Ah oke, moet ik eens bekijken dan. Ik had wel ergens iets gelezen van donatie. Dat met de navelstreng ofzo stamcellen konden gegeven worden aan zieke kindjes. En dat leek me ook interessant. Maar dan moet ik eens kijken of je beide kan doen. Zowel het uitwringen voor je eigen kind als het doneren of dat je juist moet kiezen voor het ene of het andere.
Klinkt goed! Stuitligging betekend toch niet altijd keizersnede? Je mag dan toch altijd nog kiezen of niet? Geen idee hoe dat in België is hoor, maar in Nederland mag je dan altijd kiezen. Edit: onze knul werd met 28+3 1.4 kg geschat, volgens de gyn zat hij goed in zijn vetjes
Dat is ook heel mooi inderdaad! En, ik heb ook weleens gehoord dat je stamcellen kunt laten bewaren, mocht je eigen kind dat ooit nodig hebben?
Wij hebben daar vorige keer ook voor geïnformeerd. Blijkbaar hebben ze genoeg materiaal van ‘west Europese genetica’ of hoe moet ik het zeggen. Er zijn bepaalde bevolkingsgroepen waar ze nog te weinig van hebben. Ik dacht Aziatisch en Afrikaans. Dus onze vroedvrouw had toen gezegd; je kiest beter voor het uitkloppen van de navelstreng.
Oef als je het zo ziet, kort het voor jou wel echt af! Als ze de baby dan toch sneller halen, kan je de extra rust nu ook misschien wel gebruiken.
Wat goed!! Hopelijk draait hij nog, maar inderdaad voorlopig heeft hij nog plaats genoeg! Ons zoontje draaide met 34 weken nog heen en weer, dus het kan zeker nog, maar ik snap dat je je dan even zorgen maakt om een mogelijke keizersnede!
Sommige ziekenhuizen/gynaecologen beginnen het terug te doen. Maar normaal gezien is het echt keizersnede en onze gyn raadt het zeker niet aan bij een eerste kindje om vaginaal van stuit te bevallen. En ik begreep tussen de lijntjes dat ze me toch idd keizersnede zouden geven dan. Mijn man was zelf een stuit en is wel vaginaal ter wereld gekomen destijds. Hij is het middelste kind. Ookal is het donor, was toch wel leuk om hem te kunnen zeggen dat het kind ookal trekken en gewoonten van zijn papa overneemt. Babyvetjes zijn schattig! Trouwens gyn gaf me ook nog mee dat de curve in baarmoeder niks zegt over hoe ze als tiener groeien. Bij ons ging het over lengte (die we trouwens niet meekrijgen of waar ze zelfs niet naar meten). Omdat we benieuwd zijn of we grote donor hebben of kleine. Mijn man is erg groot dat is precies het enige qua uiterlijk kenmerk waar die zo benieuwd naar is. Ik ben zelf eerder klein en ook de mannen aan mijn kant van de familie, dus een klein kindje kan ook gwn door mij komen hoor. En op dit moment meer zijn bovenbeen (dat is wat ze ter referentie nemen voor lengte) net iets minder dan de p50 schaal. Maar gyn zei dus dat het helemaal niet gerelateerd staat aan puberteit en wat "het eindresultaat als volwassene" gaat zijn.
Wat balen dat je de ziektewet in moet. En dan is het echt nog maar kort dat hij bij je mag zijn. Hier ook sinds deze week ziektewet ivm bekken onderandere. Ook hier maandag overleg en groeiecho in het ziekenhuis ivm moeizame bevallingen. Waarbij de verloskundige vandaag ook aangaf dat het een reële kans is dat ze hem rond 37 a 38 weken gaan halen. Dat klinkt inderdaad heel snel al! Verder ben ik helemaal goedgekeurd, mooie bloeddruk, niet al te veel aangekomen en buik ook mooi binnen het normale.
Dan kort het ineens heel wat in je! Hoe voel je je erbij? Helpt het rusten tegen de pijnen en ongemakken of voel je nog niet echt beterschap? Fijn dat jullie in ieder geval voor de rest zijn goedgekeurd!
Dat klopt denk ik wel....mijn zoon was echt een flinke jongen in de baarmoeder. Hij was als baby best fors maar daar is nu niks van over. Wel is hij lang voor zijn leeftijd maar zijn vader is bijna 2 meter, ik ben daarintegen best klein met mijn 1.61m Jij ook sterkte met je klachten. We moeten nu aan onszelf ff denken dan he en aan de baby. Ja hier moet ik mijn rust tussendoor echt pakken anders krijg ik veel pijn. Het kort idd in maar aan de andere kant zit ik nu 3 weken eerder in de ziektewet dus hoop dat ik er nu nog even van kan genieten. De schoppen in mijn buik elke dag zijn flink aanwezig. Dan denk ik van dit gaat zo alweer voorbij. Ik zal dat wel missen. Maar ga er iets moois voor terug krijgen.
