Hey allemaal, Ik moet even wat kwijt... en ja, over mijn schoonmoeder. Ze is enorm gefocust op het prachtige kindje dat nog in mijn buik zit. Alleen heb ik soms het gevoel dat ze haar meer als een soort interessante pop beschouwt dan als een levend wezentje. De uitspraken die ze doet... ze benoemde al dat het voelt alsof ze zelf weer moeder wordt en dat schiet mij gewoon in het verkeerde keelgat. IK ben de moeder en JIJ wordt oma, dit kind is niet van jou. Ze had de babykamer bij haar thuis eerder op orde dan wij en we hadden nog niet eens wat afgesproken qua oppassen ofzo. En dat ze dan met een babystemmetje tegen me zegt dat zij toch wel langs mag komen in de kraamweek (nee, de kraamweek is voor ons om te wennen aan de routine met ons eerste kindje) en de hele tijd verliefd naar mijn buik loopt te staren en dan kirren als die beweegt omdat de baby schopt... gewoon alles aan haar irriteert me. Ze is ook niet de makkelijkste persoon. Mijn man en ik hebben een tijdje geen contact met haar gehad nadat mijn schoonvader overleed. Ze ziet zichzelf altijd als het slachtoffer als er een conflict ontstaat (en dat heeft ze met VEEL mensen) dus met haar praten over iets wat ze verkeerd doet is heel lastig. Ik heb echt nachtmerries dat ze vlak na de geboorte op de stoep staat en zich met de kraamzorg gaat lopen bemoeien (en dat zal ze doen). Het helpt ook niet dat ze alleen woont en geen hobby's heeft of een groot sociaal netwerk, of vrijwilligerswerk doet of zoiets. Behalve mijn kind is haar leven best leeg. En dat is heel sneu, maar ook weer niet mijn probleem. Pffffff oké nu ben ik klaar met klagen. Zouden jullie een gesprek met haar aangaan of het eerder op z'n beloop laten? Of ben ik heel hormonaal en overdrijf ik alles? Maar ook wel raar toch, dat alles in je schreeuwt dat gedrag niet normaal is en je je afvraagt of het aan jezelf ligt.
Ik denk vooral te lezen dat er een hele enthousiaste oma-in-spe is en dat er hormonen in het spel zijn die irritaties flink vergroten. Het is prima om je grenzen aan te geven, en die zijn ook heel persoonlijk, maar ik lees in je verhaal geen “alarmbellen”. Dus om antwoord op je laatste vraag te geven: ik vind dat je overdrijft, ja. Maar ik ben ook maar een buitenstaander, misschien is er meer in het spel dan je omschrijft…
Tja, de voorgeschiedenis gaat jaren terug en is te uitgebreid (en persoonlijk) om hier tot in detail te beschrijven... dus ik snap dat het niet helemaal overkomt hoor.
Voor haar is het ook een bijzondere tijd en misschien ook heel enthousiast, waarschijnlijk eerste kleinkind? Eerlijk jij vind dat zij vanalles vind maar lees even terug Jij vind ook een hoop en je reageert heftig. Misschien moet je het eens bekijken vanuit haar beleving ipv gelijk je mening geven hoe jij vind dat het zou moeten zijn. Ik vind het niet shocking als mn (schoon)ma zou zeggen van nou het is net alsof ik zwanger ben. Misschien zegt ze daarmee wel hoe bijzonder het voelt. Zijn ook schoonmoeders die geen interesse tonen.
Begrijp ik het goed als ik opmaak uit jouw tekst dat het moeilijk is om grenzen te stellen naar haar toe? Als dat klopt is het vooral fijn als jij en jouw partner op 1 lijn zitten. Je hoeft met jouw schoonmoeder geen lange gesprekken te houden over die grenzen. Als jij het aangeeft en jouw partner helpt de grenzen die jullie samen afspreken te bewaken komt het misschien wat minder aan als veel en zwaar. Misschien heb je dan ook sneller het gevoel dat dingen wel kunnen.
