Oh dat kan prima. Ik zeg ook dat ik het raar zou vinden en benoem als voorbeeld mijn man, dus in onze persoonlijke situatie zou ik dat gek vinden.
Precies wat ik bedoel, waar ik het met mijn man over had. In de praktijk werkt het gewoon niet zo, althans niet in gemeenschap van goederen. Niemand legt dan toch ooit vast dat er bepaalde uitgaven van precies dát geld gedaan wordt? Oké, in de aflossing van een hypotheek stoppen zou op die manier kunnen. Maar bij 'gewone' uitgaven betekent toch dat je het geld uitgeeft? En is dat aan een reis, dan is het geld erna verbruikt. Is dat aan een auto, dan zou je dat op zich kunnen laten vastleggen (wat ook geld aan een notaris kost ), maar is die auto na een aantal jaar verkocht of kapot (geen waarde meer) dan is het net zo goed verbruikt en op. Je houdt dan jaren erna toch niet nog steeds dat geld aan waarde tegoed? Nee, je hebt het gebruikt.
Of juist niet. Ik zou dat dus niet laten vastleggen en geld zou gelijk en altijd van ons beiden zijn. Hang ik dan meer emotie aan het geld of jij? En dan moet je partner je terugbetalen als je uit elkaar gaat? En als hij dat geld dan niet heeft? Is natuurlijk niet altijd gegarandeerd dat je dat geld terug krijgt in de verkoop. Momenteel wel, maar is ook wel anders geweest.
Precies. Ik ben blij dat mijn ouders de keus hebben gemaakt de koude kant uit te sluiten. Ik ben nu gelukkig getrouwd, maar wie weet hoe het er over 10 jaar voor staat...
Hier zouden we ook verschillen krijgen, en wij scheiden onze financiën dus ook niet, want we dragen samen naar rato zorg voor alles wat gezamenlijk is. Alleen de auto, kleren, uit eten vrienden etc betalen we van onze eigen rekening. Overigens, als een van de twee het nodig heeft dat de ander geld geeft of bijlegt zou dat ook geen probleem zijn. Maar we hebben allebei voldoende op onze eigen rekening staan dus we hoeven hierin geen beroep op elkaar te doen. Overigens krijg ik echt net, as we speak, een abbo op de efteling cadeau ❤️ van zijn eigen geld betaald nou dan laat ik wel een traantje, ik vind dat zo lief. Ik vind dit veel leuker dan dat ik er zelf aan mee betaal en het geen verrassing meer is.
Mochten man en ik uit elkaar gaan weet ik niet hoe wij met elkaar om zouden gaan, maar ik weet wel 99% zeker dat het hij geld voornamelijk aan onze kinderen zou besteden. Bovendien werkt hij nu ook keihard voor ons gezin, zou niet weten waarom ik hem dat niet zou gunnen. Mijn ouders denken daar trouwens net zo over.
Wij houden inderdaad hetzelfde bedrag op onze eigen rekening en de rest gaat naar de gezamenlijke rekening. We zijn ook getrouwd in gemeenschap van goederen.
Dat denk je nu. En dat is een heel mooie gedachte en hopelijk ook de realiteit mocht het zover komen.
In de tijd dat man en ik beiden in de detachering werkten hadden we beiden een leaseauto voor het werk. Dat waren eigen auto's. Die rechtstreeks van het eigen salaris betaald werden. Een van de twee hielden we buiten de bijtelling en was dus alleen van diegene (van mij dus). De andere was ook gezamenlijk. Tegenwoordig doen we werk allebei vanuit huis/met de trein. Dus de auto die we nu hebben is 100% samen.
Dan verbrast hij alles maar tzt. Vind ik nog steeds dat hij er recht op heeft na alles. Je mag daar anders over denken, maar zo sta ik erin. Toen mijn man vorig jaar een aanzienlijke bonus kreeg heb ik daar ook van kunnen profiteren. Dat ik nu 6 jaar tbm kan zijn is ook aan hem te danken. Dus ik zou geen reden weten waarom ik hem die helft niet zou gunnen. Gaat dan niet over wat hij in de toekomst doet, maar over wat hij tot nu toe al voor ons gedaan heeft. Ik zou niet met mijzelf kunnen leven als ik het apart zou houden, wat een ander daarvan vind maakt mij niet uit. Verbrast hij het? Nou dan zal hij daar een goede reden voor hebben, mochten we uit elkaar gaan, dan is dat niet langer mijn zaak. Mijn ouders hebben dat precies zo gedaan toen ze geld kregen van mijn opa en oma.
