Wat een stomme afloop van deze terugplaatsing, heel verdrietig dat alles nu weer opnieuw moet. Weet je al een beetje wanneer jullie weer aan de beurt zijn of moet je dat nog horen? Ja heel herkenbaar. Het is ook steeds een beetje afscheid nemen van bepaalde dromen die je hebt. Het is allemaal zo onzeker of en wanneer het gaat lukken.
Ach meis, hoewel de voortekenen er natuurlijk waren, hield ik toch nog een beetje hoop. Heel erg balen, vooral confronterend als je opnieuw een ronde moet natuurlijk. Ik moet zeggen dat ik door de chaos van dit forum soms het overzicht kwijt ben: is er bij jullie een aanwijsbare reden waarom jullie zijn aangewezen op dit traject? En gebruik je toevallig al supplementen? En dat gedeelte van het 'beeld dat je hebt' herken ik helemaal. Toen wij besloten om 'ervoor te gaan' dacht ik regelmatig; oh ja, rond die tijd ben ik vast al moeder. En dat je dan nu na die tijd alsnog met lege handen staat, is enorm pijnlijk. Ik probeer me vast te houden aan het feit dat het gewoon iets langer duurt en dat we zoveel zegeningen hebben om te tellen, maar de ene dag gaat dit een stuk beter dan het andere. Probeer vooral lief voor jezelf te zijn in deze tijd, want het is echt een zwaar traject. Heel veel liefs in ieder geval voor jou.
Dankjewel! Het ligt bij ons alleen aan de zaadkwaliteit van vriendlief. Dus ik had eigenlijk wel de verwachting dat het met een van de vier embryo's zou lukken. Maar dat is dus niet het geval Wat zijn bij jou de volgende stappen?
Ja precies dat. Je moet toch afscheid nemen van een bepaald plaatje, maarja wie weet is de nieuwe versie van het plaatje ook wel leuk. Ik verwacht dat we eind september/begin oktober weer mogen starten met stimuleren voor ronde2. Maar we moeten eerst weer een afspraak maken met onze arts. Hoe gaat het met jou?
Ah, ja, shit. Dan snap ik helemaal dat het nog vervelender is dat ze dan niet blijven plakken. Voordeel is wel dat je in ieder geval goede embryo's kan maken; het is alleen dus nog belangrijk dat er ééntje blijft plakken. Een enorme dooddoener, maar: het hoeft er uiteindelijk maar eentje te zijn en hebben gewoon goed vertrouwen dat de volgende raak is. Maar voor nu is 't vooral nog even helemaal kut en mag je vooral balen! Wij wachten nog steeds op de uitslag van de testen. 7 embryo's zijn ingevroren om te testen en ik hoop dat er een paar chromosomaal in orde zijn, zodat we deze kunnen gaan terugplaatsen. Leef dus nu een beetje tussen hoop en vrees want hoewel statistisch gezien we een goede kans maken (namelijk 50%), ben ik een enorme doemdenker en ben ik toch bang dat er uiteindelijk geen enkel genetisch gezond embryo overblijft. Of naja, dat denk ik op sommige dagen en op andere ben ik er wel positief over. Denk dat het ook gewon vooral het lange wachten (inmiddels 6 weken) is dat me langzaam opbreekt, want dat geeft een hoop ruimte om in je hoofd te gaan zitten. Hopelijk deze week uitslag, maar het kan ook zo maar nog een week of 2 duren.
Pff en je moet al zoveel wachten in dit traject en jullie zelfs nog meer. Ik hoop voor jullie dat er een paar in orde zijn en je ieder geval een aantal kansen krijgt op een kindje ❤️. En ja dit is een rollercoaster, de ene dag denk ik ook "you got this" en de volgende dag lig ik huilend op de bank. Hopelijk hebben jullie snel duidelijkheid.
