Ook in een hb klas heb je diversiteit in iq. Waar de 1 een regulier hb cijfertjes heeft kan de ander een 140+ zijn. Ook tussen 140+ en hb zit een wereld van verschil. Zoon zit in een klas vol met hb kinderen. Dat is zo divers dat hij soms nog het idee heeft dat sommige kinderen minder slim zijn. Overigens is hij niet 140+ Daarnaast zit er een wereld van verschil tussen slim en wijs. Mag je nog zo slim zijn er gebeuren zulke domme dingen bij hem in de klas. Dus de wijsheid valt wat tegen Wel vervelend dat er voor je gevoel minder gedaan is aan het lezen dan dat je zou willen. Krijgt hij verder hulp van een ib'er? Niet kunnen levelen kan ook te maken hebben met interesses. Het goed kunnen praten met juf is fijn maar ze heeft natuurlijk wel het voordeel van het kunnen plaatsen en wijsheden die leert tijdens het opgroeien de levenservaring. Dat hebben kinderen nog niet. Zoon heeft verder het zelfde gevoel als jullie zoon. Hij voelt zich niet begrepen. Ja als hij wat gaat vertellen kunnen ze sneller verbanden leggen maar verder houden de voordelen op. Er is niemand met dezelfde interesses, leeftijd, creativiteit en gekkigheid. Hij is geen fan van kinderen die stoer doen, wil hij niks mee te maken hebben. Maar dat zie je nu in gr 8 juist veel meer en zeker omdat ze 1a 2 jaar ouder zijn. Als ouder zijnde is het gewoon knudde.
Dat hij zo een dysharmonische profiel heeft is echt heel knudde, er is veel ondersteunend personeel. Maar er is nooit specifieke naar dyslexie gekeken al heb ik het wel ge opperd. Het is... Hij kan niet lezen prima. Leert met lees pen en krijgt lees praat. Maar de juf wie hij hier voor had is met pensioen. Vandaag sprak ik school gevraagd of ze op rekenen nog extra aanbieden. Kreeg ik dat hij inderdaad heel ver is op rekenen maar dat ze eerst wilde kijken hoe de klas er voor stond. Terwijl in zijn opp duidelijk staat det hij hier op uitgedaagd moet worden. Het loop zoals je begrijpt niet helemaal lekker. Volgens de juf staat hij contenu aan, dat klopt. Maar juist omdat hij niks te doen heeft waar bij echt nagedacht moet worden. Dus gaat die uit verveling de boel observeren. Waar zijn broertje met alles zo snel is, ook taal. Zie je wel terug dat de oudste dat juist echt met vooral rekenen heeft.
Wat gek dat ze dan niet verder kijken en onderzoeken of het toch niet dyslectie is. Wat denken ze dan dat het is? Vervelend dat de juf met pensioen is en dan een stukje verloren gaat. Gek dat hij zou moeten wachten op hoe de klas staat. Het constant aan staan hebben veel hb mensen. Uit zich in praten, tikken, wiebelen etc. Letterlijk het hoofd bezig houden. Zodra je dan geen uitdaging aan kan of wil bieden moet je niet verbaasd staan kijken dat je weerstand krijgt van het kind. Zoon is ook zo en het grootste voordeel is dat ze er zelf last van hebben en ze wel iets moeten doen. Als je kind zich aanpast en thuis zich uit ( boos, huilen etc) probeer dan maar eens duidelijk te krijgen op school dat ze meer nodig hebben, krijgt je waarschijnlijk dan speelt er muss thuis wat want hier zien we het niet Misschien met de leerkracht afspreken waar ze de komende tijd aan gaan werken en over 6/8 weken ( zit nog vakantie tussen) kijken wat er aan gedaan is. Dan moeten ze aan de bak.
Gisteravond belde de meester van groep 8, dat er een pilot staat met kind op 1 om kinderen waar zorgen over zijn te helpen met kiezen voor VO. Hierbij zijn er dan gesprekken met kind, ouders, school, VO scholen, speciaal onderwijs scholen en een orthopedagoog. De meester vroeg of we daar interesse in hebben met J, omdat hij toch wel wat gedrag laat zien waar ze nu nog redelijk mee in kunnen gaan op school, maar er twijfels over het VO zijn of dat goed gaat! We hebben gezegd dat dit goed is, maar ben heel benieuwd wat dit gaat brengen!
