Waarom vindt hij dat er geen winst te behalen is? Bij een slimme knul is dit misschien ook wel iets waar je gebruik van kunt maken.
Hij heeft er geen last van, maar wij.... daarom is er voor hem geen winst Ik ga het nog eens met hem proberen op een ander moment... kijken of het dan wel wil lukken.
Nieuwe medicatie is 87 euro per maand en geen tussenkomst. Al een geluk dat er bij de 2 andere wel terug betaling opzit. Maar kijk als het dan ook iets veranderd aan zijn eetgedrag.
Ik bedoelde dat juist meer als ingang. Waarom hij het nut er niet van inziet en er daarna op verder breien. Mijn zoon zag het nut van school en zijn best doen niet in. Maar wel het fijne van gamen. Dat hangt ik nu aan elkaar gekeken naar wat redelijkerwijs van hem te verwachten is. Maarja als ik kijk naar zoon zonder diagnose kan hij niet zo goed prestatie aan beloning koppelen. Oorzaak en gevolg is voor hem al lastig zat.
Of iets nutteloos is, weet je natuurlijk pas nadat je het geprobeerd hebt. Voor sommige kinderen/mensen helpt het namelijk wel. Niet meteen, want anders hadden ze het mogelijk zonder ook al wel gekund en was het dus niet nodig geweest, maar het kan helpen met bewust worden, er over nadenken (zelf en met anderen), enz. Ik vind het dus geen slecht idee om het te proberen en in de meeste gevallen ook iets langer dan één keer, maar het heeft geen nut om boos of geïrriteerd te worden als het niet direct lukt of effect heeft oid; dan is de aanpak zelf een trigger en dat lijkt me dan het tegenovergestelde van wat je wil bereiken. Dat je soms door een klein dalletje moet om ergens te komen, dat is logisch, maar het heeft geen zin om iemand echt helemaal gefrustreerd te maken met zo iets (dan kun je altijd andere vragen stellen, andere mensen om hun ervaringen vragen, enz., genoeg alternatieven vaak).
Het zou vast wel iemand helpen. Maar vaak is de vraag, waar sta jij al een trigger om in donker rood te gaan. En dan is het weer de vraag wie doe je hier plezier aan. Wat is het meerwaarde om iets door te drukken? En ja bij c was het vragen al een trigger om te ontploffen en dan moet je ook nog door vragen en uiteindelijk er uit halen. Daarom is het geen aanval maar ik zelf merk wel dat je als ouder altijd in een 2 strijd zit. Maar pas waneer je even net anders denkt of ziet dat je iets net even makkelijker kan accepteren. Ik ben echt boos geweest waarom snap je die kleuren niet en waarom vertel je mij niet gewoon even wat ik kan doen. Maar ook andere situaties waarom zo en niet anders. Maar door dat iemand mij net even anders liet na denken kon/kan ik accepteren dat niet alles gaat zoals het moet volgens de gedachtengang van mij of...? Daarom vind ik deze topic erg fijn te zien dat jij als ouder altijd maar een strijd hebt met je zelf maar ook met de wereld.
Ik vind het soms lastig om 1 beeld te vormen vanuit alle inzichten. Alleen al bij mezelf vanuit gedachten en gevoel. Maar ook omdat de kennis van anderen vaak wat algemener is. Dan is het soms lastig om te zien wat kan werken en wat niet. Een trial and error process.
