Lieve vrouwen, ik hoop dat ik hier wat ondersteuning kan krijgen van andere moeders, misschien met een vergelijkbare situatie in het verleden. Deze week een positieve zwangerschapstest, totaal onverwacht (natuurlijk ontzettend dom, vriend heeft al 2 x een oproep voor een knip laten varen). En kan nu alleen maar denken aan hoe ingewikkeld het gaat worden met nr 4. Onze kindjes zijn 8, 7 en net 4. De jongste is vandaag voor het eerst naar school. Het voelt als een nieuwe start. Eindelijk volledige focus op mijn bedrijf waar ik ontzettend naar uit heb gekeken. Mijn vriend is al 48 en vind zichzelf eigenlijk te oud voor nog een kleintje, en keek ook heel erg uit naar meer ons leven langzaam terug krijgen. Wat een dilemma. Gebroken nachten, nog meer kosten (en dus nog harder werken), we wonen ontzettend klein. Ik kan alleen maar beren op de weg zien. Ik vind het heel gemeen om te denken aan abortus, maar kiezen voor jezelf (ik ben niet de sterkste qua gezondheid) en het omarmen van wat er al wel is voelt ook heel logisch op dit moment.. Maar als ik denk aan een abortus moet ik al huilen. Verschrikkelijk dit. Ik snap dat wij de keuze zelf moeten maken, maar het voelt heel fijn om mijn verhaal op te schrijven en te delen. xx
Het bestaande gezin staat voorop: als iedereen zo moet inleveren, is het dan eerlijk? Als je voor abortus gaat, zou ik dat zo snel mogelijk doen. Het is nu qua ingreep nog niet zo heftig (mentaal blijft het hoe dan ook wel natuurlijk)
De kinderen willen heel graag een broertje of zusje erbij.. dus zij leveren, naast wat ruimte en aandacht, niet veel in. Wij als ouders leveren dan vooral onze vrijheid in..
Voor een paar jaar. Toen mijn zoon die nu 13 is 3 werd dacht ik uit de kleintjes te zijn. Ik maakte plannen voor wat meer voor mijzelf. Tot ik een paar maanden later onverwachts met een positieve test in handen stond. Bam in 1 klap 4 jaar terug in de tijd. Ik vond de zwangerschap echt zwaar, maar voor mij is een abortus geen optie. Ook het eerste jaar met de baby was best pittig, maar oh wat zijn we blij met ons vrolijke mannetje. Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen.
Zoiets had ik ook. Na de zomervakantie zou nr5 naar school gaan dus ik had in mijn hoofd tig plannen wat ik dan zou kunnen doen na 14 jaar bijna continu minimaal 1 kindje thuis. En toen ineens moest ik veel van de plannen laten vallen want daar kondigde nr6 de aankomst aan... Het heeft echt wel tijd gekost om daar aan te wennen. Nu zie ik ook wel de voordelen, zoals onder schooltijd terug mn bed in lichamelijk een pluspunt dat ik nr5 niet hoef te tillen. De oudste kinderen kunnen helpen. En straks onder schooltijd ook echt wel tijd voor de baby. Qua ruimte: tja, met 4 slaapkamers waren ze al gewend aan samen slapen. Baby komt nu eerst bij ons, waarschijnlijk een jaartje of 2. Dan hebben we ook de tijd om te kijken hoe we gaan schuiven of we gaan verbouwen etc.
Klopt, maar dat zegt toch niet dat ik mijn ervaring niet mag delen? Ondanks dat ik wel de wens had, en man niet, had ik in gedachten ook mijn leven al ingericht op "alle kinderen op school" en koste het me weken om te schakelen naar toch weer 4 jaar een kind thuis. Bij nr4 heb ik wel weken de gedachten gehad dat ik een miskraam "verdrietig maar beter" zou vinden. Dus ik ken ook wel de situatie dat het niet vooraf gewenst was. Alleen is abortus nooit een optie geweest.
