Je weet het nooit. Elk lichaam is anders! Bij mij is het zo dat als ik op 10dpo negatief test het niet gelukt was. Hopelijk is het bij jou anders.
Story of my life zeker (en die van vele in de fertiliteit) De komende maand is het sowieso niks, we gaan eind juni 2 weken naar Frankrijk. Lang getwijfeld maar even weg van alles zal ook wel deugd doen. Ik denk wel dat ik stiekem femara ga nemen en dan hopen dat de natuur ook eens meewerkt. Ik heb toch nog nooit meer dan 1 eicel gehad dus veel verkeerd kan ik daar niet mee doen lijkt me.
Ik zou dan wel bang zijn dat je zonder triggershot een overrijp ei krijgt die een cyste wordt en alles in de war gooit.
Ik kan niet zo helder denken vandaag maar je hebt wel gelijk. Ik zal maar gewoon afwachten tot de bloedname en dan jette contacteren. Langs de ene kant weet je dat een maand extra wachten niet het einde van de wereld is, en langs de andere kant voelt elke maand extra als tijdverspilling. Zeker omdat we die ergens zelf kiezen door op vakantie te gaan. En omdat we eigenlijk enkel in september en dan nu een serieuze poging gehad hebben. Er is echt veel tijd verloren gegaan. Woensdag moet ik naar de internist voor de eerste keer, zal me daar maar eens op gaan focussen nu eerst. Ik ging me goed voorbereiden maar daar is momenteel nog niks van in huis gekomen. Wie weet waar die nog mee af komen qua diagnoses of onderzoeken . Al heeft die afspraak verder niks met mijn onvruchtbaarheid te maken. Mijn hoofd draait echt overuren en man is alweer werken dus niet zo veel afleiding. Nergens zin in ook. Ach ja ik heb altijd als het mislukt een paar depri dagen en dan kom ik vanzelf wel weer in vechersmodus.
Ik heb wel eens later positieve testen gehad, maar die zwangerschappen zijn helaas niet goed afgelopen. Hoewel ik hier op het forum ook wel positieve verhalen hierover heb gelezen. Maar meestal is het toch niet goed als je zo laat pas positief test. Ook wij hebben enorm veel dingen laten schieten vanwege de kinderwens en achteraf zou ik dat toch anders hebben gedaan. Op het moment zelf wil je gewoon door, maar na vele jaren zie ik in dat het niet altijd de beste keuze is geweest. Ontspanning, een vakantie, een maand overslaan kan ook juist goed zijn. Even (proberen) het traject los te laten en genieten van de andere dingen. Je bent natuurlijk altijd bezig met het traject maar probeer om niet alle leuke dingen ervoor opzij te zetten. Dikke knuffel!
Shitte is dat de depri dagen door mislukking ook zo samenhangen met menstruatie en die pms ellende ervan. Dubbel gestraft: t is niet gelukt en je mag door voor de menstruatie en hormonenshift Vakantie doet een mens goed. Jezelf en elkaar weer wat hervinden. Je moet opladen.
Merci allemaal, jullie zijn het liefste online supportteam ♡ Ik heb het vandaag al wat meer kunnen loslaten. Mijn hoofd staat nu gefocust op internist en Frankrijk. Woensdag na de bloedname zal het denk ik nog wel even emo worden als ze bellen dat het niks is maar ik heb gisteren al zoveel geweend dat het volgens mij wel zal meevallen haha. En dan weet ik het teminste zeker. Klopt het trouwens dat je menstruatie niet doorkomt zolang je utrogestan gebruikt? Want die blijf ik natuurlijk gebruiken tot aan de bloedname. Ik had die al wel verwacht ondertussen, niet echt over nagedacht dat die eigenlijk door die progesteron onderdrukt wordt.
Dat kan ja. Bij sommige vrouwen breekt de menstruatie toch door de utro heen, bij andere komt het pas als ze stoppen.
Ik stopte altijd met de utro na een negatieve test op dag 13. Anders werd ik niet ongesteld. Ik gebruik nu ook weer utro omdat mijn cyclus maar 13 dagen is (en ja in totaal).
