Dat blijf je houden met elke keuze die je maakt, denk ik. Waag het om een dresscode te noemen bijvoorbeeld, haha. Er zijn altijd mensen die vanwege een bepaalde keuze van het bruidspaar niet kunnen/willen komen. Ik zou het als bruidspaar erg verdrietig vinden als mensen niet willen komen, maar ik kan zeker wel begrip opbrengen als men niet kàn komen. Kunnen moet je niet persoonlijk opvatten, willen wel. Geen oppas kunnen vinden (bijv) is helaas en heel erg jammer, maar begrijpelijk. Geen oppas willen vinden (door gewoon niet te willen of door te zeggen dat je niet veel moeite gaat doen om te zoeken) , dat is pijnlijk en zou ik niet accepteren in de zin van 'snap ik en even goede vrienden verder'.
Maar de grens tussen kunnen en willen is ook dun. De 1 wil bijvoorbeeld wel 24u (want vooruit kolven en op de dag zelf, mogelijk ook nog nacht en ochtend erna) kolven zodat baby naar oma kan en een ander ziet dat niet zitten. Even voorop gesteld dat oma's het zien zitten om op te passen en de baby’s even oud zijn. Is moeder2 dan eigenwijs/koppig/star dat ze zegt ik kan niet komen ivm borstvoeding terwijl moeder1 zegt geen probleem, ik kolf wel?
Maar sommige dingen zijn ook moeilijk te begrijpen als je het zelf nooit hebt ervaren. En dat hoeft ook niet (volledig), zolang je het maar kan respecteren. Ik denk dat ik het snap omdat ik zelf ook in de frustrerende situatie heb gezeten dat het niet lukte om zwanger te worden. Toen vond ik het ook heel noeilijk om bij gezellige familie-bijeenkomsten met kinderen te zijn. En dan heb ik nog het geluk dat dat uiteindelijk toch gelukt is. Was dat niet zo... tja. Dan denk ik dat ik een familie waar het voortdurend over de kinderen gaat ook heel moeilijk zou vinden. En dan had ik ONZE dag misschien ook kinderloos willen vieren. Ik zeg misschien. Want ik weet niet hoe ik me dan had gevoeld. Toen wij trouwden waren kinderen nog een vage "later" wens. De echte kriebels begonnen pas 2 jaar later, tijdens een vakantie met een stel met jonge kinderen. @Brandaris Wat ik mij nu wel afvraag. Hoe gaat het voor jullie zijn als 1 van de genodigden zwanger wordt en met dikke buik op je feest zit? Om haar dan te on-uitnodigen zou (terecht imo) niet in goede aarde vallen lijkt me. En je broers en zussen en ouders zullen op je feest ook echt wel over hun kinderen praten. Je kunt moeilijk iemand verbieden het onderwerp wat hem het meest aan het hart ligt te vermijden.
Als iemand niet kan komen omdat ze borstvoeding geeft dan vind ik dat een legitieme reden. Ik vind dat geen niet-willen. Je kan niet verwachten van iemand dat ze kolft, of heen en weer gaat om te voeden, of whatever. Vind ik dan. Ik vind het zeer ongepast om je te bemoeien met (en te oordelen over) de verzorging van iemands baby.
Dat is ook helemaal afhankelijk van de situatie. De een kolft makkelijk en heeft een makkelijke baby. Bij de ander weigert baby de fles waardoor langer dan 3 uur oppas geen optie is ivm hongerige baby. Als ik nu oppas voor een nacht voor jongste moest zoeken, dan zou ik ook een probleem hebben ivm zijn autisme en zindelijkheid-problematiek. Terwijl andere 10-jarigen in principe overal (oma, vriendje, buren, xxx) ondergebracht zou kunnen worden. Dus tja... wees voorzichtig met je oordeel zoubik willen meegeven. Er zullen vast ouders zijn die de moeite niet willen nemen. Maar hoeveel moeite ze moeten doen weet je lang niet altijd.
Dit denk ik ook. Het is ook deels loslaten en accepteren dat het is zoals het is. Soms is het overduidelijk dat het een kwestie is van niet-willen, soms is het een twijfelgeval en in dat geval zou ik zeggen; geef het voordeel van de twijfel.
