Ik wil het een beetje van mij afschrijven. Ik ben pril zwanger van mijn 4de kindje Samengesteld gezin, ik 3 kinderen (fulltime bij mij), hij 2 kinderen(10dagen de maand bij hem) en nu 1tje samen. 4,5 jaar geleden ben ik in een rollercoaster beland. Toen zwanger van mijn 3de kindje. Mijn man is gestorven toen ik 3 maand zwanger was en als ik 6maand zwanger was heb ik te horen gekregen dat mijn kindje een ernstige hartafwijking heeft en waarschijnlijk niet levensvatbaar was. de 2 oudste waren toen 13 en bijna 12. Net in de lockdown van corona hebben we dit helemaal alleen een plaatsje moeten geven. Uiteindelijk 3 jaar geleden iemand nieuw leren kennen en bij hem kwam er ineens een wens naar een kindje van ons. Ik heb ook altijd gezegd ik 4 kinderen zou hebben. Maar door de situatie waren het maar 3 en die 3 zijn dan ook onverwachts hun papa verloren. Dus nooit gedacht dat ik de kans nog zou krijgen. De 2 oudste spraken wel al regelmatig dat ze het wel fijn zouden vinden moest er nog een kindje komen. Uiteindelijk is ook bij mij het verlangen gekomen om toch samen voor nog een kindje te gaan. Al had ik wel gezegd als we dit doen, en tis zover dan zeggen we dat het een accidentje is want ik heb zoveel schrik om de schoonfamilie (van overleden man) te kwetsen en te verliezen. Anderzijds is mijn overleden man nog altijd dichtbij ons. Mijn jongste(4jaar) heeft 2 papa's. 1tje in de hemel, en 1tje die voor haar zorgt. Nu ik het opschrijft doet het me weer pijn dat ik zou zeggen dat het een accidentje is. Nu ik zwanger ben, komen de emoties overal precies. Het is een bijzonder gevoel. Nooit gedacht dit nog eens te mogen ervaren. En zo fijn te zien dat de 2 grote hier 100% voor openstaan. (ze weten er nog niets van, zou willen wachten op de 1ste echo binnen 2 weken) Het zal een nieuw dynamiek geven in ons gezin. Ergens kijk ik er wel naar uit. Een klein Wondertje.. Maar de andere emoties komen ook roepen. Was dit wel een goed idee? Hoe gaat de familie reageren? Kan ik het wel aan,... ? Heb ik niet al genoeg zorgen gehad,... Ik weet niet hoe ik het moet vertellen aan zijn familie, wat ik ga vertellen een accidentje of toch gewoon eerlijk wij wouden nog 1 kindje samen. Ik weet niet wat ik allemaal denk, mijn gedachten gaan van hier naar daar,.. Hoe pak ik dit het beste aan. Die angsten die nu extra opkomen, hoe reageer ik hierop. Sorry voor de lange tekst, ik wou het even van me afschrijven. Zo een bijzonder en dubbel gevoel. Ik mag de laatste keer nog eens alles ervaren en hopelijk kan ik er nu wel 100% van genieten, maar door mijn eigen gedachten kan ik niet genieten en voelt het weer zo dubbel allemaal. Bedankt voor jullie steun.
Wat ik opmaak uit je verhaal is dat het contact met de familie van je overleden man nog heel goed is en je bang bent hen te kwetsen. Ik kan mij voorstellen dat het even slikken is voor hen, net als dat het waarschijnlijk even slikken was toen je een nieuwe relatie kreeg. Dit zijn gewoon confronterende momenten. Maar dit alles is jou ook overkomen en jij hebt net zo goed heel veel verdriet te verwerken gehad. Daarom hoop ik dat ze het ook zullen begrijpen, jouw leven heeft volledig op zijn kop gestaan en nu heb je weer wat geluk terug gevonden. Dat zullen ze je toch ook gunnen ❤
Wat een verhaal zeg! Je hebt veel voor je kiezen gehad. Ik snap goed dat je de familie van je overleden man niet wil kwetsen, maar ik denk toch dat eerlijk zijn het beste is. Je hebt nu een nieuwe relatie, dat zal voor hen ook moeilijk zijn geweest. Hoe is de relatie van je nieuwe man met de familie van je overleden man? Ik zou denk ik toch eerlijk zijn en zeggen dat jullie graag samen een kindje wilden. Voor het kind zelf lijkt het me trouwens ook wel zo fijn om niet een 'ongelukje' te zijn. Heel veel sterkte en ik wens je een hele goede zwangerschap toe!