Dat is dan wel vrij snel (vergeleken met hoe het bij ons ziekenhuis dan gaat hoor). Spannend weer hoor de volgende ronde, ga je er een beetje hoopvol in? Tja, ups en downs. Nouja, vooral neutraal en down eigenlijk. Ben bang dat dit de laatste ronde is, omdat mijn vriend alle ellende wat bij het traject hoort niet nog een keer wil dus de druk is heel hoog. Als er nu een te lage opbrengst is dan is het gewoon klaar. Zo denk ik dat het gaat en het andere moment weet ik niet meer wat ik moet. Vandaag op werk bijna in huilen uitgebasten uit het niets dus oortjes ingedaan en heel hard gaan werken (negeren). Dat is sws iets waar wat mee moet, maandag gelukkig een afspraak bij de therapeut.
Omdat bij mij alles in natuurlijke cyclus kan denk ik dat we snel doorkunnen. 13 september is onze afspraak met de arts. De afgelopen twee weken heb ik ook al een paar keer gehuild op mijn werk. Mijn leidinggevenden zijn op de hoogte en gelukkig erg begripvol. Ik schaam me er ook niet meer voor als ik moet huilen. Ik hoop zo erg dat het jullie in de volgende ronde gegund is. Hopelijk kan de therapeut je maandag goed helpen ❤️. Ik hoor graag hoe het was, tenminste als je daar wat over wilt delen natuurlijk.
Dat scheelt wel, je hoeft in ieder geval niet te herstellen van allemaal toegediende hormonen. Wel heel fijn dat je gesprek met de arts al zo snel is. Het is zo'n pittig traject en vooral het mentale (vind ik), helemaal logisch dat het je dan af en toe te veel wordt. Goed dat je je gewoon kunt uiten op je werk, vind het knap hoe je dat doet hoor!❤️ Het gesprek met de therapeut was heel fijn, zij is gespecialiseerd in fertiliteit dus hoefde niks uit te leggen. Na een paar minuten al in tranen uitgebarsten, merk wel dat het heel hoog zit. We hebben een paar punten waar we mee aan de slag gaan (onder andere verdriet er laten zijn als het er is en balans tussen afleiding en leuke dingen doen). Ik ben doodop de laatste tijd en dan zijn sociale activiteiten waarbij ik een beetje leuk en gezellig probeer te doen erg vermoeiend. Volgende week de volgende afspraak gepland, ik heb er wel vertrouwen in dat zij mij goed kan helpen.
Wat fijn om te horen dat je een goed gevoel hebt bij deze therapeut. Ik vind sociale dingen zoals verjaardagen ook lastig en vermoeiend. En leuke dingen doen is belangrijk maar daar heb ik ook niet altijd zinin. Het is een warboel van gevoelens en emoties.
Altijd fijn die herkenning, dan voelt het toch niet zo gek dat ik me zo voel. Dat is het zeker. Van hoop tot angst en alles er tussenin. Ben benieuwd naar jullie afspraak met de arts volgende week!
Hallo dames, Ik ben een tijdje afwezig geweest, ik had niet zo veel nieuws en we hadden het nodige te verwerken. Een aantal weken geleden hebben we een gesprek gehad in het ziekenhuis en daarna zijn we op vakantie geweest. Het gesprek in het ziekenhuis ging een beetje zoals verwacht. We hebben het advies gekregen om de derde poging wel te doen, maar dan vooral vanuit de gedachte dat we dan alles gedaan hebben wat we konden doen. Het wordt ons ook afgeraden om een vierde of vijfde poging op eigen kosten te doen. We zijn initieel aan ICSI begonnen vanwege de zaadkwaliteit van mijn man, maar nu blijkt mijn voorraad eicellen erg laag. Hierin heeft meer hormonen spuiten ook geen zin, want ik krijg al zoveel meer dan nodig. Oudere eicellen zijn in de regel minder gevoelig voor hormonen doordat ze minder receptoren hebben. Overigens ben ik niet te oud genoemd, ben 36, maar zo voel ik me wel. We hebben nog gesproken over uitwijken naar het buitenland. Ons werd zeker aangeraden om dat te onderzoeken maar de arts gaf ook aan dat op basis van zijn kennis hij verwachtte dat ze er in onze situatie niet heel veel anders zouden doen. We hebben besloten om eens bij C&C te gaan praten en te kijken wat zijn kunnen doen en of het de moeite waard is om daarvoor over te stappen. Er is dus nog een kans met de derde poging, maar inmiddels is de kans ook wel heel groot dat het niet gaat lukken en dat is moeilijk. Soms denk je daar wel over na; maar aan de andere kant wil je ook optimistisch blijven voor de derde poging.
