Ik bedoelde niet te zeggen dat ik het beter wil doen dan de norm. Ik bedoelde te zeggen dat ik het beter wil doen dan mijn moeder deed voor mij. Zoals je zegt, je ziet de gevolgen van hoe jouw moeder jou heeft opgevoed; wat ze je heeft gegeven en niet gegeven. En dan is het jouw idee om sommige dingen anders te doen. En anders betekent in deze beter want niemand doet dingen anders als wat je gegeven is goed werkt. Als jij elke dag om 10u luncht want dat deed jij vroeger thuis ook en dat bevalt je prima, dan blijf je lunchen om 10u. Logisch. Maar bevalt 10u je niet en lunch jij met jouw kinderen om 12u ipv 10u dan doe je de dingen anders omdat het beter is voor jou om het anders te doen. Zo bedoelt
Misschien kan je het met haar bespreken. Waarom ze het niet nodig vond om het je te vertellen? Of misschien had ze het idee dat ze het je niet kon vertellen? Misschien begrijpt ze het zelf ook niet helemaal, of begrijpt ze niet waarom het zo'n big deal is om het je te moeten vertellen (redelijk typisch autistisch, haha), of misschien voelde ze zich niet fijn genoeg om het je te vertellen, of ze weet niet hoe ze het je moet vertellen (komt ook vaak voor bij autisten; gewoon niet wetende hoe ze iets moeten vertellen). Ik zou het hoe dan ook niet persoonlijk opvatten. Het gaat in deze om haar (haar menstruatie, haar beleving) en niet om jouw emoties daaromtrent, vind ik.
En dat mag je vinden maar ik al mamma mag er ook zijn. En ik wilde het heel anders maar is niet gebeurd. En dat wat ik hier schrijf zal zij nooit van mij horen. En was het gewoon zoals het is en daarna zoals elke moeder even een kut momentje hebben. En persoonlijk opvatten tja iedereen is anders, en heeft een rugzak. Ik ook dus ja trek het mij wel aan en dan is het wel even fijn ergens iets kwijt te kunnen toch? Nogmaals wat ik hier drop is niet voor haar oren en ogen.
Hoi. Ik heb even een aantal pagina's mogen bijlezen. Wat betreft het egoïsme. Dat is geen egoïsme in de zin van het zichzelf belangrijker vinden. Maar een onvermogen zich werkelijk in te leven in de ander. De psycholoog legde het zo uit. Als een autist van honden houdt. Dan ZIJN honden leuk. Komt er iemand aan die zegt bang te zijn voor zijn hond, dan kan hij dat niet begrijpen. Je kan het uitleggen. "Jij bent bang voor xx, en hij niet. Dus hij kan bang zijn voor honden, terwijl jij dat niet bent. " dan kan hij snappen dat het zo is. Maar nog steeds niet werkelijk begrijpen of inleven. Ik heb nog veel meer te vertellen. Maar mijn zoon wil minigolfen, en dat is nu even belangrijker
Ik denk dat we allemaal wel weten dat het geen egoïsme is en er zoals bij zoveel zaken een fantastische verklaring voor is , alleen maakt die uitleg het niet plots anders omdat er een verklaring is. Was het maar zo handig .
Dat ze anders denken is wel duidelijk. Wij geven de namen om het net even simpeler te maken. C voeld ook geen pijn van anderen die walst gewoon over je heen. Soms net even beter kijken naar de ander maar ja het is een dingetje hoor. En haar eigen pijn erkennen of voelen is al net zo moeilijk
De verklaring maakt (voor mij) wel dat het me minder boos maakt. Compleet genegeerd worden, of de situatie die jij beschreef maakt het niet minder pijnlijk.
Is ze goed op de hoogte van wat het is, gebruikt ze producten om ermee om te gaan en let ze goed op de hygiëne? Aan de verzorgende kant kan ik mij wel wat problemen voorstellen bij het laat vertellen. Je moet toch op zijn minst weten wat je mee moet nemen tijdens het doen van de boodschappen.
