Je weet zelf hoe het zit. Soms zit je in een sleur, denk je dat, op wat ergenissen na, alles op zich goed is. En als je dan met gevoelens te maken krijgt waarbij je gedachten een vlucht met je nemen dan kan het heel goed zijn dat je daarin gaat geloven (wat als buurman de ware is). Nu heb je een goed gesprek bij de POH gehad en kom je erachter dat wat je minder in de relatie vond eigenlijk toch een flinke belemmering is wat je anders had gewild in je relatie omdat dit een stukje is wat jou niet gelukkig maakt. En dat is helemaal niet zo raar. Soms leef je in de waan van de dag en word je pas meer bewust van de situatie als je daar meer bij stil blijft staan. Ga daar gewoon lekker mee aan de slag, samen met je man. En scrol door de reacties die veroordelend overkomen. Je hebt niemand verantwoording af te leggen, behalve jezelf en je gezin.
Dank je wel. Het is ook echt zo dat door de sleur van de dag niet eens doorhad dat ik niet gelukkig was, niet gelukkig ben. En buurvlam en daardoor het gesprek met de POH hebben ervoor gezorgd dat ik hierachter kwam. En dat is alleen maar goed volgens mij, want nu kan ik er iets aan doen. En dat ga ik ook doen. De afgelopen dagen heb ik heel veel nagedacht en ben ik zelf achter bepaalde dingen gekomen die ik niet doorhad. Ik heb hier gisteravond ook met mijn man over gesproken, en hij begreep het. Ik heb een afspraak gemaakt met een therapeut om samen met mijn man te praten. Mijn man reageerde hier ook heel goed op, hij ziet ook dat ik niet gelukkig ben en zit ook met zichzelf en ons samen in de knoop. We kunnen gelukkig snel terecht, komende week al. Ik begrijp oprecht de oordelen hier niet. Het doen alsof ik excuses aan het zoeken ben om met de buurvlam in bed te duiken. Volgens mij heb ik niks overhaast gedaan, nergens de indruk gewekt dat ik al klaar was met mijn relatie. Buurvlam is voor mij aantrekkelijk omdat hij heel erg op mij lijkt. Maar ik ben getrouwd met een heel lieve man, en tot ik er alles aan gedaan heb om gelukkig samen te worden en het dan nog niet werkt, blijf ik dat ook. Als ik al klaar was met mijn relatie, had ik toch nooit deze moeite gedaan, maar was ik allang vreemd gegaan, toch?
Goed dat je opheldering geeft, ik had dan wel niet gereageerd, maar eerlijk gezegd had ik dat idee ook een beetje door de dingen die je zelf hebt geschreven. Ik ben zelf ook socialer aangelegd dan mijn man en heb daardoor meer behoefte aan sociale uitjes. Ik heb ooit besloten mij daardoor niet te laten tegenhouden. Ik voel me daar helemaal niet schuldig over en dat zou jij ook niet moeten hebben. Mijn man heeft er helemaal geen enkele moeite mee en gunt mij deze uitjes (en hij vind het soms ook wel fijn om na een drukke werkdag een avondje alleen te hebben) misschien staat jou man er ook wel zo in en anders kan een goed gesprek hierover helpend zijn.
Goed zo Dit is echt de juiste weg. Mijn ex besloot dat hij soort van klaar was met onze relatie, na 16 jaar, deelde dat verder niet met mij en besloot gewoon fijn een affaire te beginnen die al een half jaar gaande was toen ik er achter kwam Tegen die tijd was het te laat voor hulp mbt onze relatie. Zoals hij me heeft behandeld? Keihard heeft bedrogen, mij maar ook onze kinderen? Ik voelde me als een oud stuk vuil. Kijk dat het niet meer zo goed gaat, ja dat kan. Maar geef het aan, en werk er aan. Kan je de weg naar elkaar niet meer vinden, dat is echt heel verdrietig Helaas is dat soms nu eenmaal de realiteit en dan neem je samen een besluit. Maar je bent het aan je partner verplicht om met respect met elkaar om te gaan. Heel veel succes
Dat is dus al lang niet meer zo. Het tot de dood on scheid heb ik echt niet altijd op huwelijken gehoord.
Plus als je het wel zegt, wat maakt het uit. Woorden kunnen nooit belangrijker zijn dan de realiteit. Als het niet meer gaat of er word gelopen en bedrogen betekenen die woorden niets meer.
