In geval van NAH kan ik me best voorstellen dat je de keuze maakt om niet op bezoek te gaan bij de betreffende persoon en eventueel ook niet naar de begrafenis te gaan. Mijn vader had NAH als gevolg van een tumor in de hersonen en de bijbehorende bestralingen. Ging ik bij hem op bezoek en dan ging ie gewoon slapen, terwijl hij wist dat ik kwam. En als je daar geen begeleiding in krijgt dan kost dat heel veel energie en frustratie.
Mijn vader was alcoholist en was zijn laatste levensjaren ernstig ziek. Maar ik was ook zijn enige familielid en de enige die op het laatst beslissingen kon nemen. Ik ging vaak niet eens zozeer voor hem op visite, maar meer om de verzorging in het verpleeghuis een beetje te supporten. Er zijn toch altijd weer dingen nodig, of ze hebben vragen. Voor mij voelt het daarom bijna als een luxe dat je kan zeggen “ik ga niet” , is er wel iemand die de uitvaart gaat regelen dan?
Nogmaals; ik oordeel niet. En dat we het hele verhaal niet kennen was toch ook al duidelijk? We denken er iig anders over, prima toch?
Wat een oordeel om zoiets als een "luxe" te bestempelen. Alsof het prettig voelt om je ouders dan maar "lekker" niet meer op te zoeken, zodat je rustig cocktails kunt drinken op het strand ofzo. Ik vind het dapper van jou dat jij hebt besloten wel voor je vader te zorgen, die keuze heb ik ook voor mijn moeder gemaakt (nu vooral omdat ze een stuk prettiger in de omgang is geworden), maar het is niet je "plicht" om voor je ouder te zorgen he? Als mijn moeder niet was veranderd had ik ook het contact verbroken, dan was het namelijk een keuze geweest over of ik er onder door ging (met daarbij mijn zoon), of mijn moeder. Mantelzorgen is ontzettend zwaar, ik kan nooit lang op vakantie, kan niet naar een andere stad verhuizen, moet regelmatig vrij regelen op mijn werk en moet 24/7 klaar staan als er iets mis is. En dan ook nog therapie om het voor mezelf draagbaar te houden. Ik zal nooit oordelen over iemand die besluit dat genoeg genoeg is. En met betrekking tot je vraag: in dat soort gevallen regelt de gemeente de uitvaart.
Die uitvaart is het allerlaatste wat je hoeft te doen, daarna is het klaar. Dat lijkt me alleen maar goed voor je eigen verwerking om het zo af te sluiten. Ik snap dat in sommige relaties met misbruik of geweld dat dat ookal teveel kan zijn. Maar in geval van nah of dementie zoals hierboven aangehaald werd? Dat je dan de uitvaart door de gemeente laat doen? Dat lijkt me echt heel apart. Maar ik heb een heel onvrijwillig gevoel aan mijn eigen mantelzorgperiode over gehouden. Ik heb nooit bewust de keuze gemaakt om dat te willen doen, ik ben min of meer in die positie gedwongen. Ik weet ook niet hoe andere mensen daar onderuit komen, ik werd gewoon steeds opgebeld eerst door de wijkverpleging, door buren, later door het verpleeghuis, door dokters , dat ik moest komen. Ik heb vaak niet het gevoel gehad dat ik een keuze had om niet te gaan. Dus daarom vind ik het een soort luxe ja, dat je al niet gevraagd wordt, onder druk gezet wordt door hulpverleners, omdat die blijkbaar andere mensen bellen.
Heb je dan ook niets geen andere familie die naar je moeder omkijkt? Zo niet, dan is dat voor je moeder natuurlijk ook vreselijk eenzaam én moeilijk, dat ze enkel afhankelijk is van jou. In situaties dat er zorg voor een ouder nodig is kan het erg fijn zijn om een grote familie te hebben die met elkaar de zorg kan regelen. Maarja, dat heb je niet voor t zeggen natuurlijk
Nee helaas, mijn moeder heeft al heel lang geen sociale kring meer om zich heen. Voor haar inderdaad heel zielig maar ook iets waar ze in het verleden zelf iets aan had kunnen doen. Er maar gewoon vanuit gaan dat je dochter later voortdurend voor je klaarstaat en voor je gaat zorgen, vind ik zelf ook wat makkelijk gedacht. Als het aan haar ligt zou ze nu bijvoorbeeld ook alle hulp afzeggen (bijv de ambulante hulp), want als ik alles doe vindt ze dat gewoon prettiger. Echter ben ik nu wel beter in het aangeven van grenzen. En zoals hierboven al werd gezegd: je weet nooit wat voor verhaal er bij iemand achter zit, dus oordelen probeer ik nooit zo snel te doen.
