Met 16 kwam ik ook gerust rond 6 u thuis. Maar werd ook gewoon los gelaten. Nu ik aan die tijd denk, dan vraag ik mij wel eens af was dat wel goed. Nu 20 jaar later denk ik alleen maar nee. Ik zie c niet stappen zoals wij dat deden. Dus vraag mij over 4 jaar nog maar eens hoe en wat. Nu kan ik mij dit niet voorstellen. Vrienden heeft ze niet door de vele wissels van school die ook niet in der wijk is etc.
Ik heb nooit een eindtijd gehad. Ging altijd prima, maar begon pas met uitgaan rond 16/17. Zelfde voor zoon nu, die heeft ook geen eindtijd. Hij is nu 17, vannacht waren ze rond 4.30 uur thuis. Samen met een vriend van hem, die slaapt hier, dus dan vind ik het sowieso geen probleem.
ik heb ook geen idee of mijn jongste dochter ook zo'n type wordt als haar grote zus. Die heeft toch een wat meer introvert karakter. We gaan het allemaal wel zien over een aantal jaren.
Meteen weer fulltime werken na 4,5 week vakantie valt even vies tegen haha. In mijn pauzes steeds konijnen voeren van een vriendin die nu op vakantie is dus ben nu steeds de hele dag in de weer van 10 tot 21:30.. gisteravond spontaan even naar een 30+ feestje geweest na het werk want heb geen kind in het weekend dus dan hoefde ik er ook niet heul vroeg uit. Ben echt kapot, rugpijn haha. Ben zo blij als het morgen 21:30 is, dan even 2 dagen vrij
Onze waterkoker is er zojuist mee gestopt, in de kamer gingen opeens wat lampen uit en in de meterkast bleek één lipje niet goed te staan. Na een tijdje zoeken, bleek het dus de waterkoker te zijn. Kan gebeuren, maar timing is nu wel even heel beroerd; sinds vrijdag wordt geadviseerd om het drinkwater (in onze woonplaats) 3 minuten te koken vanwege de poepbacterie. Maar in de pan duurde het zolang voor het water aan de kook was, dus we kookten het even in de waterkoker en dan nog 3 minuten in een pan. Morgenochtend snel de kinderen naar school brengen en naar de winkel voor een andere waterkoker.
Dat is echt schijt zeg. Letterlijk. Ik las dat het nog wel een dikke week kan duren ook! Sterkte voor jullie.
Het was me tot nu toe eigenlijk nog wel meegevallen, we hadden net een lekker ritme/systeem gevonden. 's Avonds water koken, kan het 's nachts afkoelen zodat je 's ochtends gewoon siroop kan maken om mee te geven naar school. En dat 's avonds-gekookte-water kun je nog een keer koken voor je thee. Maar ja, wordt mijn systeem op dag 3 al in de war geschopt door een kapotte waterkoker. Het enige waar ik er echt aan moet denken is met tandenpoetsen.
Hoe een moeder die ik al jaren ken, voor de 2e keer een kind heeft verloren. De 1e zoon werd maar 5, de 2e, meisje, 3 jaar. Bizar hoeveel pech mensen kunnen hebben. Beide kinderen hadden geen erfelijke aandoening. Gewoon domme pech. Kanker en een hartafwijking. Onverteerbaar
Vreselijk Mijn schoonmoeder heeft 3 kinderen verloren, die lieve vrouw. Hoewel wij "maar" 1 kind hebben verloren kan ik me haast niet voorstellen hoe verschrikkelijk dat is x3
En heel ziekte proces ook van haar beide kinderen en intensieve zorg. Met haar meisje heeft ze maanden in het ziekenhuis met haar moeten verblijven en kon ze haar gezin niet zien. Verjaardagen gemist etc. Heel intens. Ook dat stuk is al onverteerbaar
Het is als moeder zijnde vreselijk als je kind ziek is laat staan dat je je kind voor altijd verliest .... Een hele dikke knuffel voor jou en voor alle mamma's die ooit een kindje hebben moeten verliezen❤️... Het is gewoon het ergste wat je als moederzijnde kan meemaken....
Onze superverlegen en altijd brave kat begint streken te krijgen ze mag niet eten van de brokjes van de andere kat, of toch niet teveel want soms moet ze er van overgeven en ze is ook gewoon te dik dus krijgt enkel eten op bepaalde momenten, dus bakjes staan in een andere ruimte waar ze normaal nooit meerwaarde. Maar nu heeft ze dat door en glipt ze mee als we naar de berging gaan, neemt een giga hap brokjes om die dan in haar bek mee te stelen naar de living waar ze die dan op haar dooie gemakje zit op te peuzelen. Met zo een zelfvoldane blik van gelukt
We blijven hun namen noemen. Ik ben wel blij dat de tijden zijn veranderd. Toen mijn ouders hun kindje verloren (paar weken oud), was t 1 grote doofpot.... Ik wist pas van t bestaan af toen ik per toeval op een rouwkaart stuitte. Mijn broer wist pas begin dit jaar wat zijn naam was omdat hij wel vermeld stond als erfgenaam (maar wel overleden natuurlijk). Dat je zijn bestaan eigenlijk maar moest verzwijgen, dat was beter...