Tja..ik zie dat echt anders om eerlijk te zijn. Mijn man en ik hebben echt veel hobby’s gemeen, denken over veel hetzelfde en hebben dus best veel connectie ik ben voor mijn huidige man 8 jaar getrouwd geweest met een ander , eigenlijk hetzelfde verhaal als nu met mijn huidige man : het liep gewoon ik zeg weleens dat ik net zo goed met mijn eerste man getrouwd had kunnen blijven, daar zit weinig verschil in
Jij zet het wel heel zwart wit en simpel neer zeg jeetje. Maar inderdaad, op het moment dat ik niet meer gelukkig ben, mijn man mij niet meer kan geven wat ik zoek en nodig heb , er geen moeite meer voor me gedaan word of we elkaar compleet kwijt zijn geraakt ga ik inderdaad scheiden ja. En dat is niet “ ga je steeds scheiden “ Maar ik zal nooit bij iemand blijven als dat ten koste van mijn eigen geluk gaat al zal ik andere mensen daar mee kwetsen.
Man en ik waren destijds al vrienden. Ik heb tijdens de relatie met ex al gedacht dat man een betere partner zou zijn. Maar was toen nog verliefd op ex. Man was wel in stilte verliefd op mij, maar deed daar niks mee. Pas toen ex het uitmaakte, en man zijn schouder aanbood kon er iets gaan bloeien. In geval van @Merlino was er ook nog geen sprake van een relatie tussen haar en buurman. De plotselinge gevoelens voor die man heeft zij niks mee gedaan, maar hebben haar wel aan het denken gezet over haar huwelijk. Vervolgens is zij eerst gestart met relatietherapie om te trachten het gezin bij elkaar te houden. Heeft die therapie uitgewezen dat er voor haar en haar man geen toekomst was. Zijn ze uit elkaar gegaan, alles geregeld. En nu is ze op het punt te verkennen wat er tussen haar en buurman is, en of dat iets kan gaan worden. Zonder daar de kinderen verder bij te betrekken. Wat had ze dan moeten doen? En vanaf wanneer "mag" ze dan wel een kop koffie drinken met de buurman?
De vraag is vooral hoeveel moeite je doet om die relatie weer te krijgen waar je wel gelukkig van wordt. En met kinderen ben je mi verplicht daar flink veel moeite voor te doen. Ook voor jezelf, want waarschijnlijk kijk je er niet naar uit je kinderen maar de helft van de tijd te zien. En de opvoeding te delen met een man die je niet meer ziet zitten. Zonder kinderen is een scheiding in alle opzichten gewoon gemakkelijker.
De vraag is in hoeverre je je nog inzet bij die relatietherapie als er al een ander in het spel is. En die ander was er wel al, ook al gebeurde er misschien nog niks. Dat betekent niet dat ts dat niet had moeten doen, maar het zou niet mijn manier zijn.
Wat is dan jouw manier? Wat had ze anders kunnen doen? De gevoelens waren daar. Kan je proberen te negeren maar je buurman nooit zien is ook verdraaid lastig.
Je kunt prima je buurman een tijdje niet zien als je dat niet wil hoor. Wij hebben een prima band met de buren, maar we zien ze zelden. Is een keuze. Ik vind dat ik het verplicht ben naar mijn man om mij eerst volledig voor hem in te zetten, maar ik sta sowieso niet open voor gevoelens voor een ander. En ik zeg niet dat het nooit kan gebeuren, maar voor mij is het niet een optie om daar ook maar iets mee te doen als ik nog een relatie heb. En ik zeg niet dat zij dat had moeten doen, maar ik zeg wat ik zou doen. Voor mij is zo in een huwelijk staan geen optie. Voor mij kies je in een huwelijk elke dag opnieuw voor elkaar en groei je uit elkaar, wat natuurlijk prima kan, dan is het voor mij altijd eerst proberen om weer nader tot elkaar te komen.
