Oh wat akelig dat je het gevoel hebt dat het nooit serieus genomen is! Wat zul je je dat eenzaam hebben gevoeld! En wat naar dat je nog steeds die angsten hebt. De escitalopram is echt vooral op die angsten gericht. Bij mij werkte het heel snel. Ik heb vooral angsten als ik een baby heb en ben dan ook echt doodmoe, ook al sliepen ze alle drie goed, maar ik sliep niet, omdat ik overal controle op moest hebben. Bij de jongste was dat na 1,5 jaar gelukkig helemaal weg. Maar dat je doorlopend nu angsten ervaart, is enorm akelig en gelukkig is er iets voor. Hopelijk kun jij er ook Iers voor krijgen en misschien kan het icm hulp van een diëtist, zodat je gewicht onder controle blijft.
Mijn man nam mij wel heel serieus gelukkig en was echt mijn steun, voor de rest viel het zwaar tegen helaas. Een diëtist is niet nodig, heb zelf 2 jaar voeding en diëtetiek gestudeerd, dus ik ken de theorie prima. Helaas interesseert me dat allemaal niks meer als ik in een slechte bui zit en eet ik alles wat ik wil. Gecombineerd met mijn schildklier is dat niet handig. Ik was ook nooit te zwaar. Was na de 3e ook binnen no time terug op 70 kilo (ben 1.78), maar toen raakte ik depressief en hield mijn schildklier ermee op. Kwam letterlijk kilo's aan elke maand en op dat moment boeide het mij ook helemaal niet. Toen ik me beter ging voelen was ik dikker dan ooit. Ergste vind ik nog het commentaar vervolgens van bijvoorbeeld mijn moeder dat ik zo dik was geworden. Nou ja, wel dik, maar tenminste ook voor het eerst weer een beetje gelukkig. En dat ze zich meer zorgen maakte om mijn gewicht dan om mijn mentale gezondheid die tijd ervoor vind ik nog steeds steken. Maar nu wil ik aan mijzelf gaan werken, want ik wil niet weer zo diep vallen. Helaas betekent dat dat ik over veel angsten heen moet komen haha. Het is meer dan alleen het eten iig. Als ik goed in mijn vel zit is het eten geen issue.
Hèhè eindelijk ging de weegschaal weer omlaag vanmorgen na een week bijna alleen maar omhoog. Nu weeg ik hetzelfde als een week geleden. Als stress heb ga ik juist minder eten. Heb dan geen honger meer door de knoop in mijn maag. Maar ik denk dat ik na de acute stressperiode overcompenseer, want anders was ik de laatste jaren afgevallen ipv aangekomen. Heb redelijk wat stress gehad de afgelopen jaren namelijk.
Klinkt als heel heftige zwangerschappen. En idd. Beter wat bubbeltjesplactic waar je naderhand weer af moet dan geen spierkracht meer hebben. Petje af hoor met wat je al bereikt hebt na alles wat je lijf heeft moeten doorstaan.
Schildklier is ook gewoon een kl*te ding e. Ik word weer vaker geprikt omdat om 1 of andere reden mijn lichaam alweer niet ingesteld blijft. Toen ze er in zat was dit zo en nu ze er uit is nog altijd. Ik dacht goed ingesteld te zijn tot ik vorige maand weer slapende lippen en bloedneuzen had. En ja hoor tijd om aanpassing. Zit nu op week 3 na aanpassing en ben eens benieuwd wat het zal worden (is nog nooit positief geweest dus zou mij verbazen). En buiten gewicht ook het psychische vlak. Zeer erg onderschat volgens mij. Zelf geen last van maar het word mij wel iedere 3 maand gevraagd dus zal vermoedelijk iets zijn wat vaker voorvalt. Helaas is dit ook geen tijdelijk verhaal e. Het is altijd jammer als je door 1 of andere reden tijdelijk wat verdikt ofzo maar als je weet dat dit voorbij gaat... Helaas bij schildklier geen sprake van.