Ik vind dit wel ingewikkeld. Want stel je erft nu dit bedrag. Je besteed in de loop der jaren geld aan allerlei eigen en gezamenlijke dingen. Dan is die erfenis (gedeeltelijk) opgemaakt. 10 jaar verder ga je uit elkaar. Welk deel van dat bedrag is dan intussen op?
Oke, dat kan Ik sta er anders in. Wij laten ons geld net zoals mijn ouders alleen aan onze kinderen na. Hoe lief en leuk eventuele schoonkinderen ook mogen zijn. We hebben 2 kinderen groot gebracht en die gunnen we alles wat we opgebouwd hebben. Hoe ze er vervolgens mee omgaan is aan hen.
Ligt deels wellicht ook aan de erfenis. Is het een paar tienduizenden euro’s, tonnen of wellicht miljoenen? Zijn er bedrijven bij betrokken met de daarbij behorende zeggenschap? Etc etc. Wij laten ook alles na aan de kinderen, wat zij er vervolgens mee doen is hun keus maar indien ze later gaan scheiden hebben ze iig de mogelijkheid zelf door te gaan oid
Klopt. En niet alleen financieel. Echt bizar hoe ooit liefdevolle koppels zo haatdragend kunnen worden naar elkaar. En iedereen denkt dat het hun nooit zal overkomen (wij incluis. Wij gaan echt nooooooit uit elkaar). Maar juist daarom is het wel goed na te denken over de 'wat als' en dingen vast te leggen. Zeker ook als er 1 hoofdinkomen is en 1 die vooral het onbetaalde werk verricht binnen de relatie.
Ja zou leuk zijn, steek ik een ton in ons huis, gaan we uit elkaar, krijgt hij de helft daarvan. Nee.
Ja ik weet niet of dat uitmaakt. Met bedrijven uiteraard wel, maar puur geldbedragen niet. Wij zijn getrouwd, samen sinds ons 19e, nu 40. In die 21 jaar was alles van ons samen en dat blijft voor ons zo zolang we getrouwd zijn. Ik zou eerder denken dat des te groter het bedrag wordt, des te kleiner de kans dat je niet wil delen. Ik kan me heel goed voorstellen dat niet iedereen daar zo over denkt en dat is ook prima, maar voor mij, binnen ons huwelijk, is het voor ons. En ik kan mij ook goed voorstellen dat dit ook anders kan zijn wanneer je elkaar net 2 jaar kent, maar mijn ouders zijn meer ouders voor mijn man geweest, dan zijn ouders zelf ooit geweest zijn. Ik weet gewoon 100% zeker dat mijn ouders het hem net zo goed gunnen, of we nu uit elkaar zijn of niet. Zo'n goede band hebben ze wel. Hij is echt als een zoon voor ze. Hebben we het over mijn schoonouders, is het een heel ander verhaal. Die gunnen mij niks. Die zouden mij en misschien man ook wel, als ze wat zouden hebben, niks gunnen. Prima, ik hoef ook niks van ze.
Klopt ook. In mijn wereld gaat dat niet om megabedragen. Toen oma overleed besloot de familie om het hele bedrag in 1 keer samen op te maken. Dat werd een geweldig feest er ere van haar. Toen de band vroeg wat de gelegenheid was, zodat ze een passend openingsnummer konden spelen zei mijn oom "we zijn de erfenis aan het verbrassen" Het klinkt best stom om te doen. Maar zo hebben we wel een mooie herinnering, waar nog regelmatig over gepraat wordt (is bijna 30 jaar geleden)
Oh dat denk ik juist helemaal niet eigenlijk. Ik hoop van niet en we werken er ook voor om het niet zover te laten komen, maar het is altijd een mogelijkheid. Daarom hebben we ook zeker afspraken gemaakt toen ik tbm werd.
Ik bedoel dat zeker niet lullig. Misschien voel ik het alsof ik me moet verdedigen door alle posts van mensen die alles op een hoop gooien. Al die vragen die veroordelend klinken. Het kan me verder echt niks schelen hoe anderen het doen. Maar als je het doet zoals de minderheid, moet je je gaan verdedigen door alle vragen en opmerkingen. Want het wordt allemaal maar raar gevonden. Maar ik zou me daar minder van aan moeten trekken. Ben gewend aan mezelf verdedigen over dit onderwerp, of het feit dat ik 'zoveel', 34 uur, werk. Niet getrouwd zijn. Ik doe het allemaal niet zoals veel geloof ik