Beeld je in dat jouw kind straks een kind krijgt.. hoe enthousiast voel je je dan? Ik kan me voorstellen dat sommige uitspraken misschien gekkig lijken.. maar als ze zegt dat het voor haar aanvoelt alsof ze zelf weer moeder wordt, zegt ze eigenlijk dat ze weer die zelfde enthousiasme voelt, die zelfde liefde. Wat wens je nog meer voor je baby dan zó gewenst en geliefd zijn door de mensen om hem/haar heen? Jij als moeder voelt je als een leeuwin die haar welp wil beschermen en woorden als “het voelt alsof ik zelf moeder wordt” voelen bijna als afpakken.. maar jouw kind is het kindje van haar kind en zij beleefd die zelfde liefde, een nieuwe soort liefde wellicht, voor jouw baby die zij ook voor haar kind voelde tijdens de zwangerschap en daarna waarschijnlijk. Jouw baby is geliefd, er wordt aan jouw baby gedacht, ze is enthousiast over jouw baby.. wat wil je nog meer voor jouw baby? Ik zou niets liever willen voor mijn kinderen.
Ik lees niets anders dan een enthousiaste oma. Hier waren de opa's en oma's er zo snel als kon na de bevalling. Heel kort, half uurtje, even kennismaken. En later in de kraamweek ook nog even. Ik vond het juist heel fijn, was zo trots!!! Dat ze al een babykamer klaar heeft, fijn toch als jullie bij haar langskomen dat ze alles heeft? Persoonlijk zou ik als ik oma zou worden wat meer overleggen, maar ik denk dat ik verder net zo enthousiast zou zijn
Dus oma mag haar kleinkind niet zien de eerste week ? Ik snap daar dus niks van Ik kon niet wachten op m'n ouders te bellen en m'n mooie kindjes te laten zien Beter een betrokken oma dan andersom toch Wat maakt het uit dat ze de kamer eerder af heeft dan jullie ?
Ik herken tot zekere hoogte een ouder die vooral met zichzelf bezig lijkt te zijn en ik weet uit ervaring dat het heel vermoeiend en lastig kan zijn. Ook mijn moeder heeft veel conflicten en het ligt nooit aan haar etc. De afgelopen maanden ben ik directer gaan communiseren naar mijn moeder toe wat zorgde voor spanning op de momenten zelf, maar uiteindelijk wel meer rust tussen onze relatie. Ben wel tot de conclusie gekomen dat echt veranderen nier gaat gebeuren, maar ze nam mijn feedback op haar eigen manier wel serieus en deed haar best om zich aan te passen. Ik zou de discussie dus wel aan gaan mocht zich een situatie voordoen waar je het niet mee eens bent. Ik zat bijvoorbeeld gisteren aan de telefoon en ze vroeg of ze een berichtje kon verwachten als de bevalling eenmaal begonnen is, ik zei toen duidelijk dat we de hele bevalling met zn 2en willen doen en daarna pas familie berichten. Had wel beloofd om “snel” na de geboorte te videobellen. Zo gaf ik een grens aan, dat vond ze jammer maar accepteerde ze, en ben haar dan een beetje tegemoet gekomen met het videobellen. Ik vind je zorgen en frustratie als een van de weinigen hier blijkbaar dus terecht, misschien omdat ik een beetje weet hoe het is en ik afgelopen naar er erg mee ben bezig geweest. In jouw geval is het je schoonmoeder en is het denk ik ook voor een deel aan je partner om die grens aan te geven. Veel succes!
Hier hebben wij ook gewacht hoor in de eerste week. Bij dochter nog wrl wat langer door complicaties. Dat maakt ook niet zo zeer uit, iedereen doet het op zijn eigen manier.
Ik zou vooral de discussie vooraf aan gaan, zodat je die stress wat het mee brengt niet in de kraamweek hebt en je het echt van je af kan zetten. Wat dan komt, komt dan en zie je dan wel weer.
