Wat een verhaal zeg! Hier hebben we al meerdere kinderen waaronder pubers. Die krijgen het ook mee, waardoor ik wel een goed voorbeeld wil geven. Ik ben me er ook van bewust dat iedereen fouten maakt, maar hij heeft voor iedere stap bewust gekozen, dat maakt het wel extra wrang. Erna wel gelijk spijt, maar daar heb ik zo weinig aan. Ik geloof je gelijk dat dit is iets wat je blijvend meedraagt, als ik zie hoeveel impact het nu al heeft...
Hier soort gelijke verhaal. Na een relatie van 20 jaar en 4 kinderen toch gestrand. Tijdens de eerste zwangerschap is hij vreemd gegaan. Ik heb hem toen weer een kans gegeven. Vertrouwen had een flinke deuk opgelopen. Bij tien minuten overwerken al gelijk achterdocht. Afgelopen jaar heeft hij weer een scheve schaats gereden en heb zelf de stekker er uit getrokken.
Ik heb 2 serieuze relaties gehad en helaas in beide bedrogen. Mijn vertrouwen in mannen is vrijwel nihil. Maar daar zitten meer redenen achter dan alleen het ontrouw.
Wauw wat vreselijk... zo lang samen, wat zal je je verraden voelen Heb het zelf ook meegemaakt, hij wilde een schone lei en heeft het daarom verteld, had onwijs veel spijt maar ik kon het ook niet meer vergeten. Altijd het gevoel van 'wat nou als' en als hij niet thuis kwam snachts ofzo dacht ik meteen dat hij bij een ander wijf in bed lag.. Het is alsnog fout gegaan nadat onze dochter 1,5 was. Heel slecht eigenlijk maar ik ben na een jaar of 4 zelf vreemd gegaan omdat ik 'quit' wilde staan... superdom eigenlijk en slaat nergens op. Maar ik heb het nooit kunnen vergeten en het zat altijd in mijn achterhoofd. Ik dacht misschien als ik met een ander zoen en meer dat het dan wat beter voelt, alsof we gelijk staan. Maar ja, dat heeft niet heel veel geholpen. Ik had liever gehad dat hij het nooit verteld had destijds... maar ja, dan heb je misschien een vent die achter je rug om steeds vreemd gaat. Heel moeilijk... bij mij kwam het vertrouwen nooit meer terug.. sterkte!
Ik las onlangs een artikel dat de bedrogen partner echt ptss kan ontwikkelen na zo een situatie dus het is alles behalve raar dat je dit moeilijk kunt verwerken. Als jullie er allebei echt nog graag aan willen werken, zou ik zeker therapie adviseren. Met zn tweeën maar ook voor jou alleen, dat vertrouwen komt niet zomaar terug. Heel veel sterkte voor jou!
Ik heb vergelijkbaar mee gemaakt. Alleen hij ging naar een prostituee. En vertelde mij dat hij bij een collega een biertje ging doen. We hebben relatie therapie geprobeerd. Alleen daar zei hij dan ja ja dat moet ik doen. En thuis was het dat ga ik echt niet doen. Kon in allerlei dingen zijn. Ik werk 6 dagen was dan zijn antwoord. Je begrijpt dat het hier niet is goed gekomen. En nu na 4 jaar ben ik gelukkiger dan ooit. En doet voelt ook wel weer slecht naar mijn kinderen. Het heeft mij wel een deuk achter gelaten
Hier na 2 jaar besloten dat ik hem het niet kan vergeven en dat het beter is om voor mijn eigen geluk te kiezen ipv te blijven proberen een relatie te redden waarin ik te veel gekwetst ben. Wie weet had ik het kunnen redden, maar dat zou gaan ten koste van mezelf, en dat is het nooit waard. We waren ruim 24 jaar samen.
Dat schoot ook nog even door mijn hoofd, om hem terug te pakken. Maar ik wil helemaal niet vreemdgaan en denk inderdaad dat ik er ook niets mee opschiet. Ik had het misschien liever ook niet geweten, maar ben wel blij dat ik wist waar mijn buikkachten vandaan kwamen en deze gericht behandeld konden worden..
Nou jij zegt het en het is misschien nu nog te vroeg voor mij om te zeggen, maar heb ook echt zulke klachten. Schrik regelmatig s nachts wakker en heb dan hartkloppingen en een heel opgejaagd gevoel. Kan dan ook een tijd niet meer slapen. Word ook elke dag rond 4 uur s ochtends wakker en kan dan niet meer slapen, heel irritant. Beelden flitsen ook steeds door mijn hoofd, niet te stoppen.
Verschrikkelijk en dan ook nog met een prostituee. En het niet meewerken thuis, ronduit asociaal. Fijn dat je nu weer gelukkig bent, denk dat moeder zich vaak schuldig voelen tegenover de kinderen, maar kinderen zien hun ouders ook graag gelukkig.
Wat dapper dat je voor jezelf hebt gekozen! Maar ook mooi dat je daar de tijd voor hebt genomen. Voor mij voelt het nu steeds alsof ik nu moet beslissen, maar ik kan in deze staat helemaal geen beslissingen maken.
Ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat. Je hoeft nu ook niets he? Nu bij hem blijven is geen keuze voor de rest van je leven, je hoeft nu niet te vergeven, je hoeft nu geen stappen te zetten, je hoeft nu helemaal niets behalve adem te blijven halen. Hij hoeft en mag niets van je verwachten en moet maar gewoon even braaf afwachten totdat JIJ er aan toe bent om over dingen na te denken. Mijn oma zei altijd: 'Stil zitten als je geschoren wordt.' Soms is het gewoon onmogelijk om iets te doen en dan hoeft dat ook niet.
Geen tips, veel sterkte! Heeft hij het uit zichzelf vertelt of kwam het aan het licht door je soa? Wat een lul.
Uiteindelijk wel zelf gezegd, maar pas nadat ik al bij huisarts was geweest en ik daar had gezegd dat ik geen soa kon hebben (nog een grapje gemaakt met huisarts dat het in ieder geval niet van mij was dan) dus dat was ook wel jammer
Jeetje zeg. Wat een nachtmerrie. Zelf laatst ook nog gevraagd door de huisarts gevraagd of het niet een soa kon zijn en dan ga je toch na zoveel jaar er niet meer vanuit dat dat het is. Weet je zeker dat het 1x was? Niet om extra zout in de wond te strooien én geen verstand van soa's, maar met condoomgebruik en 1x vreemdgaan gelijk een soa is wel heftig zeg. Ik zou ook niet weten wat te doen in jouw situatie. Als je al zo lang samen bent, pff, lijkt me vreselijk om opnieuw te moeten beginnen, maar aan de andere kant lijkt het me ook vreselijk dat iemand die je al zo lang kent, je zo kan bedriegen. Het was ook geen dronken "slippertje" natuurlijk. Al is dat ook geen excuus. Gat, wat heftig. Veel sterkte met alles, wat je ook beslist.