Ik baal wel een beetje, aangezien er nu geen oorzaak gevonden is die te verhelpen valt. Tegelijkertijd ben ik ook wel blij dat er kennelijk naast de endo en adeno niet nog iets anders mis met me is . Dus heel dubbel. Hoop gewoon dat er uiteindelijk wel een doorgaande zwangerschap volgt nu, en snel, want maandag word ik alweer 36 . Maar goed, we gaan uit van het positieve
Pff wat machteloos. Je wil het liefst antwoorden of een oorzaak zodat je er misschien wat aan kan doen. Ik hoop dat de volgende gewoon een plakken is! Hoe gaat het traject nu verder? Plette zijn grote broer . Je krijgt nu van te voren geen echo meer denk ik he? Dus je gaat dinsdag pas weer meer weten over wat het daadwerkelijk wordt?
Ja, ik snap je. En ik ken het. Aan de ene kant blij dat er niks mis is, aan de andere kant balen dat je er dus niks aan kunt doen. Want dat doen we het natuurlijk het liefst wel, invloed uitoefenen … Behalve dat ik en mijn zoontje het levende bewijs zijn dat het kán, heb ik ook weinig troostends te zeggen eigenlijk. Het is helaas allemaal niet zo vanzelfsprekend
Het is er toch eentje meer! En het schijnt ook wel iets met de kwaliteit te doen, of eigenlijk vooral, dus dat moet nog blijken. Zei vandaag tegen de assistente ook (wel leuk zo’n zaterdag, kun je een beetje kletsen ): ik moet het niet van de hoeveelheden hebben, ik ga echt voor dat ene gouden ei. Dus daar hangen we ons laatste beetje hoop maar aan op!
Hi lieve dames, sorry voor de radiostilte. Gisteren een beetje geleefd door m'n agenda en toen ik eindelijk ging zitten om even wat te typen, toen kwam m'n bezoek een half uur te vroeg binnen. Heel lief dat iedereen zich afvraagt hoe het gaat! Heel blij met deze plek en jullie steun want hoewel je natuurlijk bij zo'n terugplaatsing altijd wel wéét dat het niet een gegarandeerd succes is, kwam het wel een beetje allemaal rauw op m'n dak ofzo? Niet onbegrijpelijk of raar, maar zeker in combinatie met de enorme sloot aan hormonen wel vrij heftig. Nog meer bewondering gekregen voor mensen die dit meermaals doorstaan, al denk ik wel dat je misschien ook elke volgende poging iets anders in stapt dus dat de verwachtingen dan ook anders zijn. In ieder geval weer iets om sterker uit te komen, denk ik dan maar. Ik heb mijn vriend gevraagd de testen af te pakken en te verstoppen, want met testen maakte ik mezelf helemaal gek. Test doen, hem opplakken, vergelijken, wegleggen, weer teruglopen om te kijken, wegleggen, etc. Ik heb van mezelf een vrij controle-gevoelige persoonlijkheid en ik was echt aan't spiralen. Dus besloten de cirkel te doorbreken en de boel een beetje de boel te laten. Uiteindelijk gisteren wel de bloedtest nog gedaan en deze kwam terug met een HCG van 83. Hoewel dit wel 'binnen de norm' valt, vind de huisarts het wel een beetje laag, zeker gezien mijn vrij vroege positieve test op zondag. Conclusie: je weet eigenlijk nog steeds niks. Vanmorgen wel weer wakker geworden met een lage (bijna basaal-niveau) temperatuur, wat ook beetje gek is gezien mijn progesteron inname? Dus ik krijg een beetje het gevoel dat die waarden gewoon beetje fluctueren? Maandag de bloedtest in Gent en dan heb ik iig duidelijkheid over de HCG-levels. Lang verhaal kort: ik weet eigenlijk niks meer dan donderdag, maar heb wel besloten dat ik de enige ben die kan bepalen hoe ik hiermee om moet gaan, dus daarin pak ik dan maar weer gewoon de controle terug.
