Dit klinkt als het huwelijk van mijn voormalige schoonouders: prachtig huis, 4 kinderen, vader werkte letterlijk van 6 s ochtends tot 2 snachts. Moeder deed de huishouding, op zondag naar de kerk…. Echt op en top netjes en ieder wist wel dat ze eigenlijk uit elkaar gegroeid waren, maar ja…. moeder had nooit gewerkt, de twee jongsten nog puber. Vader had een goed loon, elk jaar naar Frankrijk op vakantie. dus toen de jongsten getrouwd waren zijn ze alsnog uit elkaar gegaan. Niemand was echt verbaasd hoor, maar goed. Ik weet heel zeker dat zij Beiden overtuigd waren dat dit voor hun de beste keuze was: niet voor zichzelf, maar om de stabiliteit van het gezin ( en kleinkinderen) zoveel mogelijk intact te houden. Dat zij zichzelf hierin tekort hebben gedaan is een feit. En uiteindelijk ook hun kinderen, want voor hen was het enorm moeilijk toen ze alsnog gingen scheiden. Toch heb ik enorm veel respect voor ze, puur omdat zij naar eer en geweten dachten hier goed aan te doen!
Ik heb 2 kids en ze hebben beide een andere vader. Bij kind 1 heb ik heel lang gevochten om de relatie te redden. Inclusief therapie. Uitslag vechtscheiding en kind ziet vader amper. Kind 2 zag dat het verkeerd ging therapie voorgesteld, zag hij niet zitten, goeden snel uit elkaar gegaan en de band is nog steeds goed. Dus als mensen hier altijd roepen, je moet vechten voor de relatie, dan krijg ik jeuk. Voor ts goed dat je aan de slag gaat en alles goed bekijkt. Hou je koppie erbij en hopelijk word je weer gelukkig op welke manier dan ook.
Tja toch is het zo In geen enkele relatie is het altijd gezellig Maar als je samen de keuze maakt om aan kinderen te beginnen komt er ook nog een extra verantwoordelijkheid bij Voor beide ouders en als je al lang bij elkaar bent dan ken je elkaar goed genoeg om aan kinderen te beginnen
@Merlino ik ga geen mening geven over hoe je het moet doen. Ik vind wel dapper dat je hier veel durft te delen. Iedereen heeft een mening, dat is altijd zo. Doe waar je gelukkig van word. 1 ding wil ik nog wel meegeven. Wij zijn opgegroeid met 3 kinderen thuis. Toen de jongste 18 was besloten mijn ouders te gaan scheiden. Lang 'volgehouden' en de jongste was immers 18 dus oud genoeg om zelf keuzes te maken (hun gedachte). Ik was destijds 23. Maar ook op die leeftijden is het geen grap als je ouders gaan scheiden.. er is er maar 1 de dupe en dat zijn de kinderen.. hoe dan ook. Dat geeft ze een stempel voor heel hun leven..
Ik geloof ook wel dat het percentage scheidingen hoger ligt dan 'vroeger' en dat dat niet alleen te maken heeft met het huwelijk an sich, maar dat er een verschuiving gaande is in cultuur en mentaliteit over vele aspecten in het leven. Als ik mijn grootouders sprak, dan was er veel meer 'moeten' in hun leven en is er nu meer ruimte voor 'willen'. En dan heb ik het niet perse over het huwelijk maar bijv ook over werk. Vroeger werkte je omdat je in je onderhoud moest voorzien. Nu is dat natuurlijk ook nog een belangrijke reden maar gaat het ook over hoe wil je je leven invullen. Kinderen zijn mondiger, hun mening telt meer. Het is allemaal meer holistisch in vergelijking met vroeger. Toen leek het wat platter (even ongenuanceerd). Het leven is wat meer maakbaar geworden. Wat meer in het teken van gevoel ipv ratio. Voor ts, het is nooit mijn bedoeling geweest om jouw gevoelens in twijfel te trekken. Het viel mij alleen op dat je eerst zo gelukkig was en uiteindelijk dat toch niet bleek. Dat kan natuurlijk heel goed. Je niet bewust te zijn van je gemis in je huwelijk. En natuurlijk is dat niet alleen maar af te schrijven op de vlinders voor een ander. Maar we moeten het hier doen met platte tekst en de info die gegeven wordt en soms niet dat cruciale info.