Dat vind ik wel een lastige, kun je ook over discussiëren natuurlijk, wanneer iemand genoeg moeite heeft gedaan om oppas te vinden. Onze dochter logeert altijd overal graag, ook heel jong al,zelfs als ze iemand minder goed kende. Als het maar gezellig was, makkelijker oppas voor te vinden in het geval van een bruiloft, 'gewoon' lekker bij een vriendinnetje logeren, als bekende oppas niet zou kunnen. Zoon daarentegen had daar langere tijd meer moeite mee. Dus als bekende /vertrouwde oppas écht niet zou kunnen op de datum van de bruiloft, hielden de opties wel al snel op. Heb ik dan niet genoeg mijn best gedaan om oppas te vinden of om mijn kind zo vrij te maken om overal lekker te gaan logeren? Als buitenstaander is het makkelijk oordelen over anderen natuurlijk 'dan laat je hem toch gewoon logeren' of 'dan vraag je je buurmeisje toch gewoon'...
Dat valt toch ook onder wat KleineLai schrijft; dan wil je wel, maar het lukt niet. En dat kun je ook prima toelichten als je dat wil, dat doe je hier immers ook.
Dat is zo ja. Ik stelde mij vrij duidelijke situaties voor waarin je iemand goed kent (ook zijn/haar karakter) en een beetje weet hoe hij/zij de prioriteiten instelt. Bijvoorbeeld; voor de optreden van overbuurjongetje Jantje konden ze prima opvang vinden voor 9 kinderen waaronder 3 pasgeboren baby's, maar voor jouw bruiloft hebben ze bij voorbaat al niemand. (even overdreven hoor, haha) Over persoonlijke issues, bijvoorbeeld een kind wat moeilijk terecht kan ergens, daar zou ik me vandaan houden qua oordelen. Zeker wanneer je de persoon dus goed kent en weet hoe hij/zij zich inzet bij situaties die belangrijk zijn voor hem/haar. De intentie kan je vaak wel opmerken, denk ik. Bij mensen die je minder goed kent en een baby hebben en daarom niet kunnen komen. Tja, is dat willen of kunnen. Ik zou daar dan gewoon niet negatief over oordelen en uitgaan van niet-kunnen. Zou ik doen dan hoor. Ik heb zelf een kind die mensen vaak niet begrijpen, en we hebben we als gezin vaak situaties die mensen daardoor niet begrijpen, laat staan dat ze altijd de keuzes begrijpen die we maken in die situaties. Ik ga er vanuit dat de mensen die ons kennen ons niet veroordelen als we niet kunnen komen. Hoewel ik weet dat oordelen soms wel gebeurd omdat ze iets gewoon echt niet kunnen begrijpen, toch is er een basis van vertrouwen waarbij ik denk (hoop, haha) dat ze in principe uitgaan van niet-kunnen.
Het maakt veel los zie ik! Dat begrijp ik ook wel, het is niet niks wat we vragen en dat realiseren we ons ook. Wat betreft een statement maken: ja, misschien ergens wel. En dat voelt heel kinderachtig om toe te geven. We voelen ons soms wel achtergesteld, vooral door onze ouders. Die, heel begrijpelijk, zo vol zijn van de kleinkinderen dat ze de wereld om zich heen vergeten. Waarvan we zeker weten dat die op onze bruiloft maar met één ding bezig zouden zijn: de kleinkinderen. Wat dat betreft kunnen we beter onze ouders niet uitnodigen. Nee, natuurlijk doet de aanwezigheid van de kinderen en de gelukkige gezinnen óók heel veel pijn. Dat ligt niet aan de neefjes en nichtjes (14 in totaal, van 1 tot 12 jaar oud), want dat zijn ontzettend lieve, leuke kinderen, maar… ze zijn nogal aanwezig. En ze staan ongewild toch een beetje symbool voor wat wij zo erg missen. We dealen daar mee, het hoort erbij, ze kunnen er niks aan doen, we gaan naar elke verjaardag, belangrijke momenten, we gaan dagjes met ze weg of ze slapen bij ons. Daar genieten we van, maar we zitten na die tijd ook