Onze oudste dochter gaat regelmatig door fases waarbij ze voorkeur heeft voor mij, of juist voor mijn man. Dat merken we dan in naar bed brengen, of met wie ze hand in hand wil lopen. Vaak uit het niks draait het dan weer om, dat kan na een paar weken zijn maar sommige periodes duren eerder een aantal maanden. Meestal is de voorkeur niet heel extreem, en als een van ons even geen puf heeft accepteert ze dat prima en zonder morren. Sinds een week of 2 heeft ze echter een extreme voorkeur voor haar vader ontwikkeld. We hebben daar geen oorzaak voor kunnen vinden, en normaal zouden we het wel zn beloop laten. Maar het is deze keer echt extreem. Papa moet haar boterham smeren (anders eet ze niet), papa moet haar troosten (anders blijft ze uren huilen) papa moet haar haar doen, papa moet haar voorlezen, papa moet haar kleren uitzoeken, papa dit papa dat. Zodra ik in haar buurt kom, gaat ze eigenlijk al over de zeik. Gillen, on zich heen spartelen. We herkennen dat helemaal niet van haar. Ze wil geen kus voor het slapen gaan, geen kus bij weg gaan 's ochtends. Ik wou morgen even met haar op stap om wat shirtjes te kopen, maar ze wil niet met mij de deur uit "maar alleen met papa". Tijdens het eten wisselen mijn man en ik dagelijks van plek, zodat 1 van ons het kleintje eten kan geven. Maar als ik naast haar zit, is het drama en wil ze niet meer eten (consequentie: met honger naar bed want we gaan niet alles maar faciliteren en aan gedrag zitten consequenties). Gisteren was mijn man sporten, toen heeft ze van 20.00 tot 23.00 liggen huilen tot hij terug kwam. Ik ben even bij haar gaan zitten zodat we papa samen konden missen (dat accepteerde ze een kwartiertje, maar daarna toch weer huilen). Het breekt echt mijn hart, omdat ze zelfs liever diep ongelukkig is in haar eentje, dan dat ze door mij getroost wordt. Ik probeer er elke keer weer met frisse moed in te stappen, maar ben inmiddels op een punt dat ik gewoon echt even niet meer weet wat ik met de situatie aan moet. Ook voor mijn man is het een rot situatie, want ze leunt volledig op hem. Iemand tips, tricks of bemoedigende woorden?
Als ik zo op internet rondkijk lijkt het iets te zijn wat vaker voorkomt en niets is om je ongerust over te maken. Ik ga er even vanuit dat je dit allang opgezocht hebt en al lang die algemene tips toepast. Wat ik nog kan bedenken is dat je het voor haar heel voorspelbaar gaat maken. Maak een dagschema met picto's waarop staat wat ze gaat doen en nog belangrijker, met wie. Misschien helpt die voorspelbaarheid haar met het reguleren van haar emoties.
Ik ken het wel. Zoon is te vroeg geboren en daarna reflux. Hij heeft heel veel bij mij doorgebracht om snachts met hem te wandelen en overeind te houden. Toen hij peuter was brachten we hem beide naar bed, al was ik de gene die boven bleef. Als ik ging rommelen sliep hij sneller. Ook snachts veel wakker en was ik er meestal. Maar wanneer ik even weg wou zonder hem was het drama. Was even moeilijk maar daarna ging het goed. Wij zijn ouders die vanaf kleins af aan duidelijk zijn ik ga naar de winkel jij blijft gezellig bij papa. Vlot kus/ knuffel en gaan. Ook liet ik hem dingen doen met papa. Samen lezen, wandelen, fietsen etc Pittige periode. Met peuter leeftijd ging het beter. Het was soms ook pech hebben. Wil je dat niet met papa dan pech. Consequent zijn en vooral ook dingen samen doen. Daarna werd het ook beter. Nu kunnen we beide dingen met hem samen doen. Toch trekt hij iets meer naar mij. Komt misschien ook omdat we betreft hobby ook veel dingen het zelfde doen.
