Zo jammer dit, je zou er haast niet meer op vakantie door gaan.... vroeger nooit last gehad, maar sinds vorig jaar zomer is het tijdens vakanties langer dan een weekend weg altijd wel 1 of meerdere keren raak! We zijn zaterdag op vakantie-bestemming aangekomen, heerlijke camping...niet te druk, grote speeltuin en leuk buiten zwembadje... vandaag merkten we aan de oudste dat hij over z'n toeren raakte.... wordt dan weer mega autistisch...als dat logisch klinkt. Dus vanavond besloten we dat hij niet mee mocht doen met het avond spel, uitgelegd waarom niet en zijn broertje wel laten gaan. Ipv dat te accepteren ligt hij dus al 2 uur te mokken in bed, geluiden te maken door overal op te tikken met handen of voeten en te grommen als wij hem vragen om gewoon lekker te gaan slapen of weer de discussie zoeken, het gaat nu allang niet meer om het niet mogen mee doen met het avond spel...het is nu een machtspel geworden en verziekt gewoon de hele sfeer! Het is zoo lastig om hem te laten inzien waar hij last van heeft, want hij blijft zelf vinden dat het anders.... iemand tips wat we hiermee moeten? Ik heb nl t idee dat het niet uitmaakt wat we doen en het altijd verkeerd uit zal pakken (niks doen resulteert nl in steeds hardwerkende geluid maken en het gesprek aan gaan resulteerde in nog meer weerstand)
En dit is dus de reden waarom wij deze zomer niet op vakantie gaan. Her is de stress niet meer waard. We zien wel nu. Zo hebben we als gezin al Gent en Brugge bezocht en hebben we verder opgesplitst en 1 op 1 gedaan.
Thuis moeten we in vakantie periode ook op onze tenen lopen hoor.... Verschil dan is dat je iets meer regelmaat en routine kunt hebben, maar ook BSO welke hij haat en het elke keer weer duimen is dat hij gaat en zich gedraagt....hij kijkt ook echt uit naar de vakantie, maar met het laat naar bed gaan en de hele dag prikkels binnen krijgen wordt hij moe en zodra hij over prikkelt raakt dan wordt hij ook overmoedig ofzo en is dan geen land meer mee te bezeilen.... het harde tikken is gelukkig opgehouden nu, maar slapen doet ie nog niet....vraag me af hoe lang hij daar nog tegen blijft vechten
Ja het gedoe van thuis zijn we wel wat gewoon natuurlijk. Mensen die dit niet gewoon zijn , zouden de sfeer niet altijd geweldig vinden. Wij hebben 2 kinderen met diagnoses op papier en 1tje waarvan na de eerste 2 testen al heel wat duidelijkheid is dus er is ook wel altijd wat hoor MAAR op vakantie is het gewoon een aaneenschakeling (geur, matras, lawaai, ritme, .... ) en ipv opgeladen reden we volledig leeg naar huis. Het moet ergens nog wat leuk zijn ook e.
Doet zoon hier inderdaad ook wel eens. Alles om kenbaar te maken dat hij het er niet mee eens is. Helpt hier om hem uit die situatie te halen, even een rondje lopen of misschien een spelletje doen ofzo. Iniedergeval een alternatief aanbieden. En vaak helpt knuffelen hier ook, even samen op bed (diepe druk ontspant en ontprikkeld). Hij vind het op dat moment dan niet eerlijk dat hij dan iets niet kan/mag en kan slecht tegen ongelijkheid/onrecht. En uitleggen waarom hij niet mee mag doen. Hier zou dat dan zoiets worden als; ik zie dat je een beetje moe bent en wat drukker in je hoofd word. Daarom kan je vanavond niet meedoen, maar morgen vast wel weer. Ik snap dat het niet leuk is, maar vanavond blijf je bij ons. Zullen we dan samen even ... ? Zoiets zou hier uiteindelijk misschien werken. Is altijd afwachten. Soms is even laten gaan ook helemaal prima.