Als aanvulling nog, ik zie een beetje een tweestrijd ontstaan of het nu wel of niet goed is om te scheiden met het oog op evt kinderen. Dat vind ik jammer. Is er een goed of fout? Als ik zal scheiden van mijn man, heeft dat een hele grote impact op mijn kind. Het kind is immers 50% resultaat van genen en opvoeding van mijn partner. Impliciet zeg ik met scheiden tegen mijn kind: daar waar jij voor 50% uit bent ontstaan, daar wil ik mijn leven niet mee delen. Even los van alle praktische overwegingen. Als ik niet ga scheiden van mijn man, dan geef ik mijn kind als voorbeeld dat ik wellicht geen verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen geluk, en de regie niet pak om uit een situatie te komen waarin in ongelukkig ben. In beide gevallen kun je het niet goed of fout doen. Ik geloof dat iedereen die getrouwd is en kinderen heeft, klem zit in soort keuzes en je het beste probeert te doen. En als ik mijn best ergens voor doe, kan ik alsnog niet voorkomen dat ik anderen verdriet doe, het schade zal toebrengen. De keerzijde van de medaille brengt echter hetzelfde verdriet mee.
Er zijn vooral heel veel unieke situaties. Bij sommige kan met elkaar praten of therapie de relatie weer verbeteren. Bij sommige niet. Bij sommige is scheiden de minst slechte keuze. Bij sommige is dat bij elkaar blijven. Maar om daar achter te komen (wat voor jouw situatie de juiste keuze is) zal je toch echt je relatie onder de loep moeten nemen en proberen er wat van te maken. En beseffen dat je bij geen enkele partner due 100% gaat halen op de lange termijn.
Puur interesse hoor, maar waar merk jij aan dat dit moeilijk is? Ik ken wel wat mensen die 'ooit' voor de kerk getrouwd zijn en nu gescheiden zijn. En ik heb nog niet eerder gehoord dat dit moeilijk zou zijn. Ook niet dat dit gemeld wordt ofzo. Het kerkelijk huwelijk is ook geen wettelijk huwelijk dus met welke reden is het dan moeilijk?
Voor de kerk ben je dan niet gescheiden, als in , je kan niet een 2e keer voor de kerk trouwen. Dus als je ooit in de kerk bent getrouwd en dan gaat scheiden. en je krijgt een nieuwe partner. Dan kun je wel een wettelijk huwelijk sluiten, maar niet meer voor de kerk trouwen. Je kan alleen nog een keer voor de kerk trouwen als je partner is overleden. Of als je een scheiding bij de kerk hebt aangevraagd en daar gelden volgens mij strenge regels voor. (ik weet niet precies welke regels).
Om die ook officieel voor kerk rond te krijgen. Voor de wet wel, dat wordt in de burgerlijke stand wel bijgeschreven, maar dat lukt echt niet zomaar voor de kerk. Vaak zijn mensen bv nog met hun eerdere partner voor de kerk getrouwd, maar dat kan dan niet meer met een nieuwe partner, omdat ze voor de kerk nog niet gescheiden zijn van de eerste.
Ah op die manier. Eigenlijk dus alleen moeilijk wanneer je opnieuw voor de kerk zou willen trouwen? Ik kom ook niet uit een omgeving die enorm praktiserend is. Ik vermoed dat niemand van diegene uit familie, vrienden en kennissen die gescheiden zijn en ooit voor de kerk trouwden daar over nagedacht hebben dat ze daar 'op papier' nog getrouwd zijn. Ik vermoed dat ze daar ook niet mee bezig zijn. Degene die erna nog trouwden of een geregistreerd partnerschap kozen (dit laaste het meest gehoorde) zijn ook niet meer voor de kerk getrouwd.
