Verliefd

Vind het best verdrietig dat velen vinden dat je jarenlang ongelukkig moet zijn. Zo vind ik het toch overkomen.
Wat is het nut om jarenlang in een relatie te zitten waar je uit wil? Voor wie is het goed? Voor de kinderen die in constante spanning moeten zitten? Voor de vrouw die ongelukkig is? Voor de man die ongelukkig is? Het lijkt wel alsof dat is wat moet. Best erg eigenlijk.

 

Maar wat is ongelukkig e.
Mss is dat wat jij als ongelukkig zijn aanvoelt voor een ander een prima relatie.
Ieder zijn karakter is ook anders.

Iedere scheiding is anders.
Iedere relatie is anders.
Ieders karakter is anders.
Dus ieder zijn/haar keuze is anders.

Zullen er zijn die snel opgeven?
Wss wel .
Zijn er die te lang doorgaan?
Wss wel.

Maar niemand woont bij het koppel die zo een beslissing neemt.
Als jijzelf vind dat het de goede beslissing was dan is het goed.

 

Ik oordeel helemaal niet. Ik vertel gewoon hoe het staat. Genoeg feiten over te vinden ook hoor.

 

Nouja, een gezellige, veilige wijk kan je het ook niet noemen toch? Of staat hij daarom zo bekend? Ik snap dus wel dat je als alleenstaande moeder daar dus ook niet wil wonen, zoals @Anouk2005 dus benoemde.

 

Ik vermoed dat als je dit denkt dat je niet weet hoe deze mensen in een relatie staan. Waarom zou je eerst jaren in een ongelukkige relatie zitten en er dan pas iets mee doen.
Ik kan proberen het uit te leggen met een voorbeeld. Als ik merk dat ik 2 kilo te zwaar ben dan ga ik zorgen dat ik weer op mijn goeie gewicht kom. Ik ken mensen die 15 kilo te zwaar zijn en dan pas gaan lijnen. (Dit is puur een voorbeeld, dus graag geen discussie over mensen die vanwege medische oorzaak te zwaar zijn)
Volgens mij wordt je nooit op een dag wakker en je bevind je ineens in een ongelukkige relatie, dit is iets wat geleidelijk ontstaat. Een relatie moet onderhouden worden en dat wordt volgens mij wel eens vergeten. We hebben het nu steeds over situaties waarbij samen leven kennelijk niet meer te doen is. Maar ooit was je gelukkig samen en wilde je trouwen. Tussen die twee situaties zit volgens mij een heleboel tijd en wat doe je in die periode dat is volgens mij heel belangrijk.
En als je vastbesloten bent samen oud te worden, dan ben je toch gek als je je relatie laat verslonzen, dan laat je het toch nooit zo ver komen? 2 kilo afvallen is een stuk makkelijker dan 15 kilo, en dan is het ook geen ‘werken’ aan je relatie, waar sommige mensen dus een hekel aan hebben.
En als je je relatie goed onderhoudt dan kan deze echt wel tegen een stootje of een tegenslag.

 

Ik lees "in goede en slecht tijden" meer als dat de omstandigheden slecht worden. Dus dat je elkaar blijft steunen als de een ziek is of wanneer er een grote financiële tegenvaller is waardoor jullie leven overhoop komt te liggen.

Omstandigheden kunnen een relatie op proef stellen. Je kan je zieke of depressieve partner als een onaantrekkelijke zak hooi gaan zien. Je kan een deel van je levensvreugde opofferen door die zak hooi te steunen en helpen er weer bovenop te komen. Dan verstevigd dat daarna de band weer enorm.

Dat is een andere situatie dan elkaar ergens onderweg kwijtraken en de liefde niet meer zien. Dan ga je hem ook als een zak hooi zien, maar zonder dat daar een duidelijke oorzaak is.

Wanneer er kinderen in het spel zijn ben ik van mening dat he dan eerst er alles aan moet doen om die relatie weer goed te maken.

In geval van ts is dat niet gelukt. Beide partners zijn gelukkiger apart van elkaar. Hij had geluk met zijn nieuwe woning. En de kinderen deren kunnen bij beide ouders terecht.
Voor deze situatie de beste oplossing.

Neemt niet weg dat ik blijf vinden dat je een scheiding niet te licht moet opvatten. En dat die belofte grote waarde heeft. Maar wat is de waarde van een belofte als alle betrokken partijen daar ongelukkig van worden?

 

Das hier om mij heen ook voor meerdere mensen realiteit helaas. Ik woon in dezelfde woonplaats als Anouk.
Onder de 500.000 koop je hier echt niets. Das best fors ik je eentje om te dragen. Wellicht als je heel goed uitgekocht word te doen. Maar ook het aanbod in deze prijsklasse is minimaal. Dus als er iets is is het in een dag verkocht.
Triest eigenlijk.

@ts soms is het gewoon op.
En zo te horen is het een beste keus voor jullie en hebben jullie het top geregeld

 

Natuurlijk zijn ze racistisch en kijken ze niet naar cijfers... ik heb het idee dat jij heel snel roept dat het racistisch is, terwijl het toch gewoon een feit is dat het niet de beste wijk in Nederland is? Gewoon puur naar cijfers gekeken (werkloosheid, vernieling, inbraken, gezondheid), zou ik er ook zeker niet willen wonen. Dat jij je er niet onveilig hebt gevoeld, wil niet zeggen dat dat voor andere mensen ook zo is. En dat wil uiteraard ook niet zeggen dat alle mensen in die wijk slecht zijn of wat dan ook, maar ik woon liever ergens anders. Ik woon in een dorp waar ik mijn fiets zonder slot voor de deur kan laten staan staan en de deur open kan laten als ik boodschappen ga doen. Zou ik liever niet willen verruilen hoor.

