3e kindje nu 17 weken zwanger. Eerste met 36.6 geboren, spontaan vliezen gebroken met 36.2 waarna niks vanzelf begon, uiteindelijk ingeleid, weeënstorm met ruggenprik en liggend bevallen. Laat ik zeggen: nu dikke 4 jaar later nog altijd veel boosheid over een hoop dingen die daar gebeurd zijn zonder duidelijk consent etc. 2e bevalling beter, ook gebroken vliezen waarna niks begon maar toch nog vanzelf voor ik ingeleid zou worden. Was daaddoor wel weer medisch. Geen pijnbestrijding en kijk er 1000x beter op terug, wel weer liggend in bed. Nu ivm een gastric sleeve helaas alweer medisch, eigenlijk alleen voor opvolging van vitamines. Snap ik wel en ben ik akkoord mee. Verder prima zwangerschap met geen enkele afwijkingen tot nu toe. Toch gezien protocol dien ik weer in ziekenhuis obv gynaecoloog te bevallen. Ik wil dit écht niet, want: 1. Ik wil geen ctg banden om mijn buik 2. Niet constant getoucheerd worden 3. Niet liggend bevallen 4. Géén schedelelektrodes Gewoon geen medisch gedoe, er van uitgaande dat de zwangerschap en bevalling "normaal" blijven gaan. Ik ben de laatste die als er echt hoge risico's ontstaan voor baby of mij medisch ingrijpen zou weigeren. Maar iemand ervaring in hoeverre ik kan weigeren in een ziekenhuis te bevallen? Ja het kan, maar dan? Zijn er vk die daarin meegaan en dan toch thuis komen? Ik voel en wordt zeker niet gehoord in mijn wensen door de hulpverleners. Soms overweeg ik zelfs thuis zo lang te blijven totdat als we de vk zouden bellen die zegt: je zit al op 9cm /ik heb persweeen om zo alsnog thuis zonder gedoe te bevallen..
Ben je nu onder begeleiding van een vk? Zo ja: bespreek het met haar. Ik ben medisch door (spoed) keizersnee bij nr1 maar heb gisteren de toestemming gekregen om poliklinisch met eigen vk te bevallen. Met 2 vk's heb ik over de bevalling gepraat. Ook mijn aversie tegen ctg, of beter gezegt, dat het ziekenhuis dan wilde dat ik bleef liggen. En heb wel vertrouwen dat hun mij gaan steunen. Thuis bevallen lijkt me ook wel fijn, vk ziet dat opzich ook wel zitten. Gezien vorige bevalling is dat risico er ook wel dus dringend advies om in ieder geval de spullen daarvoor in huis te hebben. Nou vond ik ziekenhuis niet echt heel vervelend dus het is niet dat ik zeg "echt niet" maar wel soms zo'n stemmetje in mn hoofd "ik zorg dat ik ziekenhuis niet red dus thuis moet blijven" Vaak toucheren geen ervaring mee. Of tenminste, ik heb het niet ervaren als veel. Mijn tip is echt om het met de vk te bespreken, wat heb jij ervaren, wat zou je willen, wat kunnen hun betekenen daarin voor je... En ja, dat kan nu al als het in je hoofd blijft zitten moet je het uitspreken
Dankjewel voor je reactie ☺️ Ik ben inderdaad ook bij de vk nu. Die hebben mij ook de twee eerdere zwangerschappen opgevolgd en helaas dus beide keren uiteindelijk toch medisch. Probleem is dat zij naar mijn idee ook niet luisteren en de ernst van mijn weerstand begrijpen. Ik heb het al 3x aangehaald in de consulten en er zelfs een lange mail over gestuurd wat mij allemaal bezighoudt maar ik kreeg de reactie: wacht even het consult met de gynaecoloog af en dan spreken we verder. Heb ik dus geen ... aan. Heb nu besloten om inderdaad consult af te wachten en heel duidelijk (met manlief als back up) mijn wensen/eisen kenbaar te maken, net als mijn weerstand en wantrouwen of deze ook wel zoveel mogelijk nageleefd gaan worden. Voelt het dan alsnog niet goed, ga ik hoogstwaarschijnlijk toch luisteren naar dat stemmetje "pas bellen als je al persweeën hebt".