regelmatig huilend op de bank omdat we dat nooit met een eigen kind zullen ervaren. Het lijkt ons gewoon fijn om dat één dag niet te hebben, een dag die voor ons toch ook een afsluiting is van een periode van hoop en medische behandelingen. Of dit dan de juiste manier is… ja, dat is de vraag. Of we daarna alsnog een bijzondere dag organiseren voor alle neefjes en nichtjes gaan we serieus in overweging nemen! Oppas: ja, ik kan me voorstellen dat dat een probleem gaat zijn. Veel mensen zullen dan inderdaad op de bruiloft zijn. Daarom kijken we ook naar de mogelijkheid om op locatie een oppas/vermaak te regelen, waardoor we onze broers/zussen niet in een moeilijke situatie brengen. We zouden het volledig begrijpen als het niet lukt en er daardoor iemand thuisblijft. We weten nog niet hoe erg we dit zouden vinden. Een zwangere kan natuurlijk altijd gebeuren. Daar kunnen we inmiddels redelijk mee omgaan. Voor ons toch wat anders dan dat er daadwerkelijk een kindje is. Maar goed, ik kan niet ontkennen dat me dat niks zou doen. Hetzelfde voor een (pasgeboren) baby, dat zou ons pijn doen, maar we zouden het vooral enorm waarderen dat iemand in die periode de moeite neemt om naar onze bruiloft te komen. We begrijpen ook goed dat je dan niet voor een oppas kiest, of ervoor kiest om thuis te blijven. Ik hoop dat ik zo alles een beetje beantwoord heb. Ik vind het fijn om de verschillende meningen/visies te lezen. We vinden het zelf ook nog steeds moeilijk waar we nou goed aan doen.
En dit geld natuurlijk ook andersom. Als je geen kinderen hebt, dan heb je ook geen idee hoe het is om ze wel te hebben. En van de emoties die er kunnen spelen als je kind expliciet niet welkom is. Dus als je begrip/respect vraagt voor jou situatie, dan moet je ook begrip/respect kunnen opbrengen voor die ander. Ik hoop dat TS er zonder ruzie gedoe uit kan komen en een supermooie dag mag beleven. Met of zonder koters
Ik vind altijd dat een trouwdag echt om een bruidspaar moet draaien en een simpele wens als kinderloos vind ik geen enkel probleem. In jullie geval zou ik het des te meer begrijpen. Bruiloften in verre oorden daar heb ik dan weer niks mee, dat vind ik echt teveel gevraagd. Zowel mijn siblings als die van mijn man zijn tien jaar ouder en hadden allemaal al kinderen, ik kan me nog goed herinneren hoe klote dat was, dat je zo onzichtbaar wordt als er kleinkinderen komen. Wij hebben trouwens ook heel weinig mogelijkheden tot logeren bij familie, zeg gerust nooit maar ik zou het jullie gewoon helemaal gunnen om het op jullie manier te doen, hopelijk gaat dat lukken!
Wat een mooie evenwichtige reactie schrijf je. En wat ontzettend knap hoe je het vanuit verschillende gezichtspunten kijkt. Ik merk dat ik je vooral heel erg gun dat je aan je familie, en dan met name je ouders, mag uitleggen hoe het voor jullie is. En welke gevoelens er spelen. en dat er van daaruit ruimte mag ontstaan om voor jullie ene prachtige en zorgeloze dag te creëren. Waarbij jullie gevoelens eens voorop mogen staan. Je dealt zo vaak met alle gevoelsn die je hebt, en je stelt je hart open voor je neefjes en nichtjes. Maar het mag ook eens op jou/ jullie gaan. Ik zou dat zeker zou vieren. opvang op een locatie is heel lief bedacht. Maar ik denk dat dan alsnog je ouders en broers en zussen etc veel bezig zullen zijn met de kinderen. Want de kindjes zullen asnog wel veel aandacht vd ouders willen. Rustiger is denk ik gewoon een volwassen bruiloft. Je bent echt niet verplicht om hun kindjes te vermaken!