Het is inderdaad een zoektocht naar wat werkt. Ik ga veel uit van instinct (gevoel) en logica. Daarnaast zoek ik veel naar ervaringsdeskundigen (andere volwassen autisten) en ik lees ook wel eens wetenschappelijk onderbouwde onderwijs technieken. Opvoedingstips doe ik eigenlijk nooit wat mee omdat deze - al zijn ze bedoelt voor autistische kinderen - te algemeen zijn, vanuit een NT perspectief, te gedrag (ABA) gericht, of gewoon niet passend omdat elk autistisch kind zo anders is (het spectrum is giga) en bepaalde tips eerder schadelijk kunnen zijn dan helpend (over -en onderschatten, over -en ondervragen, bijv) Ook denk ik dat er gevaar ligt in het idee van maakbaarheid. Als we als ouders gewoon meer zus of zo doen, of iets meer van dat en minder dan dit, dan zal je zien dat je kind dusdanig dicht bij neurotypisch komt te liggen dat het geen (of minimale) problemen zal ervaren in de maatschappij. Maar wat ik daarin lees is dat er vaak nog teveel accent ligt op gedrag; het effect van de autist op de omgeving (de autist die zich moet aanpassen) ipv dat het accent ligt op het geluk van de individu. We zijn nog teveel geneigd om autistische kinderen (en volwassenen) op het 'rechte pad' te krijgen (lees: volgens de NTe omgangregels). Het is nog steeds de norm om hen (autisten) anders te leren denken en te handelen, maar daartegenover leren en doen wij (altisten) het niet. Ja, om ze te begrijpen (misschien, als je geluk hebt) maar mogen zij echt zijn wie ze zijn? Mag een autistisch kind echt reageren zoals hij instinctief reageert op iets? Of mogen vooral neurotypische kinderen dat; krijgen zij vooral begrip en advies op maat itt de autist die standjes en lessen krijgt over hoe verkeerd het is zoals ze denken en hoe te handelen. Het is niet zwart-wit, begrijp me niet verkeerd. Iedereen moet zich aanpassen aan elkaar, en bepaald gedrag is schadelijk voor of/zowel de persoon als de omgeving. Maar welk gedrag is daadwerkelijk schadelijk? En op welke manier? en voor wie? en waarom? En is het antwoord dat vooral de autist zich moet aanpassen? En waarom dat dan? En tot hoever? En wie bepaald dat? Wie bepaald de gevolgen? Lang verhaal kort: Ik luister naar mensen met (relevante) ervaring, en naar professionals (leraren, therapeuten, artsen) die mijn kind kennen. Ik luister eigenlijk niet naar algemeen advies, ik lees geen boekjes, ik haal geen opvoedtips af van websites. Ook niet naar ouders van NT kinderen (met of zonder gedragsproblemen en/of andere stoornissen), ook niet naar familieleden die mijn zoon best kennen en heus het beste voor hebben met zowel hem als mijzelf. Gewoon omdat het voor mij geen doen is, ik moet mijzelf beschermen tegen de miljoen meningen (daar moet je jezelf echt tegen wapenen) en ook het effect van die miljoen meningen op mijn zoon. Uiteindelijk gaat het om hem natuurlijk.
Mijn dochter blijft rigide en boos en de intake is niet doorgegaan omdat ze weigerde er bij te zijn. Nu krijgen we een beschermingstafel gesprek. Ik vind het de laatste tijd echt lastig om mee om te gaan. Dan weer overspoelen emoties van angst en verdriet me en dan voel ik me weer leeg en benauwd en het voelt op een bepaalde manier zo eenzaam.
Heel veel sterkte en een knuffel Loodzwaar.. ik hoop dat binnenkort het licht aan het einde van de tunnel zichtbaar wordt voor jullie!
Wat moeilijk. Heel veel sterkte. Het is ook heel zwaar, lijkt me, als je je kind zo ziet lijden en je zo graag iets wil doen, maar dan toch tegen een muur oploopt. Ik hoop dat het lukt om nog wel in verbinding te blijven.
En wat denken ze te bereiken met de jbt? Willen ze jullie uit het ouderlijke gezag zetten, en zo gedwongen opname? Ik kan alleen maar zegen heel veel sterkte en ga goed opschrijven wat je wil gaan zeggen. Mijn ervaring wil ik wel delen over jbt als je wil?
Vandaag gesprek gehad ze lijkt het alle aal te pikken op de locatie. Schoolwerk is nu 20 min 2 x boekje en 1x laptop. Dit gaat 3 x 30 min worden (doel). En zo verder. En jawel de stoplicht gaat weer komen ben benieuwd. Wij zijn nu 3 jaar verder dus wie weet word het ook wel meer dan alleen, waar ben je. Ga het maar gewoon accepteren en laten gebeuren wie weet is ergens een licht aan gegaan (positief blijven) Heb ze wel verteld dat het toen niet lukte dus......word vervolgd.