Oh dat is jammer zeg dat je je daar ook niet gehoord voelt. Want dat geeft mij wel echt rust. Zo konden ze me goed uitleggen over de meerwaarde van de ctg. Ik heb gewoon gevraagd "jullie doen het zonder. Is het puur voor het personeel dat ze bij wijze van met de benen op de balie kunnen zitten tot het einde of is er meer dan een makkelijke controle. Want dat ik weeën heb voel ik zelf ook wel". Toen zei de vk dat het uiteraard een makkelijk middel is, vanaf de balie meerdere vrouwen tegelijk in de gaten kunnen houden. Máár met de ctg kunnen ze vaak ook sneller zien dat het litteken het erg moeilijk heeft en mogelijk gaat scheuren. Kijk, dat laatste vind ik een goede reden om ctg niet volledig te weigeren want als het scheurt moet er razendsnel gehandeld worden. Al zei de vk van maandag dat ik het waarschijnlijk ook zelf wel voel als het mis gaat omdat ik daarna al 4x ben bevallen. Of mijn "angst" dat ik het ziekenhuis niet red omdat nr5 snel ging. "Dan doen we het gewoon thuis, je hebt al bewezen dat je het kan en we nemen geen onnodig risico dat je in de auto bevalt. Wij zien geen problemen voor deze bevalling." Punten die echt al ruimschoots besproken zijn voor het standaardbevalplanconsult.
Als iemand in de medische sferen - medisch personeel kan er héél slecht tegen als mensen medische zorg weigeren. Ik herkende het bij mezelf ook als onderbuikreactie op je titel, MAAR. Je verhaal klinkt eigenlijk mega invoelbaar en ik proef ook absoluut geen weerstand in het kader van 'de medische wereld is slecht en ik weiger uit principe'. Zoals je zelf zegt, je bent wél akkoord met ingrijpen indien het echt escaleert. Je hebt gewoon bepaalde wensen. Je schrijft dat je binnenkort een afspraak hebt om dit met een gynaecoloog te bespreken. In principe is je autonomie/zelfbeschikkingsrecht dusdanig sterk dat geen enkele arts/verloskundige/verpleegkundige tegen jouw wensen in mag handelen, ook niet bij een bevalling. Zolang jij kunt aangeven dat je de risico's begrijpt en het dus een weloverwogen, bewuste en geïnformeerde keuze is, heeft het ziekenhuis technisch gezien geen poot om op te staan (en helaas weet ik van de verhalen waarbij die basisprincipes van de geneeskunde nog wel eens worden genegeerd, waar ik ook zeker een mening over heb). Hoe beter je dingen van te voren bespreekt, hoe groter de kans dat je afspraken kunt maken zonder dat je wilsbekwaamheid in twijfel wordt getrokken of dingen gewoon onder het mom van 'medische noodzaak' erdoorheen worden gedrukt. De grootste struikelblokken zijn denk ik a) dat je bewust afziet van zorg die bedoeld is om je daadwerkelijk te kunnen monitoren, waardoor de ziekenhuisindicatie eigenlijk grotendeels vervalt en b) de verloskundige én het ziekenhuispersoneel natuurlijk wel een bepaalde verantwoordelijkheid en dus aansprakelijkheid hebben als het misgaat. De kans dat men zonder meer met je meegaat is, heel eerlijk, vrij klein. Maar dat wil niet zeggen dat het niet bespreekbaar is. Tldr: technisch gezien heb je altijd het recht om af te zien van (delen van) medisch handelen. Hoe, en of, dat haalbaar is in het ziekenhuis, lijkt mij eigenlijk alleen maar uit te werken in een gesprek met het team van het ziekenhuis waar je in moet bevallen.
