Ik zou het zeker bespreken, zou ook teleurgesteld zijn in mijn partner als hij het niet met me zou bespreken. Niet om te vragen of het mag, maar omdat we altijd alles bespreken. Zeker als het invloed heeft op de gezinsagenda of de activiteiten die we doen. Tijdens de genezing mag je bijvoorbeeld niet zwemmen, dat kan zo een maand duren. Zou het jammer vinden als hij daar dan bijvoorbeeld niet over nadenkt en het genezingsproces in een weekje weg valt. Daarbij ligt het er voor mij nogal aan wat hij laat tatoeëren en waar. Als hij aan komt met een heftige tattoo in zijn gezicht/hals, vind ik dat echt iets anders dan iets op zijn borst waar normaal een shirt overheen zit. En dan geen afschrikwekkende dingen alla zombies/doodshoofden/geweld gerelateerd. Als hij daar mee thuis zou komen, zou ik me fysiek minder tot hem aangetrokken voelen.
Ja dit is ook een goede. Een tattoo in het gezicht, groot in de nek of zoiets als Wesley Sneijder van Yolanthe heeft zou ik echt onacceptabel vinden. Dat vind ik bewuste verminking van je lichaam. Als hij dat door zou zetten zou het ook wel gevolgen hebben voor onze relatie.
Een vriendin van mij was ooit met een gast aan het daten die een weddenschap had verloren. Hij had vlak boven zijn penis het gezicht van Pinocchio laten tatoeëren, met zijn ding als neus... Zij kreeg het fysiek gewoon niet voor elkaar. Toen zijn broek uit ging, lag ze te huilen van het lachen. En hij was zwaar beledigd. Laatst zag ik iemand met "haat" geschreven op zijn knokkels en een hakenkruis in zijn gezicht. Ik gok dat mijn man dan werkloos zou raken ( mijn baas zou ook echt not amused zijn als ik daar mee aan zou komen). Dan heeft het ook financiële gevolgen. Terwijl een bloemetje op zijn kont niemand iets zou interesseren
Ja ik zou het altijd overleggen. Zowel met m’n man als m’n moeder. Maar ik zou het niet doen. Ik vind tatoeages niet zo mooi en op een donkere huid (mijne) al helemaal niet. Maar als ik het wel zou willen en m’n man en m’n moeder zijn het er niet mee eens, dan zou ik het ook echt niet doen.
Ja zeker zou ik dat overleggen. Ik zou het heel gek vinden als mijn man opeens met een tattoo thuis zou komen zonder het te overleggen. Gelukkig zal hij dat niet doen, we vinden het allebei vreselijk lelijk! Maar dan nog, overleggen en vervolgens niks aantrekken van zijn mening vind ik echt wel egoïstisch en respectloos richting je partner. Het is je eigen lichaam, maar waarom zou je geen rekening met elkaar houden!?
Ik ben nu gewoon het gesprek aangegaan. Aangegeven dat ik graag een tattoe erbij wilde, hoe en wat en of hij mee wilde denken welke plek. Hij houd niet van tattoes maar vond het wel fijn mee te denken zo. En nu door drukte heb ik het even op de lange baan gezet, en laatst zei hij dat ik het echt moest doen als ik wilde en niet zo vergeten door de drukte.
Mijn man en ik hebben beide behoorlijk veel tattoos, dus het zou hier eerder een mededeling zijn naar elkaar. Maar kan mij voorstellen dat als de ene partner tattoos verschrikkelijk vindt dat je het dan bespreekbaar maakt en hierover het gesprek aangaat. Ik ben wel van mening dat het jouw eigen lijf is en daar ook eigen keuzes in mag maken, maar ik zou dan wel rekening houden met de plek.