Ik zou met iemand van FIOM gaan praten of evt de praktijkondersteuner van de huisarts. Die kan je hopelijk helpen een beslissing te maken wat het beste is in jullie situatie. Sterkte!
Hier onverwacht zwanger van de 6e jongste met 2 maandjes geleden gestart op school oudste bijna 18 ja ik had het dus niet verwacht ben aan de pil Was 7 weken toen ik erachter kwam heb nooit een seconde gedacht aan een abortus moest wel even huilen maar omdat ik geschrokken was ben nu 2 weken verder en kijk er nu ook weer naar uit en alle andere kinderen ook Maja wij moeten ook inleveren de kinderen ook maar dat betekend niet dat je dan minder gelukkig bent Ik ben van mening als je volwassen genoeg bent te weten dat een zwangerschap kan gebeuren ja dan vind ik een abortus ook wel heel erg ik ben sowieso tegen abortus of het leven van de moeder moet dusdanig in gevaar komen dat er een kans is dat je andere kindjes het zonder moeder moeten doen maar enkel om wat financiële en ruimte gebrek zou ik het niet doen
Herkenbaar.. Het is niet alleen de eerste 4 jaar, maar ik krijg het vooral heel warm van nadenken over het moment dat ze allemaal willen gaan studeren bijvoorbeeld. Hoe dan met veel kinderen? Wij hebben het echt niet breed en wil het beste voor mijn kinderen. Ik heb het gevoel dat ik ze dan niet kan geven wat ze nodig hebben. Ook al zijn dit dus angsten gebaseerd op geld, en een kind heeft natuurlijk alleen maar liefde nodig. Maar als je daardoor een gestresste moeder wordt.... Ik wil ook zoveel mogelijk bij ze zijn, en werk daardoor niet veel. Hoe doen jullie dat dan financieel? Red je het makkelijk ook al is het 1 extra?
Ik was ook ongepland zwanger van een vijfde en heb echt moeten huilen, was zo klaar met hormonen, slapeloze nachten (nog niet eens helemaal vanaf) en genoot echt van mn lijf weer terug, tijd voor sporten etc. Deze zwangerschap bleek met 8 weken niet goed te zitten en werd een miskraam. Eerlijk gezegd hoopte ik daar van tevoren wel een beetje op, abortus is voor mij geen optie maar als de natuur zn werk zou doen, zou me dat al met al wel goed uitkomen. Toch was ik echt intens verdrietig toen bleek dat het niet goed zat bij de echo, blijkbaar gaan je hart en lichaam sneller dan je gevoel wennen aan het idee van een kleintje, althans; in mijn geval. Vlak daarna weer zwanger. Niet gepland maar ook niet echt mn best gedaan het tegen te houden. Vind het voor de kids ook wel eens heftig, nog een kindje erbij. Mama met een kort lontje door de hormonen, straks weer rustiger doen als de baby slaapt, financieel wordt het er natuurlijk nooit beter op en toch kijken ze er allemaal enorm naar uit en ook wij hebben er echt zin in, ondanks dat eerste ellendige jaar. Dat is eindig, straks heb je je vrijheid gewoon weer terug en dat gaat waarschijnlijk sneller dan je nu in je hoofd hebt. Waar er 3 kunnen groot worden, moet een 4e ook kunnen met wat flexibele inzet en schouders eronder. Sterkte!
Wowie!! En wat bijzonder zeg.. Mag ik vragen hoe jullie dat financieel bolwerken? Is het pittig? Hoe regel je de toekomst met veel kinderen? Zonder zelf fulltime te hoeven werken. Dit zijn serieuze angsten die ik op dit moment heb. Mijn gevoel zegt, geen abortus.. Het is vooral de angst voor de moeilijke tijden, gezondheid, financiën en ruimte. Overal is een oplossing voor, maar ik zie ze nu nog niet...
