Ik denk dat niemand daaraan voorbij gaat, maar daar ook daadwerkelijk wat mee doen is alsnog een keuze. Heb ooit met 1 persoon ook echt een enorme chemie gehad. Het was echter ook een vreselijke player en heb er dan op een zoen na (was vrijgezel) niks meer mee gedaan. Dat was best lastig destijds hoor, zal ik niet ontkennen, maar gelukkig kunnen we ook zelf nog nadenken. En als ik hem nu zie ben ik alleen maar blij dat ik daar niet in ben blijven hangen.
Maar wat is dan gelukkiger vraag ik mezelf af? In het begin voel je je met je partner ook heel gelukkig (ga ik vanuit) zelfs zo gelukkig dat je samen ervoor kiest om kinderen te krijgen. En ja, zeker kan het dan zo zijn dat je er gaandeweg achterkomt dat je beiden andere behoeftes hebt.. maar ook met een nieuwe partner komt eens de dagelijkse sleur om de hoek kijken met alle bijbehorende moeilijkheden.
Ja dat is over het algemeen het verschil tussen dieren en (intelligente en nuchtere) mensen... Het vermogen om jezelf te beheersen.
Maar van het in de dagelijkse sleur zitten hoef je niet perse ongelukkig te worden. Sterker nog ik denk dat een bepaalde sleur juist rust en geluk brengt. Maar bijvoorbeeld wel van het feit dat je partner je voor lief neemt en je als een meubelstuk gaat zien, dat jullie niets meer delen samen , niet meer dezelfde toekomstdoelen voor ogen hebben etc. En geluk ziet er voor iedereen anders uit
Ik vraag me echt af of hier dames nog weten wat het is om echt verliefd te zijn... to heeft daar niets mee gedaan zolang ze nog getrouwd was. Ik stel me dat als volgt voor: to moet naar buiten, denkt al na, zou hij ook net buiten zijn, rationeel hoopt ze van niet ahja veel te confronterend want ze is getrouwd, emotioneel, met dat verliefde gevoel hoopt ze hem uiteraard wel tegen het lijf te lopen want dat is wat je wil als je verliefd bent. Ik ben ervan overtuigd dat je verliefdheid echt kan overkomen, maar dat je rationeel inderdaad het vermogen hebt om nog na te denken: hier en nu kan ik daar niets mee doen. Daar zit voor mij dat verschil... instinctief ben je verliefd en wil je die buurman kussen, knuffelen, elk moment zien maaar ik vermoed en denk het zo begrepen te hebben dat ts echt dacht: neen kan niet, mijn man en ik moeten eerst eruit komen en dat ze nu nog steeds niet toegeeft aan die "dierlijke" instincten als bv de kids bij haar zijn. Dan blijft het dus bij die hoi. Maar ik haar buik fladderen de vlinders... Ooit als 18 jarige was ik hopeloos verliefd op de verkeerde jongen, rationeel wist ik dit echt maar jeetje wat heeft die verliefdheid lang geduurd ook al wist ik: die jongen is niet ok... En hoe hevig was die verliefdheid ook, en toen was er geen gezin en man en... om rekening mee te houden. Als ik mij inbeeld dat dat is wat ts voelde dan doe je nog niets verkeerd want ze heeft niet gehandeld naar haar verliefdheid maar die verliefdheid liet haar wel met een vergrootglas kijken naar haar huidige relatie. Ik lees hier dat iemand zegt ik word niet verliefd op iemand anders... dat is knap, ik HOOP dat ik nooit verliefd word op iemand anders terwijl ik getrouwd ben. Verliefd worden bepaal je niet met je ratio. Wat je wel kan zeggen en wat ik echt ook kan geloven: ik zou nooit iets doen met die verliefdheid (kussen, seks, ...) want dat is wel nog altijd een keuze.
Nee als het klaar is, is het klaar. Dan houdt het op. Of als een van beiden geen moeite meer wil doen, dan houdt het ook gewoon op.