Overigens, als reactie hierop - de vk kan hier waarschijnlijk weinig aan doen, want zij (?) kan natuurlijk geen afspraken maken over het beloop in het ziekenhuis. Mijn reactie boven was in de veronderstelling dat je het ziekenhuis an sich nog wel oké zou vinden, maar ik geloof dat ik dat verkeerd begrepen heb. Heel eerlijk: wat je nu wil is eigenlijk (deels) onmogelijk. Je kunt zeker thuis bevallen (en je hebt, zoals ik boven schreef, nog altijd dat recht op zelfbeschikking en mag dus afzien van een ziekenhuisbevalling). Alleen, ALS het dan fout gaat, dan gaat het vaak ook echt fout. Een verloskundige mag dan weigeren om jou te behandelen, als zij dat risico te groot inschat en niet kan instaan voor de veiligheid voor jou en je kindje. Ik noem dit onmogelijk omdat je zegt dat je akkoord bent met medisch ingrijpen bij complicaties, maar in veel gevallen ben je dan al te laat. In die zin is de monitoring dus noodzakelijk om die complicatie vóór te zijn, zeg maar. Aan de andere kant, dat neemt nog steeds niet weg dat jij die keuze mag maken. Zolang je bent geïnformeerd over de risico's - en dat is een verplichting die je behandelaren hebben, overigens - mag jij afzien van zorg. Het is dan alleen wel zo dat, áls je daar bewust vanaf ziet, jij ook zelf verantwoordelijk bent voor de gevolgen van die keuze. Net zoals jij die zelfbeschikking krijgt, hebben je behandelaren het recht om dat risico niet te aanvaarden en je voorstel te weigeren. In dat geval is je enige optie verder zoeken naar een andere vk/arts die het risico wél aandurft.
Los van wat mijn mening over het weigeren van medische zorg is; dit. Je zal een VK moeten vinden die er akkoord mee gaat dat je dingen pertinent weigert, óók bij medische noodzaak. Dat zullen er niet veel zijn, want zij zijn eindverantwoordelijk voor de gezondheid van jou en je kindje. Succes!
Grappig dat je dat zegt, ik ben zelf verpleegkundige en herken dat gevoel. Wat ik juist geleerd heb is dat mensen bepaalde zorg weigeren omdat ze niet goed geïnformeerd zijn of wantrouwen hebben ontwikkeld. De medische wereld zie ik inderdaad helemaal niet als slecht. Wel vind ik dat er niet op voorhand allerlei interventies bedacht moeten worden puur en alleen omdat ik een sleeve gehad heb en ik daardoor nu een mogelijke verminderde vitamine opname zou hebben (wat overigens ook niet klopt). Als deze maanden mijn kindje en ik het net zo prima blijven doen als nu, ben ik geen andere casus dan de gemiddelde vrouw die ook prima thuis of poliklinisch mag bevallen. In de regel wil ik best in het ziekenhuis bevallen, als we vooraf duidelijk afspraken kunnen maken (die ik ook durf te vertrouwen, en daar zit nog een knelpunt) over welke interventies, middelen of opties er zijn. Informed consent. En niet klakkeloos: omdat ik in een ziekenhuis lig en mijn zwangerschap/bevalling de stempel medisch heeft gekregen. Struikelblok A klopt; stel ik had deze bariatrische operatie niet gehad en precies dezelfde zwangerschap, zou ik ook thuis bevallen zónder monitoring. B; Uiteraard ligt ergens een verantwoordelijkheid. Op het moment dat ik bewust en well informed afzie van bepaalde zorg of interventies ligt grootste gedeelte daarvan bij mij, dan zou ik die als vk ook niet willen dragen. Neemt niet weg dat mijn eigen vk, zégt (maar zo ervaar ik hem niet) het ook erg overdreven te vinden dat ik medisch zou moeten worden. Maarja, protocollen (en dat heeft dan ook weer met verantwoordelijkheid te maken) gaan dan toch voor.
Maar dan lees je mijn post verkeerd. Ik weiger geen zorg als er medische noodzaak ontstaat. Wanneer die ontstaat (vanaf welk punt is ingrijpen van levensbelang en zijn er "mildere" of andere opties die ook het risico kunnen doen dalen?) en of die er nu is/of we dus nu al moeten handelen/denken/doen alsof er medische noodzaak is; dáár gaat de discussie tussen ziekenhuis/gynaecoloog en mij over.
Ik las het alsof je een CTG per definitie niet wil, en een schedelelektrode per definitie niet wil. Terwijl er wél medische situaties zijn waarin dit noodzakelijk wórdt. Maar dan begreep ik het, inderdaad, verkeerd. Excuus!
