Ik ben hier dus ergens bij mezelf ook bang voor. Met 7 miskramen en een doorgaande zwangerschap met pre-eclampsie (dat kan daar ook mee te maken hebben). Maar het komt steeds zo vroeg af, bij jouw collega zelfs geen positieve test. Gaat dan starten met prednison bij zwangerschap wel het verschil maken? Want bij die studie krijg je het dus pas bij positieve test. Weet je toevallig wanneer zij het kreeg?
Op dit moment voelt het voor mij meer als een laatste stap naar het boek sluiten merk ik, zo van nou nog ff deze erdoor en dan kan ik verder met mijn leven. Denk wel dat dat zal veranderen bij een tp hoor, dan komt er weer hoop om de hoek. Maar voor mn psychische welzijn nu wel chill eigenlijk. Ik kan me helemaal geen baby meer voorstellen, alsof dat los staat van waar ik mee bezig ben
Ja, en daar zit m voor mij de crux: die studie is pas vanaf positieve test … Ik denk zelf dat dat te laat is. Maar goed, wellicht is het toch een kwestie van “baadt het niet”. Het is toch een medicijn dat ook velen enorm helpt.
Dat is inderdaad wel chill als je er zo in kunt (blijven) staan. Snap ook wel een beetje wat je bedoelt, heb ook wel van die vlagen dat ik denk: wil je nou nog een kindje, of wil je alleen maar dat dit “slaagt”?! Maar heb je dat gevoel constant? Altijd dezelfde modus zeg maar? Ik vlieg zelf echt alle kanten op. Van “beter gewoon eentje” tot “ik wil zoooooo graag nog een tweede, het móet gewoon”.
Er kunnen inderdaad altijd bijwerkingen zijn, en sommige heftig. Volgens mij valt het met de hoeveelheid prednisolon die er gebruikt wordt (20mg voor 6 weken, dan 1 week 10, dan 1 week 5) en de duur meestal relatief mee. Maar je kan altijd pech hebben natuurlijk. Voor mij speelt zeker wel mee dat ik nog geen kinderen heb. Dan is het misschien een minder grote drempel om elke strohalm vast te grijpen. En ook in die studie 50% kans dat je een placebo krijgt natuurlijk. Je merkt misschien al, ik neig zelf meer naar wel meedoen, omdat ik er dan alles aan gedaan heb voor mijn gevoel. Maar eerst maar alles goed duidelijk hebben van de onderzoeken die nu gedaan zijn
Wat fijn dat dat bij haar toch geholpen heeft uiteindelijk. Ik heb natuurlijk wel die streepjes gehad, maar toch 2 keer op hetzelfde punt ongeveer misgelopen. Dus dan ga je je toch afvragen hoe dat komt. De adenomyose is het volgens de gyn niet, dan zou je eerder verwachten dat het vlak na innesteling al misgaat. Dus nou ja, als er uit de onderzoeken niks komt overweeg ik wel serieus om mee te doen. 50/50 kans dat ik dan daadwerkelijk prednisolon krijg, dus als dat niet zo is verandert er sowieso niks. We wachten het maar af
Ik begrijp je helemaal. Ik heb ook in jouw schoenen gestaan, de 2 eerste zwangerschappen, beide geëindigd in een miskraam. Hierna utro gaan gebruiken en op mijn verzoek tot 12wk. De 3e zwangerschap ging goed. Of de utro heeft geholpen? Geen idee, maar fijn vond ik het wel. Het gaf een soort houvast oid.
Afwachten tot het volgende gesprek, dan zal er weer wat duidelijk worden. Een verse terugplaatsing vermoed ik wel, maar met cryo’s zeker niet.
Nou ik ben (te vroeg) ongesteld geworden, als in het bloedverlies is nu een stuk meer geworden. Denk dat ze de echo morgen inplannen en dat komt net slecht uit met werk. Ben wel heel benieuwd naar mn progesteron waarde. Ik zit de laatste tijd slecht in mn vel, prikkelbaar/somber/boos/verdrietig, ook wel door oorzaken maar het is wel meer dan ik gewend ben van mezelf. Misschien komt dat wel door progesteron tekort? Nu maar afwachten op de echo. Ben wel toe aan wat duidelijkheid en hopelijk een plan. Of niet beginnen desnoods maar dan wel hopelijk met wat uitleg over wat er nu aan de hand is en of dat normaal is.
Ik geef je groot gelijk hoor! Snap je. Onder andere omstandigheden (ook wat minder medische-lappenmand geschiedenis, ben wel genoeg “ziek” geweest zeg maar) had ik het ook 1000% gedaan. Hallo, het gaat om je aller-, allerbelangrijkste wens! En als het onveilig was, zouden ze er echt geen studie naar mogen doen hier in het dichtgeregelde Nederland.
Ook wel wat geslinger daar dus Irritant, maar logisch natuurlijk. Hoe langer je de relatief relaxte modus kunt vasthouden, hoe beter! Waarschijnlijk is het best haalbare sowieso “overwegend relatief rustig”
Nou, hoop ook dat je in ieder geval wat duidelijkheid krijgt. Jij hangt ook in zo’n limbo Ik word dus juist sjaggie van progesteron-teveel, als ik aan de utrogestan zit, maar bij jou stond ie al laag?
Hoi! Ja ik herinner me dat je dat eens zei inderdaad, ik wacht de uitslag af nog dus ik weet t niet, misschien komt t wel helemaal niet door progesteron tekort maar ben ik gewoon labiel Nouja het wachten word ik wel gek van. De miskraam verwerken gaat denk ik beter als ik weer echt een kans maak om zwanger te worden. Nu blijf ik daar maar in hangen ofzo. Dat we hoorden dat t kindje niet meer leefde was in juni, dat voelt echt mijlenver geleden Hoe gaat het bij jou?