Dit. Voor onze oudste is als volwassene die grens aangeven van NU is het klaar wel belangrijk . Op school heeft hij een paar leerkrachten die dat niet kunnen of doen. Vorig jaar waren een 3 tal en dit jaar lijkt het weer hetzelfde te zijn. Met de leerkracht van wiskunde was hij beginnen mailen via smartshool en het was een welles nietes ding geworden. Toen is de persoonlijke begeleider er tussen gekomen en de leerkracht aangesproken dat het niet uithaalt om te blijven reageren op onze zoon en het beter face 2 face kan besproken worden De leerkracht had gezegd dat ze een toets kregen met exact dezelfde oefeningen als in de les maar her waren ongeveer dezelfde en niet exact. Ja dat is chaos voor onze zoon. Onze zoon zelf heeft er wel voor gezorgd (zijn mails zijn zeer beleefd) dat hij zijn toets opnieuw mocht doen(door de chaos in zijn hoofd had hij niets kunnen invullen). En zo komen er wel vaker situaties voor. Zo zat er in het vak economie een fout in het zelfgemaakte deeltje cursus en dan zoekt hij op en toont hij de leerkracht (vind ik super positief, dat hij veel week en interesse heeft in zijn hoofdvak )maar hij kan er niet over ophouden. Ze kwamen op school ook aan met de info dat onze zoon onder zijn niveau zit op school en uitdaging mist. En we weten dat wel maar hij kan onmogelijk hoger. Hij heeft niet de juiste werkhouding, vaak geen energie meer voor te werken na schooltijd,... Dan houd het ook op e. Je kan wel zeggen doe Latijn want je kan dzt op papier aan maar er is wel nog meer van belang natuurlijk. We hebben nu via de psychiater lijsten voor school gekregen. Eens benieuwd wat daar uitkomt.
Onze oudste dochter valt ook op meisjes. Komt relatief vaker voor bij mensen met autisme en adhd. Ook het twijfelen over zich een jongen of meisje voelen komt vaker voor. Ik herken dat zelf ook van vroeger. Ik heb daar heel veel vragen over gesteld vroeger aan mijn moeder. Heb er laatst ook een deel van een onderzoek over gelezen maar toen raakte ik het kwijt en kan het in mijn internet geschiedenis niet meer terug vinden.
Zou het ook niet te maken kunnen hebben met het feit dat de wereld voor hun sowieso anders is... want wat maakt een jongen een jongen en een meisje een meisje? (Naast de geslachtsdelen natuurlijk) zoveel verschil is er niet meer...zeker in de huidige samenleving... dus totaal geen duidelijke lijnen wat het weer lastig maakt? We houden de gesprekken luchtig en laten gevoelens en gedachten er mogen zijn...ben wel blij om herkenning te lezen bij anderen
Ja die discussies inderdaad. Ze kan lullen als brugman en laat niet los om haar doel te bereiken. Ze wist eigenlijk meestal wel haar zin te krijgen. Maar door de systeemtherapie sta ik nu veel sterker in mijn schoenen en ga er niet meer in mee. Nee is gewoon een antwoord en daar heeft ze mee te dealen. Maar dat kan ze dus niet goed. Deels natuurlijk omdat ze het niet gewend is, maar deels ook omdat ze altijd zo koppig is geweest. Het was bij haar geen ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ maar ‘ik ben 2 en ik wil dat zelf bepalen!’ Er heeft altijd al een heel sterke drang naar autonomie in gezeten. Ik kap nu die discussies gewoon af als ze er te ver in door gaat. Bijvoorbeeld over het internet. Dat gaat om 00 uur uit. Elke keer begon ze er weer over, ze kan toch niet slapen dus het heeft geen zin en wat er allemaal bij gehaald wordt. Als ze er dan weer over begint zeg ik dat ik haar standpunten allemaal al aangehoord heb. Dat ik de mijne ook heb gegeven en dat ze het daar niet mee eens kan zijn maar het gaat niet gebeuren. En dan ga ik geen discussie meer aan. Tegenwoordig neemt ze een passief-agressieve houding aan en gaat mij negeren. Doet ze al een paar dagen. Ik krijg alleen antwoord op waar ze antwoord op wil geven en ik krijg wat vuile blikken. Soms heeft ze van die dingen die ‘autistisch’ op mij overkomen. Bijvoorbeeld toen ze nog naar school ging en er geen telefoons meer in de klas mochten. Daar kon ze niet mee om gaan. Nam dat ding steeds toch mee ‘want ze moest toch het lokaal opzoeken in magister’. Ze lijkt dan niet met die verandering om te kunnen gaan. Maar in gesprek met haar en hoe ze verder handelt lijkt het meer op gewoon puberaal gedrag en tegen de regels willen schoppen. De telefoon mocht namelijk wel in de gang, slechts niet over de drempel van het lokaal. Ik zei haar die telefoon gewoon in de gang uit te zetten en weg te stoppen. Maar nee, de regel is stom dus ik neem hem gewoon mee. En de docent zegt er toch niks van. (Ook iets autistisch? Als een regel niet wordt gehandhaafd, dan geldt die regel dus ook niet meer) Maar andere docenten zeggen er wel wat van en dan moest ze haar telefoon inleveren. Wat ze dan weigerde , want de regel was stom. Uiteindelijk moest de mentor er dan bijkomen die kreeg het uiteindelijk voor elkaar maar hij werd het ook zat natuurlijk en schorste haar uiteindelijk een keer voor de rest van de dag. Toen heeft ze de regel eindelijk geaccepteerd en het ding in ieder geval onzichtbaar gehouden in de klas. Ik weet oprecht niet of dit autistisch gedrag is en niet kunnen omgaan met de verandering of gewoon een kind is wat extreem tegen de regels wil schoppen en ze wil uittesten. Wat ik trouwens niet herken in jullie verhalen is het prikkelgevoelige en het letterlijk nemen. Dat zie ik allebei totaal niet.
Ja daar komt het wel op neer hoor. De wereld is al anders en ze voldoen vaak toch al niet aan plaatje wat “normaal” is
Ik heb daar ook over gelezen ja. Oa dat er onder de transjongens en non-binaire jongeren heel veel autistische meisjes zitten. (geboren vrouw, nu anders geïdentificeerd) Zeer interessante feiten en het roept veel vragen op over de waarom. Is het iets biologisch? (genetisch aangelegd) Is het een reactie op de omgeving? (epigenetica) Identificeren ze zich niet met wat de maatschappij omschrijft als mannelijk en vrouwelijk? Of hebben ze vanuit zichzelf bijv afkeer tegen wat vrouw-zijn betekent voor hun? Is het een trauma reactie? Is het een reactie op henzelf; ze weten niet wie ze zijn want ze voelen nergens echt connectie mee? Dat laatste is een probleem wat niet vreemd is onder autisten, denk ik. Wat misschien ook weer te maken kan hebben met het egocentrische manier van redeneren wat autisten in meer of mindere maten hebben. Als je je moeilijk kan spiegelen aan leeftijdsgenoten omdat je geen gelijken hebt in neurotype, wat voor invloed heeft dat op de ontwikkelende identiteit van een kind? Interessante dingen. Volgens mij wordt daar best ook wel onderzoek naar gedaan, of is er zelfs al best wat over bekend?
Ja daar is wel al onderzoek naar gedaan. Ik vind het zelf ook enorm interessant. voor mij zelf was het vroeger omdat ik mezelf niet herkende in andere meisjes. Ik deelde hun interesses niet, en snapte hun manier van doen niet. ( ik had van die meisjes in de klas die de ene dag je beste vriendin waren en de volgende dag je compleet links lieten liggen) Ik kon de jongens veel beter begrijpen, en deelde interesses met hun. (Behalve voetbal ) Ik was dus ook echt zo’n tomboy in jongenskleding, ergens boven in een boom.