"Alleen, ALS het dan fout gaat, dan gaat het vaak ook echt fout" Ik denk dat we hier langs elkaar praten. Je bedoelt als ik besluit volledig in m'n eentje zonder hulpverlening te bevallen? Uiteraard, dat is in elke onvoorziene hulpbehoevende situatie kritisch en onvoorspelbaar, je weet nooit of de juiste hulp dan op tijd is. Dat weet je ook niet als je samen met de vk gaat bevallen, daar kan net zo veel nog misgaan. Iedere andere vrouw die een gezonde zwangerschap doorloopt kan prima en met evenveel veiligheid thuis bevallen als poliklinisch in een ziekenhuis. Terwijl daar alsnog een hoop mis kan gaan en is de VK er oa bij om, samen met de patiënt en evt naasten, te zorgen voor goede informatie waarop dan besloten kan worden welke noodzorg ingezet dient te worden. Dan ontstaat er toch alsnog medisch ingrijpen? Al dan niet eerst door vk/ambulance/medisch personeel van het ziekenhuis. Naja, veel denkstof en vooral vragen voor de gynaecoloog. Volgende week de afspraak. Uitgangspunt voor mij wordt in ieder geval afspraken kunnen maken over A) goed geïnformeerd worden wbt risico's en behandelingen B) Aangeven wat ik écht niet wens (zolang er sprake is van normale gemiddelde zwangerschap/bevalling) en C) toch de mogelijkheden rondom poliklinische/thuisbevalling nogmaals bespreken. Thanks voor jullie visies en aanvullingen
Het staat er wellicht ook wat onduidelijk. Bij mijn eerste werd een schedelelektrode geplaatst nadat ik herhaaldelijk bleef vragen om die ctg banden af te doen. Ze zouden een elektrode OP het hoofdje van de baby plaatsen. Ik dacht meteen aan onze eigen elektrodes op het werk, van zon plak dingen. Veel later, maanden later leerde ik pas dat het een, weliswaar heel klein, schroefdraadje is dat ze plaatsen. En dát is waar ik over val. Het had niet gehoeven als ik juist geïnformeerd was. Er was geen medische noodzaak. Alleen een klagende bevallende vrouw. Als ik dat toen geweten had, had ik mij over het vervelende gevoel van die banden heen gezet. En dus wil ik inderdaad nu, zolang er geen sprake is van medische noodzaak (maar vanaf wanneer is die er wel?) absoluut niks weten van bijv een schedelelektrode. Ontstaat er een risico welke niet anders, minder ingrijpend, kan worden afgewend: be my guest en plaats die SE.
Ik denk dat de meest logische manier om de schedel electrode te weigeren de buikband accepteren is. Maar zover ik begreep is het ook mogelijk om iets op de buik te plakken. Ik heb er geen ervaring mee. Maar het is misschien iets om informatie over te vragen. Is het mogelijk om af te spreken dat je in het ziekenhuis bevalt onder begeleiding van de verloskundige zolang het goed gaat? Dan ben je toch dichtbij hulp, maar is er misschien wat meer mogelijk. Ik heb zelf geen prettige ziekenhuisbevallingen gehad bij de eerste 3. Ik voelde mij echt een nummer. En ik had het idee dat alles gedaan werd om maar zo efficiënt te werken. Bij mijn geplande derde echt veel te weinig ziekenhuispersoneel. Er was maar 1 dokter die alles moest bolwerken. En alleen al de katheter eruit halen kostte 3 uur. Maar de 4e ervaring was goed. Toen hebben ze mij, na smeken, in de nacht ingeleid. Doordat ze het op een ander moment dan standaard deden konden ze mij goed begeleiden. Ik moet er wel bij zeggen dat ik heel snel beval als ik ga. Dat had met een lange bevalling niet gelukt. Maar doordat ik dus niet op een piek moment zat was de begeleiding gewoon veel beter. En werd er minder gedaan om het van een afstandje bij te houden.
Even vanuit mijn ervaring met de 3e: ik kon heel goed overleggen over mijn wensen. Toucheren deden ze sowieso minimaal. Maar mentaal was ik niet top, had ook 2 rot bevallingen gehad dus ik was niet al te happig op weer in dat ziekenhuis te liggen. Ik kreeg een apart geboorteplan gesprek van 1,5 uur met de verloskundige ruim voor de bevalling, waarmee ik in alle rust alles kon bespreken. En tijdens de bevalling was elke zorgmedewerker die binnenkwam op de hoogte. Ze namen alle tijd ook om uit te leggen wat er gebeurde en of ik er oke mee was. Toucheren deden ze minimaal. Geen elektrode op zijn hoofdje (maar dat vond ik geen punt als t wel nodig was), de ctg dingen waren draagbaar en ze werden afgeplakt toen ik in bad ging. Op een bepaald moment raakte ik geïrriteerd omdat t zo verschoof en heb ik ook gezegd; ik laat het zo! Was ook voor even geen probleem. Ik kreeg in principe pas volledige monitoring toen ik de ruggenprik kreeg. Was zelfs zo fijn dat ik eerst de ruggenprik kreeg, ze ons daarna zeker 2 uur met rust lieten om ff op adem te komen en pas toen wilden ze vliezen breken en opwekkers aansluiten en toucheren. Ik had ook vooraf gevraagd om niet tegelijk met vliezen breken de opwekkers te starten maar even af te wachten. Maar goed, vliezen waren al gebroken, niemand weet wanneer dat is gebeurd. Ook ik niet. En ook rustig qua opbouw. Alles werd overlegd. En dat voelde fijn.