Als het voor jullie goed voelt om nog een ronde te proberen en eventueel uit te wijken naar het buitenland zou ik dat zeker doen. Dan heb je er in ieder geval alles aan gedaan. Ik wil jullie heel veel sterkte en geluk wensen. En een dikke knuffel ❤️
Heel logisch dat je dan even minder actief bent. Ik heb nog wel regelmatig aan je gedacht! Wat een heftige tijd voor jullie! Heeft de vakantie voor jullie wat rust en ruimte gegeven? Wat lijkt het me onwijs moeilijk om optimistisch te blijven. Zolang het traject niet is afgerond blijft er hoop en dat de arts wel adviseert om voor de 3e poging te gaan en te orienteren in het buitenland klinkt het echt alsof er wel een kans is. Ik hoop dat jullie een keuze kunnen maken waar jullie beide achter staan. Krijgen jullie begeleiding van het ziekenhuis bij het maken van deze keuzes? Echt heel lastig dat je op heel veel dingen gewoon geen invloed hebt. Ik ben zelf steeds op zoek naar dingen die ik nog kan veranderen, lees veel over alles wat invloed heeft op hormonen en vruchtbaarheid en heb heb een uitgebreid supplementenschema. Maar voor een groot deel is het ook maar net geluk hebben. Ik besef me steeds meer wat een groot wonder het eigenlijk is dat mensen kinderen krijgen. Hele dikke knuffel voor jou! En ik hoop dat het echt zo mag zijn uiteindelijk!❤️
Dat ging goed. De arts is eigenlijk best positief over ronde 1, alleen heeft het helaas niet tot het gewenste resultaat geleid. We gaan ronde 2 hetzelfde doen maar een klein beetje meer hormonen in de hoop dat er net iets meer eicellen rijpen. Ik verwacht binnen 2 weken mijn menstruatie dus dan kunnen we weer beginnen.
Dat klinkt goed, de vorige keer had je al een mooie opbrengst dus hetzelfde of net iets meer zou heel goed zijn toch? Het hangt natuurlijk ook heel veel van geluk hebben af of een terugplaatsing lukt. Dan is het wel fijn als je een aantal kansen hebt! Gaat snel al dan! Hoe sta je erin nu jullie weer bijna gaan starten?