Wat vervelend als de vakanties zo moeizaam verlopen , ik houd echt van vakantie en zou het heel jammer vinden als dat niet meer zou gaan. Maar ze kunnen er zelf zo weinig aan doen. Ik vind het vooral heel lastig dat ik niet weet wat ik kan verwachten, ben altijd een soort van bang voor de volgende bui. Maar onze dochter is niet zo heel erg autistisch, als je dat zo kan zeggen, en ze heeft ook wel veel zelfspot, dat relativeert vaak ook wel. Het wordt bij haar ook wel makkelijker nu ze ouder wordt. We zijn net terug van een heerlijke week Zwitserland met haar, hebben ons veel aan haar aangepast en ze heeft soms ook haar eigen plan getrokken door terug naar de kamer te gaan en dat wij nog even bij het zwembad konden blijven. Het zwembad ligt aan een meer en zij is echt een natuurmens, dus ze was het liefst in het meer op zoek naar vissen, garnalen en mooie stenen. Zo trots op haar dat ze zo zelfstandig is, is toch zo'n 5 minuten teruglopen van zwembad naar kamer. En ze heeft zo genoten. Tuurlijk ook haar momenten gehad maar ze trok heel snel weer bij telkens.
Vakanties moet wel leuk zijn. Maar stukje los laten en vooral zo min mogelijk (uitgestelde) straffen helpt. En toch ook een ritme inbouwen. Vaak doen wij ochtend zwemmen (10 tot 12) Dan rond 1uur eten en gaat ze lezen (ondertussen ruimen wij op) Dan de deur uit tot ongeveer 5 uur. Dan naar huisje lanterfanten en eten (zelf of uit) En dan spelen tv kijken of rotzooien met takjes en wij dan opruimen. Deze ritme was heel lang goed voor haar. Nu kunnen wij wat gekke dingetjes tussen door doen toch zwemmen in de middag of gewoon even niets tot weer spontaan er uit in de avond. Ze word ouder en misschien petje dezer.
Hoe ziet hij het dan? Het tikken en grommen kan ook een vorm van stimmen zijn (emotieregulatie). Wat de overprikkeling dan ook veroorzaakt maakt niet uit. Stimmen is heel belangrijk voor autisten. (voor neurotypische mensen ook trouwens; probeer maar eens heel hard een emotie te voelen zonder je lichaam te bewegen) Maar wat @Neuzeke zegt idd. Wij gaan daarom ook niet ver op vakantie en/of niet naar een onbekende plek. Het is gewoon teveel op dit moment.
Hier geen geluid maar met een knuffeldoekje een specifiek beweging oneindig herhalen. Wanneer wij dus onze zoon zien en zien dat hij die knuffel neemt, weten we eigenlijk al genoeg. Ook het tempo in combinatie met voeten over elkaar wrijven geeft al veel info.
Een van de uitstapjes die mijn zoon graag maakt is naar de indoorspeeltuin. We komen er niet ontzettend vaak, maar blijkbaar vaak genoeg voor het personeel die onze zoon ondertussen herkent en automatisch vraag of de muziek zachter of uit moet, naar ons toekomt om ons voor te bereiden op een verjaardag (dan spelen ze harde muziek en gaan mensen zingen en klappen), en als het voorbij is dan zoekt de manager altijd even oogcontact om te kijken of alles goed is. Ik vind dat zo tof <3 en even om te delen: een fotootje om te laten zien hoe zoon (7) soms speelt. Hij kijkt filmpjes van kinderen die spelen in een binnenspeeltuin en dan gaat hij het naspelen. Hij doet ook spontaan spelen, maar hoe vermoeider hij wordt, hoe sneller hij ‘andersmans’ spel gaat spelen, is mijn impressie althans. Misschien zit er een soort veiligheid in? Voorspelbaarheid, zekerheid? Geen idee
Wij waren vandaag met de 2 jongsten in een grote speeltuin. Maar echt tot spelen kwamen ze niet. Jongste zei; ik wil nooit meer ergens naar toe. Maar ja thuis is ie ook niet erg gezellig. Hij kan niet spelen dus wij hebben geen seconde rust.
Onze zoon kan ook niet zelf spelen. Zijn broertje juist heel goed, heeft een grote fantasie en daar probeert hij dan wel mee te spelen. Trekt zich heel erg op aan hem, en leert heel veel van hem. Al snapt hij er soms helemaal niets van, wat het ook weer lastig maakt.
Hij zegt dat hij hoogbegaafd is en daarom geen autisme heeft. Maar op de vraag of hij dan kan uitleggen wat hoogbegaafd zijn is of wat autisme is heeft hij ook geen antwoord. Ik heb gewoon nog moeite met ook onze weg als gezin vinden in dit verhaal. Hij wilde niet mee zwemmen vanmiddag, dus we hebben hem een 3 kwartier alleen in de caravan gelaten...bij terug komst stond een grote citronella kaars aan, dus wij zijn boos geworden, want hij mag niets met vuur doen als wij er niet zijn en ik vroeg hem nog of hij iets binnen aangestoken had, want ik rook een brandluchtje ook in de caravan. Hier bleef hij volhouden dat dat niet het geval was, er was in de buurt een bbq aangestoken dat zou ik vast ruiken.... even later vond ik een geschroeide wasknijper op tafel...ik confronteer hem daarmee en dan haalt hij z'n schouders op, want ik vroeg hem of hij binnen nog iets gedaan had en dit was buiten.... op zo'n moment twijfel ik echt of hij z'n autisme gebruikt of dat hij echt zo zwart wit denkt... Maar goed... ik geloof dat ik wel vaker last weten dat ik het lastig vind allemaal...