Ik heb zelf geen diagnose, maar wel een vermoeden, en ik speelde vroeger ook veel liever met de jongens. Was gewoon duidelijk en vooral geen gedoe. Werd wat anders in de puberteit, jongens die opeens verliefd op me werden en ik die het niet doorhad en dat het uiteindelijk ongemakkelijk werd . Mijn dochter vindt mannen stom, en de meeste jongens ook. Denk door het haantjesgedrag, dat hebben meisjes minder, al hebben die sneller gedoe onder elkaar, wat ze ook irritant vindt. Maar meisjes hebben voor mijn gevoel minder een (stoer) masker op en dat is dan duidelijker. Zijn ook genoeg jongens die het niet hebben natuurlijk, maar op deze leeftijd (14) denk ik veel wel. @Jaimio mijn dochter had geen probleem met de telefoon in de kluis te laten. Ze vond het eerst wel stom, maar heeft nu zoiets van, het is een regel dus het moet. Als regels niet gehandhaafd worden vindt ze dat stom. Dus dat herken ik niet, denk dat het moeite met verandering is gecombineerd met puberteit.
Heel herkenbaar bij onze oudste! Gelukkig kan hij door de medicatie nu iets meer "los" laten, maar nog steeds is het te vaak zijn eigen weg willen blijven bewandelen. Maar ook hij kan heel slecht tegen regels die niet worden gehandhaafd en heeft ook vaker gezegd dat als er niets tegenover staat (straf) hij niet in ziet waarom hij zich aan bepaalde regels moet houden....maar owee als je een te strenge (in zijn ogen) straf toepast want dat is natuurlijk niet eerlijk! Zo vaak vragen we ons af of hij niet gewoon spelletjes met ons speelt en ons in t ootje neemt... maar we weten ondertussen uit z'n reacties wel dat hij t vaak echt niet weet...helaas een enkele keer izzie wel gogem genoeg om de dingen express naar z'n hand te zetten!
Dat met de telefoon zou c ook kunnen zijn. Maar c heeft geen telefoon maar zij houd wel heel erg van duidelijkheid. Zo was er iets op de zorg.boederij. Altijd moesten ze aan tafel eten. Maar 1 x was er een begeleider die vond het goed dat c in een nis mocht eten. Ze had een goede dag en dus beloning. Hij zij er nog bij misschien mag je morgen ook zo eten. Ja en daarin ging het goed fout. De volgende dag moest ze gewoon aan tafel. De hele boerderij werd wakker geschud wat was zij boos. En het was stom etc. Dus ja wel in de gang maar niet in de klas is moeilijk. Zeker voor kind eren met een rugzakje. Het is ja of nee en niets er tussen. Op c haar locatie (school is het niet) mag er voor en na school de telefoon. En hij word echt in een kluis gedaan tot na dus heerlijk voor c.
Hier moet de gsm in een zak maar ik weet dat onze oudste dit niet altijd doet. Het word niet gecontroleerd dus foert. Pet afzetten. Bij de meeste leerkrachten zijn duidelijk en daar is het geen probleem maar degene die niet duidelijk zijn, tja dan maakt hij er een lolleke van. Die duidelijkheid is zo belangrijk. En sowieso is het bepalende gedrag (bazig overkomen) ook wel een ding dat toch wel extra aan bod komt bij jongeren/pubers met autisme. Onrechtvaardigheid ook zoiets. Als onze zoon in school onder zijn voeten krijgt voor iets en de dag erna gebeurd hetzelfde bij een andere leerling maar die word niet aangesproken, tja dan zal hij zeggen: ik begrijp niet waarom het bij mij een probleem is ... Dat hij wat.krediet verliest door zijn gedrag bij sommigen snapt hij nog niet.