Ja klopt helemaal! Heeft mij jaren gekost voor ik redelijk ingesteld ben, maar kan ook zomaar weer veranderen. Psychische speelt bij mij wel mee, volgens mij zijn de angsten ongeveer tegelijk begonnen, het is ook niet altijd even erg, maar het is nooit over helaas. Het gaat nooit over inderdaad, best een pessimistische gedachte. Ben ook iemand die veel restklachten heeft helaas. Mijn moeder ook. Mijn zusje juist bijna niet. Valt geen peil op te trekken. En ook qua afvallen, want ja, in principe blijft het calorieën in vs out, maar als je stofwisseling vertraagd is, zijn dat best weinig calorieën die er overblijven. En ik ben niet klein, dus vind dat best een uitdaging.
Ik ken mij maar 1 periode van 6 maand herinneren zonder aanpassingen dus nog geen echt succes van instelling. En na 10 jaar verwacht ik daar geen succes verhalen . Ivm de restklachten. Mujn vader (ook schildklier er uit)heeft er ook veel en bij hem is dit een paar jaar terug ook wel een beetje gelinkt aan zijn psychische welzijn. Hij maakt zich namelijk zeer veel zorgen en kan zich echt focussen op wat hij voelt en dan word hij daar nerveus van en voelt hij nog meer .... Maar daar gaat de endocrinoloog zeer goed mee om. Ze laat hem vaker eens langsgaan. Dus wie weet loopt het ook wel wat samen? Maar dan bedoel ik wel extremen e. Niet een paar klachten die spelen maar som op en hij zal het gehad hebben. Zelf heb ik medicatie en 3 medische problemen die kunnen zorgen voor aankomen in gewicht maar ik denk dan maar dat het aan mijn eten niet ligt en dat vast verschil maakt op vlak van gezondheid.
Heb alles gelezen inmiddels. En snap die struggles ook. Heb GAS en ADHD. Mijn vriend vind mij een pessimist ik vind mezelf een realist. Ik weet wel dat veel gedachten en gevoelens mij tegen houden in het maken van keuzes en beslissingen. Heb al 17 jaar therapie voor uiteenlopende zaken maar het voelt nu of ik stil sta. Kom gewoon niet vooruit, en ik denk dat het of te maken heeft met dat ik eens afscheid moet nemen van mezelf zo goed mogelijk willen begrijpen vs misschien heb ik wat hulp nodig in de vorm van medicatie. Ik ben vorige week weer gestopt met een traject ivm de kinderloosheid en wil nu even een paar maanden rust en zien hoe ik mezelf dan voel. Als dit gevoel blijft dan ga ik terug naar de HA. Ik ben benieuwd of je de stap zet en wanneer en of je jouw ervaring wilt delen, prive mag ook <3
@suus1983 waardeloos dat je je mentaal zo voelt. En herkenbaar. Ik heb ook last van angstklachten en dan is het ook moeilijk om van het eten af te blijven. Overigens geen last van somberheid, maar dat maak ik wel van dichtbij mee. Misschien heb ik er overheen gelezen, maar ga je naar een psycholoog? Dat heb ik lang uitgesteld, althans na meerdere pogingen inclusief EMDR, maar ik ben weer begonnen en ik merk dat we op de goede weg zijn. Ik heb meer inzicht gekregen in waar het vandaan komt (en dan niet door het trauma zelf, maar daar onderliggend) en door exposure moet ik mijn angsten toch ondergaan. Dat is moeilijk, vannacht ook slecht geslapen over een ervaring van gisteren, maar zoals hij aangaf: Vermijden van je angsten zorgt ervoor dat je je wond open houdt en laat groeien. Confrontatie is de betadine, doet in eerste instantie (nog meer) pijn, maar op de lange termijn wordt het beter. Dit hou ik steeds in mijn hoofd en dat werkt bij mij. Ik wil wellicht ook nog een online programma volgen, maar dat kost behoorlijk wat geld, dus ik wil dat nog even aankijken. Ik wil het wel even opzoeken als je interesse hebt. Sorry voor deze sidestep, ik doe ook wel mijn best qua eten, maar door bovenstaand traject vind ik het moeilijk ook nog op mijn eten te letten. Na de vakantie wil ik wel ook naar de sportschool gaan en dan echt weer die knop om zetten t.a.v. voeding. O en overigens niets mis met medicatie, ik heb recent dichtbij weer gezien wat het met iemand kan doen in positieve zin ❤️
Precies en het houdt een keer op natuurlijk. Je kunt dan alleen voor jezelf erop letten dat je gezonde dingen eet. De angstklachten zijn hier wel min of meer tegelijk begonnen met de schildklierproblemen, maar lijken niet te verbeteren of verslechteren als de waardes veranderen (want daar heb ik dus wel lang op gehoopt).