Het is ook zoeken e. En soms zijn er gewoon dingen die je wel wil maar eigenlijk niet of nog niet kunnen. Voorbeeld van alleen blijven. Onze oudste 2 zijn bijna 14 en 15 en konden op hun 10 echt nog niet alleen blijven. Resultaat : opsplitsen. Zonder te zeggen dat je blijft om te controleren. Geen zin in zwemmen...terwijl je puur ter controle blijft. Eigenlijk moet je zoeken naar een bepaald evenwicht. Eentje waarbij uw kind niet het gevoel van falen en constant commentaar krijgt maar ook jijzelf niet vergeten word. Het vuuurtjes gedoe herken ik ook heel erg van bij de oudste.
aarrrggg! Ja ik kan me voorstellen dat je daar wel een beetje moordneigingen van krijgt Autisme ‘gebruiken’ kan niet. Hij is autistisch, dus hij redeneert zoals hij doet. Net zoals hij hoogbegaafd is. Dat kan hij ook niet inzetten, of dus uitzetten of iets. Hoe zwaarder hij het heeft, hoe ‘autistischer’ ze worden. En daarmee bedoel ik dat ze soms egocentrischer worden, inflexibeler, vasthoudender, meer gefocust (en waarde hangen) op/aan details. Ook kunnen ze zich niet meer aanpassen aan (NT) sociaal wenselijk gedrag. Het kost ze teveel. ik snap helemaal dat je het lastig vind! Het ìs ook lastig! Dat ligt niet aan jou, het is gewoon zwaar. In dit soort situaties probeer ik o.a. ook te leren van/over mijn zoon. Want ik kan me voorstellen dat hij nu in een soort crisis toestand verkeerd en daarom geen gesprek mee aan te gaan is. Hij reageert primitief. Daar kan hij alleen uitkomen als zijn brein kalmeert. En het brein kan alleen kalmeren als het zich veilig voelt. Daar kan jij niets aan veranderen behalve observeren en luisteren naar zijn behoeftes. Zorgen voor een zo’n veilig mogelijke omgeving voor hem. Wat heeft hij nodig? Wat wil hij? Soms is het letterlijk nemen wat hij zegt, Soms is het tussen de regels lezen; bijv pakken dat wat achter de krachttermen ligt. Soms is het instinct gebruiken als moeder. Sterkte meis! Je doet het goed hoor! Oh, en dat hele ‘ik ben niet autistisch’ , dat klinkt heeeeel erg puber. Niemand bepaald wie ik ben, ìk bepaal wie ik ben. Of, hij vindt dat wat autisme is (wat autisme betekent voor hem) dusdanig negatief is dat hij het niet wil, en dus weigert. Ontkenning. Nope! Een hele goede om ook te bespreken met zijn psych misschien. knuffel meis!
Ik geloof dat hij echt antwoordt op je vraag. En dat komt soms inderdaad een soort van kinderachtig over, maar hij vindt dus dat hij je vraag heel goed heeft beantwoord en feitelijk gezien klopt dat ook Als ik het zo lees is hij eigenlijk te jong in zijn doen en laten om hem alleen te laten, want je kan hem niet vertrouwen. Hier ging het vanaf een jaar of 12 pas echt goed. Voor die tijd lijmpistool gebruiken en niet aan ons melden (volgens afspraak), en dan per ongeluk aan laten staan. Doodeng. Eerder was dat al eens gebeurd toen wij wel thuis waren, toen roken we het en meteen daarna klapte de stop eruit. Onze dochter heeft er een handje van om te zeggen 'daar kan ik toch niets aan doen', heel irritant. Weet zo even geen concreet voorbeeld, maar het slaat vaak nergens op maar in haar wereld wel. En dan kom je weer in het cirkeltje corrigeren en dat het zelfvertrouwen weer daalt, maar je kan het ook niet zomaar laten gaan.