We hebben een bord in haar kamer met wat er dagelijks moet gebeuren, de avond van te voren plakken we daar papa of mama bij. Ze heeft dan ook geen keus wie haar aankleed of wie haar brood smeert, want de ander is dan vaak al weg. Maar de afgelopen paar dagen heeft ze dus niet ontbeten of geluncht, omdat ik haar brood smeerde want papa was weg. Toen mijn man was sporten heb ik dus echt 3.5 uur met een gillend kind thuis gezeten. Ze heeft dit als peuter ook wel gehad, waarbij ze altijd ook oke was als het niet kon. Dus "ik snap dat het gezellig is als mama je naar bed brengt, maar die is even druk" of "mama gaat even alleen naar de winkel en jij blijft hier met papa", dat ging ook altijd goed. Het is nooit zo gigantisch extreem geweest dat ze eten niet wil, geen knuffel wil als ze verdrietig is, niet naast me wil zitten aan tafel (en dan dus maar niet eet), ik mag haar gordel niet om doen (uiteraard doe ik dat wel, maar dat betekent wel de hele rit gillen). De artikelen die ik kan vinden gaan allemaal over baby/peuter. Maar onze dochter is bijna 5, dus echt wel ruim een kleuter. Na de zomer gaat ze naar groep 3/4, dus haar cognitieve ontwikkeling is zelfs verder dan 5 jaar. We overwegen dinsdag de huisarts te bellen, om die maar mee te laten kijken.
Laat je haar ook zelf de pictos kiezen? Mijn dochter heeft dit ook naar mij toe. We hebben een planboard met een aantal papa/mama picto's. Dochter mag zelf bepalen op welke dagen ik haar naar bed breng en wanneer mijn man dat doet.
Oke ik verwachten ook een peuter. Dan een kind met een sterke wil. Onze zoon zit inmiddels in gr 8 maar een kind met een duidelijke wil. Zocht ook altijd de grenzen op en het liefste checken en net overheen. We hebben altijd vantevoren de verwachten aangegeven. Het is een hele lieve jongen, knuffelt graag maar wel een kind wat slim is, veel uitdagingen nodig heeft maar wanneer het niet lekker loopt of dingen onzeker zijn veel meer knuffels en aandacht. Gillen was hier een no go. Huilen wanneer je verdrietig bent prima, huilen wanneer je je zin niet krijgt kan boven. Sommige dingen kon hij bepalen andere dingen zijn gewoon zo. Dus als je man moet werken en ze wil dat papa smeert kan ze 3 dingen kiezen - mama smeert je smeert - je eet niks en ga je er om huilen ga je even rustig worden boven - je smeert zelf je brood Vooral het laatste was in eens interessant. Hier hielp het om te bespreken. Begrip ik zou het ook gezellig vinden als papa mee oon ontbijten maar als we nu samen ontbijten hebben we tijd om nog..... Te doen. Als ze klaar is met huilen of er voor: je kan proberen je zin door te drammen maar papa komt er niet voor terug. Zijn er op school veranderingen waardoor ze nu zo standvastig thuis alles wil bepalen? Heeft ze nu voldoende uitdaging? Bij ons was saai op school gelijk aan drama thuis
Als ik dit verhaal lees, dan proef ik de behoefte aan autonomie, zelf de regie hebben bij je dochter, zou dit kunnen? Vaak zie je dit terug bij kinderen die voorlopen in de (cognitieve) ontwikkeling. Misschien kan je kijken op welke vlakken je haar een stuk regie kan geven en ook een stuk autonomie. Kan het zijn dat je man haar meer zelf laat doen, haar meer regie geeft? Misschien hoef jij haar boterham niet te smeren, maar geef haar de mogelijkheid dit zelf te doen. Geef haar keuzes, zodat ze ook het gevoel heeft invloed te hebben. Het kan overkomen als een stuk verwend gedrag oid, maar een kind meenemen in het maken van (bepaalde) keuzes, het kind een stem geven, kan ervoor zorgen dat een kind zich gezien en gehoord voelt. Zeker voor kinderen die voorlopen qua ontwikkeling is dit van groot belang.
Ze krijgt veel ruimte om eigen keuzes te maken. Eten, drinken, snacks zijn allemaal zo ingericht dat ze het zelf kan pakken. Kleding zoekt ze zelf uit (we geven haar mee lange broek + t-shirt, vandaag mag een jurk, het is warm dus je kan met blote benen). Er staan bepaalde stukken van de dag vast (school, muziek, sport), maar daar omheen krijgt ze alle ruimte om zelf te kiezen. Ze heeft ook wat speelgoed op haar kamer, dus ze kan zelf bepalen wanneer ze zich even terug trekt op haar kamer. Maandag was het uit het niets in eens weer heel veel beter. Of ik haar haar wou doen, even knuffelen, samen koken. Snappen er niks van, maar wel fijn. We hebben het er samen nog over gehad. Op dit moment breng ik haar voornamelijk naar school, en ze vind school op het moment heel erg stom. Mijn man denkt dat het wellicht daaraan gelinkt is. Gisteren moest ik vroeg weg voor werk, toen heeft mijn man een flinke meltdown gehad en wou ze juist mama. We hebben contact gezocht met school, want als het daar in zit zal er toch op school iets moeten gebeuren. Ze klaagt ook over buikpijn de avonden voor school. Afgelopen weekend gaf ze aan dat het druk is in haar hoofd, ze in de knoop zit en dat school echt te saai is. Heb een afspraak met de huisarts, het consultatiebureau en de fysio. Eerst even uitsluiten dat er iets fysiek aan de hand is, als dat het niet is hebben zij wellicht tips die we mee kunnen nemen naar het gesprek met school.