Ook op het VO houden de problemen niet ineens op. Zoon zit in een plusklas, maar daar waar hij zelf de 'stoorzender' of het 'probleemkind' was op de basisschool, zijn er nu meerdere in dezelfde klas die net zo hyper en kort door de bocht zijn als hijzelf. Dat botst. Hij heeft nu dus een blauw oog. En ondanks dat hij zelf niet heeft uitgehaald - ben trots, hij heeft zich ingehouden - mag hij dus wel uren nablijven de hele week. Hij vindt het niet fair, maar hij accepteert het wel - ook weer trots op de stappen die hij heeft gezet de afgelopen maanden. We komen er wel! Zijn mentor belde me vandaag nog even om te horen hoe wij er in stonden qua straf voor beide jongens. Ik wéét dat er vast meer speelde dan wat er door zoon verteld wordt (nl. niet het hele verhaal - is nooit zo) dus ik vind het okay. Eerst niet, te hard voor het 'slachtoffer' in deze zaak, maar aan de andere kant, leer mij mijn zoon kennen... Nee, hij heeft niet geslagen, alleen geïncasseerd en zichzelf beschermd, maar toch... Misschien komen ze zo wel nader tot elkaar, of in ieder geval tot inzicht dat dit niet de juiste manier is van met elkaar omgaan. Hopelijk groeit die andere jongen ook nog in dit opzicht, net als mijn zoon de afgelopen maanden. De mentor prees hem nog wel om zijn volwassen gedrag in deze zaak. Ik kan me er helaas wel een voorstelling van maken wat de andere ouders allemaal te verduren krijgen dus wat dat betreft alleen maar begrip voor hen. Het is niet makkelijk. Of eigenlijk ronduit K-U-T om een HB kind te hebben. Wij waren daar vorig jaar met onze zoon (is wat ouder dan die andere jongen) dus het komt wel goed - mochten jullie hier meelezen. Wie weet... Ik merk aan mezelf dat ik de laatste tijd blij ben om mijn zoon de oprit op te zien fietsen. Onze band wordt sterker doordat we meer dingen samen doen, lol tijdens het leren van Nederlands samen (zijn zwakste vak) omdat we beiden geen flauw idee hebben wat er eigenlijk staat in de theorie. Gister nog 2,5 uur lang met hem een ander vak voorbereid en dat was gewoon gezellig. (hij weigert pertinent te leren voor toetsen dus bij sommige vakken verplicht ik hem om samen met mij de boeken door te nemen in de hoop dat hij de lesstof toch opslaat als het in andere woorden - of door nadenkvragen - wordt uitgelegd ipv alleen gelezen) We vechten de laatste tijd niet meer tegen elkaar om een stuk begrip van elkaar af te dwingen. Misschien heb ik ook jarenlang gevochten tegen dat deel herkenning? De pijn van vroeger die onbewust misschien terug komt - het niet begrepen worden, het altijd anders voelen. Een afkeer van mezelf wat ik heb gereflecteerd op hem? Maar dat verdwijnt nu ik zie dat hij op zijn plek is, ondanks de strubbelingen in de brugklas, hij komt er wel. Ik moet vertrouwen hebben dat hij er MET zijn HB komt, en niet proberen om een 'normaal' kind te vormen. Hij is zichzelf, HB en al, dat hoort gewoon bij hem. Of misschien begin ik mezelf meer te accepteren, juist doordat ik me zo in hem herken? (pfffftttt de filosofische ik komt naar voren hoor, sorry... haha)
Jemig wat een pittige start. Misschien weten ze nu wat ze aan elkaar hebben en wanneer ze iemand anders op moeten zoeken. Snap dat je in eerste instantie boos bent. Lastig als je niet het hele verhaal hebt. Aan de andere kant merk ik dat wanneer er wat is gebeurd juist zelf boos ben omdat er alweer wat is. Het is elke keer wel iets. De frustratie die je voelt kan ik me heel goed voorstellen je wil niet dat hij in dezelfde valkuilen en situaties komt als jij vroeger. Mijn man is ook hb en heeft er ook veel meer moeite mee om rustig reageren wanneer er weer wat is. Het is zijn gevoel van vroeger wat naar boven komt. Ik ben niet hb dus heb op andere momenten dat ik denk huh, wat, veel schakelen en zoveel mogelijk begrijpen. De dingen samen doen helpt hier ook veel. In ons geval alleen nog maar leren voor een toets en na schooltijd bijv basketballen maar zijn wel mooie momenten.