<3 Zo waar. Zo herkenbaar! Ik had een tijdje terug een lang verhaal getypt, maar niet gepost, wat precies hier over ging. Doordat het voor haar de Waarheid is, is alles wat het tegendeel beweert per definitie niet waar en 'tegen haar'. De mogelijkheid om het genuanceerder of ook van andere kanten te bekijken is er niet. Heel lastig, maar ze kan er niets aan doen. Dat probeer ik me dus heel bewust te bedenken en er dan vanuit die invalshoek mee om te gaan. Dat maakt het welles-nietes gedoe een heel stuk minder én zorgt er voor dat ze zich meer gehoord voelt. In het geval van niet aan afspraken houden als er geen toezicht is, zou ik het kind om die reden dan ook niet meer zonder toezicht laten. Dát zou ik niet aan het kind mededelen, maar gewoon doen (op de manier die Neuzeke al beschrijft). Mijn oudste fietste bv. ook pas halverwege groep 8 alleen van en naar school, de jongste vanaf groep 7. Kinderen zijn nu eenmaal verschillend, als ouder kun je alleen maar aansluiten bij wat ze nodig hebben. Dingen met vuur zijn hier hoog opgeborgen, eerder lag het zelfs achter slot en grendel (we hebben het sowieso bijna niet in huis, de oudste wil kaarsjes op haar kamer, ik durf dat echt niet aan). Neemt niet weg dat je dan ook iets in de oven kan bakken (doordat er een keer iets vlam heeft gevat toen de jongste alleen beneden was en zonder te vragen iets ging bakken, begrijpen ze nu wel dat ik niet voor niets waarschuw, maar dat er echt een risico aan zit...), een lijmpistool kan gebruiken, een strijkijzer aan kan zetten, enz., maar het risico is wel ietsje kleiner. Alleen thuis laten doe ik thuis wel, maar op vakantie nog altijd liever niet, sowieso niet omdat het een onbekende omgeving is en er ook geen mensen in de buurt zijn die ze kennen ed.
Misschien is dat ook niet het hoofddoel, in ieder geval niet m.b.t. 'waar het vandaan komt'? Het hoofddoel zou voor mij zijn dat hij zijn grenzen leert (h)erkennen, weet wat hij op dergelijke momenten kan doen en vervolgens ook kan handelen. Op jonge leeftijd is dat heel lastig en 'moet' je daar als ouder bij helpen en soms ook als ouder of als gezin een keuze maken die een ander gezinslid helpt. Ik kan me bv. heel goed voorstellen dat als er een avondspel is en je mag daar niet naartoe, maar je broertje wel, dat je het daar niet mee eens bent als er niets iets heel goeds tegenover staat. Mijn dochter zou tenminste 'gek' geworden zijn. Op zo'n moment zou ik dus eerder kiezen om of iets heel leuk alternatiefs te doen of haar zusje ook niet te laten gaan en met elkaar een rustmomentje in te plannen. Dat kan natuurlijk niet altijd, een broertje of zusje hoeft er niet onder de lijden, maar soms kan het wel een oplossing zijn. Mijn dochter is wat ouder en begint haar grenzen nu beter te herkennen en weet ook beter wat ze op die momenten nodig heeft. Dat maakt het ook makkelijker om te accepteren dat haar zusje soms bepaalde dingen wel doet en zij niet. Dat is dan niet meer onze beslissing, maar die van haar zelf. En dat maakt het makkelijker voor haar (omdat ze het nut ervan in ziet, maar ook omdat ze graag alles zelf bepaalt ). Het maakt het ook makkelijker voor haar om te accepteren dat haar zusje andere behoeften heeft dan zij en dat ze dus soms dingen doet die de oudste niet leuk vindt (en dat ook niet leuk hoeft te vinden, maar in het belang van haar zusje wel 'moet' accepteren - zij of wij samen kunnen wel bedenken hoe het ook voor haar draaglijker wordt). In ons geval is dat bv. als er vriendinnen van de jongste komen. We zoeken daar de middenweg in. Wat hier bv. is dat er niet iedere dag iemand komt en dat logeren niet op de dag zelf gepland wordt, maar op tijd wordt aangeven, zodat de oudste zich er op in kan stellen. Dan vindt ze het nog niet altijd leuk, maar als het nooit kan, dan is dat voor de jongste net zo 'niet leuk'. Het is geven en nemen. En dat is soms verrot lastig... Dat is heel herkenbaar. Hopelijk helpt het ook als hij een beetje 'geland' is op de vakantieplek en het vakantieritme ed. Hier kost dat echt altijd wel even.