Nou, dat weet ik niet haha.. genoeg regels zijn normale afspraken die je normaliter niet hoeft te bestraffen, omdat het logische dingen zijn....waarvan hij dan ineens kan maken dat hij dat best mag doen, omdat er geen consequentie tegenover staat. Voorbeeld. Tijdens de pauze op school zijn pakje drinken (met nog een laag drinken erin) doorzagen met een ijzerzaag.....er staat toch nergens dat het niet mag? En ik was benieuwd hoe dat pakje er van binnen uitzag. En dan boos worden dat zijn pakje drinken afgepakt wordt en weggegooid, want het is zijn pakje drinken en er zat nog in. De juf trut noemend. Maar zelf echt niet (willen) in zien dat hij zelf eerst fout zat. Of vb. Zijn spullen zijn heilig, als iemand eraan zit berg je maar...maar zelf wel onvoorzichtig omgaan met de spullen van anderen (school, ons) en dan niet in willen zien dat dat niet ok is.... en als hij dan straf krijgt voor het slopen van iets wordt hij boos "want hij wist toch van te voren niet dat hij deze straf zou krijgen" maar even later kan hij weer iets vergelijkbaars doen en begint het riedeltje van voren af aan.... hij leert er dus ook niet van
Heel herkenbaar ja! Ik denk dat daar ook een stuk hoogbegaafdheid in zit trouwens. Het onderzoekende en niet de logica zien in gevolgen. Want om heel eerlijk te zijn, waarom mag hij zijn pakje niet doorzagen? Waarom wordt zijn drinken dan weggegooid? Dat 2e herken ik heel erg in mijn oudste zoon. Hij gaat ook erg laks om met de spullen van een ander maar hij had niet de intentie om het kapot te maken dus waarom krijg hij een standje als het kapot is gegaan? ... zucht. Kijk ik snap het vanuit hem, maar ugghh.. haha
Ik denk dat dat voor jouw dochter ook geld @Jaimio , 2E is echt weer anders dan enkel hb of enkel autistisch. De vragen die jouw dochter heeft klinken voor mij ook heel erg logisch en ik had precies dat soort vragen als tiener. Ik begrijp haar vragen en instelling denk ik erg goed. (Ik ben niet autistisch + hb, maar wel adhd + hb) Toen ik tiener was werden mijn vragen en instelling voornamelijk gezien als opstandig, niet willen luisteren, moeilijk willen doen, problemen willen zoeken, zeuren om het zeuren, doordrammen, koppig. Met de nadruk op willen, alsof ik het (soms/vaak/meestal/altijd) expres deed, een keuze was. Maar dat is het echt niet. Het zit in de bedrading, de manier waarop we/ze leren, redeneren, de wereld zien. Ze/we 'moeten' weten waarom iets is zoals het is. De eisen van voldoening (en daarmee acceptatie) zijn anders dan voor NT mensen. Hangt ook weer samen met die drang naar autonomie. Zelf nadenken, zelf onderzoeken, zelf tot conclusies komen. Ook in de - wat lijkt - kleinste dingen zoals een telefoonregel. Dat soort gedachten en vragen zijn er niet om het anderen en zichzelf moeilijk te maken. Mijn intentie was echt niet om vervelend te doen, of opstandig, of - zoals ze dat bij mij in de kerk noemde - 'rebels'. Ik wou dat ik de vragen niet had, dat ik gewoon rust en acceptatie kon vinden in daar waar 98% van de mensheid vrede in vindt. Dat ik kon kiezen om het te laten gaan, dat ik niet zoveel voelde om iets waar anderen mensen over zeiden dat het er niet toe deed. Dat deed het wel voor mij, het deed er heel veel toe omdat het verband hield met zoveel meer. Het waren oprechte vragen en frustraties die ik had die gewoon opkwamen als poepen maar even belangrijk waren als de vragen die leeftijdsgenootjes hadden over andere zaken. Alleen waren hun vragen wel goed, en hun opstandigheid werd wel geaccepteerd (want binnen de kaders van geaccepteerd tienergedrag denk ik), en de mijne niet. En ik snapte waarom (want niet autistisch dus ik kan me beter (en natuurlijker) inleven in de redenatie van anderen) en ik kon me heel erg goed aanpassen en faken (met alle gevolgen van dien maar dat is een ander verhaal) Ik