Ben ik helemaal met je eens hoor. Al zijn beloftes er wel om na te komen. Echter wordt er dan ook vaak benoemd dat je voor altijd voor elkaar zal zorgen en goed voor elkaar zou zijn. Dus waarom zou de beloften van tot de dood on scheid zwaarder moeten wegen dan dat beide partners goed voor elkaar zijn?
@Merlino Ik heb juist veel respect voor hoe je hiermee omgaat. Een relatie kan uiteindelijk uitgeblust raken en het makkelijkste om dan te doen is met de buurvlam de bosjes induiken wat jij dus juist niet doet. Je onderkent je gevoelens niet, je bent verliefd op de buurvlam maar hebt er verder niets mee gedaan en bent bereidwillend te kijken of jij en je man eruit kunnen komen samen. Ik vind dat juist bewonderenswaardig. Verder vind ik het ontzettend knap van je dat je je hier zo kwetsbaar durft op te stellen, ondanks dat je weet dat er vaak op dit soort topics erg veel kritiek komt en mensen zelf van alles gaan invullen. Ik hoop dat de verliefde gevoelens voor je man weer terugkomen en die voor de buurvlam zullen doven en dat jullie samen met de kindjes een mooie toekomst hebben. Veel succes!
Precies dit dus. Niemand kan bij een ander achter de voordeur kijken. En je weet ook niet de exacte redenen want die zal de buurvrouw jou echt niet Precies gaan vertellen. Het huwelijk of een relatie is geen uithoudingstest die je moet volhouden. En niemand krijgt een medaille aan het einde van de rit omdat hij het heeft uitgehouden met de ander. In sommige traditionele en religieuze kringen is dit misschien nog de norm. Maar de rest van de maatschappij zit toch echt anders in elkaar. Ik wil trouwens alleen maar samen zijn met iemand die voor mij kiest als persoon. Niet omdat hij dat nu eenmaal ooit heeft beloofd en het dan maar moet. Of om tal van andere redenen die niets met mij als persoon te maken hebben.
Dus de intentie van ern huwelijk is "zolang het leuk is"? Beetje leeg. En daarom heb ik het ook over "sommige mensen" Want uit de reacties hier blijkt al dat het door sommigen al niet meer als normaal beschouwd wordt om tot je dood samen te blijven. En wat @Merlino nu doet is dus een voorbeeld hoe het wel moet. Niet achter je eigen geluk aan hollen en op de buurlanden springen. Maar de relatie met haar MSN onderzoeken en verbeteren. Tja... mocht dat mislukken dan kan scheiden een optie zijn. Maar pas als je alles gedaan hebt. Zeker met het oog op de kinderen. En over kinderen gesproken. Hum geluk is belangrijker dan dat van jou. Dus zolang jij redelijk gelukkig of tevreden kunt zijn binnen je huwelijk dan is dat te prefereren boven het stuk maken van het geluk van je kinderen. En om de reacties voor te zijn: nee, je hoeft niet doodongelukkig te worden. En soms is het ook voor de kinderen beter om te scheiden. En nee, ik kan over individuele gevallen van mensen die ik slecht ken niet oordelen wat de beste keuze is.
nee, het gaat er om dat “tot de dood ons scheidt” alleen onderdeel is van een kerkelijk huwelijk. Bij een wettelijk huwelijk wordt die belofte helemaal niet gedaan (tenzij iemand dat zelf toevoegt). Je zou helemaal niet moeten oordelen. Niet over de mensen die je slecht kent, maar ook niet over de mensen die je goed kent.
Maar dat komt dus doordat je het zelf zo bijzonder neerzet he? of verhuizen, of verder met de buurman. Dat zijn jouw woorden. Terwijl je hem nauwelijks kent. Terwijl je notabene zegt tot voor kort nog een heel gelukkig huwelijk te hebben gehad. maar goed: ik hoop voor jou en je gezin dat je snel weer met beide benen op de grond staat.
Bij een kerkelijk huwelijk voeg je het ook zelf toe, dat wordt niet voor je gedaan. Ik heb voor ons huwelijk (rk) zelf de hele viering moeten samenstellen, inclusief de huwelijksgeloften. Je spreekt uit waar je achter staat, als je er niet achter kunt staan moet je het ook niet doen. het is wel een feit dat scheiden voor de rk kerk heel moeilijk is.
Maar tot de dood ons scheidt, komt vanuit de kerk. Dat heeft niets met een burgerlijk huwelijk te maken. Dus mensen die niet voor de kerk trouwen, zullen die belofte (op een uitzondering na) ook helemaal niet doen. Dat trouwen automatisch tot de dood ons scheidt is, klopt dus niet. Dáár ging het om.