Moet je dat vertellen dan? In feite hebben hun niks met jouw "bedzaken" te maken (hooguit als die activiteiten schadelijk zijn voor hun kleinkinderen). Het zal best even hard kunnen zijn voor hun, maar dat zal met zoveel dingen zijn. Had jouw man gewild dat je weer gelukkig zou worden? Dat verwacht ik wel. Dit kindje is een mooi gevolg uit nieuw geluk. En hun mening/gevoel us mijn inziens veel belangrijker dan de mensen buiten je gezin. De kinderen vinden het fijn, jullie vinden het fijn. Heb schijt aan de buitenwereld (en daarmee bedoel ik niet dat je hard en bot moet gaan doen hé, maar de buitenwereld heeft toch wel een mening)
Eens met bovenstaande. Jullie wens mag er zijn, ook met het respect voor het verdriet. Ik zou daar eerlijk over zijn, het is niet iets om je over te schamen, als je het maar met respect verteld. Ik lees wel dat jullie een hele heftige tijd hebben meegemaakte dan is het ook wel heel fijn als je weer geluk kunt vinden❤️ Ik begrijp alleen het volgende niet helemaal, en niet vervelend bedoeld, maar je geeft aan dat je 4 jaar geleden zwanger was van je 3e kindje en die had een hartafwijking. Even later schrijf je dat je altijd had gezegd dat je 4 kinderen zou hebben, maar het er 3 zijn. Want het kindje heeft de zware hartafwijking overleefd toch? Of begrijp ik het verkeerd? Het is jullie leven en jullie geluk. Ik hoop dat je jezelf niet verplicht 100% te genieten, dan wordt het alleen maar moeilijker, maar dat dit gaat groeien. Ik heb na het overlijden van mijn 2 oudste kinderen zeker geen zorgeloze zwangerschappen gehad, maar wel heel veel geluk in ons leven erbij gekregen. Dat wens ik jullie ook❤️
Klopt, het contact is nog goed. Met ups en downs maar redelijk goed. Klopt de relatie was even een lastige, dat de kleinste tegen hem papa zegt uiteraard ook. Aangezien het zijn papa niet is. Ik hoop het zo dat ze het mij gunnen.
Bedankt voor je reactie. vriend en mijn schoonfamilie dat klikt wel. Ze zien ook wel wat hij allemaal voor ons doet. Want het is niet gemakkelijk voor mijn vriend met 2 pubers en 1tje in kleuterpuberteit. En ikzelf die mijn balans niet volledig terug vind. ik blijf trappelen ... Maar vriend neemt dan even alles over.
Dat hoop ik dat mijn man dat had gewild. Dat is ook wel waar, moet ik meer zeggen dan aankondigen dat ik zwanger ben. Maar hoe ga ik dat aankondigen... klopt wel, wij ons gezin is er gelukkig mee. we hebben het uiteindelijk toch gezegd tegen de 2 oudste en die stonden letterlijk met hun mond open van blijdschap. Ze hadden de hoop hiervoor al opgegeven.
Dank je wel om dit me te laten herrineren, zorgeloze zal het waarschijnlijk nooit meer zijn. maar zoals je zegt veel geluk in leven bijkrijfdn, daar zou ik ook blij mee zijn. Ook voor jou moet het heftig geweest zijn om 2 kindjes te verliezen, ik wens je ook veel moed toe´
@Philou kan je hier misschien wat tips geven hoe er mee om te gaan. Zij heeft volgens mij een hele mooie dynamiek in haar gezin. Verder hoop ik dat je ondanks alles kan gaan genieten van deze zwangerschap. Wat fijn om ook een kindje samen te mogen hebben straks!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Zoals @Bloempjelief al zei, heb ik een vergelijkbaar verhaal, met het verschil dat mijn vriend ook zijn partner is verloren. Wij hebben beide dus een familie van onze overleden partner. Ik denk dat het belangrijkste is dat je ruimte geeft en begrip hebt voor hun reactie/emotie. Je kan denk ik best aangeven dat je begrijpt dat het confronterend is, maar dat dit kindje wel heel gewenst is en jullie er erg blij mee zijn. De aankondiging hoeft ook niet groots te zijn tegenover de familie van je overleden man, toch? Daarbij kun je wellicht aangeven dat jullie ze graag willen betrekken bij de zwangerschap en daarna, maar dat daarin geen verwachtingen zijn. Ze kunnen het jullie ook gunnen, maar het tegelijkertijd (voor nu) te pijnlijk vinden om actief betrokken te zijn of blij te reageren. Ik snap het dat het moeilijk is. Dat is het al als je een nieuwe relatie krijgt, laat staan bij een zwangerschap. Ik vond het ook heel moeilijk om te vertellen dat ik zwanger was van ons eerste kindje samen. Gelukkig voor ons reageerden beide families erg goed, en zijn ze allebei heel betrokken bij ons gezin. We houden ons hierbij wel altijd hun verdriet voor ogen, zullen ze de ruimte geven om betrokken te zijn maar dit nooit van ze verwachten.