Hallo dames, Ik zit even met mijn handen in het haar wat betreft het naar bed brengen van mijn zoontje van 8 maanden. Het inslapen was vanaf geboorte altijd al wel een probleem tot we erachter kwamen dat hij een koemelk allergie heeft. Sinds aanpassing van voeding een aantal maanden geleden zag we in zijn dutjes en ‘snachts duidelijk verbetering. Alleen waren wij op dat punt al bezig met het wiegen tot hij in slaap viel voor wij hem weg konden leggen. Sinds hij goed ingesteld is op de juiste voeding heb ik wel 101 dingen geprobeerd om het zelfstandig slapen mee te helpen, maar alles eindigde in enorm veel tranen en ik die uiteindelijk stond te wiegen. Onze omgeving en cb hebben al geregeld advies gegeven om hem even te laten huilen, dat dat niet gelijk kwaad doet maar ik kon dat echt niet aan. Het kantelpunt kwam voor mij vorige week zaterdag, toen ik na 3,5 uur staan en wiegen hem nog altijd niet weg kon leggen en ik langzaam wat frustratie voelde. Ik ben sinds vorige week vrijdag alleen thuis omdst mijn man in het buitenland is tot volgende week dus ik merkte : het moet nu anders. Ik heb hem toen in bed gelegd, wat meteen eindigde in huilen, en ben even op mijn slaapkamer wat was gaan vouwen en beetje liedjes zingen zodat hij mij wel hoorde. Tot mijn verbazing viel hij binnen 10 minuten in slaap. Sindsdien probeer ik hem wel na zijn slaapritueel weg te leggen, waarna hij eventjes huilt en weer slaapt. Nu komt het stuk dat ik me enorm schuldig voel naar mijn zoontje. Alles in mij merkt dat ik dit niet wil dat huilen, maar dat ik ook merk dat ik echt geen optie meer heb. Ik heb echt elke methode al geprobeerd maar niks wilde echt. Ik kan honger, vieze luier etc uitsluiten voor het slapengaan en ook spelen we uitgebreid samen tot hij moe wordt. Het is verder ook geen overstuur huiltje. Toch voelt het alsof ik hem tekort doe. Is er iemand die nog een tip heeft in wat ik kan doen zonder dat ik hem laat huilen. Of kan dit echt geen kwaad die 10 minuutjes (inmiddels nog maar 5 minuutjes huilen, dan 5 minuutjes spelen met knuffeltje en dan slapen).
Ik snap dat je je hier heel erg rot over voelt, en heb ook geen andere tips, maar even laten huilen kan echt geen kwaad. Houd moed!!
Ik denk dat het ook voor hem veel fijner is om 5 minuten te huilen en dan te slapen dan 3,5 uur te huilen.
Oh, wat herken ik jouw frustraties en schuldgevoelens! Hier heb ik heel lang de kleine aan de borst in slaap laten vallen om hem vervolgens slapend in zijn bedje te leggen. Dat alles moest muisstil, want één verkeerde beweging en hij was weer wakker en het hele ritueel kon weer van voren af aan beginnen. Op een gegeven moment was ik helemaal uitgeput en gefrustreerd dat we wel anders moeten. Vanaf toen zijn we begonnen met de slaaptraining. De eerste avond was een hel. Hij heeft in totaal bijna een half uur gehuild. We gingen er elke vijf minuten heen om te troosten. Ik voelde me toen zo’n slechte moeder. Trok dat huilen erg slecht. Met steun van mn man toch samen doorgezet. En daar zijn we nu echt enorm blij om. Naarmate de dagen vorderden nam het huilen af en binnen een dag of vijf viel hij al binnen vijf minuten in slaap. Tegenwoordig gaat hij al uit zichzelf liggen als we welterusten zeggen, zonder te mopperen. Het heeft dus wel degelijk effect gehad. Het was in ons geval dus belangrijk om door te zetten. Je geeft zelf aan dat het geen overstuur huiltje is. Je bent dus sensitief en weet zelf goed aan te voelen of je kind overstuur is en je daadwerkelijk nodig heeft, of dat het gewoon een uiting van onvrede of mopperen is. Het verschil tussen onvrede en pure paniek merk je echt wel en bij pure paniek zal je vaak intuïtief ingrijpen. Zolang dat niet aan de orde is kan het echt geen kwaad om een kind vijf of tien minuten te laten huilen. Zolang je telkens maar terugkeert om te troosten en te laten merken dat je er bent en ze niet in de steek laat. Als je dit consequent doet kan het geen kwaad en zul je je kind echt niet traumatiseren. Op den duur leren ze op deze manier juist dat het veilig is en dat papa en mama ze niet in de steek laat waardoor ze juist leren om zelfstandig te gaan slapen. Die schuldgevoelens zijn echt heel herkenbaar en normaal, maar je doet je kind echt geen kwaad. Integendeel juist. Volhouden! Je zult zien dat zowel jij als je kind hier op den duur baat bij zullen hebben. Succes!
