Ik wil niet teveel in details treden, maar ik neem het mijn ouders niet zo kwalijk omdat zij in zekere zin ook slachtoffers zijn. Ze hadden oprechte intenties, en nu ze zelf ook dingen zijn gaan inzien hebben we daar wel goede gesprekken over gehad. Goede intenties hebben niet voor minder schade gezorgd denk ik, maar het helpt wel in het genezingsproces. De enige die ik het kwalijk neem zijn de geestelijk leiders, en als hij bestaat zoals de bijbel hem omschrijft; god zelf.
Ik ben opgegroeid in een overwegend reformatorisch dorp en mijn ervaring is dat veel meiden al op jonge leeftijd moesten gaan trouwen vanwege een zwangerschap. Vaak doordat ouders geen voorlichting gaven en anticonceptie was uit den boze. Veel van die stellen ging kort daarna alweer uit elkaar. Zonde en onnodig vind ik.
Het is ook heel erg afhankelijk bij welke kerkgemeenschap je zit. Hier zit echt heel veel verschil in en dat zien mensen vaak niet. Dat vind ik wel jammer.
Bij ons werd daar niet op aangedrongen. Wij kennen elkaar ook al vanaf de middelbare school en gingen daarna eerst nog studeren. Ruim 5 jaar verkering gehad en nooit iemand gehoord die ons aandrong om te trouwen.
Ja het ligt zeker aan de stroming en de kerk zelf met de bijbehorende groepscultuur. Ik ken veel kerken die helemaal niet zo streng zijn. Of nja, wel streng in dezelfde leer in de zin van dat seks voor het huwelijk nooit wordt goedgekeurd natuurlijk. maar niet streng in de zin van dat je op gesprek moet komen als je na anderhalf jaar daten nog niet verloofd bent. Ik kom uit de evangelische wereld maar daar gebeurd het ook inderdaad. Gesprekken over anticonceptie gebeurde niet want je hebt het toch niet nodig was het idee. Sommige meiden claimde heftige menstruaties te hebben want dan mochten ze wel aan de pil. Dat was tegelijkertijd natuurlijk voer voor roddels. (lekker christelijk, maar die hypocrisie ken jij vast ook wel)
Hier ook niet hoor. Wij hadden 6 jaar verkering toen we gingen trouwen. Nooit iemand daar over gehoord of op aangedrongen.
En dan komen wij nog een uit een reformatorische achtergrond. Vooral bij man, mijn ouders hebben het na een jaar of 3-4 wel losgelaten.
Zo ontzettend met jou eens! Ik heb veel bedpartners gehad, van allerlei geslachten, etc. Iedere ervaring was even geweldig en ik heb letterlijk nog nooit een negatieve ervaring gehad. Ik ging en ga niet met mensen naar bed omdat ik onzeker ben, geen respect heb voor mijn lijf of denk dat dat liefde is (zomaar een paar vooroordelen). Wat zegt fijn, lichamelijk (en voor mij mentaal) genot over zelfrespect? Waarom heeft dat daar iets mee te maken?
Ik ben niet getrouwd en ga nooit trouwen dus zeker mag sex voor het huwelijk Wil niet zeggen dat ik niet voorzichtig ben. Ben nu vrijgezel maar als alleenstaande mama met zoon altijd bij me (is bij de papa in het weekend als ik mijn werkdagen heb) heb ik helemaal geen tijd om te daten of iets anders. Ook totaal geen zin in nu.
Ik ben zelf dus niet zo opgevoed, mijn ex-man wel. Geen sex voor het huwelijk, dat was echt ondenkbaar. Wij zijn dus na iets meer dan een jaar verkering getrouwd. Vlak voor ons huwelijk wilde ik het niet meer doorzetten, maar ben dus flink onder druk gezet door mijn ex. Noem het gerust gedwongen. Ik woonde thuis, maar aangezien de band niet goed was met mijn moeder zag ik ook niet echt een uitweg. ik ben na 8 jaar huwelijk gescheiden. Later ben ik hertrouwd. Toen was ik zelf wel gelovig (andere kerk als mijn ex) en ben ik gedoopt. ondanks dat ik met mijn ex niet binnen de gemeente getrouwd ben en pas later gelovig en gedoopt ben, mochten mijn huidige man en ik niet officieel voor de kerk trouwen. Officieel had ik het aan kunnen vechten omdat mijn ex mij gedwongen heeft te trouwen, maar dan had hij en onze beide ouders eerst naar de kerkelijke rechtbank gemoeten om mijn eerste huwelijk nietig te verklaren. Een boel gedoe dus waar ik omwille van onze zoon en mezelf in overleg met mijn huidige man vanaf heb gezien. ik denk maar zo: God weet hoe het zit, aan mensen hoef ik me niet te verantwoorden