Ik zou denk ik vooral even verdrietig zijn, of even geschrokken zijn omdat ik geen idee had dat hij een tatoeage wou of/en dat hij niet de behoefte had om het mij te bespreken. Ik zou namelijk graag willen meedenken, meepraten. Gewoon interesse in de waarom en de hoe en de waar, enz. Dus als hij zou thuiskomen met een tatoeage dan zou ik dat wel even een beetje moeilijk vinden. Maar niet omdat het een tatoeage is dus. @TS , ik kan me een vorig topic van je herinneren waarin jij heel verdrietig was om je paard , of je maakte je erg zorgen (zoiets was het geloof ik). En je man werd daar (ook) boos om. ik ken jullie niet, en jullie relatie dus ook niet, maar ik vind dit wel nare dingen voor jou. Een partner hoort je te steunen ondanks dat hij emoties of je (kleinere) keuzes niet altijd begrijpt. Een tatoeage kan je niet mooi vinden, of onzin vinden, of weetikveel. Maar boos worden omdat je partner er eentje wil of heeft. En een kleintje ook nog eens. Kweenie.. ik vind dat echt naar voor je. Ik vind zijn boosheid opvallend, en ik wil je toch wel even vertellen gewoon dat boos worden om deze redenen niet normaal is. Jouw wil en emoties zijn normaal. Zijn reactie is abnormaal. knuffel!
Die pinokkio. Ik zou ook niet meer bijkomen geloof ik. Is nooit wat geworden gok ik zo Zou mijn man met een hakenkruis thuiskomen was was die niet alleen werkloos, maar vooral ook partnerloos en dakloos. Met een bloemetje op zijn kont zouden we weer eens goede lol kunnen hebben.
Dit. Dat bespreken. Niet om de tatoeage an sich. Maar wel met mij even het gesprek aangaan, los van wat ik ervan zou vinden. Als hij het graag wil, wil ik ook meedenken. Zonder dwingen uiteraard. Zou me wat buitengesloten voelen omdat wij altijd alles met elkaar bespreken. Ook weleens iets waarvan anderen denken: huh? Maar dat is van ons.
Nee is nooit wat geworden. Ze was echt heel enthousiast over die gast. Maar seks was geen optie. Tijdens een poging tot blowjob keek hij haar blijkbaar aan Dat dikgedrukte zeker. Zou er vierkant uitvliegen. Zou er niet naast willen lopen dan.
Ik overleg het wel elke keer. Aantal jaar geleden beloofd geen meer te zetten. Afgelopen jaar wilde ik toch graag weer een. Was vriendlief er niet zo blij mee want had wat beloofd. Uiteindelijk toch laten zetten. Hij vind hem uiteindelijk heel mooi. Maar heeft er zelf helemaal niks mee. Maar het is niet in de zin vragen of het wel mag maar gewoon aanhoren wat vind hij ervan en het ontwerp wat je wilt vind het dat iets. Gewoon het met elkaar erover hebben. Het is jouw lijf uiteindelijk.
Ik zou het heel gek vinden om dit niet met elkaar te bespreken. Nu denken mijn vriend en ik hetzelfde over tatoeages maar als hij wel iets zou willen dan zou ik mij behoorlijk gepasseerd voelen als het ineens op zn lijf staat.
En voor iedereen die iets (of het nou het nemen van een tartoo is of iets anders) zou bespreken met partner, en deze vind het niks. Terwijl jij zelf wel heel graag wilt. Hoe los je dat dan op?
Door uiteindelijk een beslissing te nemen. Ik vind; het is maar een tattoo, dus get over it. Voor mij is dit belangrijk, en het is uiteindelijk mijn lijf, dus ik neem 'm.
Ik zou het overleggen, en hem evt meenemen in wat voor ontwerp ik wil etc maar zou het niet laten voor iemand anders. Tatoeages in het gezicht of beledigende dingen (zoals bijv het eerder genoemde voorbeeld van een hakenkruis) zou ik wel begrijpen dat de ander zegt wil niet dat je dat doet. Maar dat zou ik zelf ook nooit doen. Wat betreft jouw voorbeeld @Manolito snap ik echt serieus niet dat hij daar echt kwaad om zou worden.
Ik zou het bespreken als in, wat/hoe/welke artiest. Niet om toestemming te vragen. Uiteindelijk is het mijn lijf.