Dat heb ik vorig jaar inderdaad het hele schooljaar gehad. In week 2 werd ik al gebeld door de mentor dat we op gesprek moesten komen en werd er begeleiding ingezet ivm een aantal incidenten. De moed zonk me in de schoenen, ik was boos op zoon, ik was gefrustreerd, noem het maar op, maar het gaat beter worden uiteindelijk. Ze komen er heus wel, maar wat een lange weg hebben wij allen af te leggen zeg! Mijn man is zeker ook zeer begaafd, IQ 150-160. Ik zelf zit tussen de 130-140. Zoon is getoetst op 140+. Het emotionele is bij mij een stuk sterker ontwikkeld dan bij man. Man is heel kort van stof, heel rechtlijnig (en ook vaak snel kortaf). Ik ben meer een gevoelsmens en probeer met conversatie of discussie tot een oplossing te komen. Het botst bij ons onderling vaak als het gaat over de manier hoe we vinden dat er opgevoed moet worden, maar het botst bij ons als ouders met zoon omdat we elkaar gewoonweg niet snappen. Wij zijn echt drie totaal verschillende personen qua denkwijze. Zoon heeft een deel (het korte, rechtlijnig denken, heel letterlijk) van man maar het temperament van mij Geen goede zaak Samen dingen doen moeten we inderdaad meer doen. Het na schooltijd even aan de keukentafel zitten heb ik een paar jaar geleden ingevoerd toen ik merkte dat dochter (bijna 10) leek te gaan uitvallen. Die momenten waren in het begin heel kort - ze wilden allemaal snel hun eigen ding doen na schooltijd, maar tegenwoordig zitten we soms wel uren samen te kletsen en dingen te doen. Op dit moment dartelt jongste zoon om me heen, maakt opmerkingen over mijn avatar en vraagt wat ik aan het doen ben haha... Hij is de enige die wakker is tot nu toe. Heb net de oudste naar school gebracht (moest er om 8u zijn ivm de straf). Vriend is ziek, ligt in bed met de baby, en dochter heb ik nog niet gehoord. Ze waren allen niet fit dus mochten van mij thuis blijven. Ik ben daar misschien wel heel makkelijk in hoor. Ze missen niks qua lesstof op school want ze snappen het allemaal wel. Een dagje meer of minder les maakt dan geen hol uit. Ze vinden het fijn om thuis te blijven, ze hebben het ook echt nodig zo vlak voor de vakantie. Merk aan jongste zoon dat hij aan vakantie toe is. Er komt net een "moet ik ook naar school?" waarop ik nee zei. "maar ik moet deze dag toch naar school?" Net gevraagd of hij wil, komt meteen een "nee" uit Thuisblijven is gezellig vindt hij.
Dat lijkt me extra lastig, meerdere hoogbegaafde in 1 huis met allemaal een eigen denkwijze, inzicht, ideeën en de invulling er van. Bij ons is het ook niet standaard. Ik heb het vbo vroeger gedaan en daarna mbo en uiteraard hbo. Heel veel en hard werken om iets te kunnen bereiken, het kwam niet aanwaaien. Man is nooit getest maar absoluut hb, hij liep vast in het onderwijs. Zoon is eigenwijs en dat heeft hij van beide net als het niet kunnen liegen. De creativiteit hebben man en ik beide op een heel ander gebied, hij muzikaal ik letterlijk de dingen maken. Zoon lijkt van beide wel te hebben. Allemaal wel gevoelig, zoon en ik trekken ons zelf heel snel wat aan en man kan dat beter relativeren. Over de opvoeding zitten we aardig op 1 lijn alleen ben ik voorzichtiger. Zoon is impulsief en dat heeft hij meer van mijn man, zijn brein gaat ook zo snel. Ik ben meer de denker en leg alles op een weegschaal om misschien tot een conclusie te komen. Ik leg het af met hun iq maar compenseer het meer met praktisch en mijn gevoel, ben echt een gevoelsmens. Het thuisblijven zijn we gelukkig beide niet heel moeilijk in. Zoon voelt zich dan schuldig. Als het echt nodig is om een dag op te laden heeft hij daar geen last van. Dan weet je ook dat er nood is. Vervelend dat ze bij jou zoveel aan het kwakkelen zijn. Hopelijk komt het met een thuis dag goed en is dat voldoende om bij te komen. Anders succes en beterschap!