Haha, terwijl ik dit lees, zie ik jou in mijn hoofd heel enthousiast in je handen wrijven omdat je plannetje heeft gewerkt. Ik moest ook lachen om het geplette broertje, maar wel érg blij dat je dit keer er eentje meer hebt dan de vorige keer. Een stijgende lijn voelt toch altijd fijn. En je weet het: ik en heel dit forum duimen echt met alles dat we hebben dat hier je goude ei tussen zit. Het is je zo gegund! Op naar dinsdag!
Die was toch alleen maar ruzie gaan maken, dus die mocht niet meedoen Ah nee hoor, bij mensen die veel follikels hebben, pletten ze elkaar natuurlijk allemaal. Nu geen echo meer inderdaad. En dan hoop je ergens dat dat kleintje een spurt maakt, maar als ze dat allemaal doen, ben je de grootste (en waarschijnlijk de beste) mogelijk weer kwijt, dus ik vergeet nr. 5 maar gewoon! De oestrogeen zou ook iets moeten doen met de kwaliteit (slow & steady wins the race zeg maar), dus dat moet ook nog maar blijken. Wordt vanaf dinsdag wel even heel, heel spannend! Maar zonder die spanning sowieso geen kans, dus moet maar
@WelcomeWondertje: Holy shit, dat is een mooie opbrengst. Snap helemaal dat 30 follikels behoorlijk pittig is om aan te prikken, maar gelukkig is het achter de rug en kan je nu lekker gaan herstellen. Heel erg benieuwd naar de resultaten, hou je ons op de hoogte? @Milena92: Wat mega irritant dat je lichaam zulke rare signalen laat zien en dat je dus eigenlijk daarmee ook niet goed weet waar je aan toe bent. Wat akelig dat wachten, als je ook niet zo goed weet waar je op kunt rekenen. Ik hoop dat het eerder dan januari pas een beetje wegtrekt, die cysten, want dit is potverdorie ook geen doen. @Panda95: Ik herken je gevoel zo goed. Toen ik moest wachten op de PGT-uitslag heb ik ook echt 100x geopperd dat ik 'ze wel even zou bellen voor een update' en dat m'n vriend ook zei: ze bellen jou toch meteen als ze een update hebben? Het voelt zo machteloos. MAAR, als ik dan toch ingaf aan de behoefte, dan waren de vroedvrouwen eigenlijk altijd heel lief. Ze begrijpen heel goed in welke ongeduldige positie jij je begeeft, dus als je toch wilt bellen, voel je dan ook niet bezwaard. Het is volledig begrijpelijk. Ik ga voor je duimen dat't wachten snel klaar is! @Lief: HEEL spannend deze tijd. Ik duim echt voor een prachtig resultaat zodat er gewoon bij iedereen in dit topic wat te vieren is binnenkort. Spannend maandag!
Oeeh, maandag jarig! Ook een schorpioen, love it. Ik snap helemaal dat je ervan baalt eigenlijk dat er geen oorzaak is, want dan voelt het soms ook dat het zo lastig is om te weten wát je dan moet oplossen. Anderzijds, het betekent ook vaak dat het ineens wél goed kan gaan, dus in jouw geval gaan we maar gewoon van het laatste uit. En 36 is nog een jonge godin!
Wauw, wat een sterk gedachte! Want dát is óók controle: hoe je ermee omgaat. En dat hoeft niet altijd super sterk en zonder negatieve emoties te zijn natuurlijk, maar wél op de best haalbare manier voor jezelf. De waarde zou wel oké kunnen zijn, als je uitgaat van hcg net boven 10 op zondag en iedere 48 uur een verdubbeling. Al is het wel met hangen en wurgen. Ik hoop het zó voor je. Maar denk dat het ook wijsheid is je een beetje voor te bereiden op een scenario waarin het niet zo is. Want dat is inderdaad hoe je die teleurstellingen toch steeds weer het hoofd kan bieden (denk dat ik dat wel mag/kan zeggen inmiddels ), er komen alternatieve scenario’s in je hoofd erbij. Waarvan je gaandeweg leert dat die ook bestaan. En al is pijn volledig vermijden onmogelijk (en dat hoeft ook niet, want sommige dingen zíjn gewoon k*t en oneerlijk), het maakt dat je de klappen toch kunt incasseren (dat, en we zijn gewoon stiekem allemaal ook gewoon best sterk). Hopelijk kun je het weekend een beetje (prettig) doorkomen? Toch wel heel spannend maandag dan. Niet?