dankjewel voor het delen van jouw verhaal! Stelt me daarin toch gerust dat het misschien iets van normaal is dat hij even wat huilt. Maar heel herkenbaar wat jij schrijft ook dat alles rustig en voorzichtig moest, anders kon je opnieuw beginnen. Ik moet zeggen dat ik soms wel eens twijfel wat voor huiltje het is. Maar ik kan pijn zeker uitsluiten. En alle basale dingen zoals eten en een luier of spelen kan ik afvinken, dus dan kom ik enkel nog op het uiten van onvrede uit. Dit is ook logisch natuurlijk als hij 8 maanden wiegend in slaap viel. Als ik hem uit zijn bed pakte eerder dan stopte hij gelijk met huilen, voor mij dus een teken ook dat het onvrede is, want bij pijn of niet lekker zijn moet hij echt even getroost worden. En moet daar ook bij zeggen dat dit echt winst is al, toen ik het een maand geleden ook proberen bleef hij volhouden tot hij wiegend in slaap geholpen werd, toen stopte het huilen echt niet wat ik ook probeerde. En toen dus een hele tijd niks gedaan en nu gaat het dus wel iets beter. Wat hier een beetje het issue is dat als ik na 5 minuten zou gaan kijken, ik de klok kan resetten. Dan dan gaan de 10 minuten huilen opnieuw in. Dus ga ik eigenlijk niet omdat ik weet bij 5 tot 10 minuutjes stopt het vanzelf. Vandaar mijn angst dat dit problemen geeft
Voel je alsjeblieft niet schuldig! Blijkbaar heeft hij het even nodig om in slaap te vallen. Een baby kan niks anders dan huilen he? Het wil niet zeggen dat dat huilen altijd ongemak is, zeker niet voor het slapen gaan.
Geen schuldgevoel nodig. Echt niet. Je hebt je zoo tje juist enorm geholpen door hem te leren dat hij nu zelf in slaap kan vallen. Heel eventjes huilen (5 a 10 min) hebben echt heel veel kindjes. Jullie moeten daar nu beiden even doorheen. Maar het kan echt geen enkele kwaad. Eindeloos wiegen, uitgeput raken, verstoord slaap patroon etc is m.i. veel schadelijker.
Je voelt je schuldig omdat je niet wil dat je kindje huilt en dat is begrijpelijk. De ene ouder kan heel slecht tegen huilen en wil meteen troosten een andere ouder kan het zien als niet zo erg en kan het wat beter 'even laten'. Het ene is niet beter dan het andere. Het ene heeft wel vaak een ander effect dan het andere. Wanneer je dat effect (in dit geval het uren moeten wiegen en het niet zelf in slaap kunnen vallen) op den duur zelf niet meer prettig vindt zal je een andere aanpak moeten kiezen en dat is je baby op dat moment dan niet gewend, het is hem niet aangeleerd. Hij lijkt nu te huilen uit onvrede omdat hij gewend is anders in slaap te vallen. Hij mist het wiegen, hij heeft eerder niet geleerd hoe je anders in slaap kan vallen dan wiegend in de armen van mama of papa. Het huilen is dus prima te verklaren en mag. Zeker omdat je andere dingen uit kunt sluiten, het huilen anders klinkt én al effect ziet dat hij zelf in slaap kan vallen. Volgens mij zijn jullie samen dus super goed bezig. Het huilen hoort er in dit geval denk ik echt een beetje bij, absoluut niet fijn voor jou en dat is te begrijpen.
Dan is vijf minuten in zijn geval nog relatief kort. Prima om dan wat langer te wachten. Je geeft zelf aan dat hij bij 5 tot 10 minuten vanzelf stopt. Voor welke problemen vrees je precies?
Ik heb in mijn zwangerschap en erna eens een artikel gelezen over dat laten huilen heel schadelijk is en je het foute signaal afgeeft als je er niet op reageert. Dat een baby alleen huilt als hij wat nodig heeft en nooit zomaar. Dat is altijd zo blijven hangen dat ik vanaf begin af aan altijd wel angst heb gehad. Ook al weet ik dus diep van binnen dat hij uitgebreid aandacht heeft gehad, hij genoeg gegeten en gedronken heeft en netjes een schone luier voor elk slaapje. Dus enige wat ik dan kan concluderen is dat het puur onvrede is omdat hij het niet gewend is zo te moeten doen. En toch, ondanks dat ik het wel weet, knaagt er steeds iets waardoor ik denk ik moet reageren. En dan komt het schuldgevoel en dat is de cirkel rond
Niet schuldig voelen hoor! Mijn oudste had ook altijd een minuut of 10 nodig om in slaap te vallen. Was dan ook aan het huilen. Later, toen ze haar lichaam beter kon bewegen, ging dat over in hoofdbonken. Voor haar was het haar manier om prikkels te verwerken.