Dank je! Jongste zoon en ik hebben in de tussentijd een legoset in elkaar gebouwd. Ik heb de stukjes aangegeven en hij heeft de draak gemaakt. Hij is gek op bouwen. Hoor hem nu heerlijk spelen in de woonkamer terwijl de rest van het huis nog muisstil is. Ik laat ze lekker slapen en opladen inderdaad. Vriend heeft het nodig om weer fit te worden, de baby slaapt eindelijk een paar uurtjes dus die laat ik mooi bij hem liggen, en oudste dochter... dat is een slaapkop. Hopelijk komt ze een keer vrolijk uit bed Ik ben zelf ook een (over)denker maar mijn brein flitst ook alle kanten op. Heb wel geleerd om de knop om te zetten en de rust te vinden in mijn hoofd, dat is iets wat zoon nog moet leren - komt vanzelf. Ik ben niet impulsief, weeg net als jij ook alles zorgvuldig af. De mannen bij ons in het gezin zijn juist wel echt van het kort nadenken en meteen uitvoeren zonder een abstract plan. Als het dan niet gaat zoals ze hadden gedacht, raken ze gefrustreerd. Mijn dochter denkt juist uitgebreid na voordat ze ergens aan begint, maar verliest gaandeweg het overzicht en dan wordt alles alsnog een puinhoop. Is ook een leerproces Zij lijkt op mij
Slapen is goed voor ze wanneer ze niet lekker in hun vel zitten of niet lekker zijn. Zoon is van kort slapen want dan heb je wat aan de dag, tot 4 jaar was hij vrolijk wakker tussen 5 en 6 uur. Dan kon je kiezen vrolijk maar doodmoe de dag beginnen of laten op zijn kamer en het huilen aan moeten horen ( geloof me vanaf geboorte een dijk van een stem) was je na het ontbijt bezig met het huishouden was je met alles klaar te ging je naar de winkel was het nog geen 8.00 Zoon is van het gelijk doen en dan bekijken of het kan. Ik maak juist een heel plan en ga dan beginnen, alle opties en mogelijke beperkingen zijn dan de revue gepasseerd. Al sinds hij ging tekenen liep de frustratie hoog op want het was niet zoals het moest. Vanaf dat moment kwam de motto als het niet gaat zoals je het wil maak er wat anders van. Dat was een motto van jaren en vaak herhalen maar dat lukt hem nu wel! Kost je maar 8 jaar Overigens het is geen puinzooi maar heel veel ideeën Een leerproces van achter komen hoe het niet moet Zelf trouwens een rommelkont. Dus als zoon gaat knutselen mag ik er niet teveel van zeggen.
De uitslag van mijn oudste is binnen. Scores in de hb en uhb. Maar een verwerkingssnelheid van 85-99. Ik vraag mij af hoe nu verder en wat voor onderwijs hierbij past. Er is ook bevestigd dat hij dubbel bijzonder is.
Dat is een heel groot gat @Zonnestralen. Ook benieuwd wat het vervolg voor hem gaat worden. Is deze uitslag nu ook een opluchting voor jullie?
Dat zit heel ver uit elkaar! Heeft hij er last van? Welke samenstelling is zijn 'dubbele bijzonderheid'? Wat heeft de tester geadviseerd mbt zijn profiel en de 'hoe nu verder'?
Ik had dit deels verwacht. Niet sommige uitschieters die er tussen zaten. Wel slim en ass. Ik heb nog wel een hoop vragen. Van opluchting kan ik nog niet spreken. Misschien als alles zijn plekje heeft gevonden..
Hij wordt telkens onderschat en vaak niet begrepen. Hij zit voor een deel opgesloten in zijn lichaam. Dat is frustrerend. Naast hb is ook ass vastgesteld. Hoe nu verder heb ik een hoop vragen over. Dat zal vorm gaan krijgen met de tijd en gesprekken.
Dat is heel naar Hopelijk kan school hem nu beter begrijpen! Autisme dachten jullie al aan he? Fijn dat dat nu ook duidelijk is Ook voor hem goed om te weten denk ik? Sterkte en succes! Hopelijk kan school (en straks de middelbare) jullie zoon goed ondersteunen!