Precies, het is lastig oordelen over een ander zijn/haar situatie. 'Niet willen', kan ook gewoon een goede reden zijn. Ik vond de baby tijd best heel intens... Heb toen ook wel eens een bruiloft afgezegd (niet van familie of goede vrienden hoor, maar van mensen die verder weg stonden, maar die het blijkbaar wél gewaardeerd hadden als ik kwam, anders hadden ze natuurlijk geen uitnodiging gestuurd). Het paste op dat moment niet in mijn hoofd, om naast alle ballen die ik al hoog hield met baby, peuter, baan, vol hoofd etc ook nog vrij te nemen/oppas te organiseren etc. Achteraf had het eigenlijk prima te organiseren geweest. Achteraf is altijd alles makkelijker.
Ik had een heel verhaal geschreven en durfde het niet te plaatsen omdat ik nav je eerste bericht dacht dat je misschien ook een statement wilde maken richting je ouders en broers/zussen. Ik vind het heel knap dat je dat nu zelf in je bericht plaatst en ik begrijp die gedachte ook heel goed. Ik begrijp ook waarom jullie deze dag zonder kinderen willen invullen, en ik vind die reden heel verdrietig voor jullie, maar jullie neefjes en nichtjes kiezen er niet voor dat alle aandacht naar hun gaat. Jullie eventuele keuze gaat niks veranderen voor de toekomst en zal misschien zorgen voor onbegrip en meer afstand. Ik zou het bespreekbaar maken zodat je afhankelijk van dat gesprek een keuze kunt maken. Bij een goede uitleg zou ik jullie keuze 100% begrijpen en alle moeite doen om een oppas te regelen. Een ideetje als jullie besluiten de neefjes en nichtjes niet uit te nodigen en toch iets met/voor ze te doen; Is het een idee om voor de bruiloft een neefjes en nichtjes high tea/lunch/taart moment te organiseren? Op een mooie locatie en iedereen in feestelijke kleding? Met bijv een fotograaf erbij en iemand die kan helpen met de kinderen te entertainen? Dan sluit je ze niet buiten en geef je ze een fantastische herinnering aan jullie bruiloft.
Wat een mooie reactie @Brandaris en ik snap heel goed je dilemma en ook de impact van de aanwezigheid van kinderen op die dag. Helemaal als het er 14 zijn en ze zijn allemaal nog relatief jong (mijn oudste neef is inmiddels 20) Heb je niet een broer of zus waar je een prettige verstandhouding mee hebt waarmee je dit bespreekbaar kunt maken? Ik voel echt met je mee… jullie ouders hebben blijkbaar niet zoveel empatisch vermogen, waardoor je al het gevoel hebt dat jullie achtergesteld worden. Kunnen jullie dit bespreekbaar maken? Want als je de keuze maakt om de neefjes/ nichtjes niet uit te nodigen, dan willen de betrokkenen waarschijnlijk weten waarom. Nu ben je aan niemand iets verplicht, maar ik denk dat je daar niet onderuit komt als je het gezellig wilt houden. Ik zou toch kijken of je niet bespreekbaar kunt maken wat jullie dwars zit, zodat je van daaruit ook verder kunt naar jullie trouwdag en ze ook rekening kunnen houden met jullie gevoelens hierover. Sommige mensen voelen zulke situaties gewoon bijzonder slecht aan. Een aantal opties die je kunt overwegen:m, maar vast al aan hebt gedacht: - helemaal kind vrij, niets daarna nog organiseren, is gewoon jullie goed recht; - ceremonie met een lunch/ taart/ borrel met de kinderen en daarna de kinderen laten ophalen en met de rest van de gasten aan de borrel/ diner/ feest; of deze versie maar de ceremonie nadat de kinderen weg zijn (je kan ook al eerder officieel trouwen) - Trouwdag zonder kids en een dag later een lunch in jullie trouwkleding met de neefjes en nichtjes erbij. Ik denk dat het een belangrijke vraag is of je ze zult missen op zo’n dag als ze geen onderdeel zullen uitmaken. Dus waar doe je voor jullie het beste aan? Ik merk in je mail dat je daar zelf nog over twijfelt. Succes, ik wens je een prachtige dag toe❤️
Ik zou dit geloof ik juist op een andere dag doen, ik weet van mezelf nog dat de dag zo gevuld is, je wil dan ook uitgebreid de tijd kunnen nemen voor een foto reportage etc. Dan wordt door zoiets alles weer krap krap qua tijd. En daarbij, dan wordt je er op je trouwdag alsnog mee geconfronteerd ...