Klopt, is mijn conclusie. Maar ik vind het altijd zo stom overkomen. Mijn impopulaire mening Klopt helemaal, zo vat ik die opmerking op. In het topic over hoeveel er aan vakantie wordt uitgegeven was er idd de opmerking dat het veel geld was dat werd uitgegeven aan vakanties. En daar kwam als weerwoord op: "maar ik werk er het hele jaar hard voor hoor" Tja dat doen zoveel mensen: Keihard werken! Maar die komen, ondanks een heel jaar hard werken, niet verder dan de eindjes aan elkaar knopen.
Ik vind het erg onnozel als mensen die wel kunnen werken niet gaan werken en wel hun hand op houden puur omdat ze te lui zijn om met hun luie reet van de bank te komen. Maar ondertussen wel janken dat je niks kan omdat je uitkering dat niet trekt. Get a life en doe wat met je leven.
Dat denk ik niet, dat willen we misschien graag geloven, want dat klinkt verheven. Maar op andere vlakken worden we weer minder ruimdenkend. Ons beeld van wat ‘normaal’ is verschuift gewoon steeds in de tijd, puur door wat gangbaar is en wat we veel zien in ons dagelijkse leven. Maar dat is denk ik een heel andere onderwerp en teveel offtopic vrees ik.
De toestingscommissie euthanasie beoordeelt alle euthanasie uitvoeringen op zorgvuldigheid en juiste uitvoering conform de wet. Als dit oordeel 'onzorgvuldig' is, wordt dit bij de inspectie gemeld en die kan de officier van justitie verzoeken tot vervolging over te gaan. Dus euthanasie is een misdrijf, tenzij je arts bent en de uitvoering aan de wet en alle protocollen heeft voldaan. Na een euthanasie moet je 6-12 weken afwachten of je voor de rechter moet komen of niet..
Jep! Dit, roep ik al een tijdje. Je hoeft niet overal wat van te vinden. Iedereen heeft een ander leven en maakt daarom andere keuzes. Niks voor jou, dan doe jij dat niet, maar laat een ander dat zelf weten.
Zou eens een dagje meelopen met een cardioloog als je denkt dat een open hart operatie niet hard werken is. En zo extreem hoog zijn die salarissen hier ook niet.
Voordat je begon met trainen voor de halve kon je 10k in ongeveer een uur. Had je toen het idee dat je de halve wel even uit zou lopen? Ongeacht de eindtijd. Denk het niet. Daar zitten een heleboel trainingskilometers tussen. Niet iedereen is snel. Ik heb met al mijn training nooit een snelheid boven 10 km per uur gehaald op de 5. Ooit een halve gelopen, zonder wandelpauzes, in 2:40. Had ik dan ook beter niet mee kunnen doen? Die laatste finisher had misschien onderweg tegenslag. Zich in het begin opgeblazen door mee te willen met snellere lopers. Of echt van heel ver gekomen om de afstand te kunnen halen. Iedereen die 42 kilometer te voet aflegt mag van mij trots zijn op zichzelf. Hier afgelopen weekend Kennedymars. 80 km wandelen. En de halve variant van 40 km. Doe ik ze ook niet zomaar even na. Bij de 80 was de eerste in 8 uur binnen trouwens. Die had ik hardlopend nog geen 2 kilometer bijgehouden
Weet ook dat het RTE slechts een heel klein deel van de euthanasieen als onzorgvuldig beoordeelt, dus dat de meesten gewoon goed uitgevoerd worden. En van het deel onzorgvuldig dat bij de inspectie wordt gemeld, wordt daarvan weer het grootste deel afgedaan met een gesprek en evt plan van aanpak. Dat het tot de tuchtcommissie komt is echt heel zeldzaam.
Wat is er dan zo hard werken aan? Een cardioloog weet wat hij moet doen en heeft voldoende tijd om voor te bereiden + om de uitvoering te doen. Een operatie valt gewoon onder werktijd, hij krijgt een goed salaris voor zijn kennis en handeling. (Misschien zelfs extra voor als een operatie langer duurt dan X aantal uur. Of misschien zit die compensatie al in zijn salaris, dat weet ik niet.) Maar het is niet alsof hij stelselmatig 60 uur in een 38 urige werkweek moet stoppen voor een laag loon (overuren onbetaald) en met 60 met pensioen moet omdat zijn gewrichten versleten zijn. Daarnaast ken ik geen arts die nooit of zelden op vakantie heeft kunnen gaan om te ontspannen, om bij te komen van een periode waarin het werk intenser was. Imo werken artsen gewoon voor hun salaris, ik zie ze niet als harder werkend dan gemiddeld Nederland.
Ik denk wel dat je je enigszins verkijkt op de mentale druk die artsen bovenop hun werk ervaren. Als uitvoerend specialist is elke uitkomst van een patiënt jouw verantwoordelijkheid. Je hebt letterlijk het leven van een ander persoon in jouw handen en elke keuze die jij maakt beïnvloed dat leven. Ondanks alle kennis die je hebt kun je vaak niet voorspellen wat de effecten van jouw keuzes gaan zijn. Om nog maar te zwijgen over alle kritiek op de zorg.
Mee eens hoor. Ik vind het beroep 'arts' ook teveel aanzien hebben. Het werk dat ze doen is maatschappelijk relevant, maar dat zijn meer beroepen. Maar alleen omdat je op je 18e besloot geneeskunde te willen studeren en daarvoor ingeloot was, maakt dat je meer aanzien zou moeten hebben ten opzichte van iemand die voor een andere studie gekozen heeft?