Hoe reageren jullie op dit gedrag ? huilen en meltdown als papa iets doet terwijl je wilt dat mama het doet Dan ga je maar lekker naar je kamer want schreeuwen en gillen om zoiets word niet geaccepteerd ze wil niet met je naar de stad en krijgt ze dan haar zin ? Jongste heeft ook een sterke wil en loopt met alles op school enorm voor Maar echt no way dat ze in zulke dingen haar zin krijgt
Hier hadden ze ook deze fases, enigszins gaven we er wel aan toe, maar het kan niet altijd natuurlijk. Dus we probeerden het wel te doorbreken door de andere ouder (de niet-favoriet dus) dan tussendoor wat meer leuke dingen te laten doen, zodat als er gewoon geen keuze was, het zonder al te veel strijd ging. En als er geen keuze was, dan maakten we het niet ook tóch ineens wel een keuze. Kon bv best dat ze papa wilden, dat papa ook thuis was, maar dat hij zat te werken en dus niet kon voorlezen of boterhammen smeren etc. Of dat ze mij wilden, maar dat ik druk bezig was me klaar te maken omdat ik bv naar een vergadering moest. Dan was het of accepteren dat de andere ouder het doet, of het bv zelf doen, of… tja… pech? Een kind kan wat dat betreft gewoon niet altijd z’n zin krijgen… Uiteindelijk was het altijd een fase die dus ook weer voorbij ging, de ene keer wat makkelijker dan de andere keer.
Hoe gaat het verder op school? Uitspraken als hoofd is vol is niet standaard voor een 5 jarige. Loopt ze voor op haar ontwikkeling? Bij ons is het altijd geweest dat als het op school niet liep dat hij aanhankelijker was en grote mate van controle willen.
Ja, ze loopt erg voor in haar ontwikkeling. Cognitief zou ze met groep 3/4 mee kunnen doen (mag nu ook 2 dagen per week), maar dat biedt toch te weinig uitdaging denken we. Aan de andere kant is een 5jarige fulltime naar groep 4 doen ook niet een handige keuze denk ik.
Dan snap ik haar gedrag ook beter! Die uitspraak is dan ook passend ( en herkenbaar) Zelf een kind die hoogbegaafd is. Geen uitdaging, niet op niveau werken, hem niet begrijpen stond gelijk aan ander gedrag thuis. Zoon is van gr 1 naar gr 3 gegaan. Maar versnellen zonder een goed plan gaan ze het niet redden en zoon ook niet. (Mag altijd pb sturen)
We hebben binnenkort een afspraak met de IB-er van school. En omdat ze regelmatig klaagt over buikpijn gaan we volgende week ook even langs de huisarts. Ze heeft omdat ze binnenkort vijf wordt ook een afspraak bij het consultatiebureau. Dus we gaan maar even aan alle bellen trekken, in de hoop dat we een goed plan kunnen maken met elkaar.
We hebben de afspraak dat als je gaat gillen je sowieso je zin niet krijgt, ongeacht wat het is dat je wil. Die regel kent ze en daar zijn we ontzettend consequent in. We maken onderscheid in situaties waarin het ons niet zoveel uit maakt (als we er allebei zijn vind ik het prima dat ze kiest wie haar naar bed brengt) en situaties die nou eenmaal zijn zoals ze zijn (Papa is niet thuis, dus je zult het met mama moeten doen. Je bent te klein om alleen thuis te blijven, dus voor je eigen veiligheid moet je mee) en waar ze maar mee moet leren leven. Ze krijgt zeker niet altijd haar zin. In publieke situaties gedraagt ze zich ongelooflijk netjes. Het is vooral heel lastig dat ze soms dus heel erg aan één persoon hangt en de ander niks goed kan doen. En dat ze dus heel volhoudend is en niet echt onder de indruk is van de gevolgen (zoals dan maar niks eten, niet mee kunnen doen met een activiteit, de deur uit haar kamer zodat ze er niet mee kan gooien etc).