Tja.. lastig! Gebruikte jullie iets om een zwangerschap tegen te gaan? Ik ben zelf tegen abortus en al helemaal als er verder niks aan is gedaan om een eventuele zwangerschap tegen te gaan. Jullie hebben het niet breed. Maar ze studeren ook niet allemaal tegelijk. Je kan nooit in de toekomst kijken, dus ook niet hoe jullie er dan voor staan. Al zou je bewust voor een kindje gaan en er nu heel goed financieel voorstaan, wie zegt dat je het over 10 jaar nog zo goed heb? Ik zou er vooral met iemand over gaan praten. Sterkte!
Ik denk ook dat je met iemand moet gaan praten die het op een rijtje kan zetten voor jullie, een onafhankelijk iemand. En misschien iemand die het financiële plaatje helemaal uit kan tekenen voor jullie. Zelf ben ik opgegroeid in een gezin waar het financieel krap was (1 uitkering, 7 kinderen). En ondanks dat bij ons financieel niet alles kon, ben ik nooit wat tekort gekomen. Met ruimte kun je met een beetje creatief zijn vaak best wat doen. Ook met financiën trouwens. Wat is echt belangrijk en kun je dat betalen of wil je teveel? Tuurlijk is het leuk als je alle studies voor je kinderen kunt betalen, maar je kinderen kunnen tzt zelf ook hun steentje bij dragen met een bijbaan bijvoorbeeld. En wie weet willen ze niet allemaal een uitgebreide studie volgen, of betaald een werkgever het dan. Dan die tijd voor jezelf en gebroken nachten. Meestal is het de moeite wel weer waard als je je kleintje in je armen houd. Natuurlijk is het ook pittig, maar hoe lang is het nu helemaal? Bovendien is een baby, als je andere kinderen groter zijn, over het algemeen minder pittig als dat je alleen maar kleintjes hebt, gewoon omdat de anderen zelfstandiger zijn en soms hun broertje of zusje even kunnen vermaken/vasthouden/flesje kunnen geven.
Ga alsjeblieft met iemand buiten dit forum praten. Je hebt voor jouw situatie niet zoveel aan wat anderen zouden doen. Ook al gebruikte je wel of geen AC, een kind hoeft niet per se te komen, ook al ben je volwassen genoeg geweest om seks te hebben. Abortus is waarschijnlijk nooit makkelijk, maar mag je met elke reden doen. Ook vanwege de angst onvoldoende financiële steun te kunnen bieden. De meningen op dit forum zijn vaker tegen abortus. Dat helpt niet per se. Daarom zou ik met een neutrale persoon gaan praten. Uiteindelijk kom je er wel uit wat je wilt doen.
Financieel is het hier nu goed. Sparen ook maandelijks voor studie kinderen. Qua studiekosten denk ik maar vooral "dat is met 15 jaar leeftijdsverschil sowieso niet allemaal tegelijk", er zit ergens een grens aan wat we betalen e n dat is niet de eeuwige student Qua "dagelijkse kosten", voor nu is het geen probleem om de luiers etc te kopen (bedoeling is borstvoeding dus hopelijk weinig kosten eerste (half)jaar). Kleding voor als we jongetje krijgen moet ik nog even zien. Jaren hebben we de kleding doorgeschoven/aangevuld/vervangen tussen de zussen omdat de neefjes telkens 1 a 1,5 jaar schelen. Maar mijn zusje is afgelopen week bevallen vsn een jongetje dus als wij ook een jongetje krijgen moeten we delen en als ik meisje krijg sowieso shoppen want had bijna alle meidenkleertjes al weggedaan. En wat versta je onder het beste? Buiten fatsoenlijk eten en kleding. Moeten ze op alle sporten en clubjes kunnen? Meekunnen doen met merken/hypes? Rijbewijs krijgen? Of is het "dit is de basis, wil je meer betaal je zelf"?
