga je toch voorbij aan de individuele behoeftes van een kind. Want naast liefde en aandacht hebben kinderen over het algemeen toch wel wat meer nodig.
Wat een gekke discussie voeren jullie in dit topic. Ik mag toch aannemen dat jullie allemaal vinden dat ( hoe moeilijk het meisje het zelf ook maakte? ) het not done is om een iemand (laat staan een kind) half dood het ziekenhuis in te werken.. Dat bedoelen jullie vast niet, maar in relatie tot dit artikel vind ik dat jullie allemaal maar een rare discussie voeren
Ik geloof niet dat dat de strekking is van welke discussie dan ook. Natuurlijk is het gesprek hier over pleegzorg ver weg van de inhoud van het nieuwsbericht. Maar niemand hier zegt wat jij suggereert dat er gezegd wordt. Je zou kunnen zeggen dat we on topic moeten maar voor de rest...
Dat is niet hoe ik het lees. Imo is het de vraag hoe te handelen bij signalen. In het begin ging het erover of je die anders moet bekijken en verschil moet maken tussen een kind wat thuis woont en een kind wat uit huis geplaatst is.
Ik heb nog een aanvulling. Dat is dat dit bericht echt heel weinig informatie geeft. Iedereen heeft de neiging om het in te vullen binnen hun denkkader. Dat is iets wat we moeten toevertrouwen aan de professionals ondanks dat die ook fouten kunnen maken. Aan de hand van het bericht zijn er veel mogelijkheden over hoe het is gelopen. De betrouwbaarheid van berichtgeving is ook niet altijd alles. Dat laatste is ook iets om kritisch over te zijn. Zeker wanneer dpg media een steeds groter aandeel probeert te krijgen. Het veroordelen is nog altijd aan de rechter.
Het gaat toch niet over wat intensiever is, maar om wat een kind nodig heeft? Ik zeg toch ook niet dat het niet zwaar is voor pleegouders? Pleegouder zijn lijkt mij 100% zwaarder dan op een groep werken. Het ging erover dat je aangaf dat er bij pleegkinderen soms handelingen nodig zijn die zij niet prettig vinden en dat ik mij er niet in kon vinden dat er bij pleegkinderen andere onprettige handelingen nodig zouden zijn dan bij biologische kinderen. Dat pleegkinderen vaak een andere benadering nodig zouden hebben, dat denk ik wel. Maar juist meer met geduld en meer liefde. Meer uitleg en meer begrip. En ik snap dat een pleegouder of welk ander mens daar soms de energie niet voor heeft, maar dat betekent niet dat die pleegkinderen dan nog krijgen wat ze nodig hebben. Of de waarheid niet meer spreken. Ik vond je bericht nogal negatief over pleegkinderen, omdat mijn ervaring is dat deze kinderen ook de waarheid wel willen spreken en ik de ervaring heb dat ze dit uiteindelijk ook doen, wanneer je ze steeds weer laat voelen dat ze zich mogen uitspreken, dat hun woord er mag zijn. En ja dat duurt vaak erg lang omdat ze iets anders aan moeten leren dan wat ze gewend zijn. En dat gesloten jeugdzorg traumatisch is geweest voor veel kinderen is zeker waar! Dat had regelmatig echt niks meer met zorg te maken. Juist door de repressie gerichte aanpak en dat is wat voor gevoel ik kreeg bij jouw bericht waar ik oorspronkelijk op reageerde over ‘handelingen die pleegkinderen niet prettig vinden’. Daarom vroeg ik voorbeelden. Het kwam op mij namelijk over alsof je repressie vergoelijkt en dat probeerde ik te checken.