OK, een beetje een vage titel, maar ik wist niet zo goed hoe ik dit topic moest noemen. Het topic zou ook wat vaag kunnen zijn, maar ik vind het lastig om het gedrag duidelijk te omschrijven, dus stel maar vragen als er iets niet duidelijk is. Het gaat over mijn zoon, intussen al bijna 9. Hij is eigenlijk een vrij makkelijk kind, is goed te corrigeren en gedraagd zich over het algemeen erg goed. Toch heeft zijn opvoeding ook zijn uitdaging, zo zegt hij echt op bijna alles "nee", of gaat discussies aan waar eigenlijk niets de discussiëren valt. Ik zal een voorbeeld geven, hij wilde vandaag schoenen met veters maar moet nog leren veters strikken. Ik laat het zien stap voor stap. Hij weigert om te kijken wat ik doe en de stappen te volgen. Toch wil hij het ontzettend graag leren, maar begint gelijk bij stap 3. Nou geloof ik best wel dat je ook veters kan leren strikken door het zelf te proberen, maar dat lukt dan toch niet en dan gaat hij huilen, uit frustratie en wil gelijk opgeven. Ander voorbeeld, als hij plus en min door elkaar moet rekenen, raakt hij in de war. Als hij dan veel sommen heeft zeg ik, zullen we eerst alle plussen maken en dan de minnen, nee dus. Prima, probeer het op jou manier, vervolgens weer tranen van frustratie, geschreeuw etc. Als hij dan uiteindelijk toch eerst plus en dan min maakt, is het zo klaar. Maar het is ook bij alledaagse dingen, zeg ik het wordt al donker, zegt hij ik vind het nog erg licht. Zeg ik we moeten om 10 uur bij de kapper zijn zegt hij, om 2 voor 10, zeg ik die auto is geel, nee groengeel (ook al is hij echt kanariegeel). Het klinkt allemaal erg onschuldig, maar het staat hem echt in de weg. Hij wil graag dingen leren, dingen doen, maar wil niets van mij aannemen. Vervolgens is hij wel gefrustreerd en huilt of schreeuwt omdat het niet lukt. Ook het discussiëren, het lijkt wel alsof hij de hele dag super alert is op wat ik zeg, omdat hij mij "moet" tegenspreken. Ik denk niet dat ik heel streng ben, of hem een slecht gevoel geef als hij iets niet kan. Ik moedig hem veel aan om dingen te proberen. Wel is hij super perfectionistisch en verwacht van zichzelf dat hij overal super goed in moet zijn. Is er iemand die toch iets uit mijn topic herkent of tips heeft hoe ik hier mee om kan gaan?
Ik heb geen ervaring met zoveel frustratie, maar wel een zoon die erg stipt is. (Hij is ook 8 jaar) Als ik om bijv 09:58 uur zeg het is 10 uur, zegt hij nee het is 2 voor 10. Tja, dat klopt wel. Hij zou ook gerust de kleur van de auto in twijfel kunnen trekken. Dan haal ik mijn schouders op en laat hem daarmee. Ik ga daar geen discussie over aan. Wbt de veterschoenen. Het was denk ik kort voor jullie de deur uit moesten? Zou hem dat stress kunnen geven? Zo van het moet nú lukken? Het huilen enzo herken ik niet. Als je er op een later moment met hem over praat, kan hij dan uitleggen wat hij voelt op zo'n moment? Waar komt die frustratie vandaan? Lijkt me heel lastig. Want natuurlijk is het prima als een kind het op zijn eigen manier wil proberen, maar als het bij mislukken zulke buien geeft is dat voor jullie allebei erg vervelend. Hopelijk krijg je fijne tips!
Is ie niet aan t pre-puberen? Die hormonen kunnen al jaren daarvoor mee beginnen te draaien kennelijk, zowel bij knullen als bij meiden.
Hoe gaat het op school? Kan hij daar wel goed meekomen of heeft hij daar moeite mee? En hoe reageert hij op school.als er iets niet lukt?
Wat op school goed gaat is dat hij juist heel goed luisterd, super meewerkt en keihard zijn best doet. Hij heeft leuke vriendjes en ligt goed in de groep. Maar school is erg moeilijk voor hem. Hij heeft heel veel moeite met lezen en schrijven (dyslexie) en werkt in een te laag tempo. Hij doet nu het schooljaar overnieuw en er zijn aanpassingen voor hem. Toch merkt hij best wel dat het voor hem anders is, dat hij veel meer moeite doet, maar dat anderen het veel makkelijker afgaat. Frustratie en boosheid uit hij echt nooit op school. Huilen denk ik in principe ook niet. Ik merk soms wel als ik hem dan na een schooldag ophaal hij er helemaal doorheen zit en dan dwars/ bozig doet.