Hebben ze met mij nooit moeilijk over gedaan. Je kan gewoon vragen om terughoudendheid in medisch handelen. O.a. het beperken van toucheren, allicht CTG gebruik beperkt. Maar als je je niet gehoord voelt bij je VK alsjeblieft zoek een andere. Mijn eerste was zo en wij naief, die hele bevalling liep uit op een ramp totdat de cavalerie van het ziekenhuis kwam. En mogelijk kan je zonder medische indicatie maar poliklinisch met je eigen VK? Je opvolg traject dan medisch en bevalling poliklinisch. Mócht er dan wat zijn is omschakelen naar medisch eenvoudig. Allicht zit er toch nog een aanvullend risico vanwege die sleeve die voor ons nog een mysterie is? Ik was medisch door M*, maar enkel voor opvolging tot een bepaald punt. Daarna werd ik gewoon weer teruggezet naar regulier. Medisch had voor mij prima geweest overigens. Thuisbevalling gebeurd in onze familie niet, slechte ervaringen mee met ongelukige afloop.
Niet zozeer langs elkaar heen praten, meer dat ik niet zeker weet of ik je helemaal begrijp. Want, uiteindelijk, heb je een bepaalde indicatie om in het ziekenhuis te bevallen. Toch? Dus de inschatting is al dat je een hoger risico hebt. Aan de andere kant, zoals je het hier vertelt lijkt dat ook wel mee te vallen, dus wie weet overschat ik het ook wel enorm hoor! Ik had overigens niet het idee dat je überhaupt geen medische zorg wilde, maar waar je grens nou precies ligt was me wat onduidelijk. Dat is het nadeel van 'advies' geven aan een vreemde natuurlijk Maar goed, het blijft een lastige situatie, zeker als je al de ervaring hebt dat je niet echt gehoord wordt en je wensen eigenlijk ergens anders liggen. Hopelijk is het een fijn gesprek met de gyn en kunnen ze je tegemoet komen! Ik ben wel heel benieuwd wat eruit komt, als je tzt wil updaten zal ik toch even komen spieken.
Ik heb bij mijn medische bevalling eerst draadloze elektroden gehad. Deze bleven niet zitten onder de douche dus uiteindelijk wel een schedelelektrode bij baby (was ik ok mee). Maar er is dus nog een derde optie mocht een thuisbevalling toch niet lukken. Aangezien je nog niet heel ver zwanger bent zou ik nu eerst inzetten op een andere verloskundige, die een thuisbevalling wel aandurft.
Kleine toevoeging: ctg is er natuurlijk wel om situaties waarin onmiddellijk medisch ingrijpen nodig is op te sporen. Dit kan betrouwbaarder met ctg dan door verloskundige die via je buik naar het hartje luistert. Dus het is een beetje tegenstrijdig om te zeggen dat je een ctg pas wil als het medisch noodzakelijk is, want het is er juist om dat soort situaties te signaleren. Wat je wel kunt goed, is doorvragen naar de risico's die verbonden zijn met jouw medische indicatie, wat die zijn en hoe groot ze zijn.
Ik heb niet alles gelezen dus als het al gezegd is , sorry Ken je de groep vrije geboorte op Facebook ? Hier ben ik jaren geleden terechtgekomen na gezeur met toenmalige VK over onderzoeken ivm gewicht oudere kind en hier heb ik onze huidige VK leren kennen. Zij legt alles eerlijk uit maar laat de uiteindelijke keus aan jezelf Zo kiezen wij oa voor geen 20 weken echo en komt de kraamzorg alleen even wegen in de kraamtijd . En gister bij de controle vertelde ze dat een andere cliënte heeft afgesproken haar te bellen na de geboorte . Onze verloskundige vind dat je prima in staat bent je eigen keuzes te maken en dat haar taak is je de juiste informatie te geven .