Maar als de verkoper op de hoogte was van zulke grote gebreken, is het toch nalatigheid? Veel moet gewoon vermeld worden.
Ja nu zou ik ook niet meer per se hoeven te trouwen. Was een fantastische dag hoor, maar nu met wat meer levenservaring zie ik de meerwaarde er eigenlijk niet van in. Of indien wel trouwen, het heel anders inrichten: veel kleiner en zonder feest. Je spreekt niemand op zo'n avond.
Ik heb spijt dat ik niet op kamers ben gegaan. Ik heb zoveel gemist in die tijd. Mijn ouders hielden mij klein, ik was daarnaast erg verlegen, maar zo jammer van die periode.
De keuzes die ik heb gemaakt goed of fout brengen me naar hoe ik nu sta in het leven. Enige wat ik had willen doen maar in die tijd was er bv geen internet dus minder makkelijk en mobiel is backpacken door Australië . Op ongeveer mijn 25 a 30 ste leefstijd toen was ik jong en vrijgezel. Gelukkig heb ik deze reis op mijn 39 ste nog mogen maken maar dan lekker georganiseerd en met dank aan fantastische schoonouders die de zorg voor de kinderen op zich genomen hebben deze 2.5 week omdat ik graag mijn droom wilde volgen. En soms denk ik had ik maar een andere opleiding gekozen ipv in de zorg tegenwoordig is de zorg zo leuk niet meer om in te werken. Maar ach als dit alles is. Ben gelukkig samen nu 22 jaar met mijn man waarvan 16 jaar getrouwd. En heb 2 prachtige jongens.
dit.. herkenbaar.. dacht dat ik de enige was die dit zo voelde. En onze hond is een schat van een beest.
Spijt dat ik niet bij mijn vader ben blijven waken. Hij was al jaren heel slecht en dokters vertelden me al jaren dat het heel slecht ging en ineens afgelopen kon zijn , dus het kwam allemaal niet meer zo bij me binnen en ik ben gewoon thuis gaan slapen. En toen was hij er toch ineens niet meer.
Dat ik het anders had moeten aanpakken 5 jaar geleden met het contact verbreken met mijn moeder en zusje. De rest van mijn familie heeft mij ook in de steek gelaten en ik ben er in mee gegaan en ook geen contact gelegd. Nu lijkt het dat ik ook boos op hun ben, dat is niet zo maar ik vond het lastig en dan steek ik mijn kop in het zand. Nu jaren later is het steeds lastiger en ben ik eigenlijk iedereen kwijt geraakt. Wonen ook niet om de hoek dus kans op tegenkomen was minimaal. Ik heb geen spijt spijt mijn 2 tatoeages maar die op mijn enkel had ik liever niet gehad. Gewoon net ding hoor. Toen mijn vader ernstig ziek was en overleed had ik mij gewoon ziek moeten melden op mijn werken leren werkplek. Ik ben door gegaan, was jong voelde te veel de druk en heb alles genegeerd. Bedrijf arts heeft zekfs gezegd er gaan meer ouders dood van collega’s die werken ook gewoon. Ik was 21, vader 54 en ernstig ziek. Weer kop in het zand steken mentaliteit. Had er misschien meer moeten zijn, langer voor mij zelf moeten kiezen. Verder genoeg keuzes gemaakt zoals verhuizen voor werk naar andere kant van het land of impuls aankopen van een dure auto welke achteraf zonde was. Geen grote spijt maar zag het misschien anders.
Spijt is een groot woord, maar man en ik zeggen wel af en toe tegen elkaar dat weet jammer vinden dat we niet meer hebben genoten van onze tijd zonder kinderen. Maar dat is met de kennis van nu. Man was in die tijd druk met het opbouwen van zijn carrière en ik met studie en werk. We hebben zeker leuke vakanties gehad, maar buiten die vakanties om waren we dus vooral daarmee bezig. Echt jammer is dat. Aan de andere kant hebben juist onze kinderen ervoor gezorgd dat we ons werk anders zijn gaan zien en genieten we daardoor juist veel bewuster van onze vrije tijd. En onze bruiloft ook. Ik wilde nooit een grote bruiloft, maar mijn man had zoiets van: we gaan het gewoon groots doen, want we trouwen hopelijk maar een keer. Uiteindelijk hebben we dus een bruiloft gehad die totaal niet bij ons paste, omdat we allebei eigenlijk niet zo goed gaan op grote feesten. Maar ach, we waren daarna getrouwd en daar gaat het om.
