Ik hoop dat ze dit keer ook het licht ziet. Vind het zelf best wel spannend. Ze heeft er zelf veel zin in lijkt het.
Dat was het hier ook, tuurlijk waren er allerlei vervelende omstandigheden maar ze was zelf ook niet meer te motiveren. Ze is toen ook in maart ingestroomd weer in havo 4 (met nog een 4 en een 5 op haar oude overgangsrapport) en jaar daarna is ze geslaagd met een 10 en 5 achten! Was tot op het bot gemotiveerd ook. Alleen de aansluiting was wat lastig, zij was sociaal emotioneel inmiddels enorm gegroeid en dat waren haar klasgenoten niet. Maar ze wist waar ze het voor deed. En nu ligt ze volledig op schema om haar propedeuse te halen en gaat ze na de zomer eindelijk studeren wat al heel lang haar wens was.
Bizar! Heel goed dat er eindelijk iemand is die de boel wat onder druk zet! Onze kinderen hebben mensen nodig die voor ze pleiten. Ze worden te makkelijk ondergeschoven vind ik.
Nou hè! Vraag maar gewoon vrijstelling van de leerplicht aan werd er tegen ons gezegd. Terwijl ze zelf aangaf naar school te willen gaan.
Hier werken wekkertjes en van te voren aankondigen maar zozo bij de jongste. Bij de andere kinderen werkte het prima maar de jongste wordt er alleen maar dwarser van.
Hier loopt het nog niet lekker met school. Gisteren is hij weer gegaan. Er was wat gedoe geweest met rekenen (nieuw soort sommen waarvan hij de uitleg had gemist, en iets van rekenen niet snappen geeft errors). Maar dat was vrij snel opgelost. We waren vol goede moed om de lijn door te zetten. Vanmorgen weer drama vanaf opstaan tot vertrek. Treuzelen. Niet willen meewerken. Met rust laten. Praten. Voorzichtig aandringen tot spoed. Tot hij uiteindelijk klaarstond om te gaan. Ik geef zijn jas en hij ontploft. Gillen "ik ga niet naar school" Ik ben weg gelopen. Even rondje door het park. Terug gekomen. Man had intussen school gebeld. Hij was wat afgekoeld. Met hem gepraat. Hij had frustraties. Maar waar die dan vandaan kwamen kon hij niet zeggen. Vanmiddag contact gehad met ib-er en juf. Nog eens doorgesproken wat er gebeurde. Morgen heeft hij weer een gesprek met de ib-er. Dat vond hij vorige keer heel prettig. Zij weet ook precies de juiste vragen te stellen. Beiden geven aan dat ze graag willen dat school weer een veilige plek wordt voor hem. Kreeg gewoon tranen in mijn ogen door dat gesprekje. Zo begaan met hem. Dat geeft weer moed. Met zoon ook besproken dat hij morgen "vergadering" heeft met ib-er. Hopelijk dat dat helpt om wel weer te gaan.
Ik duim voor je. Wat lastig dat hij niet weet waar het vandaan komt. Dan weet je niet waar je je op kan richten. Hoe brengt hij de tijd thuis door? Gaat hij over op zelfstudie of staat dat gedeelte dan ook stil?
Hij maakt zijn huiswerk (kwartiertje werk). En verder verschilt het wat. Veel Ninjago kijken (lego-serie op netflix). Liefts samen met papa onder een dekentje. Zoekt je nabijheid of aandacht. Maar vaak is het al ok als ik beneden mijn werk doe ipv boven. Spelletjes op telefoon of switch. Soms ook playstation. Maar zelden online. En af en toe is er een opleving met "gewoon speelgoed". Vanmorgen is hij op de bank gaan liggen en wil niks. Niet aankleden, niet eten, niet praten (ook geen scherm nu). Man en ik wisselen af met hem proberen te mobiliseren, maar ik zie hem niet gaan vandaag Vanmiddag komt de gezinshulp met hem spelen. Daar had hij wel zin in geloof ik.
Niet dat wij weten. De kinderen in de klas zorgen juist heel goed voor elkaar. En accepteren sl zijn eigenaardigheden. In de pauze zien ze hem ook altijd leuk spelen. Maar hij voelt zich wel afwijkend. En dat is op die leeftijd natuurlijk ontzettend moeilijk. En wat er onderhuids door kinderen uit snoeren klassen gezegd wordt weet je ook niet. Een kleine opmerking kan grote dingen doen in zo'n koppie.
Oh zo ging het bij ons precies zo. K was al klaar met de dag wanneer we net beneden waren. Zo emotioneel vermoeiend. Het was een heel proces om er achter te komen wat er dan precies zo moeilijk was. Bij ons scheelde het al dat dochter na flink veel gesprekken alleen mocht zitten in de klas, later beginnen, eerder weg, niet meer meedoen met gym. Maar ja, er kunnen zoveel dingen dwars zitten. Maar speciaal onderwijs was toch wel beter. Dochter vind nu de middelbare school een beetje leuk, wanneer je een vak of docent stom vind wisselt het elke 3 kwartier. Is wel ook speciaal onderwijs. Was er maar een handleiding bij je kind, die je kreeg bij de geboorte ofzo haha.