@Frumelke ik begrijp je redenatie en ben het daar zeker mee eens. Maar ik denk dat je ook de andere kant op kunt redeneren. Door te gaan scheiden en jezelf uit een ongelukkige of zelfs schadelijke situatie te halen pak je juist de regie. Het leven als alleenstaande ouder lijkt mij namelijk een stuk uitdagender dan blijven hangen in een situatie waarin alles geregeld is. Tal van mensen waarbij gemakzucht of praktische redenen een rol spelen. En dat zie ik ook niet als het goede voorbeeld geven. Ik zie 2 ouders die het samen doen binnen 1 huishouden sowieso niet als beter. Dat is in deze tijd een achterhaald denkbeeld nu er steeds meer verschillende gezinsvormen zijn. Wat ik belangrijk vind is dat mensen die alleen een kind opvoeden niet als minder worden gezien. En dat gevoel krijg ik bij sommige reacties hier zeker. Dat je kost wat kost in een relatie (of beter nog een huwelijk) moet blijven want dat is nu eenmaal beter voor een kind. De reden dat mensen het alleen doen maakt wat mij betreft niet uit. Of je nu BAM bent, weduwe, gescheiden of een bewuste co ouder vanaf de start (die constructies zie je ook al wel eens).
Ik volg het even niet, in welke zin is dit een reactie op mijn post? Vanwaar het de andere kant op beredeneren?
Voor de wet maakt het geen fluit uit inderdaad. Zolang je voor de wet gescheiden bent van X, maakt het niet uit dat je dan nog eigenlijk voor de kerk met X getrouwd ben, als je wettelijk met Y wil trouwen. Kan me ook voorstellen dat niet iedereen daar mee bezig is, dat dat huwelijk voor de kerk nog bestaat. Sommige mensen trouwen voor de kerk omdat dat zo hoort of omdat het mooi is. Maar bij een tweede huwelijk is men daar veel minder bezig.
Daar ging mi de discussie niet echt over. Die ging over de impact van het uit elkaar scheuren van een gezin. Niet of de ouder daarna nog wel goed genoeg kan opvoeden. En ook niet of een 1-ouder gezin beter of slechter is dan 2 ouders. En wat je zegt. Dat is een enorme uitdaging. Vooral in het begin als je alles nog moet regelen, nieuwe woning vinden, verhuizen, etc. Ik kan me best voorstellen dat er stellen zijn die om die reden bij elkaar blijven. Wat ook niet per definitie "fout" is. Of een verkeerd voorbeeld. Teveel hooi op je vork nemen en daardoor in burn-out of depressie komen is ook een verkeerd voorbeeld. En dat lijkt me ook niet echt een gezonde situatie voor een kind. Ik heb overigens diep respect voor ouders die het alleen aankunnen. Serieus petje af. Ik weet niet of ik dat zou redden. Zeker met kleine kinderen. Toen die van mij nog klein waren vond ik 1 weekend alleen al een enorme opgave. Ik zeg ook niet dat je koste wat kost bij elkaar moet blijven. Wel dat je het aan jezelf, je partner en je kinderen verplicht bent om er alles aan te doen die relatie weer goed te krijgen. Of op zijn minst goed genoeg.
Ik ken idd meer mensen die voor de kerk getrouwd zijn omdat dat zo mooie foto's opleverd dan mensen die dat deden vanwege hun geloof. *ligt ws aan mijn kennissenkring
Tja, die foto's....Klinkt herkenbaar. Bij mij overigens gemixt: mooie plaatjes maar ook de overtuiging
Om die reden zijn we in een kasteel getrouwd. Mooie plaatjes, maar geen schijnvertoning. Want dat is het als je zonder overtuiging voor de kerk trouwt. Was in de oude kapel van het kasteeltje. Maar gewoon wettelijk huwelijk. Geen pastoor aan te pas gekomen.
Ik snap je hoor. Hier ook bewust niet voor de kerk getrouwd, omdat voor mijn gevoel je er wel achter moet staan. En ik kon/kan dat niet (om persoonlijke redenen).