We zouden het gesprek voor de uitslag zonder hem hebben. Dat doen ze normaal niet met kinderen van zijn leeftijd. Maar hij wilde zo graag weten waar hij aan toe was dat ik hem niet naar school kon laten gaan. Hij vatte het positief op. Nou is hij er ook nog niet bewust van wat dit allemaal betekend. En vond hij het vooral leuk dat hij op sommige dingen een hogere score had dan ze gewend zijn. Wat betreft de autisme weet hij van zichzelf dat hij sommige dingen moeilijker vindt. Dat zag ik al aan hem en hield ik al zoveel mogelijk rekening mee. Maar nu konden we ook een gesprek hebben waarbij we de rest extra duidelijk konden maken dat hij niet tegen sommige dingen kan. Dat zal een lange adem worden. Maar hij vindt het wel fijn dat we het zo kunnen aanpakken. Wat betreft de middelbare kruis ik mijn vingers maar. Ik ben bang dat ze hem gaan afrekenen op zijn lagere verwerkingssnelheid. Maar ik zie hem niet gelukkig worden op een niveau wat enkel de uitdaging biedt van het meer van hetzelfde doen.
Oh, nooit gezien dat dit topic er is. Een beetje doorgelezen maar wat een ellende is er toch allemaal rondom dit onderwerp. Hier zijn de oudste 2 hb getest. De derde is ook getest (niet op mijn verzoek overigens) maar die is gemiddeld qua iq. De 4e is mijns inziens ook hb. De jongste verwacht ik niet van dat die hb is. Hier ook het 1 en ander aan gedoe gehad. Gelukkig denkt de basisschool waar de kinderen op zitten erg mee en hebben ze verschillende opties voor de kinderen. Ondanks dat ik vanaf groep 1 al riep op school dat ze zo voorloopt vanaf baby af aan, is er bij de oudste pas eind groep 5 vastgesteld dat ze hb is. Elk schooljaar was de eerste 6 weken prima, daarna werd het met de week erger totdat het weer zomervakantie was. Ondanks dat ze in groep 5 al het pluswerk en de extra uitdagingen kreeg die er op dat moment waren, ging het absoluut niet goed met haar. School had niet door dat het zo slecht met haar ging. We hebben toen het besluit genomen om groep 6 over te slaan. Beste beslissing ooit. Groep 7 ging goed. Maar groep 8 was weer drama. Ondanks de hb-klas die toen gestart is en nog meer uitdagingen. Maar al op haar 10e naar het vo laten gaan vond ik ook een heel ding. Nu zit ze op vo en doet tto. Gelukkig zijn er bij haar op het vo naast tto nog diverse andere uitdagingen voor hb kinderen. Ook heeft ze elke 6 weken een gesprek met een hb-coach. Ik heb er wel vertrouwen in dat ze het fijn zal hebben. Ik moet er wel aan wennen dat ik zelf veel meer aan de zijlijn sta. Nadat bij de oudste vast werd gesteld dat ze hb was, heb ik voor de tweede direct doorgepakt, want mijns inziens was zij dan ook hb. Dat klopte. Bij haar was groep 1 verschrikkelijk. Achteraf niet gek, want dat niveau was zij allang voorbij. De andere groepen gingen goed, mede dankzij fijne juffen. Inmiddels heeft zij ook veel uitdagingen. Omdat zij harder moet werken aan de executieve functies en daar op school veel aandacht aan wordt besteed, is voor haar versnellen niet aan de orde. Zij is echt een heel ander kind als de oudste. De 4e is hetzelfde type als de oudste. Vorig jaar was een vreselijk jaar. Hij heeft een half jaar groep 1 gedaan en is daarna naar groep 2 gegaan. Groep 2 was vreselijk. Zijn verantwoordelijke juf schoof de problemen op thuis in plaats van dat ze voor hem iets veranderde op school. In november gaf ik aan dat er iets moest veranderen voor hem, uiteindelijk gebeurde er niks. Nu heeft hij gelukkig een erg fijne juf. Ik heb er vertrouwen in dat het dit jaar beter gaat. Maar ik houd mijn hart vast voor de toekomst bij hem. Nou een heel verhaal, bij vragen roep maar.