Wat lastig dat je het zo ervaart. Aan de ene kant snap ik haar wel, ze wordt oma en is ontzettend enthousiast. Hartstikke leuk! Maar ik heb zelf de andere kant mee gemaakt waarbij wij een maand na de geboorte van onze dochter gesprekken moesten aangaan t.a.v. grenzen. Dat gaf erg veel stress (en tranen) met de hormonen die dan nog meer alle kanten op vliegen, ik zou zeker het gesprek voor die tijd aangaan. En laat je partner hier vooral ook in helpen!
Ik snap daar dus niks van maar ben ook niet zo moeilijk bij bv vroeg geboorte of complicaties kan ik me nog wel iets voorstellen o Maar opa's en oma's die niet de eerste week mogen langskomen snap ik niet Ze blijven toch geen uren en anders maak je daar van te voren afspraken over
Dit! Als mijn kind een kind krijgt voelt dat ook als “eigen “ denk ik. En buiten complicaties waardoor oma niet kan komen etc zou ik het heel erg vinden als ik het kindje dan de eerste week niet zou mogen zien. Sterker nog: daar zou ik heel verdrietig en ook boos over worden om eerlijk te zijn. Inderdaad blijft kraambezoek maar hooguit een uurtje. dus ja: ik vind dat je overdrijft. Vraag ik me trouwens het volgende nog af: mag alleen je schoonmoeder niet komen of geldt dat ook voor jouw eigen ouders/ broers/ zussen of je beste vriendin ?
Nou als de hele planning en taakverdeling al voor je ingevuld wordt, met SM in de shining hoofdrol, kan ik me voorstellen dat dat vrij dominerend overkomt en een fikse bijsmaak geeft. Allicht is het maar enthousiasme (en een enorm lichtpuntje) maar gecombineerd met zwangerschapshormonen die de beschermende (is MIJN) kant vergroten kan dat redelijk uit de klauwen lopen. Ik zou ook stomen, maar aan de andere kant ook zoiets hebben van "jouw huis, jouw ding, ik snap niet waar jij (sm) een babykamer voor zou moeten maken." Campingbedje hooguit is al voldoende, die zette wij ook in als opvouwbare box (maar dan zonder matras en slaapspul)
Pff moet er niet aan denken dat ik pas na een week ofzo welkom was geweest om te komen kijken bij mijn kleinzoon. Ik wilde heel graag mijn kleinzoon zien, maar eigenlijk nog liever mijn dochter. Zij had echt een heel pittige bevalling en ik was blij dat ik haar even kon zien. En natuurlijk stonden we allemaal te popelen om kennis te maken met dat lieve kleine mannetje Ik zou me echt heel erg teleurgesteld hebben gevoeld als ik weggewimpeld werd en pas na een week ofzo had mogen komen. Dat je er voor kiest om selectief met toelaten van bezoek te zijn snap ik, maar directe familie (trotse opa/oma) te weigeren snap ik echt niet. Dat zit er imo echt iets scheef in de relatie.
Dit snap ik ook niet helemaal hoor. Ik heb er niet eens plek voor om voor kleinzoon een kamer in te richten. Maar voel die behoefte ook niet. En dat een zwangere (mede door hormonen?) zich afvraagt wat ze er mee aanmoet snap ik ook. Want het zal denk ik ook wel een beetje het gevoel geven van 'de rol overnemen'
Hoezo moet dat perse direct iets scheefs betekenen? Ik snap dat het teleurstellend kan zijn maar het is niet dat de baby ineens kan lopen, die is na een week ook echt wel nog echt baby. Vind waarde nog altijd belangrijker om te accepteren dan mijn zin door te drijven. Snap zeker dat er veel tegen hun schenen voelen getrapt, echter is de wens aan mama/papa en niet aan overige om te bepalen wat gedaan dient te worden.