Die had, en heb, ik wel best gehad en nog. Wat als kindje gehandicapt is? Bij de 1e hebben alleen de ouders er last van (even erg zwartwit gezegt) maar nu zouden er 5 kinderen last van hebben. Tot nu lijkt het kindje lichamelijk gezond en geen reden tot zorgen. Maar wat als het verstandelijk beperkt is... Nou heb ik zelf een verstandelijk beperkt zusje en dat "nooit" vervelend gevonden maar hoe ouder we worden hoe meer de "wat als onze ouders wegvallen? Ik woon van de zussen het dichtste bij en werk niet fulltime... krijg ik die zorgtaken dan". En wat als ze het gewoon missen op de echo? Bij X uit het dorp kwamen ze ondanks extra echo's er ook pas na de geboorte achter dat ze downsyndroom heeft... Nou ja, op dat vlak dus wel zorgen als de hormonsters de verkeerde kant op staan. En anders kan ik veel beter denken dat het wel goed komt, je groeit er in mee, fijn dat de 5 de zorg kunnen delen dan ipv 1 persoon, je weet niet of je gezonde kind ook gezond blijft etc. Maar hormonen doen soms rare dingen met je gedachten
Tja het kan dat al je kinderen willen studeren, maar er is ook veel kans dat ze geen dure studie willen doen en al jong aan het werk zijn. En met meerdere kinderen en wat meer tijd ertussen zitten ze ook niet allemaal tegelijk in dezelfde fase. Wat is alles willen geven aan je kind? Je kind heeft in de eerste plaats liefde en aandacht nodig. En natuurlijk is kleding en een gezonde maaltijd ook belangrijk. Je kunt het nu financieel en qua gezondheid tiptop in orde hebben, maar wie weet hoe het over 5 of 10 jaar is? Dat weet niemand. Hier 7 kinderen en tussen de oudste en de jongste zit 15 jaar. De oudste is al 2 jaar getrouwd en de jongste is nu 9 jaar en zit nog op de basisschool. 2 op de middelbare, 1 op het hbo en 2 thuiswonende fulltime werkende kinderen. We hebben ook best wel krappe jaren gehad. Met 9 man naar ern pretpark? Eigenlijk nooit gedaan, te duur. Een dure vakantie naar weet ik waar hoe ver? Nooit gedaan, te duur. Zijn ze daar minder van geworden? Nee hoor. Ze halen nog steeds herinneringen op van de leuke vakanties die we wel hebben gedaan. Rijbewijs? Betalen ze zelf met het geld dat ze verdienen bij hun bijbaantje. Vinden ze de normaalste zaak van de wereld. Studie proberen we wel te bekostigen en dat lukt prima. Oudste deed universiteit en haar studie was niet heel duur. Elk jaar collegegeld en hooguit een paar 100 euro aan boeken. Twee hebben mbo gedaan en 1 doet nu hbo. De volgende gaat ook weer naar de universiteit, is de verwachting. Maar dan is zijn oudere broer alweer klaar met de hbo. Mijn man heeft gelukkig een goede baan met een mooi salaris. Hij is zeker de laatste jaren flink gestegen in salaris. En ik ben eigenlijk altijd thuis geweest bij de kinderen. Sinds 2 jaar weer ik 2 middagen onder schooltijd, dus ik heb sinds kort een klein inkomen. Door de hormonen kunnen de leeuwen en beren echt enorm lijken. En ik heb ook zeker wel eens gedacht: wat nu als dit kindje gehandicapt is? Wat zal dat voor de rest betekenen? Maar wat nu onmogelijk lijkt valt over het algemeen reuze mee.
Ik zou ook met de huisarts en fiom praten. Die staan er neutraal in. Waar ik heb gezegd dat een 4e welkom zou zijn als het gebeurd is dat hier nu echt volledig omgedraaid. Ook wij hebben het niet breed. Elk kind extra betekend wel dat iedereen toch weer inleverd. En idd meer stress erdoor. Oude ouder vind ik ook een nadeel, ik kamp nu al langer met zorgen die mijn leeftijdsgenoten amper nog hebben omdat hun ouders 10 jaar jonger zijn. Dus ik snap echt wel je enorme dilemma nu.