Oh wauw dat is wel het andere uiterste (die van mij is tegenwoordig ronde de 43 dagen). Ik durf nog niet zo goed stoppen, ik wil echt wachten tot mijn bloedtest. Nuja die paar dagen kunnen er nog wel bij zolang ze maar gedaan zijn tegen dat we naar Frankrijk gaan
Zoals verwacht een negatieve bloedtest en mag ik stoppen met die vettige pillen. Ik hoop dat dan snel mijn menstruatie doorbreekt. Ben ook bij de internist geweest en heb nu officieel cvs/me. Ik mag ook naar een officieel cvs centrum om te leren hoe er mee om te gaan en eventueel nog wat te verbeteren al verwachten ze dat dat maar minimaal zal zijn. Maar elk procentje is mooi meegenomen zeker. Nu eerst naar Frankrijk, even weg van alles, nog anderhalf weekje wachten
Wat een nare bevestiging vd bloedtest. Mar misschien wel fijn dat je nu met die stomme utro kan stoppen! En wat een nare diagnose de cvs/me. Ben je er erg door beperkt? En dat lijkt me ook best ingewikkeld voor als er straks wel een baby mocht komen qua energie? Hoe zie jij dat?
Misschien gekke vraag, maar waarom me/cvs? Ik zou denken dat je door al je aandoeningen en stoma etc logischerwijs chronisch vermoeid bent. Niet als losstaande aandoening maar oorzaak -> gevolg.
Omdat er momenteel geen actieve ontstekingen meer zijn en vb mijn diabetes ook onder controle is. Daarom is er volgens de internist geen acute oorzaak (niet dat die er echt is natuurlijk want op zich is cvs een uitsluitingsdiagnose) maar is cvs wel eerder een soort gevolg/schade ervan idd. Ik denk dat ze het vooral zo noemen om het beestje een naam te geven maar het is en blijft een complex geval. Door er nu die naam op te plakken mag ik wel eindelijk naar een multidisciplinair team om te bekijken hoe ik wat winst kan halen op mijn dagelijkse levenskwaliteit. Qua kinderwens is dit wel effectief mijn eeuwig dillema (en waar veel mensen commentaar op hebben maar dan vootal mensen die ik niet prive ken) maar ik ben niet zo beperkt dat ik echt enkel alleen in een donkere kamer kan liggen vb. Werken kan ik momenteel niet en zou volgens de internist ook moeilijk worden in de toekomst maar daar leg ik me nog niet bij neer. Maar ik kan buiten komen, kleine huishoudelijke dingen doen zolang ik heel erg veel spreidt, enz. Ik zal niet uren mee spelen op speeltoestellen of voetballen maar ik ben wel in staat om aanwezig te zijn, aandacht te geven enz, ik ben suoer creatief en altijd wel in voor een spel ofzo. En heel erg veel liefde. Ik ben iets sneller overprikkeld door geluid maar daar zijn mijn loops dankbare hulpmiddelen voor vb. En natuurlijk heb ik nog de allerbeste partner langs mij, ik ben niet in m'n eentje. Onze kinderen zullen nooit anders geweten hebben. Maar ik ben zeker geen zielig hoopje ellende wat elke dag onder een dekentje ligt te kniezen. Ik doe echt mijn uiterste best om op z'n minst te onderhouden wat ik nu heb en kan. We wonen bewust langs mijn ouders ook. En we hebben al heel veel nagedacht over allerhande oplossingen voor mogelijke problemen. Ik heb van 5 verschillende artsen disciplines toestemming moeten krijgen om zwanger te mogen worden dus het is absoluut niet over 1 nacht ijs gegaan. Ik babysit nu regelmatig en hoewel dit echt vermoeiend is geven die kinderen mij ook gewoon heel veel energie en hebben die nog nooit iets gemerkt dat ik minder kan ofzo. Ik denk in elk geval dat er ergere ouders bestaan dan dat ik zal zijn.
