Na twee zwangerschappen via hormonen..heb ik gezegt een 3e is leuk maar zal dan echt spontaan moeten komen. Na 3 jaar proberen werd het leeftijds verschil tussen de 2e en 3e te groot en hebben we ons erbij neer gelegt. Nu 3.5 jaar verder zwanger van de 3e. Alleen op een slecht moment qua gezondheid van m'n man en die dus ook aan geeft het liever niet te willen? Help wat moet ik??
Ik wens je veel moed om eruit te geraken. Misschien is het een idee om het eens te bespreken met de huisarts? Hier ook onverwachts zwanger van een derde... het leeftijdsverschil met de eerste gaat 9.5 jaar zijn... Ik ben nog erg in de war en mijn emoties schieten van best wel blij naar heel bang.
Heel veel sterkte en kracht gewenst voor jullie beiden ❤️ Hier in eenzelfde soort situatie, alleen hier onverwacht zwanger van de vierde. De 2 jongsten vragen nog zoveel aandacht en ook wij weten nog niet of we een vierde wel aankunnen, zowel mentaal als fysiek. Afspraak bij de huisarts stond al, maar door de twijfel afgezegd. Ik ben nu als het goed is 4+3 dus nog een klein beetje ruimte om te beslissen.
Dankje! Voor jou ook heel veel moed gewenst. Volgens mij ben ik ook zoiets trouwens, 4+3. Pfoe, wat een beangstigende periode is dit he?
Ja het is een verschrikking! Vooral omdat er al 3 kinderen in het spel zijn, waarvan de jongsten nog zoveel aandacht nodig hebben… ik had nèt eindelijk 2 ochtenden voor mezelf om mn eigen ding te doen nu de jongste naar de psz mag, ik weet niet of ik opnieuw door die tropenjaren wil/kan. Loop mezelf nu al soms behoorlijk voorbij dus ik ben wel echt heel erg bang en verdrietig, aangezien wij sterk neigen naar een overtijdsbehandeling… Echt de allermoeilijkste en pijnlijkste keuze waar ik ooit mee te maken heb gehad, vooral ook omdat we voor de eerste 2 kinderen jaren hebben geknokt in de mmm om ze überhaupt te krijgen, de derde was een spontaan wonder, maar dit is toch echt stomme pech van een ongelukje… en ik wil ook niet dat ik een kindje van mezelf altijd zo zal beschouwen. En ik wil er mentaal ook niet aan onderdoor gaan, maar gewoon het feit dat IK de keuze moet gaan maken maakt me ook helemaal gek, onzeker, bang en verdrietig
Ik begrijp je volledig… wij waren nu ook op het punt aanbeland dat we “ons eigen leven” terug konden opnemen (hobby’s enzo). Ook terug gaan sporten, terug m’n eigen vrije dag,… iets waar ik enorm van geniet. Ik ben zooo bang voor de hectiek, voor de onzekerheid die voor ons ligt. Gaat alles goed zijn met het kindje? Ga ik zo moe zijn dat ik niet meer weet waar kruipen van ellende? Ben bang voor m’n mentale welzijn. Zeker omdat ik met m’n oudste 9 jaar geleden ook gestruggled heb met het mentale dat kwam kijken bij het ouderschap (is volledig goed gekomen wel). Ik wens je enorm veel sterkte bij het nemen van de beslissing. Wat je ook kiest, je kan eigenlijk geen foute keuze maken. Doe wat voor jullie goed voelt en laat je zeker niet leiden door schuldgevoelens. Wat je uiteindelijk ook kiest; het is echt oke.
Wat een ontzettend lief bericht ❤️ Ik heb zometeen een echo om te kijken of het op de juiste plek zit… bij mn vaste echoscopist, met hem gister al mn zorgen en twijfels lang besproken. Hij denkt (kent mij best goed en heeft mijn verhaal aangehoord) dat ik spijt zal krijgen als ik het afbreek. De twijfels zijn gewoon te groot. En bij jullie? Staat bij jullie wel vast dat jullie dit kindje verwelkomen?
Hier op dit moment bijna 8 weken zwanger van een vierde kindje. Ik had een spiraaltje maar die ben ik ongemerkt verloren. Onze eerste reactie was dat we een abortus wouden. Vier kinderen lijkt mij heel zwaar. Zeker omdat onze dochter nog zo jong is en ik er door het werk van mijn partner doordeweeks bijna altijd altijd voor sta. Ook praktisch gezien zie ik alleen maar bezwaren qua woonruimte en dergelijke. En tóch, er was teveel twijfel. Bij de eerste echo om te kijken hoever ik was bleek ik 6 weken en was het hartje net begonnen met kloppen. Toen ik dat zag kon ik het niet meer over mijn hart krijgen om het weg te laten halen. Donderdag heb ik mijn tweede echo en ik hoop zo dat alles dan nog goed gaat. Ik heb het inmiddels geaccepteerd en het kindje is nu erg gewenst, iets wat veel rust geeft. Ik heb er echt wel heel veel om gehuild, een vierde kindje was nooit mijn wens. Maar we hebben er vertrouwen in dat het goed komt. Probeer goed te praten met iemand. Wij hebben het bijvoorbeeld onze ouders verteld en dat was erg fijn. Zij gaven toen ook gelijk aan dat welke keuze wij zouden maken zij achter ons zouden staan. Het was gewoon heel fijn om mijn hart te kunnen luchten.
