Ik vind dat ieder mens en kind mag voelen en uiten wat die voelt. Maar er valt wel iets te zeggen over de manier waarop en het moment. Emotionele zelfcontrole is dat. En dat moeten kinderen nog leren, maar als opvoeder ben je wel degene die een kind daarin begeleidt en begrenzen hoort daar ook bij.
Tuurlijk, dat is zeker zo. Daarom schrijf ik ook, wel gekaderd. Maar janken is voor mij huilen. 10 minuten is niet bizar. Niet slaan of schoppen, niet schelden. Maar mogen kinderen nog iets?
Moet jezelf weten hoor maar ik vind het knap asociaal als iemand dan pak hem beet gewoon nog effe een kwartier met een krijsend kind door een winkel gaat lopen.
Ook als iemand dit pak hem beet een kwartier volhoudt? Het was echt heel extreem, niet huilen of drammen maar echt voluit krijsen, zo hard dat het pijn doet aan je oren.
Snap ik ook wel dat een schoolklas met kinderen herrie maakt maar dit gaat over krijsen, geeneens gillen maar echt heel hard en hoog krijsen. Dit is gewoon niet acceptabel of je moet slechthorend , doof of weet ik het wat zijn.
Huilen uit verdriet is heeeeeel iets anders dan janken. Tuurlijk mag je emoties uiten, maar wel op een normale manier. Heeft niets met azijn pissen te maken, een kind hoort in de opvoeding mee te krijgen dat niet de hele wereld om hem draait. En dat zie ik tegenwoordig wel erg vaak gebeuren.
Nouw, er is wel een verschil tussen huilen en huilen hoor. Er zijn echt kinderen die huilen inzetten om hun zin te krijgen. Kan nog steeds een emotie zijn maar ik noem dat ook janken.
Janken is niet hetzelfde als huilen. Huilen is oprecht, maar janken niet. Mijn nichtje heeft daar een handje van als ze niet genoeg aandacht krijgt. Laat ze zich expres op de grond vallen en gaat ze nephuilen. Echt gejank is dat.
Jij hebt je bericht gewijzigd volgens mij, ik moest even erg lachen Maar ik ben het helemaal met je eens. Komt natuurlijk omdat wij verzuurde oude ouders met volwassen kinderen zijn. Nou geloof me, 30 of 20 jaar geleden zou ik dat ook niet gewaardeerd hebben.
Ik had niks gewijzigd zover ik weet maar ik vind krijsen echt vreselijk. Dat hele hoge aanhoudende gekrijs, alsof er een varken wordt geslacht. Mijn oudste dochter heeft heel veel driftbuien gehad en die kon dan ook zo vreselijk tekeer gaan maar dan ging ik niet even op mijn gemak mijn boodschappen staan doen. Dan was het spullen pakken en zo snel mogelijk wegwezen. Als ze haar error momentje weer even had gehad dan konden we weer verder met de dag maar dat momentje deden we dan maar even uitzingen zonder publiek erbij.
Tja, als je net alleen dan tijd hebt voor de grote boodschappen is een kwartier niet lang. Is dat om net het hoognodige te halen is het wel lang. Ik snap best dat dat het super irritant is, maar soms kunnen je als moeder niet anders.
Nee dat worden ze niet. Dat hebben we gevraagd. En ze wisten zelf ook wel dat ze veel lawaai hadden. En het gaat niet om baby’s.
Liever eenmalig een kwartier asociaal dan uiteindelijk een asociaal kind omdat het gewend is de zin te krijgen. En ja, dat kwartier ìs gruwelijk irritant voor anderen, dat zal ik echt niet ontkennen. Het is niet dat de ouder het prettig vind dat het kind zulk gedrag vertoont (ga ik tenminste vsnuit). Maar ik ga niet voor anderen mijn kind zijn/haar zin geven in de winkel met het gevolg dat ik dat elke keer heb. Als ik andere kinderen in zo'n bui hoor probeer ik vooral te denken "gelukkig niet mijn kind, hoop voor de ouder dat het eenmalig is en niet de ganse dag door". Maar als ik al sagrijnig ben denk ik ook stuk minder lief. Dat heeft dan alleen niet zozeer met kind en ouder te maken maar dat ik iedereen irritant vind en liefst een ademverbod zou geven. Dst geeft alleen zulke grote problemen
Dat snap ik ook wel maar het was heel de setting bij elkaar, een moeder die op het gemakje met haar karretje loopt en dan met een krijsend kind aan haar been hangend en zo'n kind de hele route meeslepend over de vloer in zo'n winkel.
En als een kind uit emotie agressief wordt? Dán mag je het dus kaderen? Waarom dan niet bij als een kind keihard schreeuwt?