Wat lief dat je ernaar vraagt! Ik ben net weer terug van vakantie en gelukkig schijnt het zonnetje ook hier, dus ik mag niet klagen momenteel. Afgelopen augustus vond ik echt een lastige maand: ergens had ik gehoopt op een 'eerder' uitslag (want werd gek gemaakt door andere mensen in het UZ Gent die het toevallig ook eerder kregen) en met elke dag dat het langer duurde, begon ik steeds geobsedeerder (en ook wel mentaal-instabieler) te raken. Heb dus ook maar even een stap terug genomen van dit forum/Facebook/etc om er niet con-stant mee bezig te zijn. Begin september hadden we afspraak in 't ziekenhuis om de IVF-poging door te spreken en eigenlijk was de arts overall heel tevreden. De uitslag was nog niet bekend, dus hebben twee scenario's besproken; 1) een nieuwe IVF-poging, waarbij ze exact hetzelfde aan zou houden of 2) een terugplaatsing; en deze dan in een kunstmatige cyclus. Dit omdat ik tot op de dag van vandaag (vanwege mijn PCOS) nog niet geövuleerd heb (vandaag dag 56, let's go!) en omdat het veel lastiger te monitoren. Samen met het feit dat mijn cyclus (en dus hormonen) zo compleet whack is, leek het me beter om dat wat 'gecontroleerder' te doen en de arts was't daar mee eens. En toen kregen we onverwacht ineens het telefoontje: van de 7 embryo's bleken er 4 genetisch gezond en dus geschikt voor een terugplaatsing. Heel blij en positief verrast (de dokter had een paar dagen eerder nog gezegd: de kwaliteit van de embryo's zegt niks, ze kunnen alsnog allemaal aangedaan zijn. Thanks Negative Nancy!) en er viel echt meteen een last van mijn schouders (en deze last is ook niet meer wedergekeerd.) Het voelt alsof we deze horde hebben doorstaan en nu door mogen naar het volgende loket, en hoewel ik weet dat dit absoluut geen garantie is, is het wel makkelijker om 'met deze onzekerheid' om te gaan, voor mijn gevoel. Dus nu moet ik 'ooit' weer een keertje ovuleren (al denk ik dat ik, als ik de ovulatietest mag geloven, wel opzich dichtbij zit) en dan gaan we vanaf de eerste menstruatiedag starten met oestrogeen. Vervolgens op dag 10-12 een echo, waarna ik (hopelijk) mag starten met progesteron en dan ergens op CD 21-22 ofzo (als mijn baarmoederslijmvlies meewerkt) een terugplaatsing. Ik 'mik' nu ergens op half/eind oktober, maargoed, mijn lichaam heeft een talent voor absurde dingen, dus het zou me niks verbazen als 't allemaal nog wat langer duurt. Gelukkig heb ik nu wel een behoorlijke interne 'rust' en kan ik het allemaal wat gemakkelijker afwachten. Beter voor mij, maar ook absoluut voor m'n relatie en omgeving, want ik werd echt onuitstaanbaar van het afwachten. Dus dat is voor nu even de update. @Musa: Volledig begrijpelijk dat je even een stap terug doet. Het er constant over hebben (of over praten, of over nadenken) geeft toch telkens een soort gevoel van onrust, dus weet vooral dat wij je graag met open armen weer ontvangen, mocht je toch weer de behoefte voelen om te schrijven. Ik ben ook benieuwd wat C&C gaat zeggen over je protocol: weet dat veel Nederlandse artsen vaak vinden dat ze 'er alles aan gedaan hebben' en dat het buitenland niet meer kan betekenen, maar ik ben het daar niet mee eens. Ik zie toch veel vrouwen die wel succes hebben in België en Duitsland om het nog op toeval te kunnen schuiven. Ze mógen/durven/willen ook meer in het buitenland, iets wat vaak naar voren komt in een hogere succesratio. Als ik mezelf als voorbeeld mag nemen: in Nederland hadden ze me op een veel lagere dosis Gonal-F gezet 'uit voorzorg' dan dat ze nu hebben gedaan in België. Uiteindelijk is er veel afgevallen (vooral opgehaalde eicellen vs bevruchtingen was 'erg laag') maar omdat we 'hoger' hebben ingezet, was daar ook meer ruimte voor. Dus ik zou zeker de optie voor C&C overwegen! Ook kun je eventueel nog een intake doen bij het UZ Gent, die kan ik ook echt aanbevelen! @Maria94: Je bent geweldig. En ik heb héél veel vertrouwen in deze derde poging, zeker met jouw voorbereiding op het gebied van jezelf inlezen in alle dingen waar je wat kan veranderen. Trots op jou. @Pippa96: Spannend! Wat was jouw vorige dosis? En hoe ben je er zelf onder? Ik heb er veel vertrouwen in dat hierbij ook jouw plakker zit, zodat we hopelijk weer een zwangere kunnen toevoegen aan dit (magere) lijstje.