Au. Dit bericht doet me pijn om te lezen. Ik denk dat je onderschat wat je vader aan jouw bezoeken zou hebben. Hij (her)kent je misschien niet meer, maar kan wel warmte en liefde voelen, juist het gevoel blijft heel lang intact bij mensen met dementie! Hij heeft hier niet voor gekozen he. Dit is de vader die je gemaakt en opgevoed heeft, en nu de ontzettende pech heeft deze ziekte te krijgen. Ik snap wel dat je moeder geen contact meer met je wil geloof ik. Ik zit het in te denken, stel mijn man wordt dement en hij komt in het verpleeghuis. En mijn dochter gaat nooit meer op bezoek omdat ze er niks meer aan heeft. Ik zou woest zijn. En enorm gekwetst. Tjonge. Ongelooflijk. Ik werk zelf ook veel op PG-afdelingen. En weet echt hoe zwaar het kan zijn om op bezoek te gaan, bij je familielid die je familielid niet meer is maar toch ook weer wel. En we adviseren familieleden regelmatig bij overbelasting om niet meer dagelijks langs te gaan maar dat het prima is om sons over te slaan. Maar om helemaal niet meer te gaan vind ik echt niet te geloven. Dan denk je wel echt veel te veel aan jezelf vind ik.
Nee ik zou niet naar de uitvaart gaan Geen contact tijdens het leven waarom zou ik dan daar wel bij willen zijn ? Dat zou ik dan ook op mijn eigen manier verwerken ik heb genoeg mensen gezien die nooit langskwamen bij hun zieke ouders/familie als ze dan op sterven liggen of overleden waren kwamen ze ineens allemaal langs Waarom? Je was er niet tijdens de belangrijke laatste jaren
Maar hoezo geen meerwaarde voor je vader ? hij herkent je niet maar je kan toch ook op een andere manier voor hem zorgen ?
Ik begrijp je wel, al zou het mijn keuze niet zijn. Maar daar is ieder gelukkig vrij in. Mijn oma had dementie, was echt ons moedertje nadat mijn moeder jong overleed. Toen ze net in een verpleeghuis kwam ging het nog wel, maar daarna ging ze hard achteruit. Ze herkende ook niemand meer, maar was wel blij dat je kwam, helemaal als de kinderen mee kwamen. Al lag het aan haar bui en mijn kinderen of we lang bleven. Maar ik ben een tijd ook minder geweest, omdat ik het niet trok. Sterkte, het is niet niks om die keuze te moeten maken.
Wow wat een onwijs naar en veroordelend bericht. Ik heb jarenlang ALLES op mij genomen en heb naast de zorg voor mijn complex zieke kind de mantelzorg op mij genomen voor mijn vader en oma. Daar kwam stank voor dank voor terug. Mijn moeder bezoekt mijn vader dagelijks, ik niet meer omdat ik daar aan onderdoor ging en het voor hem geen enkele meerwaarde meer heeft. Mijn moeder herkent hij ook op geen enkele manier meer. Ook ik heb in de pg gewerkt en weet heel goed waar ik het over heb. Als een relatie je leegzuigt(met moeder) en je alleen maar kapot gaat van verdriet om je vader in een situatie te zien wat hij zelf NOOIT had gewild, is het dan echt zo erg om voor jezelf te kiezen?! Sorry hoor maar wie ben jij om zoiets te zeggen, hoe durf je! Jij denkt te weten waar je over praat omdat je op Pg afdelingen werkt maar geloof me, dat kun je totaal niet vergelijken met het zelf doormaken. Je kent de geschiedenis niet, die mensen komen binnen als ze al dement zijn en hebben al een heel leven achter zich met de bijbehorende familie dynamiek en historie. Daar kan en mag je gewoon niet over oordelen
Hij kan niets meer, je kan op geen enkele manier meer contact met hem maken. Hij bestaat, zit de hele dag in een rolstoel te slapen. Kan niet meer zelf eten, weigert dit ook voornamelijk en wordt eigenlijk al heel lang in leven gehouden door flesjes bijvoeding, iets wat hij zelf absoluut niet wilde. Dus ik kan naast hem gaan zitten, zijn hand vast houden, maar het doet hem niets meer. Dat is hoever hij al in het proces zit. Dementie ziet er niet voor iedereen hetzelfde uit. Sommige mensen zijn tot de laatste fase op hun manier gelukkig ook al is er geen herkenning meer. Maar heel veel mensen eindigen helaas in een vegetable staat en dat kan jaren duren.
Stel dat jij in zo’n situatie terecht komt door bijvoorbeeld een ongeval. Dan vind je het ook niet erg als niemand meer naar je omkijkt?
Bah, echt een hele nare opmerking waar ook uit blijkt dat je totaal niet hebt gelezen wat ik heb geschreven. Ga je vraag niet eens entertainen met een antwoord.
Nou nou, dat jij -naar wat je nu kunt inschatten- het anders aan zou pakken, dat met. Maar dit is echt onder de gordel en onnodig kwetsend, echt niet oké!
Daar is echt niets gemeens aan, maar dat is het nadeel van geschreven tekst. Ik ben daar oprecht benieuwd naar, want ik zou dat idee dus echt vreselijk vinden.
Ik snap heel goed dat de situatie heel verdrietig is maar ik bedoel dan kan je nog helpen door bv de was voor hem te doen of muziek voor hem aanzetten, iets voorlezen, een kus geven misschien denk je dat hij te ver weg is maar je weet helemaal niet wat hij denkt of voelt want hij kan het niet uiten maar dat betekent niet dat hij niet doorheeft dat er iemand bij hem is Soms kunnen mensen die ook ver dementerend zijn nog wel “heldere” momenten hebben Het is natuurlijk je eigen keuze maar ik kan mij echt niet voorstellen dat ik al het contact zou verbreken met diegene die er altijd voor mij is geweest en nog steeds is en dat er dan niemand meer naar hem omkijkt zou mijn hart breken