Hier as het VO een verademing vergeleken met de basisschool. Ook angst voor gehad maar nu in de tweede klas en wat hebben we een leuke puber in huis! Het valt of staat met de begeleiding op school maar ook de bereidheid van docenten om anders te willen denken. We zijn hier in brugklas in speciale kleine klas gestart op regulier onderwijs. Heeft heel erg geholpen! En zero tolerance op ongewenst gedrag helpt hier ook. hier nu een mentor die reageerde als volgt toen zoon haar een uitgebreide mail had gestuurd hoe ze beter kon lesgeven (dat doet ie dus echt haha) ‘hij is zo lief en behulpzaam, hij wil dan oprecht mij iets leren. Ik leer eigenlijk ook wel van hem.’ Ipv dat is niet aan hem en wat denkt ie wel niet ..
Ik ging even 'aan' op dit stukje van je test. Mijn zoon op dit moment. Hij wil heel graag een playstation 5. Die krijgt hij niet (hij heeft een ps4, Nintendo switch, wii-u en een tablet. Vonden we wel genoeg). Dus nu gaat hij dat aan sinterklaas vragen. Gezegd dat dat een veel te duur cadeau is voor sinterklaas (krijg hem ook met geen mogelijkheid van zijn geloof af) Maar hij gast het toch vragen. De optimist Nou prima... ga je gang. Als je er maar rekening mee houdt dat je het waarschijnlijk niet gast krijgen. So far so good. Maar nu praat hij dus nagenoeg nergens anders meer over. 10 keer per dag moet ik het aanhoren wat hij allemaal van de sint wil hebben. En ik wordt daar helemaal gestoord van. Egoïstisch hebberig gedrag vind ik dat. En gezeur. Dus betrap ik me er regelmatig op dat ik zeg dat hij moet stoppen met zeuren. Waarna dus de discussie begint dat hij het geen zeuren vind, want hij vertelde alleen maar wat hij wil . Anyway.... Terug naar jouw tekst. Zijn reactie. Dat van de autist, mijn zoon. Hij wil heel graag die ps5. Omdat zijn hyperfocus gamen is. Dus dat vertelt hij mij. Niks meer. Niks minder. En ik wordt daar boos om. Noem hem een zeurpiet. En zeg hem daar niet meer over te praten. Tja... En nog zoiets. We zijn op Texel. Was zijn keuze. Is ons 1-op-1 midweekje. Superleuk. Maar telkens als ik ergens heen wil (strand) is het gezeur. Wil het huisje niet uit. Kan niet lopen .... etc. Etc.. Kost enorm energie om hem mee te slepen. Eenmaal op het strand begint hij te rennen, met zand te spelen, naar de golven, en snel weer terug, van de duinen rollen, met de wind spelen. Kortom... je ziet hem genieten. En mij dus ook. Maar WAAROM dan dat gezeur vooraf Nu doe ik het hier wel heel rustig aan. Kijk vooral naar zijn behoeften. Elke dag naar buiten, maar niet heel lang. Gewoon uitwaaien op het strand. En de camping voor de zomervakantie bekeken. En geen drukke plaatsen of musea oid. Morgen hebben we een tandem gehuurd. Dus dan gaan we samen fietsen. En het fijnste... nog geen boze buien gehad hier. Ik hem relaxen.
Alleen wie jouw kind echt kent en begrijpt kan het juiste advies geven. Ik luister vaak wel naar de algemene adviezen. Maar maak vervolgens de afweging. Hoe gaat dat uitpakken op mijn zoon? En alleen als IK (samen met partner) denk dat het misschien helpt ga ik het uitproberen. Ieder kind is uniek. En heeft zijn eigen aanpak nodig. Soms komt er goed advies langs vanuit onverwachte hoek. Meestal is het goedbedoelde onzin, die je kan laten liggen. En inderdaad.... het is ingewikkeld en zie er het juiste maar uit te filteren. Dat is onze struggle. Dat was het al met onze NT kinderen. (Hoeveel opvoedmethodes zijn er wel niet ) en dat is nog sterker bij kinderen die niet binnen de lijntjes passen.
@Jaimio Sterkte! Heel vervelend voor jullie beiden! @Zonnestralen Ik snap wel wat je bedoeld, ik denk dat hij dat stuk ook wel snapt...maar zodra hij "in geel" gaat dan doet hij niks wat voor hem niks oplevert...en daar schiet hij best snel in merk ik...hij moet dit alleen zelf ook door gaan krijgen en ik vraag me af of hij dit kan... Vandaag met z'n arts gesproken en we gaan de atemoxetine iets verlagen, kijken of de starheid minder heftig wordt, maar de flexibiliteit wel blijft.... het blijft een gepuzzel!