Vanuit dat perspectief is het inderdaad heel anders. Wij hebben beide een prima salaris om onszelf te onderhouden, en hebben dat dan ook altijd gedaan voordat we elkaar ontmoetten. Het voelt fout om op zijn geld te 'teren' als ik zelf ook voldoende heb om van te leven. Als ik tbm zou zijn, zou ik er ook anders in staan hoor. Of als we misschien sinds onze jeugd al bij elkaar zouden zijn bijvoorbeeld ook. Wij ontmoetten elkaar toen we al ouder waren, ik was bijna 30 en hij 34.
En heb je dat gevoel dan bijvoorbeeld niet als je op vakantie bent. Want die betaald uw partner? Is er een reden waarom je het dan wel prima vind? Of voelt dit gewoon anders aan?
Maar als je samen bent in een relatie. Je hebt beiden een inkomen, dan is het toch niet meer jezelf onderhouden? Je bent samen, je hebt de financiële zaken verdeeld over jouw en zijn rekening. Je draagt de financiële lasten samen. De een betaald misschien wat meer dan de ander door verschil in inkomen. Maar wat zijn dan de dingen waar jij niet aan mee wil betalen? Als een van beiden een erg dure hobby zou hebben en diegene heeft de neiging om regelmatig een deuk te slaan in jullie financiële middelen en je spreekt dan af dat elk een x-bedrag per maand vrij mag besteden, dan snap ik dat goed. Maar verder? Ik weet het gewoon echt niet. Maar goed dat zal vast komen doordat ikzelf geen inkomen heb en daarin dus afhankelijk ben van mijn man.
Maar uw man is ook afhankelijk van u natuurlijk. Zonder uw aanwezigheid en inzet voor jullie grote gezin was er voor hem mss geen carrière geweest? Het zou maar erg zijn ,als hij zou zeggen: Neen sorry je moet uw plan trekken
Ik heb hetzelfde. Ben geen TBM, nooit geweest ook We verdienen allebei een mooi salaris, maar mijn man net iets meer dan ik (en werkt ook iets meer uur per week). De verdeling zal zo’n 55-45% zijn. Ik zie spullen of ervaringen ook absoluut niet als “zijn” dingen of “mijn” dingen. Het is bij ons heel vanzelfsprekend dat alles van ons is. Daarmee bedoel ik niet dat ik zijn spijkerbroek eens aantrek of dat hij een van mijn tassen meeneemt naar het werk, maar we zien echt alles als van ‘ons’. Er is gewoon één grote hoop en de ene keer geef ik eens wat meer uit en de andere keer hij. Is nooit ruzie of gedoe over. Ik kan me dus echt nul komma niets voorstellen bij alles opsplitsen en zeggen “dat is van hem, daar betaal ik niet aan mee van mijn zuurverdiende centen”.
Precies. Hij heeft idd carrière kunnen maken. Juist omdat hij wist dat het thuis prima reilt en zeilt en hij geen rekening hoefde te houden met kdv/bso/schooltijden ed. Zijn baan is niet makkelijk in deeltijd of combi te doen. Dus is hij daarin zeker van mij afhankelijk.
Bij ons is het puur het 'vrij te besteden' bedrag wat voor onszelf is.. dus het voelt wel als de financiële lasten samen dragen, maar wat daarnaast over blijft is voor onszelf. Zeker kun je ook een X bedrag afspreken wanneer alles op 1 hoop komt, maar waarom zou je moeilijk doen als het ook makkelijk kan (in ons geval dan). Daarbij rookt mijn man en hij heeft een dure audio hobby + hij investeert regelmatig in crypto. Ik ben altijd vrij zuinig geweest en nogal een control freak qua uitgaven/inkomsten. Ik zou een error krijgen als ik ineens veel uitgaven zou zien op de rekening en ik wil niet meebetalen aan pakjes shag e.d. inderdaad, zonde van het geld vind ik het. Wij betalen dus wel dingen gezamenlijk, maar hebben ook gewoon 'ons eigen' geld om vrij te besteden. Ik zou niet anders willen.
