Wat bijzonder om zulke dingen te hebben. Ik heb in groep 8 mijn werkstuk en spreekbeurt over de tweede wereldoorlog gedaan. Mijn opa wou er echt niet over praten. Hij had ook een nummer op zijn arm getatoeëerd staan wat ze toen hebben gedaan. Identificatie nr ofzo was dat geloof ik. Nog gezocht toen op zijn zolder naar spullen maar konden niks vinden. Vorig jaar ook naar kamp Vught geweest. Neefje van toen 8 was ook mee. Vind het belangrijk dat erover verteld blijft worden.
Ik denk dat je het nationaal archief bedoeld. https://www.nationaalarchief.nl/onderzoeken/zoekhulpen/arbeidsinzet-1940-1945 Allicht vindt je wat bekenden. Ik had de persoonskaarten van de huishoudens van mn opa en oma. Kon zodoende ook hun broers vinden.
Mijn vader spaarde alles van de tweede wereldoorlog. Omdat hij wist dat hij ziek was verkocht hij alles. Dit hebben ik uit de stapel kunnen redden. Mensen waren zeer geïnteresseerd hier in maar kon het niet over mijn hart verkrijgen om dingen uit de omgeving en familie weg te doen. Mijn vader vond me geloof ik een sentimentele muts maar begreep het wel.
Ja ik denk dat het dat is! Wat mooi om de verhalen nog te kunnen horen! Bijzonder dat je zoveel informatie nog hebt. Precies wat je zegt belangrijk om te hebben en uiteindelijk door te geven.
Oooh wat heftig voor je opa. Toen mijn opa overleed was ik te jong. Mijn oma kon het er niet over hebben. Nu heb ik gisteren het dagboekje doorgelezen en blijkt dat deze man 2 deuren verder woonde dan mijn oma. Ze is zelfs benoemd in het boekje. Blijkt bij terugkeer naar de woonplaats dat mijn oma altijd daar is gebleven. Dat moet behoorlijk heftig zijn geweest.
Ik snap dat wel, want zijn toch je roots. En wat mensen ook zeggen: het verleden ( van je familie) maakt dat jij bent wie je bent.
Dat is het. De kinderen van nu hebben meestal geen levende familie meer die het hebben meegemaakt. Dit soort tastbare herinneringen kunnen het verhaal dan levend houden. Zo heeft mijn oudste zoon in groep 8 een mini-museumpje ingericht over de oorlog. Toen kregen we van mijn moeder foto's en een paar documenten van mijn opa en zijn kamptijd (krijgsgevangen in een jappenkamp destijds). Daar zat ook een kompas bij wat van een Japanse soldaat geweest is. Niemand die weet hoe hij eraan gekomen is. Opa sprak nooit over die tijd. Behalve 1 keer. Na het kijken van een film over zo'n kamp. "Leuke film. Maar lijkt er niks op" En dat was het.
Het enige wat ik verder weet is dat hij ooit wist te ontsnappen, maar weer gepakt is. Lijkt me idd heel heftig geweest voor jouw oma...
Zo'n ontsnapping en weer vast zitten gaat je ook niet min de koude kleren zitten. 2 Deuren verder op waren gevlucht vanwege de heftigheid. De kogelinslagen zitten nog steeds in het huis. Je moet het weten anders denk je dat het komt omdat het een oud huis is. (Mijn oom woont er in)
Helaas helemaal niks kunnen vinden. Ook gekeken waar mensen niet naar Duitsland waren gebracht maar niks bekend. Het enige wat ik online vond was de overlijdensakte van hun kind die ze hebben verloren. Ik wist dat ik anders nog een tante zou hebben. Maar wist niet wanneer en hoe ze was overleden. Blijf nog wel even doorzoeken.
Daarom ook willen weten waar mijn opa was. Ook nog zoeken wanneer ze getrouwd zijn. Weet niet of ze toen al samen waren. Eerder begreep ik ook niet hoe het zat met de straat waar ze woonde maar dat was later veranderd van naam. Zo kom je steeds een beetje te weten.
Dit gaat een lange werkdag worden...kleine man is heel de nacht al bezig met "net wel/net niet" aanslaan. Oftewel ik ben de hele nacht in energysavingsmodus maar slapen is er zo niet bij. Geloof niet dat ik op deze manier fit for duty ben gezien t type werk wat op me wacht.
05:25 meneer ging slapen. Dus ik ook slapen 06:00 goedemorgen mama... Auw auw auw. Sterkte jij!!! Waar is de tijd dat we de nacht doorhaalden en een geweldig verhaal erbij hadden... Brakke nacht gehad. Wat heb je gedaan? Koter. Wat was er? Nou eigenlijk he-le-maal NIKS en toch van alles in zijn agenda.
Vorige week waren we ineens de step van C kwijt. Ze gebruikt ‘m bijna nooit dus we begrepen er niks van. Hebben ‘m ook nog niet terug gevonden. Vandaag vraagt N of ik zijn step uit de schuur wil pakken. Ik zei nog dat ie in de tuin staat maar daar stond ie niet. Kijk ik in de schuur.. geen step. Vorige week stond ie nog in de tuin en heeft ie ‘m niet gebruikt. Overal gezocht in de buurt maar nergens te vinden. ik word hier echt moe van. Er worden constant steppen gestolen bij school en in de buurt.
Misschien een oproepje plaatsen op social media ofzo? Maar vervelend zeg. Wordt hij dan gewoon uit de tuin gepakt? Kan de poort niet op slot?
Heel bijzonder, in mijn jeugd werd ook veel over mijn opa gesproken maar als kind bleef dat niet echt hangen. Nu komt er steeds meer naar boven + foto's e.d. en is er een artikel over hem geschreven door mijn nicht. Hij heeft in de Jappen oorlog gevochten en 3 jaar in Yokohama (concentratiekamp) gezeten. Heeft de meest vreselijkste dingen gezien. Mijn opa was 1 van de weinigen die Engels kon spreken, lezen en schrijven en diende als correspondent. Na de bevrijding heeft hij een jaar in San Fransico gezeten. Mijn oma wist niet waar hij was tot zijn bevrijding. De notificatie van zijn bevrijding is ook bewaard gebleven. Bij uitzending mochten er geen persoonlijke spullen mee, hij heeft doen een hoek van zijn plunjezak open gemaakt en zijn trouwring erin genaaid en dicht gemaakt, zodat hij altijd een herinnering aan thuis had. En zo nog meer verhalen. Wat had ik ze graag van hem zelf gehoord. Hoop dat je meer kunt vinden