Vooral heel veel maagpijn en pijnlijke harde buiken. Lig nu ook weer aan de ctg wegens extreme maagpijn. Dus weer allerlei controles in het ziekenhuis nu. De zorg voor de jongste valt me zwaar, gelukkig helpt mijn moeder waar mogelijk is. Zou anders niet weten hoe ik het allemaal moet doen eerlijk gezegd.
We waren een ruime week in Frankrijk en nu nog een nachtje in de Ardennen. Heerlijk weer gehad, echt geluk! Je lichaam staat gewoon de volle 9 maanden in dienst van die baby, en nu wordt dat fysiek letterlijk zwaarder. Ik herken me ook in wat @Palmpje schrijft. Ik schrijf 9 maanden, maar eigenlijk staat ons lichaam in de MMM natuurlijk al veel langer in dienst van de baby / kinderwens. Hoe is het met jou? Hoe ver ben je ondertussen?
Ja precies, dat is gewoon echt zo. Mja hier ook tot nu toe een erg zware tijd achter de rug, met al die migraines steeds, en toen ook nog enorme pijn door voorhoofdsholte ontsteking. Uiteindelijk antibiotica gehad wat echt gewéldig werkte haha. (Deels) ziekmelden op werk kwam wel dichterbij, al had ik dat eigenlijk eerder al moeten doen. Maar nu heb ik het idee dat t aantal aanvallen toch minder word. (Even afkloppen). Met de gyn besproken dat k de speciale medicatie 1x per week mag nemen, dus dat scheelt misschien weer iets. En idd wat @Palmpje zegt, zonder hulp kun je eigenlijk niet, want de peuter hier heeft echt continue begeleiding nodig Dus ik ben vaak bij een van mn ouders gaan logeren (mijn partner kan fysiek niet goed voor onze peuter zorgen zoals erachter aan rennen, trap op en af etc en dat is wel echt nodig). Wij hebben ook paar dagen vakantie achter de rug en op 1 dag na ging t goed ik moet gewoon heel rustig aan doen en niks plannen. Wat heerlijk dat je in Frankrijk bent geweest. En de Ardennen zijn ook altijd al heerlijk he. En zo dichtbij! @Palmpje zo rot als je in het ziekenhuis moet zijn steeds. Succes en op naar betere tijden straks.
Wat ontzettend lief van jullie allemaal dames! En ook toch stiekem dank voor de tips, al is het maar omdat we eigenlijk alles daarvan al geprobeerd hadden en het me dus geruststelt dat ik niks mis of zo. Vooral wat jij aangeeft @klok, hij is natuurlijk eigenlijk nog echt heel klein en zijn aankomst hier op deze gekke aardbol was niet echt hoe het normaal gaat - hij doet het dan ook echt heel goed bij contact, en sinds gisteren lijkt het inbakeren hem ook wél goed te doen (eerst vond hij dat maar niks). Het was ook echt wel een dieptepunt hoor - gisteren bij de osteopaat leek het mee te vallen, en of het nu toeval is of niet, vannacht heeft hij 5 uur (!!) aan een stuk doorgeslapen. Hij is eigenlijk ook al praktisch de hele dag rustig, dus er lijkt toch wat gebeurd te zijn.. Hopelijk blijft dat zo! Dankjulliewel voor alle meedenken en lieve berichtjes <3
Spannend joh!! En ja helemaal begrijpelijk dat de laatste loodjes zwaar zijn.. Hopelijk is dat over 2 weken allemaal achter de rug en heb je je kleine lekker in je armen
Grappig hè hoe dat verschil werkt met Wat fijn om te lezen dat hij een goede dag/nacht heeft gehad. Hopelijk et deze trend zich door zodat jullie allemaal wat rust krijgen. Nog iets grappigs, ze mogen niet zo lang in zo'n inbakerslaapzak, zodra ze kunnen rollen etc is het natuurlijk gevaarlijk, maar hier heb ik haar toen eigenlijk een soort vastgebonden met zo'n ouderwetse bedklem van vroeger. Bedklem onder het matras door, vast aan beide zijden van de inbakerzak en toen heeft ze tot een maand of 9a10 zo gelegen vroeger mocht alles
Laten we hopen dat de meeste hoofdpijn nu achter je ligt; de combinatie van migraine en voorhoofdholte ontsteking is wel echt een nare opstapeling.. Hoe ver ben je, @Milena92? Zo zonder banner weet ik het niet precies Halverwege?