Vakanties en weekendjes weg krijg ik cadeau van hem hij staat er op dat hij dat betaalt voor mij. In het begin van de relatie vond ik dat moeilijk te accepteren omdat ik het vervelend vind als iemand zo veel geld aan me uit geeft, maar inmiddels ben ik er aan gewend zonder het vanzelfsprekend te vinden.
Hier gaat het precies zo, behalve dat we geen gezamenlijke rekening hebben. Mijn man betaalt de hypotheek, auto, gas e.d, ik betaal de kinderopvang, studieschuld, boodschappen. Wat overblijft is voor onszelf.
Aan zijn auto/benzine. Aan zijn verzekeringen, aan zijn telefoon. Aan zijn etentjes of uitjes met zijn vrienden. Aan zijn kleren en schoenen. Aan zijn zonnebank, aan zijn lunch welke hij op z'n werk koopt. Eigenlijk wil ik nergens aan meebetalen, behalve aan dat wat we samen delen en dat verdelen we dus ook naar rato dus de financiële lasten dragen we samen, zo voelt dat voor mij althans. Buiten dat is de rest lekker ieder voor zich.
Gelukkig wordt dat anno nu juist als heel verstandig geacht. De wet is niet voor niets aangepast dat mensen niet meer standaard in gemeenschap van goederen trouwen.
Mijn man heeft helaas een moeder met Alzheimer en ze hebben een financieel plan moeten maken om haar geld zo snel mogelijk op te maken. Haar kinderen krijgen een schenking op papier maar daarin wordt ook heel duidelijk vermeldt dat de schenking echt voor de kinderen is, en niet voor de partner wanneer we uit elkaar zouden gaan. Los van hoe wij getrouwd zijn of wat wij vast hebben liggen.
[/QUOTE] Als je er zo instaat is gescheiden financiën inderdaad de beste optie. Wij hebben dit totaal niet. Maken beide keuzes die de ander niet zou maken. Man wil bv ieder jaar de nieuwste iphone, ik koop graag hele dure zonnebrillen. Snappen we beide niks van maar zijn we geheel oke mee. Ik gun hem datgene waar hij blij van word en visa versa. We werken beide hard om als gezin en persoonlijk gelukkig te zijn ongeacht wat dat uitgave patroon is. Dus dan werkt 1 hoop prima.
Afhankelijk van hoe lang je al samen bent zou ik dat toch gek vinden. Mijn man is inmiddels gewoon een zoon voor mijn ouders. Zouden ze hem actief "buitensluiten" zou ik dat toch raar vinden.
Bij bepaalde bedragen begrijp ik wel dat het op papier duidelijk moet genoteerd staan. Wat je er dan mee doet met het geld , bepaal je uiteindelijk zelf. Ik denk dat mijn schoonouders zouden durven uitsluiten maar dat geld zou gewoon gebruikt worden voor het gezin, daar twijfel ik geen seconde aan.
Dat vind ik dan niet gek. Zoals ik het lees kan de “kouwe kant” geen aanspraak maken op het geld bij een scheiding, op welke voorwaarden ze ook getrouwd zijn.
Wij ook. En hij staat op mijn naam, dus is van mij . Op mijn naam gezet omdat ik meer schadevrije jaren heb, dus meer korting = goedkoper! Samen betaald, dat dan wel weer
Oeh en waarom proef ik hier toch weer dat het beter is van 1 hoop? Ik gun mijn man ook alles, en hij mag mijn hele (spaar)rekening hebben als hij dat zou willen of nodig hebben. Hoe je je financiën ook beheert heeft niks te maken met gunnen of kopen waar je blij van wordt imo, want wij gunnen elkaar ook alles, maar mijn man betaalt het gewoon van zijn rekening en ik van de mijne.