kan me voorstellen dat het voor een autist soms heel erg moeilijk moet zijn omdat zij dit dus niet zo makkelijk pakken. Aanpassen kost hun zoveel meer, en soms lukt het ze gewoon niet. Hun intentie wordt niet begrepen, wel worden ze afgerekend op hun presteren. Niemand snapt je, en jij snapt niemand. Waar ligt dat aan? Ben ik het probleem? Dat moet ontzettend eenzaam voelen. Wat de oplossing is weet ik niet. Het is heel moeilijk als je niet begrepen voelt, als elke interactie moeizaam verloopt omdat mensen jou niet snappen en jij hen niet. Het zit hem vaak in de kleine dingen zoals een telefoonregel en een pakje drinken. En vooral wanneer jij de schuld krijgt van de moeizame interactie. Wat zo snel gebeurd. Dat kan intern aan je gaan vreten. Bij mij is dat ook zeker gebeurd. Ik lag dwars tenslotte dus ik zal wel degene zijn die fout zit. Begrip (inleving), acceptatie, geduld, tijd... en ik denk ook uitleggen dat de niet-aansluiting van beide kanten komt. De oorzaak en schuld ligt niet bij de autist (of de hb'er) maar bij het verschil in redeneren van beide partijen, en daardoor de probleem in communicatie bij beide partijen. --Disclaimer: Ik voel heel veel voor neurodiverse hb'ers. Zeker jonge meisjes en tieners. Dat komt door mijn eigen ervaring en mijn ervaring is dat ik niet gezien en begrepen werd. Dat heeft bij mij veel schade gedaan waardoor ik mij nu (wellicht wat gepassioneerd) uitspreek voor/over meisjes en tieners die misschien door hetzelfde gaan als ik deed. Het is niet mijn intentie om boos te gaan zitten doen hoor! Ik ben zeker niet boos en ik hoop dat ik zo ook niet overkom. Wel voel ik veel empathie voor deze groep waardoor ik mij moeilijk kan inhouden soms, en moeilijk kan loslaten omdat ik het belangrijk vindt. Niets meer dan goede bedoelingen vanuit mij. En excuses als ik wat heftig overkom soms, ik bedoel het niet verkeerd <3
Wij kregen vandaag een mailtje van de persoonlijke begeleider. Ze vind het fantastisch dat er vragenlijsten moeten ingevuld worden door alle leerkrachten. Zo kunnen we kijken waar het probleem vandaan komt en eventueel bepaalde leerkrachten meer advies geven rond autisme. Ik weet nu al dat ze op school het mailtje van de persoonlijke begeleider maar niets zullen vinden want er word toch wel wat "kritiek" gegeven op sommigen en advies gegeven richting de leerkrachten hoe ze het beter kunnen aanpakken. Voor ons als ouders is het fantastisch om te zien hoe de persoonlijke begeleider zich inzet en hoe goed ze mee is op ass vlak.
Oh op die manier. Maar dan is het meer dat hij de link niet ziet tussen een algemene regel (omgeving netjes houden o.i.d) en dat hij er een plakkerige bende van maakt met zijn actie. En dan vindt hij de consequentie dus oneerlijk omdat er geen regel bestaat dat je je drinkpakje niet mag doorzagen. Ik herken dat bij mijn dochter niet. Wat ik bij haar zie is als er bijvoorbeeld geen consequentie staat op te laat komen. Dan denkt ze dus; het maakt niet uit als je te laat komt. De regel is er voor haar dan gewoon niet meer want er staat toch geen consequentie op. Dat had ze in de rebound klas. Na 3 maanden kwam er een evaluatie en ze was een paar keer te laat gekomen. Ze mocht niet door in haar doel (meer naar school) omdat ze een paar keer te laat was gekomen. Toen was ze echt kwaad, want niemand had er iets van gezegd en het maakt dus niemand wat uit dacht ze en na 3 maanden werd ze er ineens snoeihard op afgerekend terwijl zij vond dat de regel er in de tussentijd niet geweest was. Het vervelende was ook nog dat die ib-er haar niet alle doelen van tevoren gaf maar er een paar bij maakte met de evaluatie. Dus het kwam voor haar ook nog eens als een verrassing. Dat mens wist steeds doelen te verzinnen waar ze dan niet aan had voldaan om haar weer nog langer school te kunnen ontzeggen.