Mijn eerste alinea was de reactie. Daarna ben ik wat afgedwaald. Zo te lezen willen we hetzelfde maar heb jij nog wat meer een fundering meegekregen. Voor mijn gevoel moet ik het wiel opnieuw uitvinden. Daarin mis ik generaties die al het 1 en ander ontdekt hebben. Ik ben altijd heel tegendraads geweest. Ik wilde een reden hebben om iets op een bepaalde manier te doen. Of die opstandigheid positief of negatief gaat zijn moet ik nog uit gaan vinden. Het gedeelte over de norm gaat er dus om dat ik niet geneigd ben om dingen te doen omdat anderen ze doen. Maar soms zijn er goede redenen waarom dingen op een bepaalde manier gaan. Die wijsheid neem ik dan ook niet mee.
Ja gelukkig wel alleen doet ze het omslachtig in haar kamer. Ze is nog zoekende haha. Daarna handen wassen etc... En als ik ondergoed voorstel dan is het een dikke nee. Iemand een beetje een idee waar je redelijk goedkope ondergoed kan kopen zodat ze het kan ervaren (voor de nacht). Die moet voelen voor ze iets geloofd
Zo.. eindelijk ieys meer tijd voor reactie hier. @din0 Weet je waarom je dochter niks had verteld? Ik weet van ezels dat ik het vroeger vreselijk moeilijk vond het mijn moeder te vertellen. Al had ik een prima band met haar en wist ik dat het geen punt zou zijn. Ik was er gewoon zo van in de war of zo, dat het uitspreken ervan niet lukte. (Mijn oplossing was het broekje waarin ik was doorgelekt te laten zien.) Later had ik het met een vriendin erover. En zij vertelde me toen dat ze de eerste keer alles had opgelost door wcpapier in haar broekje te steken. En pas later naar haar moeder durfde te gaan (ook zij had gewoon een lieve begrijpende moeder). Ik denk dus zeker niet dat het aan jou ligt of aan jullie relatie, maar eerder dat het gewoon verwarrend is voor haar. Duidelijke voorkeur. Dat speelt hier ook heel sterk. Wolfje (lievelingsknuffel) staat op de eerste plek. Dan papa. Dan grote broer. En ik sta 4e. We lezen elke avond voor. De ene avond ik, de andere papa. Nou.... de dagen dat het mijn beurt is, is dus steeds gedoe. Dan probeert hij of het niet geruild kan worden. Anderzijds komt hij soms ook met vreselijk lieve complimentjes (je haar glinstert zo mooi zilver ) en spontane knuffels. Dus e ht pijn doet het ook niet meer. Ik weet dat hij zich bij mij ook veilig en vertrouwd voelt. En bij papa nog meer. Wat ook heel fijn is, want hij draagt daardoor ook een flink deel van de zorg. Hier op de camping gaat het nu goed. eerste dagen is wennen. Maar hij heeft zijn draai gevonden. Er is een minigolfbaantje waar je vrij gebruik van kan maken (sticks en balletjes liggen bij de receptie). En die vind hij geweldig. De tent is de veilige haven waar hij zich kan terugtrekken. En om de dag moet hij mee op stap met ons. Meestal de natuur in. Gemopper over wandelen, maar intussen zie je hem ook genieten. Zelfs het dagje Kopenhagen ging goed. Hij was op het ei de wel echt moe. En dan merk je wel weer wat overprikeling 's avonds. Dat vond ik nog weleens lastig. De gezinsuitjes. Dat we altijd rekening moeten houden met wat hij aankan. Terwijl grote broer juist de drukte en activiteit opzoekt. We doen ook regelmatig dingen apart. De een een campingdagje met jongste en de ander mountainbike oid met oudste. Maar ik wil hem ook niet teveel afschermen. Ooit moet hij zichzelf gaan redden. Dus ook met de prikkels die je nu eenmaal krijgt in de grote boze buitenwereld.
