Ik zag net iets op tv voorbij komen waarvan ik dacht 'ja dat is mijn impopulaire mening' : Oorbellen bij baby's vind ik onnodig en zielig. En peuter jongetjes met oorbellen vind ik al helemaal vreselijk om te zien.
Ik heb zelf ADHD (als volwassene gediagnosticeerd) en sowieso 1 zoom met ADHD (met diagnose, HB & ADHD). De jongste heeft geen diagnoses, wel kenmerken van beiden. Maar die zit lekker in zijn vel en ontwikkelt zich prima. Dus vandaar nooit laten onderzoeken. Dat gezegd hebbende: ik ben eigenlijk wel blij dat er in 'mijn tijd' geen diagnose bij mij is gesteld. Dat is in mijn jeugd vaak behoorlijk pittig en geregeld ook echt verdrietig geweest. Want man man man, wat ben ik tegen veel grenzen gebotst. Maar daardoor leerde ik wel waar die grenzen lagen. En dat ging bij mij aanzienlijk moeilijker dan bij mijn broer of andere neurotische kinderen. Maar ik heb het wel geleerd. En daardoor toch ook gewoon mee kunnen draaien. Sommige dingen vind ik nog steeds lastiger dan mensen met PNS (persisterend normaalheidssyndroom ). Tijdbesef, structuur of zelfs maar een vaag idee waar mijn sleutels zich zouden kunnen bevinden. Maar gelukkig heeft het ooit een hoop mooie kenmerken. Ik ben een snelle denker, heb veel humor. En gelukkig leef ik nu in een tijd met een digitale agenda, piepertjes voor mijn sleutelbos etc. Maar ik ben echt heel dankbaar voor de duidelijke en soms strenge opvoeding die ik van mijn ouders heb gehad. De enige reden waarom ik het liever als kind al had geweten, is omdat ik me dan hopelijk minder 'anders' had gevoeld. Maar niet om de lat lager te leggen. Ik ben juist dankbaar dat ze van mij hetzelfde eisten als van ieder ander. Juist daardoor functioneer ik nu prima. En zo ga ik met mij eigen kinderen
Haha ja vind ik ook stom, vooral van die viskotters die dan in hun oren hangen Maar bij een kind vind ik dat toch net wat erger om te zien.
Ik ben het helemaal met je eens. Als je geen normale leefgeluiden kan accepteren ga je maar lekker ergens in een hutje op de hei wonen. Wij wonen in een buurt met veel kinderen. Ik kan dan niet verwachten dat ik de hele dag rustig in de tuin kan zitten. Doe je dat wel loopt je frustratie snel op .
Dat hangt er vanaf wat je definitie is van normale leefgeluiden. Ik vind schreeuwende en krijsende kinderen daar niet onder vallen. Ik voed heel vrij op maar er is 1 regel: je veroorzaakt geen overlast voor anderen. Nooit en nergens. Vind dat het meest basale om mee te geven in de opvoeding. Dus nee, mijn kinderen deden en doen dat inderdaad nooit. Wij hebben gelukkig alleen maar bejaarden in de straat wonen dus thuis hebben we geen last van buurkinderen. Maar aan de overkant van het water zit op een paar honderd meter een kdv en die kinderen kunnen we tot binnen horen soms, zover draagt hun gekrijs. Dat gaat verder dan gewone speelgeluiden maar is gewoon echt luid gillen, ook door de peuters al.
Van de week zat ik in de tuin en zat er ergens iemand met la Tourette in de buurt. Om de zoveel sec maakt die persoon een loeiend geluid.. Ook al kan die persoon er niks aan doen ik vond het wel erg vervelend en irritant. Ik ben uiteindelijk zelf maar binnen gaan zitten. Van spelende of huilende kinderen heb ik echt geen last. Ik ben bij dat laatste allang blij dat het de mijne niet zijn.
Jij zegt nu eigenlijk dat waar kinderen dus wel af en toe gillen/schreeuwen die niet goed opgevoed worden? Het ene kind is het andere kind niet. Fijn dat jouw kinderen niet schreeuwen en gillen. Hier kunnen onze kids heerlijk spelen in de tuin, en ja daar word geluid bij gemaakt en soms ook wat harder. Word het te vaak zeg ik er wat van. Maar ik zit niet als een politieagent steeds de kids terecht te wijzen. Ze mogen ook gewoon kind zijn. Gelukkig hebben wij buren met ook kids en aan de andere kant oudere mensen die deze leefgeluiden prima vinden. Die zeggen er zelfs van te genieten. (Gelukkig zijn dit soort mensen er ook nog) Dat voorbeeld van jouw over het kdv. Hoeveel kinderen zijn dat bij elkaar? Is wel wat meer dan 2 kinderen. Jij verwacht dat ze allemaal heel rustig en zonder geluid gaan spelen?
Omdat de maatschappij niet om je zoon draait, maar je zoon (later) ook mee moet draaien in de maatschappij? Hier in huis 2 neurodivergente kinderen, maar dat is nog geen reden om overlast te veroorzaken. Ik heb ze dan ook altijd normaal opgevoed, ondertussen zijn het 2 pubers die ontzettend sociaal zijn en fantastisch meedraaien in de maatschappij. En ja, af en toe hebben ze wel eens een bui/ last van hun hormonen/ hungry/ etc, dus kunnen ze echt wel schreeuwen, op de trap stampen, met deuren gooien etc., maar dan zorg ik dat ik direct de deur naar buiten dicht doe en ga ik afhankelijk van de bui direct met het kind in gesprek of pas nadat deze is afgekoeld. Maar ik vind het echt de grootste onzin dat de hele buurt last zou moeten/ mogen hebben van 1 kind, omdat deze toevallig adhd heeft. Er zijn waarschijnlijk veel meer kinderen met adhd in de buurt, dus dat zou een mooie boel worden dan. Daarnaast kunnen kinderen met adhd ook prima naar binnen bij een bui, en kan je ze dat (op een rustiger moment) prima uitleggen waarom die regel er is.
Bij baby's vind ik het inderdaad zielig en onnodig. Maar bij peuter jongens vind ik het eerlijk gezegd zelfs tokkie-achtig staan. Als ze dan ook nog eens zo'n grote ketting erbij om hebben, dan is het plaatje helemaal compleet.
Mijn man heeft geen diagnose ADHD, maar weet nu door het traject van mijn zoon dat hij hoogstwaarschijnlijk ook ADHD heeft. Hij had juist gewild dat het wel eerder bekend was, hij is in zijn jeugd echt wel tegen dingen en veel onbegrip aangelopen. Daar moet hij nu met enige regelmaat nog aan denken, dus bij hem valt het juist de andere kant op. Ik voed mijn kinderen met dezelfde grenzen op, ben even consequent, maar ik straf mijn ADHD'tje niet vanwege zijn gedrag (extreem zijn in zijn emoties). Ik weet inmiddels hoe ik hem hierin moet begeleiden (hij wil vooral met rust gelaten worden, hierin helpt ouder worden hem). Ik wil niet dat anderen bepalen hoe ik hem moet aanpakken
Precies dit! Hier gewacht tot einde basisschooltijd, de één wou het beslist niet, vindt het gewoonweg niet mooi (dus heel blij dat we die niet al klein gaatjes hebben laten schieten) en de ander wou het juist wel heel graag, ook prima! Die viskotters vind ik dan weer wel wat hebben, maar overige oorbellen bij jongens/mannen
Wij wonen aan een groenstrook/speeltuin. Buren durven gerust naar buiten te komen om tegen kinderen te zeggen dat ze stil moeten zijn.