Natuurlijk moet je daar eerst alles aan gedaan hebben alleen denk ik dat als het echt op is je echt wel weet dat het echt op is en niet meer te herstellen is
Juist wel, het zorgt er nl. voor dat we ons zeer bewust zijn dat we moeite voor elkaar moeten blijven doen. Maar getrouwd ben ik idd niet, mijn man weet heel goed dat ik niet geloof in eeuwige trouw maar geloof in trouw zolang we het goed hebben samen en dat is een gedeelde gedachten. Ik vind het triest als er mensen zijn die er niet zo in staan en niet durven kiezen voor eigen geluk maar das mijn kijk erop. Ik vind niets zo treurig als uitgebluste stellen die uit gewoonte bij elkaar zijn. Daar heeft het leven echt teveel voor te bieden
Dankjewel,dat doet me echt wat, dat je dat zegt! Mijn kinderen zijn mijn alles En wat betreft de ex. Vooral het gemak, het volledige gebrek aan spijt, berouw. Ja dat vond ik wel lastig. Al die jaren later is de basishouding van de ex, naar mij toe, boosheid. Geen idee waarom. Gelukkig ben ik het vertrouwen in de man niet kwijt geraakt. Ik geloof echt wel dat het gros van de mannen met goede intenties aan een relatie begint. En ik zie vriendinnen met hele fijne partners. Wellicht ben ik wel wat….nuchterder geworden, meer dan ik al was. Garanties zijn er niet. Ik ben een paar keer behoorlijk verliefd geweest de afgelopen 9 jaar, vrij recent ook nog, en heb echt wel leuke mannen ontmoet die ik beter had willen leren kennen. Maar helaas zijn de gevoelens nooit wederzijds geweest. Dus na al die jaren heb ik die hoop nu wel laten varen. Niet voor iedereen is er wat dat betreft een happy end, hoe verdrietig ook, maar zo is het leven nu eenmaal Voor m’n ex overigens wel, die is al weer jaren samen (getrouwd ) met een leuke vrouw.
Toen ik je eerste stukje las dacht ik gelijk, wat triest als je er zo in staat. Ik vind trouwens helemaal niet dat je altijd perse bij elkaar moet blijven. Voor mij is dat echter wel mijn insteek. Ik geloof ook zeker in eeuwige trouw. Ik vind niet dat je als je echt ongelukkig bent, je bij elkaar moet blijven. Ik vind wel in een huwelijk dat je verplicht ben naar elkaar om het eerst te proberen en voor mij is dat nooit als je er al met 1 been buiten staat vanwege een ander.
Ik heb nauwelijk een band met de buren. Maar zie ze bijna dagelijks. Ontkom je niet aan met een gedeelde oprit. Loop ik de deur uit richting school met zoon, dan komt hij juist terug van de hond uitlaten. Zit ik in de zomer in de tuin, dan zie ik de buren niet maar hoor ik ze wel. Zou ik ineens vlam vatten voor de buur (aardige man, maar kan me dat echt niet voorstellen ) dan zou ik niet weten hoe ik die langere tijd zou kunnen ontwijken.
Nou ja, zo gaat dat hier ook wel met een gedeelde oprit, maar van die hoi in de ochtend krijg je toch geen smoorverliefde gevoelens? Voor mij is daar wel wat meer voor nodig in elk geval. Wij hebben ons huis gekocht van een stel waarbij de vrouw dus vreemdging met de buurman, nou wat een drama allemaal. Hoop toch echt nooit in zo'n situatie terecht te komen.
En waar heb jij gelezen dat zij meer heeft gedaan dan die hoi? En als de gevoelens er zijn (en die waren er vanaf de eerste ontmoeting) dan is die simpele hoi genoeg om je de kop gek te laten maken. En wat doe je dan?
Maar laat ik even iets ophelderen, ik heb het absoluut over wanneer je deze fase voorbij bent en je weet dat het echt op is ( dan heeft moeite doen nl. geen zin meer of heb je het geprobeerd)
Hoe zie je dat voor je als jij of je partner chronisch ziek wordt en niet meer de persoon bent die hij/jij was?
Het lijkt wel alsof heel ZP voorbij gaat aan chemie tussen mensen. Bij de juiste persoon kan een hoi al genoeg zijn om je knieën te laten knikken. Net zo goed als puur sexuele chemie tussen mensen.
Dat zeg ik toch nergens? Ik zeg alleen dat meer contact niet perse nodig is. En ik doe dan niks, maar dat is voor jou blijkbaar lastig te geloven. Ook prima toch. We zijn niet allemaal gelijk.