Oh het komt zeker niet boos over. Ik vind je reacties heel interessant! Mijn dochter is ook behoorlijk beschadigd en dat maakt het allemaal heel ingewikkeld.
Vanavond weer flinke discussie gehad met zoon over nadenken voor je iets doet.. Situatie: Middelste verteld tijdens het eten dat de pauze niet zo leuk was, omdat oudste hem zomaar beet greep en een andere jongen hem daarna pijn deed. En dat verwikkeld in een soort van bende oorlog(zo komt het op mij over) wat daar op school zich af speelt. Er zijn een aantal groepjes gevormd binnen school en als je daar dan bij hoort krijgen ze opdrachten om leden van andere groepjes, of kinderen die nergens bij horen vast te pakken en volgens zoon te stoeien. Oudste geeft aan altijd te luisteren naar stop, maar andere nemen dat niet zo nauw... heb met de oudste ook vaak genoeg hem in tranen gehad, omdat hij eigenlijk niet mee wilde doen, maar dan gedwongen werd of zelf de pineut was.... enfin de aanstichter van dat alles is dit jaar naar de middelbare, dus ik was in de veronderstelling dat dit gebeuren klaar was... niet dus! Ik schrok daarvan en heb de oudste aangesproken waarom hij zijn broertje dat aan gedaan had... zijn antwoord was letterlijk "oh, pietje vroeg me Broertje te vermoorden en dan zou ik een zakje snoep krijgen! Dus ik pakte Broertje vast, want met vermoorden bedoelen ze niet echt vermoorden, maar gewoon stoeien, en liet hem los toen hij stop zei en toen kwam Kees en die had Broertje bij z'n hoofd gepakt en pijn gedaan... en ik kreeg niet eens mijn zakje snoep, dat vond ik wel stom!" Er komt dan bij hem niet binnen dat hij fout is geweest, dat hij niet zomaar dingen moet doen voor snoep, dat hij moet nadenken "als dit bij mij gebeurd, vind ik het dan leuk?" Ik vind dat zoooo moeilijk, waar ligt die grens tussen echt niet snappen wat er aan de hand is en gewoon niet je ongelijk toe willen geven? Want ik zag op een gegeven moment echt wel dat het gesprek iets met hem deed, maar niet het besef dat hij van fouten moet/kan leren of de intentie om te kijken naar wat hij een volgende keer anders kan doen... Hij vind wraak nemen ook niet meer dan logisch... ik word soms gewoon bang van zijn redenaties, het klinkt soms echt psychopatisch.... terwijl het een hele lieve jongen is hoor. En dan blijft die sfeer de rest van de avond hangen, krijgen de jongens ruzie over hun google nesten met muziek en besluit mijn man (ik was sporten) om ze beiden de nesten af te pakken, waarop zoon dus besluit hem volledig te gaan negeren... ik moest dus na het sporten meneer omkleden en tanden laten poetsen en dan uiteraard nog lezen, want het lezen wat hij die tijd ervoor gedaan had was natuurlijk niet het lezen van voor het slapen gaan.... zucht
Wat een gedoe op die school @bulakgirl. Wordt er daar verder niks mee gedaan? Dat zwart-wit denken zonder verder nadenken over gevoelens of gevolgen herken ik soms wel. Zo vanuit het eigen ik denken dat hij niet meer kan zien dat jij zelf fout zat. Vermoeiend. Vanmorgen hadden we hier andersoortig drama. Ik was moe opgestaan en dan kan ik niet veel hebben. Zoon heeft de irritante gewoonte om bij elke keer dat hij ergens binnenkomt je te willen laten schrikken. Nouja.. ik kon dus niet veel hebben, ik schoot uit mijn slof. Riep iets te hard "doe dat nou eens niet" Drama van hier tot ginder. Niks was nog goed. Zijn hoofd was boos. Jij kon niet meer naar school. Even rust gegeven. Maarja... tijdschema. Man heeft 'm uiteindelijk mee gekregen. Op school de juf ingelicht. Daar mocht hij nog even op de gang een boekje lezen tot hij rustig was. Pffff