Ja, voor een controlfreak als ik is zelf niets eraan kunnen doen zeer frustrerend . Maar we moeten door. In ieder geval opgelucht dat ik dit nu weet. Vervolg is nu de belafspraak met de gyn dinsdag om de uitslag te bespreken. Eventueel aanmelding premi studie. En verder menstruatie afwachten, die verwacht ik dit weekend of vlak erna (vast op mijn verjaardag ), en dan terugplaatsing laatste cryo uit ivf 2. Ik hoop zo dat die geluk gaat brengen
Pff wat frustrerend, want met die waarde weet je inderdaad nog niks. Knap dat je wel de controle terug gaat pakken, echt supersterk hoe je erin staat. En ik hoop natuurlijk nog steeds voor je op een goede uitkomst
Haha, nou! Vond het allemaal maar ongemakkelijk hoor, doen alsof ik ook géén idee had waarom het nu allemaal zo langzaam ging Als er nou 3 topeitjes blijken te zijn die allemaal bevrucht (kunnen) raken, dan was het wel de moeite waard. Anders eigenlijk niet, als ik heel eerlijk ben. Tegelijkertijd moet je soms ook gewoon iets proberen denk ik dan, als je een beetje ín zinloze cirkeltjes aan het ronddraaien bent. Super fijn en lief dat iedereen zo meeleeft, dat is echt waardevol. Hoe hard ook, niet iedereen krijgt zijn/haar wonder, zo werkt het universum helaas niet. We zullen het zien!
Ik sta ervan te kijken, aan de ene kant is het logisch dat het zo’n pijn doet aan de andere kant herken ik het niet van de vorige keren maar man man man wat is dit pijnlijk zeg! Het is de combi PCOS (veel follikels) en endometriose (zeer gevoelige eierstokken) dus ik wil niemand afschrikken, normaal heb je er niet zo’n last van hoor. Maar pfff ze hebben mij wel te pakken gehad. Op een gegeven moment stond rechts een verpleegkundige op m’n buik te duwen, links een mannelijke gyn (stuk sterker) op m’n buik te drukken en dan in het midden een arts met een naald in je te prikken…. Tja niet gek dat ik daar last van heb maar pfffff echt afzien en dan nog al dat drinken waardoor alles opzet terwijl het al zo pijnlijk is allemaal. Weet je wat tijdens het prikken in mij opkwam : als dit kind later ooit eens het lef heeft om brutaal tegen mij te zijn ….
Ja, precies, het kan ook ineens wel goed gaan, dus daar gaan we dan maar vanuit. Voel me er eigenlijk best wel rustig onder, verbaast me wel van mezelf. Dag met miskraamcoach afgelopen maand heeft toch subtiel wat veranderd. Voelt allemaal wat minder zwaar ofzo. Zelfs nu ik lekker PMS'erig ben (is dat een woord? Ik vind van wel ) met gevoelige borsten en emoties all over the place voel ik me eigenlijk best oke. Superfijne gewaarwording. Dus positief vooruit
Oh jeetje wat balen en gek ja dat het allemaal anders verloopt dan verwacht. Ben je er ok onder? Of begint ongeduld de overhand te nemen?
Ah ha alle winst ook vieren! Gelijk heb je wel lastig dat er geen echte oorzaak is want dan kan je ook niets echt aanpakken hè. Hopelijk is het niet nodig
Kijk, dat is positief! Zeker als je dat vast kunt houden in een pms’erige periode (woorden bestaan bij de gratie van dat ze gebruikt worden, dus ik herhaal hem meteen voor je!). En dat is dan gelijk het beste en enige wat je kunt doen: moed houden, het voor jezelf zo aangenaam mogelijk maken. En dan maar “voort ploeteren”, erop vertrouwen dat het ‘vanzelf’ een keer goedkomt.