Eigenlijk nergens van. Er zijn best dingen die achteraf anders of beter hadden gekund, maar op het moment zelf was dat blijkbaar wel de keus die goed voelde. (Mijn vriend snapt dat echt niet, dat ik geen spijt ken. Het schijnt wel bij ASS te horen, het nauwelijks/niet/anders ervaren van complexe emoties als bijv. spijt, schuld en jaloezie. Dus het zou bij mij wel eens daaraan kunnen liggen.)
Ik vind dat achteraf ook jammer. Als ik wel een sporadisch naar een feest ging, moest ik alleen naar huis want mijn moeder belde mij op dat ze niet kon slapen en ik naar huis moest komen. (En ik snap haar ook wel, nakomertje, chronisch ziek, meisje maar had t nu ook wel tof gevonden om huisgenoten oid te hebben en de studentervaring echt te delen)
Ik baal er enorm van dat ik vroeger mijn school zo heb verkl**t, maarja is achteraf en daar kan nu niets meer aan veranderd worden, kan er alleen maar voor zorgen dat mijn kind(eren) later niet dezelfde fout begaan als ik
Dat ik zo lang voor mijn moeder heb geprobeerd te zorgen. Daardoor ben ik eigenlijk tien jaar van mijn leven kwijt die ik nu een soort van moet inhalen. Ook heb ik er een flink trauma aan overgehouden waardoor ik nu in een pittig therapie traject zit om weer een beetje een "normaal mens" te worden.
Dat ik niet op tijd nog mijn moeders nicht in Canada heb kunnen bezoeken met mijn kinderen. Ik werd altijd enorm door haar verwend, ze had zelf geen kinderen. We hadden het moeten doen zodra het kon, maar ik dacht dat we nog veel meer tijd hadden. Ze is helaas jong overleden. Na mijn HBO ben ik meteen gaan werken, huis gekocht etc. Dat had ik anders moeten doen. Eerst een jaartje reizen had mij veel gebracht denk ik.
Dit herken ik wel. Maar ik denk dat ik het, ook als ik beter m'n best had gedaan, toch niet had gered ivm ASS. Daarbij vind ik opleidingen toch wel overgewaardeerd, in de zin dat het niet voor iedereen is weggelegd. In de Nederlandse cultuur speelt het iets minder, maar bijvoorbeeld in mijn schoonfamilie wordt er ontzettende druk op kinderen gezet om bepaalde cijfers te halen/opleidingen te doen, ook wanneer ze dat eigenlijk gewoon niet aankunnen. Zij begrijpen ook totaal niet dat ik er zelf voor heb gekomen om mijn opleiding te laten voor wat het is ("je bent zo slim! Had wel een advocaat/psycholoog/weetikhet kunnen worden...").
Dat ik niet gelijk de IT in ben gegaan (qua opleiding). Wat destijds als website bouwer gepromoot werd, dát zag ik nou net niet zitten. (Ik ben meer van backend hoek, ook in BI development) Ben nu softwaretester (en nog wat BI) maar met wel zeer tropische achtergrond. En dat ik ongestoorde nachtrust en uitslapen (tijd voordat we kinderen hadden) niet meer op waarde heb geschat. Iets wat ik eenieder nog zonder kinderen aanmoedig. "Draai je vooral nog een keer ongegeneerd om als het 0615 is"
Dat ik mijn school verpest heb. Dat ik niet eerder hulp heb gezocht voor mezelf. En ik heb geen spijt van mijn oudste dochter, maar ik heb wel spijt van mijn relatie met haar vader. Hij was vanaf het begin verbaal en fysiek gewelddadig. En ik heb spijt dat ik me jarenlang door hem heb laten intimideren. Dat ik niet meer heb genoten van de tijd alleen toen ik op mezelf woonde op mijn 18e. En als laatste dat ik mijn vader zonder genoeg oog voor zijn hobby's heb verhuisd naar een appartement, waardoor hij ze niet goed meer kon uitvoeren. En dat op de dag dat hij stierf ik meer bezig was met zijn huishouden dan gewoon naast hem te zitten, terwijl het echt niet goed ging. Ik liep tegen een muur op bij hulpverlening, want het was vlak voor kerst en er was niemand die naar me luisterde en ons hielp.