 

Dat haal ik nergens uit hoor en ik vind ook zeker niet dat je tot in den treure bij iemand moet blijven. Vind wel dat je elkaar en de kinderen het verschuldigd bent om eruit proberen te komen en voor iedereen is het anders hoe ver je daarin gaat. Ik vind wel degelijk dat je door een huwelijk aan te gaan, je met elkaar een verplichting aangaat en dat houdt uiteraard een keer op en soms ineens in geval van overspel of mishandeling of wat dan ook. Vind soms ook wel dat mensen er te makkelijk over denken.

 

Soms is het gewoon op?
TS en haar buurvlam waren beide (zeer) gelukkig getrouwd met een ander, een jaar geleden. Ze is toen verliefd geworden. Dát is de reden dat nu twee gezinnen gebroken zijn.
En dat vind ik een andere situatie dan dat je in een vreselijk huwelijk zit en daarom wil scheiden.

“Als jijzelf vind dat het de goede beslissing was dan is het goed.”
Echt? Klinkt nogal egoïstisch toch. Je houdt geen rekening met anderen?

 

Dat begrijp ik wel, zelf ook samen sinds ons 19e en iedereen groeit en verandert in de loop der tijd. Wat ik niet zo goed snap is dat het blijkbaar jarenlang toch goed genoeg ging, tot ineens die ander weer in beeld was.

 

Dit kan van de een op de andere dag veranderen, geloof mij, dat is namelijk hoe het hier ging. Mijn ex is totaal veranderd in een tijdsbestek van niks. Daar had ik niets aan kunnen doen. Stootjes en tegenslagen gingen prima, we waren niet voor niets 25 jaar samen. Nadat hij zo plots zo totaal anders in het leven stond, heb ik het nog 1-1,5 jaar proberen te redden, maar je kan in je eentje heel weinig, en ik kon ook niet maar voor hem klaar blijven staan emotioneel gezien terwijl hij mij continu emotioneel in de steek liet. Dus de stekker eruit getrokken.

 

Natuurlijk hou je rekening met anderen, maar niet met de mening van de achternicht van de beste vriendin van je collega. Degene die het besluit neemt en er achter staat, heeft toch zeker meer recht van spreken dan buitenstaanders? En ja, je houdt ook rekening met je ex-partner en boven alles ook met de kinderen. Dat is niet egoïstisch.

 

Nou, ik reageer voornamelijk op de zin dat je daar nog niet dood gevonden wil worden. Dat vind ik heel overdreven.
En puur een wijk op basis van de voornamelijk Marokkaanse inwoners afdoen als een of ander ghetto, wat ik heel erg vaak heb meegemaakt, vind ik inderdaad racistisch ja. En ik vind niet erg snel iets racistisch, ben benieuwd waar je dat op baseert? Kan je misschien voorbeelden aanhalen?

Ik was ook blij toen ik weer in Zeeland kon wonen hoor, dus het is echt niet dat ik het daar geweldig vond, maar dat was net zo geweest als ik in Mariahoeve ofzo had gewoond, ik vind de randstad gewoon te druk. Er zit toch enige nuance tussen "ik woon liever ergens anders" en "daar wil je nog niet dood gevonden worden".

 

Vind je van niet? Dan jarenlang verder proberen om uiteindelijk 50/60 jaar te zijn, dan uit elkaar gaan waardoor je ex nog minder kans heeft om een nieuwe liefde te zoeken? Kinderen nog extra jaren in een situatie laten wonen waar constant spanningen zijn? Dat is zoals het hoort?
Als je 100% weet wat je keuze is omdat je gewoonweg niet gelukkig bent en zal worden, is het heel egoïstisch om je partner en je kinderen te laten geloven dat het misschien nog goed komt terwijl jijzelf, je partner en kinderen niet gelukkig zijn. Uit elkaar gaan is ook vaak de beste en minst egoïstische keuze

Als beiden personen veranderd zijn en het matcht totaal niet meer is uit elkaar gaan het beste voor beide partijen. Niet alleen voor jezelf, ook voor je (ex) partner en de kinderen.

Iedereen hoopt op een relatie tot de dood he, iedereen. Denk je dat ik of anderen dat niet willen? Uit elkaar gaan doe je niet zomaar. Alsof alles achterlaten, mensen kwetsen en helemaal opnieuw beginnen gemakkelijk is.

 

Ja, ik heb dit vaker gezien. Het half jaar tot een jaar is alles fantastisch. Mensen die zo veel gelukkiger zijn. En dan ineens komt de klap dan toch…
Gezien de snelheid waarin dit allemaal is gegaan. En dan nu de afleiding/geluk met buurman. Ik zou niet verbaasd zijn als het nog echt zou moeten landen.

 

Volgens mij is dat vaker voorgekomen, maar zeker nu, jij bent de enige die er een rassen ding van maakt hoor. Het is geen goede wijk, puur en alleen gebaseerd op cijfers is dat een feit, maar niemand zegt iets over de inwoners van de wijk.

 

Maar je doet nu overkomen alsof je al jaren niet meer gelukkig was. Maar volgens mij, wat ik hier dus heb gelezen, was je prima gelukkig maar kwam er een oude vlam naast je wonen.