Ik denk dat het schuldgevoel ook een overgangsperiode kan zijn. Je verkiest nu jezelf boven je kind op dat moment en als je al zijn hele leventje voor hem kiest, is dat niet meteen makkelijk. Als hij er wel mee in slaap valt, zou ik eventueel echt iets gaan dóen in de tijd die hij nodig heeft. Bijvoorbeeld de was of de afwas of iets anders waar je niet direct mee kan stoppen, maar ook niet al te lang duurt. Douchen, kan ook. En hopelijk merk je dan dat je zoontje in slaapt valt terwijl jij bezig bent. Door bezig te zijn, ben je minder gefocust op hem op dat moment. En dat is oké. En op enig moment denk ik dat je dat schuldgevoel dan minder of niet meer hebt. En dat je meer aandacht aan jouw behoeften mag geven. En dat tot er wat dan ook gebeurt in de ontwikkeling van een kind en je zoontje misschien weer iets anders nodig heeft. Dan doorloop je het proces opnieuw
Dat laten huilen heel schadelijk is, is niet per definitie waar. Het kan schadelijk zijn als een kind daadwerkelijk in paniek is en je het volledig negeert. Dan ervaart het kind onveiligheid, namelijk; ik ben bang, verdrietig, onrustig en er is niemand voor me. Dat is in het geval van slaaptraining echter niet het geval, want je komt telkens na een paar minuten om je kind weer te troosten en te laten merken dat je er bent en dat je kind niet alleen is. Daarmee ervaart het de veiligheid waardoor het uiteindelijk leert om zelfstandig te gaan slapen, want het is veilig, papa en mama zijn in de buurt. Ik word ook altijd zo kriegelig van al die moedermaffia die beweren dat kinderen getraumatiseerd kunnen raken als je ze laat huilen. Dat is veel te kort door de bocht. Dan kan alleen als een kind stelselmatig genegeerd wordt en daarmee zich dus onveilig gaat voelen. Huilen is niet per definitie iets slechts. Dus laten huilen is ook niet per definitie trauma. Jonge kinderen huilen omdat het hun enige vorm van communicatie is, maar het kan ook een manier van prikkelverwerking zijn. Soms kan het ook goed zijn om ze even, weliswaar gecontroleerd, te laten huilen. Echt, als moeder snap ik je angst en schuldgevoelens heel goed, maar objectiever gezien weet ik dat dat echt niet nodig is. Zo te lezen ben je een hele sensitieve mama die prima aanvoelt wanneer haar kindje wat nodig heeft, dus hoe moeilijk ook, probeer die angst langzaam los te laten..
Je woorden helpen me enorm en denk echt dat ik tijd nodig heb nog om me hier volledig bij neer te leggen dat dit de situatie is. Het lastige is dat mijn kleintje me niet kan vertellen of hij bang is, misschien een extra knuffel wilt of iets anders. En dan kom ik toch met de vraag; hoe merk je nu echt volledige paniek? In mijn hoofd is dat echt als ze niet rustig te krijgen zijn lijkt me, en dus niet gaan slapen en alleen maar harder huilen? Ik herken de huiltjes van pijn enorm en heb ook al eens paniekerige huiltjes gehoord als hij schrok. Maar over het algemeen is het zo’n rustig en tevreden mannetje die zelden moppert. Dus ik stel mezelf al een week de vraag; is het echt de ontevredenheid omdat hij liever in mijn armen ligt dan in bed, of wat anders. Maar dat is iets wat niemand me kan vertellen
wat een fijn advies, dat is ook zeker iets waar ik al mee bezig ben. Denk dat je het perfect verwoord ook wel, mijn schuldgevoel komt ook voort uit zeker nu ik alleen ben nog t/m zondag ik ook moet proberen mijn energie te verdelen. En 3x per dag wiegen tot ik een ons weeg helpt daar niet enorm bij. Dus ja tot op vandaag knaagt dat nog aan me dat ik daar niet nog altijd sta te wiegen. Door de afleiding te zoeken in dingen boven zodat hij me nog hoort tot hij slaapt en dan naar beneden kan gaan, dat helpt wel bij dit proces
Denk je niet dat ik hem toch onveilig laat voelen door weg te lopen, ondanks het huilen? Omdat hij pas echt stopt na een minuut of 5 en dan nog beetje met zijn knuffeltje speelt of gelijk gaat slapen. Blijf ik bij hem stopt hij echt pas tot ik hem oppak uit bed (dan dus gelijk stil). Daarom ben ik de methode van naast het bed zitten ook gestopt want dit had 0 effect. Voordat ik uberhaupt denl ik moet terug gaan na een minuut of 5 tot 10, dan is hij vaak stil dus.
Moeilijk hè? Het lastige is dat niemand je dit echt kan vertellen…het is denk ik een kwestie van aanvoelen, je kind leren kennen en ervaring denk ik. Toch denk ik dat je pure paniek als ouder echt wel aanvoelt. Tenminste, dat idee heb ik hier wel.
Nee, want je komt telkens terug, dus leert hij dat mama altijd in de buurt is, dat hij niet alleen is en dat het veilig is. Het feit dat hij met zijn knuffeltje gaat spelen is al een teken dat hij zichzelf leert te troosten en dat is de eerste stap richting zelfstandig slapen. Echt, je doet het heel goed..
Als hij zich onveilig voelt, zou hij alleen maar meer overstuur raken lijkt mij en niet toch in slaap vallen.