Beste dames, Ik voel me echt radeloos... momenteel 9 weken en het samen zijn met mijn partner begint mij echt op te breken. Dit ook eerlijk aangegeven. Kindje is voor mij uiteraard welkom, maar dan wil ik het gewoon alleen gaan doen ipv samen. Heb ik nu gewoon zo last van de hormonen of ga ik echt moeilijke keuzes moeten maken? Het afbreken zou me levenslang gaan achtervolgen. Maar deze situatie trek ik niet samen.
Hoe was jullie relatie voordat je zwanger was? En wat zorgt er nu voor dat je nu zo'n afkeer hebt van je partner? Doet hij dingen die je ergeren, heb je geen vertrouwen in hem als (toekomstige) vader van je kind?
Beetje een vreem bericht zonder context. Wat kan hij voor naars doen dat je 7 weken geleden onveilige sex hebt samen en nu wil je hem helemaal uit je leven? Hij is er oke mee dat je het alleen wilt doen? Je zal voor altijd aan hem vast zitten met een kindje.
Als ik jouw bericht lees denk ik vooral, jij wil een kind en hebt je doel bereikt en hij mag weer gaan.... Ineens afkeer of ging het al niet lekker? Voor jou is het kindje welkom, voor hem niet? Vind het een bijzonder bericht.
O nee hoor. Zo zit het niet, want ik heb al kids. Misschien heb ik gigantisch last van hormonen. Ik vind het overigens een hele nare reactie hier van diegene die mij beschuldigen van " je wil gewoon een kind". Mijn keuze draait inmiddels meer naar weghalen, omdat ik absoluut niet nog jaren contact wil.
Het ging gewoon goed. Er zijn inderdaad dingen die mij ergeren, sommige spreek ik uit.. maar ik besef me ook gewoon dat dit gewoon is hoe iemand is.
Maar aan je (recente!) berichtgeschiedenis te zien was dit in elk opzicht een zeer gewenste en vooral geplande zwangerschap. Maar nu wil je het weg laten halen omdat je toch maar niet aan je partner vast wil zitten….? Wat bizar.
Dit idd. Ik snap het ook niet helemaal? Dat soort dingen zoek je toch uit voor je bewust aan kids begint? En het was bewust want je zei elders dat het in de 2e ronde al raak was. En dan nu met 9 wkn zwangerschap willen aborteren omdat nukjes van de vader je niet aanstaan. Oef ... vind dat nogal bizar heftig eigenlijk.
Het is ook heftig. Er is ook veel gebeurd in korte tijd. Voel me sowieso ook helemaal niet prettig tijdens deze zwangerschap, dat helpt ook niet mee. Misschien alles maar even laten rusten en bezinken. Ik werd er even doodongelukkig van allemaal, terwijl dit juist de mooiste tijd moet zijn inderdaad. Ben ook ten einde raad waarom het gevoel zo is
Ik kan deze posts moeilijk met elkaar rijmen. Ik zet het even op een rijtje, laat het me maar weten als ik iets verkeerd zie: - Je hebt een goede relatie. Wel met wat irritaties, maar dat heb je in elke relatie. - Je wilt graag nog een kindje en je wordt inderdaad zwanger. - Er is verder niets veranderd aan je partner of aan de relatie. Maar plotseling heb je zo'n afkeer van hem, dat je het niet meer trekt. Je denkt dat dit wel eens aan de hormonen zou kunnen liggen. - Je wilt het kindje wel houden, maar dan zonder je (huidige) partner opvoeden. Je overweegt ook de zwangerschap af te breken, maar verwacht dat je hier wel de rest van je leven last van zult hebben. Ik vind dat je best drastische besluiten overweegt te nemen, gebaseerd op... niks. Nou ja: hormonen. Maar die hormonen gaan weg. En dan? Dan voel je je weer net als voor je zwangerschap. Nog even terughalen welk gevoel dat ook alweer was: een vrouw die gelukkig is in haar relatie en graag een kindje wil. Alleen zit je dan met de wetenschap dat je alles had wat je wilde hebben, maar dat je het zelf hebt stukgemaakt. Kun je me uitleggen wat ik mis? Of is dit een goede samenvatting?
Het is erg moeilijk om ook maar iets zinnigs te zeggen op basis van dit bericht eerlijk gezegd. Er mist denk ik nogal wat context en ik vraag me dan ook af wat je precies verwacht? Wil je adviezen, ervaringen horen, alleen even ‘spuien’ ? Mijn persoonlijke ervaring, met de vader van de oudste had ik een ‘prima’ relatie dacht ik toen. Beiden een kinderwens en eenmaal zwanger walgde ik ineens van de man die naast me zat. Dat extreme kwam zeker door de hormonen maar die hormonen legden enkel bloot dat er gewoon echt iets niet goed zat tussen ons. 4 jaar therapie en echt alles proberen tot een verhuizing aan toe verder was er voor ons geen andere keuze dan uit elkaar te gaan. Daar kwam natuurlijk een hele berg onverwerkte shit ook bij kijken ( wat ik best toe wil lichten eventueel) en dat is alles behalve een goede basis om een gezin te beginnen of uit te breiden. Je hebt het over aborteren, wilde je echt nog een kind? Of het idee van nog een kind, de ervaring, de zwangerschap, babyfase etc? Of hoopte je op iets van je partner wat je nu dus niet hebt gekregen? Wat was de motivatie achter deze zwangerschap? Als je dat helder hebt dan is je keuze ook misschien wat makkelijker.
Nou lees even je bericht terug. Zo vat ik het op he zo klinkt het als ik jouw bericht lees. Jij zou dagdag tegen je partner willen zeggen en ik voed ons kind wel alleen op. Klinkt ook niet heel aardig naar de vader van je kind. Je hebt meerdere kinderen ook van deze partner? Misschien kan je beter hulp zoeken bij je huisarts en of verloskundige. Om alles nou op hormonen te gooien