Hahaha Wel n goeie Mijne ging zich eruit wurmen toen ook. En toen begon het hele leren slapen opnieuw!! Verschrikkelijk. Ze was zo vreselijk druk/onrustig. Dat eerste jaar waren er een paar behoorlijke regressies haha. De laatste slag was toen ze in een ledikant moest toen ze een maand of 8 was. Uiteindelijk toen ze 1 jaar was, kon ze zonder strijd gaan slapen zelf Het was echt het in slaap komen, want doorslapen ook ze wel. Komen allemaal herinneringen boven nu
Dat klinkt als een erg pittige periode waar jullie doorheen gaan... Hebben jullie ook steunende mensen in je omgeving? of iemand waar je zelf bij terecht kan? Hopelijk doet de osteopaat wat! Je leest hier hele goede verhalen over. En wees vooral niet te streng voor jezelf dat je dat niet mag denken.. je zit nu even niet op een blauwe wolk en daar moet je jezelf ook niet toe verplichten. Laat het er zijn, maar trek op tijd aan de bel.. Knuffel!
Hahah snap maar ja klopt! Richting halverwege, nu 18+3. Volgende week dinsdag de 20 weken echo .. spannend! Haha nou inderdaad, drie dagen was de pijn onhoudbaar een 1 dag en nacht was het een combinatie van ontsteking en migraine Ik dacht echt waar word ik allemaal voor gestraft jongens volgens mij heb ik er een heel slecht vorig leven opzitten Ik heb nu sinds vorige week maandag geen pijn meer gehad dus dat is echt heerlijk zo. Een weekje gewoon goed, op wat kleine dingen na maar dat is echt niks. Heerlijk
Ja ik las het, maar ik heb vanuit mijn werk (dementie, dus wet zorg en dwang) echt erin gedrilt zitten dat je niet zomaar de vrijheid mag beperken Hopelijk kan ik dat een beetje loslaten, haha. Wat betreft doorzetten.. Ik vrees ervoor, meneer heeft vandaag zijn eerste vaccinaties gekregen dus ik heb zo'n vermoeden dat vannacht weer aanpoten wordt :') En ja gelukkig wel! Sowieso mijn partner, hij is echt een droom (ik werd vanmorgen nog net niet terug mijn bed in geduwd "ga jij nou maar bijslapen, ik regel de rest wel"). Mijn ouders zijn ook heel begaan, maar ik merk wel dat mijn moeder soms nét een tikkeltje te snel in de 'ik heb tips' modus schiet in plaats van gewoon een luisterend oor. Al kan ik het haar niet kwalijk nemen, ze heeft jaren op de IVF- en kraamafdeling gewerkt. Ze heeft dus echt TIPS, zeg maar. Maar goed, over een paar maanden heb ik vast wel weer momenten dat ik zou willen dat hij weer zo klein is als nu, dus ach. Alles heeft zo zijn mooie en minder mooie kanten
Ik moet even van me af schrijven dames, zit echt in een dipje. Naast dat ik het fysiek gewoon niet meer chill vind en de klachten blijven toenemen voel ik me ook onzeker en verdrietig. Gewoon niet zo happy en in mijn achterhoofd de gedachte “wat als ik niet blij ga zijn met mijn nieuwe leven”, terwijl onze kleine meid mega gewenst is natuurlijk. Oh hormonen Ik mis het 2e trimester…
Wat naar dat je je zo voelt. Wat zijn je fysieke klachten? Daar kan soms nog wel wat aan verholpen worden met fysio ofzo.. En de onzekerheid en het mentale stuk zijn ook gewoon lastig, het is niet zomaar wat! Zeker niet na je mmm traject. Goed dat je schrijft, kun je het thuis ook delen met je partner of verloskundige? Liefs voor jou! ❤️