Klopt. En dat 1 rancuneuze nabestaande je zomaar een rechtszaak in kan slepen. Ook als al je beslissingen goed overwogen en de juiste waren op dat moment.
Je vraag was ‘wat er gebeurt was waardoor ik anders tegen tattoos aan keek’. Mijn antwoord is en blijft dat ik ruimdenkender ben geworden, in ieder geval t.o.v. tattoos. Dat staat überhaupt niet ter discussie. Het is mijn antwoord, mijn kijk op de zaak en op mij zelf, en daar moet je het mee doen. Daar ga ik nu ook verder niet over discussiëren. Dus mijn voorstel: de volgende keer dat je een vraag stelt over het ‘waarom’ van iemand. Luister dan ook gewoon naar het antwoord, zonder dat jij het beter denkt te weten dan de persoon in kwestie waar je de vraag aan stelt. Over verhevenheid gesproken…
Ik denk niet dat artsen op die manier hun beroep uitoefenen. Ze zitten niet achter hun bureau te peinzen over leven en dood op die manier, over hun verantwoordelijkheid, of dat ze een operatie (mentaal) wel aankunnen. Een specialist weet wat hij kan en wat niet, weet hoeveel voorbereiding hij nodig heeft voor een operatie, weet wat de ongeveer kansen zijn dat een operatie slaagt of niet, weet wanneer iets zijn verantwoordelijkheid is en wanneer niet. Weet wat welke kansberekening betekent enz enz. Ze zijn betrokken bij de patient, maar niet emotioneel verbonden met elke patient. De mentale last is onderdeel van je werk waarvoor je financieel gecompenseerd wordt. Een voorbeeld van hard werken vind ik een boer, bijvoorbeeld een veeboer. Deze mensen werken hele lange dagen, 6 of 7 dagen per week (en zijn sowieso 24u per dag beschikbaar voor noodgevallen). Heel fysiek werk en zijn eigenlijk nooit vrij want je koeien hebben je altijd nodig. Soms laten ze je een nacht met rust, soms dan moet je snachts 2x je bed uit. Binnen dit beroep verdien je gemiddeld. Dat doen boeren hun hele leven lang. Niet periodiek of voor een paar jaar om daarna rustiger aan te kunnen doen. Een boer zou kunnen zeggen: ik werk hard.
Ja, ze zijn onmisbaar en ik respecteer hun kennis en kunde. Maar ik zie ze niet als harde werkers in de zin van harder werkend dan Pietje de accountant of Pukje de hotelier. Ze werken gewoon hun werkuren, hebben goede vakantie uren en worden financieel goed gecompenseerd. Elke baan heeft zijn zwaardere en minder zware kanten. Wanneer iets voor mij 'hard werken' wordt is voor mij denk ik echt de combinatie ; lange uren e/o 5+ dagen (meer dan het contract voorschrijft of niet financieel gecompenseerd) + fysiek of mentaal zwaar werk + weinig compensatie.
Ik vind juist dat je moet trainen voor een halve of hele. Ik kan echt geen hele lopen nu ik een halve net heb heb gelopen. Maar ik vind 6 uur lang. Wat een ander daarmee doet is aan hem of haar en die hoeft zich ook geen reet aan te trekken van wat ik ervan vind.
Hier haal ik uit dat "hard werken" alleen echt hard werken is wanneer je er onvoldoende voor wordt betaald? Dat klopt dan niet met de uitspraak "daar heb ik hard voor gewerkt". Want het hard werken wordt (volgens jouw definitie) juist niet goed betaald. Het geval arts: die heeft beslist hard moeten werken om arts te kunnen worden. De studie geneeskunde doe je niet zomaar even erbij. En de specialisatie ook niet. Een voorbeeld van mensen die teveel verdienen tov wat ze presteren vind ik (top) managers. Ja, die maken vast ook regelmatig veel uren. Maar dat staat op geen enkele manier in verhouding tot het geld wat ze voor zichzelf binnenharken.
En dan nu de million dollar question: waar baseer jij je oneindige wijsheid over de inhoud van het werken als arts, hoe artsen dat beleven, hoe mentaal en fysiek belastend het is allemaal op? Ja medisch specialisten verdienen goed, vanaf het moment dat ze klaar zijn met de opleiding, vanaf makkelijk midden 30. Daarvoor verdien je ongeveer zoveel als een leerkracht basisschool - ongeacht het structurele overwerk en alle andere activiteiten die je in eigen tijd doet. Een standaard werkweek voor een arts in het ziekenhuis is 45 uur. Huisartsen ook zoiets. Allen gaan zwaar over die uren heen. Chirurgie is ook veelal fysiek zwaar. Urenlang in een gekke houding staan, soms flink duwen, tillen, trekken en sjorren of uren door een microscoop turen. Overigens kunnen ook chirurgen de hele nacht staan opereren en overdag weer door moeten, worden alle artsen die spoedzorg in hun specialisme hebben regelmatig wakker gebeld in de dienst, en bellen artsen elkaar ook voor overleg of hulp bij operaties als iemand geen dienst heeft. Ik durf echt wel te zeggen dat ik hard werk. En als AIOS nog veel harder werkte - het is niet voor niks dat dat werk nu met 2x zoveel jonge artsen gedaan wordt als in mijn tijd. Ik vind het salaris een fijne bijkomstigheid, absoluut, maar ik laat jou niet vertellen dat ik niet hard werk of waar ik wel of niet 's nachts wakker van lig mbt mijn werk. Of wat de prijs voor mij en mijn gezin is geweest die we hebben betaald om te zijn waar we nu zijn.