Sorry trouwens dat ik misschien een beetje fel reageer, dit is gewoon een vraag die ik best vaak krijg en vaak met een behoorlijk waardeoordeel aan. Niet dat jullie dat zo bedoelen, en ik snap oprecht de bezorgdheden ook. Ik ben op mijn social media best open over heel mijn traject, zowel medisch als kinderwens en die combi lijkt nogal een error te geven in sommige mensen hun hoofd. Alsof ik bij voorbaat een slechte moeder zou zijn omdat ik geen standaard lichaam heb. Terwijl ik denk dat er weinig kinderen worden geboren waar er überhaupt al voor een zwangerschap al zo hard over alles nagedacht is. En dat gaat van hoe doen we dit met opvang tot hoe ga ik de trap af en hoe krijg ik een iets oudere baby uit bed getild enz. Over hoe en wat als ons kindje niet gezond blijkt te zijn (man werkt op een leefgroep met volwassenen met de metalen leeftijd van max 2 jaar en ik ben kinderverpleegkundige dus we weten ook heel goed dat die kant ook bestaat) En dat ons huishouden dan misschien wat minder spic en span gaat zijn dat is dan maar zo, daar bestaan ook weer oplossingen voor. We denken enorm hard in oplossingen en mogelijkheden, en minder is kan niet/gaat niet. Ons kindje als die er komt zal in elk geval heel erg geliefd worden. Nog zoiets trouwens, ik zou er het liefst 4ofzo krijgen, maar ook daar zijn we heel realistisch in dat het als het lukt bij 1 zal blijven. Hopelijk misschien 2 jaar oud fantastisch zijn maar met 1 zou ik al super super tevreden zijn. Denken aan geen kinderen krijgen voelt echt als een gat in mijn hart en alsof ik nooit meer gelukkig zou kunnen worden nu, daar kan ik nu echt nog niet aan denken. Als ik vb iets deel over emdr of mijn psycholoog krijg ik de opmerking dat ik onstabiel ben, terwijl dit net een manier is om dingen te verwerken, medische trauma's, en dus een manier is om stabiel te blijven. Maar langs de andere kant krijg ik ook heel veel lieve reacties van mensen die zich gesteund en minder eenzaam voelen door mijn verhaal. En daarom blijf ik lekker koppig toch veel delen. Niet alles natuurlijk maar ik maak het ook niet mooier dan het is wat heel veel mensen wel doen. Ik deel gewoon ook wel als ik er eens doorheen zit, want dat heeft iedereen wel eens zeker. Maar blijkbaar ben je dan niet stabiel in sommige mensen hun ogen. En ik deel zeker zo niet van die drama teksten hoor om dan niks meer te zeggen zodat iedereen bezorgd is haha. Daar kan ik zelf niet zo goed tegen
Je hebt een diagnose nodig om extra hulp te krijgen natuurlijk . Uw problemen veranderen niet maar een diagnose kan wel veel deuren openen en voor terugbetalingen zorgen. Hier is er een ergo, revalidatie arts en klinisch psycholoog in het team dat zich buigt over validerende vermoeidheid. Tips rond beweging, dutjes, hulp vragen, energie verdeling, energie verbuik, psychische gezondheid, realistische doelen stellen, balans zoeken,... Soms zeer simpele dingen hoor. Ik schat de kans groot in dat jij ook veel van die tips zal ontvangen. Hopelijk heb je wat aan die extra hulp.
Inderdaad, genezen kunnen ze niet maar ik hoop idd op wat jij zegt, handvaten en leren omgaan met. Nu doe ik maar wat en iedereen is gefocust op de fysieke dingen waarvan duidelijk is wat het is. Al veranderd er een paar procent, dan zijn die paar procenten toch weer gewonnen. Ik moet eerst nog lang een psychiater en dan zou er een plan van aanpak gemaakt worden. Er zou wel een wachttijd zijn maar dat maakt me op dit moment niet uit, ik ben al heel blij dat er eindelijk eens iets gebeurd. Ik heb me zelden zo gehoord gevoeld over deze klachten en dat voelt echt heel fijn
Ohja en waarover het hier op de eerste plaats gaat is die baby maken he En ik kreeg namiddag nog telefoon dat ik volgende week al naar Jette mag om alles op te starten qua papierwerk en contracten voor de IVM. Erna zijn we 2 weken naar Frankrijk en dan kunnen we de cyclus die erna start al beginnen. Ik ben dus ook wel heel blij dat we geen maanden gaan moeten wachten. Ivm gaat sowieso over minstens 2 cyclussen omdat ze nooit een terugplaatsing doen in de cyclus van de pick-up. Ze vriezen sowieso alles in. Omdat die pickup zo vroeg is bereid je baarmoeder zich niet voor op een innesteling. Een volgende terugplaatsing zal dus pas eind augustus begin september zijn maar ik hoop dat er dan wel meer dan 1 embyotje is. En die kans is met IVM wel groter. Dus fingers crossed. En nu mag ik ook een roseetje drinken op vakantie dus daar ga ik lekker van genieten