Wat een lastige situatie zit je in. En heel herkenbaar. Ik wil je eigenlijk vooral een hart onder de riem steken voor als je wel besluit ervoor te gaan. Ik heb lang in de zwangerschap geworsteld met dat gevoel hoe ik het kindje zou zien als het er was omdat ik het eigenlijk niet 'wilde'. Uiteindelijk boog dat gevoel langzaam om. Het is nu al jaren geleden en ik heb zoveel liefde voor haar, zo'n heerlijk kind. Er zijn soms nog momenten dat die gedachten van toen bovenkomen en dat ik denk: wat een bijzonder geschenk is ze ondanks die angst, twijfel en zorgen destijds. Sterkte in de beslissing.
Ja, toch wel. Morgen ga ik zwangerschapsvitaminen halen Mijn vriend zei vandaag dat we het echt wel aan gaan kunnen samen, we zijn een goed team! Hoe is de echo geweest?
Ik vind het in jullie onderschriften trouwens wel fijn te lezen dat er best ook grote leeftijdsverschillen zijn bij jullie. Leuk zo’n forum, voel me gelijk al minder “alleen”
Wat superleuk dat jullie er zo instaan!! Van 2 naar 3 kindjes gaat makkelijker dan van 1 naar 2 is mijn persoonlijke ervaring. Echo was goed, er zit een vruchtzakje van 0,8cm in de baarmoeder, we konden ook met heeeel goed kijken ook de ring zien. Bizar! Het heeft me alleen maar meer aan het twijfelen gebracht, maar de echoscopist zei nogmaals “jij bent het type niet die het over je hart kan verkrijgen om het af te breken”. Dus ik probeer het voor nu even los te laten en rust in m’n hoofd brengen. Morgen weer een nieuwe dag….
Wat een superlief berichtje! Hoeveelste kindje was je dochter? En fijn om te lezen dat jij dezelfde gevoelens ervaarde, en dat het ook weer in de positieve zin is veranderd.
Ooo wow wat super dat jullie deze keus hebben gemaakt! Spannend allemaal hoor. Wij zitten ook heel krap qua ruimte en hebben geen opties om ruimte te creeeren. En wat fijn dat jullie ouders ook zo met jullie meeleven! Hier weet m’n moeder het ook en die steunt me ook, wat voor keus het dan ook gaat worden.
7, 5 en 9 maanden. Nee ik vond 3 naar 4 verre van zwaar. Maar dat kan ook door haar karakter komen. Ze was een baby volgens de boekjes en nog steeds overall een makkelijk kind. Ik vond de eerste helft van de zwangerschap zwaarder dan het eerste jaar na de geboorte. Dat kwam vooral doordat de 3e nog jong was en door de emotie. Ik had helaas (naast mijn man dan) niet veel mensen die me bijstonden. Ik kreeg meer reacties van: nu alweer zwanger. Een vierde, kan je dat wel. Het is het echt heel fijn als mensen om je heen achter je staan.
Wat vond je van die opmerking van de echoscopist? Ik twijfel niet aan zijn goede bedoeling maar weet niet goed of ik dit fijn zou vinden. Net alsof er dan “types” bestaan die wel moeiteloos die zware beslissing maken. Het legt toch een bepaalde druk op denk ik dan. Maar ik denk dat je wel super goed bezig bent, morgen inderdaad weer een nieuwe dag en dan zie je wel weer! Veel moed, je bent niet alleen!
Ooo dus je had nog een kleintje… dan is een zwangerschap idd wel zwaarder. Wel heel fijn om te lezen dat je zo’n makkelijk meisje hebt, hier waren nr 2 en 3 ook echt hele makkelijke baby’s, maar nu zijn ze 4 en 2,5 en echte draken!! Kunnen heel lief samen spelen, maar ze kunnen ook de hele dag vechten hoor! Sommige dagen voelen nu al als overleven, dus ook dat weegt voor mij mee. De oudste was een echte huilbaby die tot 2,5 jaar dag en nacht heeft gehuild, stel dat dit me nu nog gaat overkomen…. Netwerk is ook niet heel groot; man, ouders en schoonouders en mn zus, maar ik kan niet afhankelijk van iemand anders zijn natuurlijk. Hart en verstand zitten absoluut niet op 1 lijn momenteel, daarom wil ik ook proberen om ff rust in mn kop te krijgen..
Nou, die man “kent” mij al 13 jaar. Hij heeft al mijn zwangerschappen meegemaakt en ik heb gister natuurlijk al telefonisch heel veel dingen besproken. Angsten, twijfels, risico’s. Hij zegt ook dat hij mij niks aan kan praten maar op basis van mijn karakter en aan de vele twijfels over een overtijdbehandeling denkt hij dat ik het in m’n kop niet kan verwerken. Uiteraard bestaat er geen bepaald “type” die deze keuze zonder emotie of verdriet kan maken, dat was misschien ook een beetje een ongelukkige woordkeus van hem, maar hij bedoelde het eigenlijk gewoon persoonlijk hoe hij mij kent. Heb daar natuurlijk ook eventjes m’n tranen de vrije loop gelaten (mn moeder was met me mee) Ook hij heeft me op het hart gedrukt dat ik nog wel eventjes rustig de tijd heb om alles op een rijtje te zetten… Ik vond het niet aanvoelen alsof hij er bij mij druk op wou leggen in elk geval.