Ik denk dat daar dan ook wel een deel van de oorzaak zit. Op school loopt hij op zijn tenen, gaat het moeizaam en doet hij zijn uiterste best. Dus is thuis de koek volledig op en reageert hij het thuis af. Ik heb geen echte tips hoe daar mee om te gaan, maar hopelijk geeft de zomervakantie straks weer wat rust.
Heel herkenbaar je verhaal. Ik vraag me dan ook af of het leeftijdsgebonden kan zijn en wellicht inderdaad iets van pre puberen zoals genoemd wordt? Ik lees mee voor tips. Zoon, zelfde leeftijd (ietsje ouder). Gedrag school en thuis exact zo als jij schrijft enkel dat hij juist heel goed mee komt en wat voor loopt (en niet gaat huilen maar juist boos wordt).
Het voorbeeld van 2 voor 10 zou hier ook heel Goed kunnen voorkomen maar dat is in mijn ogen puber gedrag Ik denk dat hij thuis de frustratie laat gaan door huilen en schreeuwen maar hij is 9 dus ik zou wel in gesprek gaan dat hij niet hoeft te schreeuwen waarom maak je thuis plus en min sommen met hem ? En de veters tja dan gaat ie het zelf maar doen als ie loopt te schreeuwen ga ik niet meer helpen maar dan red ie zichzelf er maar mee en krijgt ie wel die schoenen aan en zoekt ie het maar uit Hij is 9 dus hij kan een hoop zelf
Ik heb ergens gelezen dat door veel ouders 8 jaar als de moeilijkste leeftijd wordt gezien..... https://www.jmouders.nl/kinderleeftijd-moeilijkst/#:~:text=De%20leeftijd%208%20kwam%20eruit,rollen%20en%20hun%20ouders%20negeren.
Mijn jongste is 8 (nov) hij loopt ook voor met veel dingen, daardoor gaan de meeste dingen hem gemakkelijk af. Hij legt voor zichzelf ook de lat erg hoog. Als dan iets niet lukt wordt hij ook erg boos.
Dat van 2 voor 10 doet onze zoon al van jongs af aan. Bij hem is het echt dat punctuele. 10 uur klopt gewoon niet, want het is nog geen 10 uur. Qua corrigeren is dat soms best lastig. Toen hij 2 was zei mijn man een keer tegen hem: 'R je mag niet met volle mond praten' Weet je wat zijn weerwoord was? 'hij is niet vol hoor, daar is nog plek" en hij wees met zijn vinger het stukje waar nog plek was. Nu dus de regel hier: niet praten met eten in je mond.
Interessant. Ik merk ook dat als hij zo boos wordt, het vele malen beter werkt om hem een hand op de schouder te leggen of zo mogelijk te knuffelen(als hij het toelaat), dan terug boos te reageren. Hier legt zoon zijn lat ook hoog.
Doet onze oudste ook. Hij heeft ass en je moet bij hem HEEL duidelijk zijn. Zo meteen, bijna , straks zijn woorden die niet kunnen. Wat eten we ? Aardappelen met worst en appelmoes zeggen en het zijn gebakken aardappelen dan kan hij daar door wel wat van vinden . Wanneer eten we? Nog 5 minuten (is dan ook zo ingeschat) en het is toch ietsje langer. Dan kan hij aan tafel zitten en zeggen: je hebt om 45 gezegd nog 5 minuten, het is 52 en we hebben nog altijd geen eten. Hij kwam en komt vaak heel erg cheffig over maar voor hem is het gewoon moeilijk schakelen iedere keer.
Natuurlijk zeg ik ook dat ik hem echt niet meer help op het moment dat hij schreeuwt. Het komt in het topic misschien ook over alsof hij de halve dag loopt te schreeuwen. Dat is echt niet zo, gelukkig.
Ja of haar gewoon even met rust te laten, het is dan vaak best snel over. Jongste legt de lat voor zichzelf ook hoog, kan echt boos worden als ze iets niet meteen kan, of als iets niet snel genoeg lukt. Letterlijk nemen van dingen doet ze ook, en vrijwel overal wordt over gediscussieerd. Wij moeten echt even opletten hoe de vraag gesteld moet worden. Fijn om herkenbaarheid te lezen.