Maar dat zeg je juist wel: En hier: En hier Telkens zeg je dat jij het heel anders zou doen. Terwijl ts niks anders heeft gedaan dan contact afhouden na de eerste schok van de ontmoeting en geprobeerd haard gevoelens onder controle te krijgen. Maar het gevoel was er. En de buurman ook. En bij elke hoi op de oprit kreeg ze weer die shock. Maar ondanks dat heeft ze wel therapie gedaan. En geprobeerd het weg te drukken. Maar dan zeg jij dat ze daar dan toch niet genoeg voor ingezet heeft. Wat he nergens op kan baseren. En dat vind ik dus stom. En op mijn vraag wat ze anders had kunnen doen zeg je precies wat zij gedaan heeft. Namelijk geen contact zoeken. En waarom zit ik me in hemelsnaam zo druk te maken over wat iemand die ik verder niet ken denkt over iemand anders due ik verder ook niet ken
Ja oké dat is ook wel zo, er zitten grenzen aan. Maar dat is niet persé wat ik uit ts haar eerdere post heb gehaald. Ze was gelukkig, nu gelukkiger dan? Dat vind ik zelf een lastig punt om te begrijpen. Verder geen oordeel ofzo hoor, ik vergelijk zulke dingen vaak met mezelf en het is niet dat hier alles alleen maar rozengeur en maneschijn is zeg maar.
Daar kan ik wel een beetje over meepraten. Toen man in burn out zat was hij echt geen leuke partner. En waren we ook geen sterk team. Maar had ik "gewoon" een extra zorgenkind. Maar juist door hem te blijven steunen, en met het besef dat hij daar geen controle over had, is onze relatie sterker geworden. Nu is dit wel een voorbijgaande situatie. Anders dan een ziekte die langzaam erger wordt of waar je nooit van kan genezen. Maar ik kan mij niet voorstellen hem daarvoor in de steek td laten. Net zoals je mantelzorg blijft verlenen aan je demente ouder. Ook als je niets meer van je geliefde vader of moeder meer herkent. Die last blijf je dragen tot het einde. Omdat je houdt van degene die hij of zij was. En omdat diegene er nog harder onder lijd dat het leven zo is gelopen. En als je nu denkt "maar mijn eigen geluk dan? Moet ik me dan voor altijd blijven opofferen". Draai de vraag eens om. Als een van de chronisch zieke forumleden hier straks een topic opent dat haar man haar gaat verlaten. Omdat zij zo veranderd is door haar ziekte. En dat hij dat niet meer trekt. Eventueel zelfs met een mooie gezonde vrouw op het oog waar hij iets mee wil beginnen. Hoe denk je dat de reacties dan zijn?
Dan ben je niet verliefd of nooit heftig verliefd geweest of vergeten hoe het was. Lees verhaal van @juf1987 hierboven maar. Ik kan me nog levendig herinneren dat ik al knikkende knieën kreeg van het rijden langs de afslag richting de woonplaats van mijn vlam.
Omdat ik niet op dezelfde manier reageer als jij kun jij via internet op afstand bepalen dat ik nooit echt verliefd ben geweest of dat ben vergeten? Nou dat denk ik niet. Sorry, maar dit slaat nergens op.
Dat gevoel heb ik bij 2 mensen gehad en zal ik altijd hebben bij hun. Bij mijn eerste vriendje of tja eerst vriendje/vriendinnetje op de lagere school, later toen ik ongeveer 19 was. Bij die paar keer dat ik hem nog heb gezien voel ik nog steeds liefde. Zijn ogen zijn gewoonweg diamanten. En dan bij nog iemand, nog 10 keer feller maar relatie lukt jammer genoeg niet vanwege hele goede redenen. Denk niet dat ik zulke gevoelens ooit nog ga voelen. Dat is echt een gevoel waarvan ik niet eens wist dat het bestond.
Maar ts heeft alles gedaan wat ze kon en uiteindelijk is het de beste stap geweest. Zij en ex zijn beiden aan het daten, zijn nog goed bevriend, kinderen doen het goed. Buurman en zijn ex hetzelfde. Dat is toch gewoonweg een teken dat het de juiste stap was, dat hun relaties niet goed zaten. Waarom dan blijven oordelen?
Maar juist verliefdheid is zo nietszeggend, uiteindelijk gaat het er om wat er overblijft na die verliefdheid.