@Dubbelgeluk Ik loop nog niet bij een psycholoog, maar ben wel plan om dit keer alles te proberen. Ik wil zo gewoon niet langer doorgaan. Het enige wat lijkt te helpen als ik zo angstig ben is eten. Rationeel weet ik natuurlijk dat dat onzin is, maar als me dat even verlichting geeft, vind ik het toch altijd fijn.
Ja ik sta op hetzelfde punt als jij denk ik. Ik zit vast en kom niet vooruit. Ik hoop altijd dat het beter gaat, maar dat is als het lukt vaak maar heel tijdelijk. En ik ben er klaar mee. Ik ben 2x eerder met soortgelijke klachten naar de huisarts gegaan. De eerste keer is lang geleden, kreeg toen te horen dat ik moest stoppen met de borstvoeding als ik medicatie wilde en dat vond ik geen optie. Achteraf was dat helemaal niet perse nodig geweest. Tweede keer gaven ze aan dat het aan mijn schildklier gelinkt was en waarschijnlijk beter zou zijn als ik daar medicijnen voor zou gebruiken. Maar nee dus. En nu trek ik het steeds slechter en wil ik me gewoon weer eens fijn voelen. Jij hebt ook een heel heftige stap gezet qua traject, lijkt me een enorm moeilijke beslissing en helemaal niet raar als je daar hulp bij nodig blijkt te hebben. Succes! En bij deze excuus voor het "vervuilen" van het topic. Al denk ik dat voor veel mensen met overgewicht er meer speelt dan alleen te veel eten.
En vanochtend heb ik een halve zak met spekjes opgegeten . Ik trok het even niet. Normaal zou ik dan denken, dan maakt de rest van de dag ook niet meer uit, maar dat ga ik proberen niet te doen. Zo even een normale lunch en dan een wandelingetje maken denk ik.
Dat stadium ben ik ook, dat ik alles bereid ben te doen, omdat ik weer mijn zo veel als mogelijk mijn oude ‘ik’ wil zijn. En nu lijk ik wel stappen te maken. Langzaam, maar bij mij heeft mijn opvoeding ook een bepaalde basis gelegd en dat had ik niet zo voorzien. Door verklaarbaar te maken kan ik het beter accepteren. Ik kan je alleen maar aanmoedigen om die stap naar een psycholoog te zetten en het te ondergaan. Wees wel kritisch of de persoon en aanpak bij je past. Hier speelt dwang ook wel mee en daar weet hij ook veel van. Dat is voor mij ook wel veel waard. Ik heb ook wel eens zo’n slechte psycholoog gehad, dat ik nooit meer ben terug gegaan en nooit de rekening heb betaald. Sterkte!
Vind dit 0.0 vervuilen, ben juist blij dat mensen open zijn. Er schuilt vaak meer achter dan alleen maar te veel te hebben gegeten. En van die spekjes, ja kut, zit er al in kun je niet veranderen. De stappen erna wel. En daar ben je mee bezig en bewust van en daar mag je al trots op zijn!
OT: Was ongesteld, heel erg kwetsbaar, emotioneel en sinds een jaar of 2 krijg ik echt erge hoofdpijn/migraine als het zo ver is. Heb veel verkeerde keuzes gemaakt met eten maar wel 3x gesport. Vind het allemaal wel ok, weet waar het spaak loopt en ben lief voor mezelf. Ben het punt wel voorbij waarop ik mezelf helemaal af maak in mijn hoofd omdat ik een koekje/ chocolade of chips heb gegeten. Ik ben al blij dat ik porties pak in plaats van zakken
Ja hier komen ook wat dingen aan de orde van vroeger, nooit eerder zo beseft, maar ineens komt dat dan zo omhoog. Ik ben idd een beetje voorzichtig met psychologen. Mijn zusje is al bij heel wat geweest en met een aantal was er geen klik, dat mag, maar een was ronduit gevaarlijk. Die heeft dmv hypnotherapie "verdrongen" herinneringen boven gehaald, die niet eens mogelijk bleken te zijn. Jij ook sterkte!