Precies dit idd. Ik @Merlino ik vind het knap hoe je er mee om gaat. Je erkent je gevoelens. Je hebt erover gepraat. Je grijpt dit juist aan om goed na te denken over alles en om met je man te onderzoeken wat er nog is. Ik hoop dat je hieruit komt. Succes!
Stille meelezer hier. Wil toch even zeggen dat ik het knap vind van TS dat je hier zo mee omgaat en probeert je relatie te behouden/verbeteren. Verliefd worden kan altijd, ook als je gelukkig bent in je relatie. Ik heb het zelf ook weleens meegemaakt, voordat ik moeder werd. Ik was er 100% van overtuigd dat ik gelukkig was met mijn man en toch werd ik verliefd op iemand anders. Ik heb daar nooit iets mee gedaan en wist ook zeker dat ik dat niet wilde, ik hou van mijn man en wil met hem oud worden. Mijn voordeel was dat mijn ‘vlam’ niet mijn buurman was, dat maakt het wel lastig… Maar wat ik wilde zeggen is dat het even duurt, maar dat het ook weer over gaat. Niemand is vele jaren achter elkaar verliefd! Ik ben nu heel blij dat ik er nooit iets mee gedaan heb.
Nee dat zeg ik niet. Een huwelijksvoltrekking is gewoon een contract voor de burgerlijke stand. Je hebt een aantal verplichtingen die je richting elkaar aangaat omdat je daarmee zaken goed regelt. Bijvoorbeeld voor als je toch uit elkaar gaat of wanneer van van de twee komt te overlijden. Dat je samen verantwoordelijk bent voor bepaalde zaken enz enz… Het hele romantische is eigenlijk bijzaak. Dat is de bubbel eromheen die zomaar doorgeprikt kan worden. Ik persoonlijk vind trouwen tot de dood u scheidt en in voor en tegenspoed best mooi. Samen ene leven opbouwen. Maar dan moet je wel samen in dat bootje blijven zitten. Want als een van de twee gaat staan, kiepert die boot alsnog om en ben je allebei nat. Mensen leren die waarden niet meer. (Even buiten beschouwing latend of dat erg is) maar we leven hier in een snelle wereld waar mensen soms gewoon niet meer weten hoe ze echt tijd voor elkaar kunnen maken en makkelijk langs elkaar heen gaan leven. Uit het oog verliezend wat nu echt belangrijk is. Ik vind dat to het juist wel heel goed doet. Je gevoelens erkennen en kijken hoe je daarmee om kan gaan om toch je huwelijk te redden is een knappe stap. En al met al zal het uiteindelijk wel beter worden.
Grotendeels eens. Alleen deze: "Bijvoorbeeld voor als je toch uit elkaar gaat". Daarvoor ga je dus niet trouwen he. Zodat het goed geregeld is als je uit elkaar gaat. Als je met die intentie begint aan een huwelijk, dan kan je verwachten dat het misgaat. Stel je je vriend voor aan je ouders "dit is X, mijn toekomstige ex" Of dat je een aanzoek krijgt. "Lieve schat, wil je met me trouwen, want als ik je verlaat moet het wel goed geregeld zijn" Over vet gedrukte. Dat is dus waar je aan moet werken. En blijven werken. Dat je samen in dat bootje blijft zitten. En soms vaart dat bootje op woelige wateren. Of raakt het uit koers. T is aan beide partners om daar weer uit te navigeren. Samen. Of als er 1 uit springt, dat je dan een reddingsboei uit gooit. In geval van ts is het bootje uit koers geraakt en ligt er een scherpe rots waarop het bootje had kunnen stukslaan. Die rots was nu de waarschuwing voor het uit koers raken, want dat hadden ze nog niet goedin de gaten. En nu is het hard werken om weer op koers te komen en niet alsnog tegen die rots te varen. Eens met jou dat ze de juiste stappen neemt.
Wij zijn daarom juist wel getrouwd, haha Het verloven was voor ons het romantische gedeelte van de relatie. Het daadwerkelijk trouwen was vanwege het belastingvoordeel, en financiele bescherming voor mij (want ik werk niet) dat mocht er iets gebeuren (bij overlijden of scheiden). De bruiloft is romantisch, een huwelijk niet. Imo moet je een huwelijk met je verstand aangaan en vastleggen.