Digitale knuffel. Moeilijk dat je zoveel wil doen maar dat het zo een zoektocht is. Hoe ver is school en hoe gaat hij er naartoe?
Hier gaat het ook niet zo lekker. Beste vriendin van dochter heeft paniekaanvallen, dochter trekt dat niet, ze voelt het heel heftig, maar wil er ook voor haar zijn, maar die combi gaat dus niet. 'Gelukkig' is haar vriendin vandaag niet naar school (voorheen was dat juist een ding om soms niet naar school te willen), maar nu dus geen angst voor een paniekaanval van haar vriendin. Maar ja, wat nu? Dochter heeft heel vele stress hierom thuis, ik trek het ook niet meer, had dinsdagavond echt een mental breakdown. Heb een bericht naar de mentor gestuurd, hij gaat met ze praten, vandaag heeft vriendin een gesprek met de mentor, dus misschien kan dochter daarbij aanhaken vandaag. Ik ga de huisarts bellen voor hulp (helaas 7 wachtenden, dus dat schiet nog niet op), want ik trek het niet meer. Ik probeer dochter te helpen, maar ik kan vaak geen oplossing bieden, ze vindt veel wat ik zeg ook niet helpen, maar ze blijft maar 'vragen', het zuigt me echt helemaal leeg. Van man accepteert ze weinig, maar dat moet echt gaan veranderen. Dat heeft dochter ook wel door nu, alleen vallen we vaak in oude patronen. Gisteravond heeft hij alles opgevangen, heel fijn, maar ik trek het me uiteraard toch aan, want ik hoor dat het niet goed gaat met dochter. Soms denk ik, kan ze niet beter volgend jaar naar mbo gaan, doen wat ze echt leuk vindt, maar ja, ze is nog zo jong. Dan zou ze met 15 jaar naar het mbo gaan, met een uur reisstijd (voornamelijk trein).
1 km. We gaan lopen of met de auto. Afhankelijk van tijdsdruk, weer en gemoedstoestand. Hij was vanmorgen na het opstaan op de bank weer in slaap gevallen en geeft daar meer dan een uur geslapen. Ik merk aan alles dat zijn emmertje vol is.
Knuffel voor jullie. Ook voor de vriendin. Wat heftig en moeilijk voor je dochter. Hopelijk leveren de gesprekken wat goeds op. Dat leeggezogen voelen is zo herkenbaar Heb je oplaadmomenten voor jezelf? Waarmee laad je op?
De vriendin is niet meer naar school geweest, wat rust gaf voor dochter, maar wel sneu dit natuurlijk. We hebben op 8 april een gesprek op school met de leerlingcoordinator en ondersteuningscoordinator en zij schakelen ook een orthopedagoge in. Dus ben benieuwd. Dochter wil liever niet bij het gesprek zijn, ik vind dat misschien ook wel prettig bij zo'n (eerste) gesprek. Dochter staat voor weinig open, het gaat zo niet, maar hulp wil ze ook niet. Dat vind ik echt lastig, want we kunnen van alles gaan bedenken tijdens het gesprek, als dochter er niets van wil weten voel ik me altijd zo voor lul staan achteraf. Maar dat zal ik in het gesprek ook wel duidelijk aangeven. Dochter krijgt in ieder geval wel vrijstelling voor de toetsen van 2 vakken. Dat zal wel even wat lucht geven. Oplaadmomenten: alleen zijn, in bed lezen, wandelen (elke vrijdag met m'n oppashondjes en verder ook tussendoor alleen), op mijn werk laad ik meestal ook op, alleen van de week lukte dat niet goed omdat ik zelfs daar hoog in m'n emotie zat. Na gister (m'n vrije dag) voel ik me wel iets beter.
Herkenbaar. Je kan van alles bedenken. Als zij er niet voor open staat werkt het niet. Dat is hier ook wel een beetje. Hij staat open voor hulp, maar neemt beslist niet alles aan. Dat weten hulpverleners ook hoor (als ze goed zijn). Dus je hoeft je er niet voor te schamen. Opladen doe ik via muziek en sport. En ook door alleen zijn. Liefst alleen thuis, maar dat gebeurt helaas maar zelden. Werk is vaak ook een prettige afleiding. Helaas had ik afgelopen week ook dat ik me daar totaal niet op kon concentreren. Daarom heb ik gisteren ook een afspraak met de poh gemaakt. Kwam er niet meer uit. 'S avonds naar de repetitie van de garmonie geweest. En voelde me daarna weer helemaal blij Nu staat die poh afspraak er wel, maar weet niet goed wat ik daar precies uit wil halen. Ik denk gewoon een keer mijn verhaal kwijt.
Hier gaan ze mee naar de psychiater omdat het moet en als de psychiater geen bakken ervaring zou hebben, zou ze vast denken: OH MAKKELIJKE JONGENS. Maar ze zijn alle 3 hetzelfde: ja hoor, ja wil ik proberen, ik zal mijn best doen, ja goed idee.... We stappen de deur uit en ik krijg al een lading en ze denkt toch niet dat, ik ga echt niet, ze is gek zeker, ....