@Mamafiets Dat egoïsme weet ik dat het dat niet is, maar voelt nog wel vaak als wel zo! Soms beangstigt het me ook, want het is soms ook gewoon borderline psychopatisch... als hij met een zaag iets door wil zagen en dan niet kan zien dat dat niet gepast is dan boezemt dat mij angst in voor de toekomst... Maar goed fijn dat de vakantie leuk is! Je struggle met wat je wel en niet kunt doen is wel herkenbaar, zeker nu met onze jongste dochter erbij is het helemaal zoeken naar wat is leuk voor haar en niet te kinderachtig voor de jongens....genoeg avontuur voor de middelste maar niet teveel prikkels voor de oudste! (Die laatste gaat maar door en door tot zijn bom ontploft...en is lastig over te halen rust momenten in te bouwen...zo bang dingen te missen!)
Wat jouw oudste heeft (doorgaan tot de bom barst) heeft mijn jongste juist helemaal niet. Die moet juist overgehaald worden om mee te doen met bepaalde dingen. Anders trekt hij zich alleen maar volledig terug. Jouw kant lijkt me ook heel erg lastig. Zeker met kinderen erbij die dat avontuur juist nodig hebben.
Hoe gaan jullie om met een ander pijn doen? Zoon(10) is heel sterk, zijn broertje juist helemaal niet. Die combi gaat nog wel eens mis, en hij doet zijn broertje vaak (onbewust?) pijn. Het gaat vaak harder dan hij wilt. Vanmiddag bijvoorbeeld waren ze even samen in een speelding in de intratuin. Dat ging eventjes goed, tot we een harde "auw" horen van zijn broertje. Broertje had iets vast van dat speeltoestel (je moest tussen die soort "palen" door die dan vanaf het plafond naar beneden hangen) en duwde dat richting hem omdat zijn broer hem liet schrikken. Dat kwam toen tegen zijn kin aan. Hierop heeft hij dus een wat harder object gepakt en heeft daar broertje aantal keer hard mee geslagen tegen zijn oor. Als vergelding. Jij doet iets bij mij, dus ik doe iets tig keer zo hard terug. Gevolg is dus dat broertje veel pijn heeft aan zijn oor en 2 bulten heeft. Beide toegesproken dat het niet mag e.d. maar ik vind dat bewust pijn doen best lastig. Broertje heeft zovaak pijn door hem. We moeten altijd opletten wat ze doen en of het niet mis gaat. Maar het gaat naar mijn idee vaak dus ook per ongeluk, omdat het harder gaat dan hij dacht. Hij wilt hem ook helemaal geen pijn doen, maar dat is wel zijn 1e reactie. Vaak gebeurt dit dus thuis, maar ook op school laat hij dit wel eens zien helaas.
Oef. Lastig @MamaChantal . Denk dat je goed gehandeld hebt. Zou niet weten wat je verder kan doen. Behalve het blijven herhalen. En steeds opletten (vermoeiend) hier hebben we dit niet. Wel dat grote broer hem per ongeluk pijn doet (zacht) en dat kleine broer daar een vreselijk drama van maakt. Boos worden, huilen, niet meer kunnen lopen etc. Terwijl hij nauwelijks geraakt werd. Ook vermoeiend.
Hoe gaan jullie om met eten in de vakantie? Hier een pietlut die alles wat anders is niet blieft. Vanmorgen hadden ze geen gewoon stokbrood. Wel iets wat erop lijkt (zelfde smaak en structuur maar andere vorm). Hij heeft het dus niet gegeten Zelfde met veel andere dingen. Zelfs de pringels en cornetto's vind hij hier 'anders'. Dus eet hij ze niet. Tot nu toe een dieet van stokbrood met pasta, pizza samali, pannenkoeken, pantosti, softijs en af en toe een stuk paprika
Onze jongste is altijd een slechte eter, en op vakantie dus nog erger omdat hij dan zijn vaste dingen niet kan eten. We zijn dan eigenlijk blij met alles wat hij binnen krijgt. Zolang hij iets eet, is het goed toch? Niet helemaal wat je wilt natuurlijk maar beter dan niets.
Ja we herhalen het uiteraard en hij zegt zelf ook "ik weet dat ik hem geen pijn mag doen maar het lukt gewoon niet". Hij weet dat hij moet weglopen, maar op zo'n moment kan hij dat niet. En dan gaat het dus mis