Fysiek voel ik me de laatste tijd vooral onbehaaglijk en benauwd, alsof ik nooit genoeg adem kan halen. En daarnaast gewoon veel stoelgang klachten. Maagzuur, buikpijn, gas etc. Dingen die ook niet makkelijk op te lossen zijn voor mij vanwege pds. Mijn man lijkt het niet echt te snappen, maar het heeft ook echt met hormonen te maken waardoor ik het ene moment euforisch ben en het andere moment moet huilen om de meest nutteloze dingen. Daardoor vind hij het moeilijk tr bevatten, wat ik wel snap. Hij is ook erg praktisch ingesteld: “we wilde een kind, we krijgen eindelijk een kind dus we zijn gelukkig”. Had het eigenlijk nog niet met de vk besproken omdat ik over het algemeen juist super goed in mijn vel zat. Het zijn soms opeens dagen dat ik me wat minder voel. Deels komt ook door een enorme nesteldrang waardoor ik mezelf echt uitput volgens mij, ik moet en zal alles doen in het huis en de tuin en alles moet PERFECT gedaan worden. Dan ben ik doodmoe en raak ik erg gefrustreerd, boos en verdrietig. Het is ingewikkeld Ik voel me vandaag in ieder geval weer wat beter, meubeltjes zijn net ook eindelijk bezorgd dus kan de babykamer afmaken. Dank voor je lieve woorden en het luisterend oor❤️
Deze rollercoaster van emoties is ook echt zo herkenbaar!! Ik denk voor velen hier. En als je dan even baalt of verdrietig bent dan mag je jezelf dat niet toestaan want 'je wilde dit toch zo graag'. En die dingen bestaan natuurlijk gewoon naast elkaar. Probeer maar mild voor jezelf te zijn. En te accepteren dat je lijf even niet meer alleen van jou is.. Dit vind ik zelf ook echt lastig met alles ik 'hup, even' wil doen en wat dan weer eens niet kan, of waar ik naderhand een zere buik van heb.. En dan kijk ik naar de vakantierommel hier, en zie ik overal klussen die ik met moeite kan doen. Ik ga maar een lijstje maken en kijken hoe ver ik kom
@GezelligZwangerWorden, wat Sterre zegt. Ik weet niet of ik het hier had aangegeven of in de aprilgroep, maar ik heb praktisch mijn hele zwangerschap borderline spijt gehad van het feit dat ik zwanger was En dan had ik amper klachten he! Gewoon het idee dat ik mijn hele leven op de kop zet, dat alles gaat veranderen.. dat is niet niks, en dat vergeten we af en toe te snel. Zeker als je zo'n traject hebt doorgemaakt en letterlijk hebt geleden voordat je hier aankomt, ligt dat gevoel van gedwongen geluk enorm op de loer. Heel eerlijk? Zwanger zijn is soms gewoon kut. Moeder zijn is, heb ik de afgelopen dagen gemerkt, óók gewoon af en toe kut. Ik weet nog dat ik met S naast me in het ziekenhuis lag en dacht 'wilde ik dit nu écht? Wat heb ik in godsnaam gedaan?' Maar uiteindelijk zijn dat mijn angst en onzekerheid die spreken, en níét wat ik echt voel. Alleen gunde ik mezelf vrij weinig ruimte om dat naast elkaar te laten mogen bestaan. Het is oké dat het soms stom is, en moeilijk, en (*#%)Q*#& zeg maar. Dat maakt je straks geen minder goede ouder, en wil niet zeggen dat je minder van je kindje houdt of dat het minder gewenst is. Het betekent alleen dat JIJ, als mens, als individu, óók behoeften hebt en dat je die nu verplicht aan de kant moet zetten. In iedere andere situatie snappen we direct dat dat moeilijk is, maar bij zwangerschap is het allemaal zogenaamd mooi en magisch. Nuh-uh, en dat mag soms best gezegd worden