Wat lastig dat je nu zoveel klachten hebt dat werken niet meer lukt! Vind je het fijn om thuis te zijn of juist niet? Ja lastig he dat t einde dan al in zicht komt, ook al is het ook zo ontzettend fijn om je kleine in je armen te kunnen sluiten. Het is toch een ongelofelijk bijzondere periode zo'n zwangerschap die dan ten einde komt. Bij ons blijft t bij twee kindjes omdat drie echt teveel voor ons zou zijn (ik ben ook zonder kinderen al doodmoe aan het einde van de dag). Mijn man heeft kinderen uit een eerdere relatie en zou het ook niet willen. Dus ik vind dat wel heel lastig dat dit echt de tweede en laatste zwangerschap is. Ondanks de heftigheid van de klachten voornamelijk tot ik me deels ziek meldde, vind ik het zoiets moois en bijzonders om mee te maken. Aan de andere kant heb ik ook een paar jaar de angst gehad om helemaal gaan moeder te worden en in dat opzicht ben ik méér dan dankbaar dat ik een kindje heb en er nog eentje mag gaan opvoeden straks. Zijn er meer meiden voor wie deze zwangerschap de laatste is?
Als ik me op voorhand een beeld vormde van mijn gezin dan zag ik 2 of eventueel 3 kindjes, maar ik heb ook wel veel slaap nodig.dus ben me bewust dat er dan misschien ook wel best enkele jaartjes tussen zitten. Mijn man heeft periode gehad dat hij geen kinderen wou (toen zijn we ook echt uit elkaar geweest, maar ik studeerde nog dus was toen ook nog totaal niet aan de orde). Toen hij terug toenadering zocht 1,5 jaar later was dat wel een topic dat ik aanhaalde en gaf hij aan (door ondertussen zelf peter geworden te zijn) dat zijn visie daarop veranderd was. Maar dat hij wel pas kinderen wou als hij economisch stabiel gesetteld was met dan "de juiste vrouw" aan zijn zijde. Het feit dat ik uiteraard ook eerst wou settelen en hem toen had uitgesproken dat het zeker nog 5 jaar zou duren want eerst afstuderen en job zoeken, vervolgens woonplekje zoeken ... had hem dan geholpen. En toen we dan uiteindelijk echt gesetteld waren en ook eerst een hond samen begonnen op te voeden, wakkerde bij hem die kinderwens ook wel echt aan. Want heb dikwijls wel ook afgestemd met hem in ons fertiliteitstraject of hij het ook zelf allemaal wou ofdat het meer was om mij een plezier te doen. Maar daar verzekerde hij mij dat het ook voor zichzelf was. Nu door dat fertiliteitstraject en kostprijs en beschikbaarheid van donorzaad, is het minder evident om voor meerdere kinderen te gaan en ook "garantie" te hebben dat het lukt. Allez, je hebt nooit "garantie" ook niet als je het op de natuurlijke manier doet, maar de drempel naar meer pogingen ondernemen en nog eens een maandje extra proberen is minder groot aan de financiële kant als je het zonder mmm kan proberen. En manlief is ook wel rationeel ingesteld als in: we beginnen met 1 en we zien wel wat dat al zegt en we gaan ons zeker niet financieel aan de grond zetten. Dus als hij op de rem gaat staan of op het geld gaat zitten, dan stopt het. Dus ergens in mijn hoofd spookt het wel rond dat ik een zwangerschap misschien niet nog eens ga meemaken. Al hoopt mijn hart van wel. Ik heb zelf 10 jaar leeftijdsverschil met mijn zus en zij is mijn tweede mama, maar was ook al sinds haar 16de samen met haar huidige partner. Dus ik ben ook voor een groot deel een beetje als enig kind opgevoed met ouders die altijd maar aan het werken waren. Ik hield me bezig, maar heb me ook wel vaak eenzaam gevoeld. Dat wil ik niet voor mijn kind. Wil het zo graag een broertje of zusje gunnen.[/QUOTE]
de vorige zou al de laatste zijn maar een zwangerschap kan je niet plannen want ik was gewoon aan de anticonceptie Haha maar ben er uiteindelijk wel echt heel blij mee dus voor mij zou het nu goed zijn maar je weet nooit wat de toekomst brengt
[/QUOTE] Wat lastig dat je die eenzaamheid zo gevoeld hebt als kind. begrijpelijk dat je jouw kind iets anders gunt. Op zich hoeft enigs kind zijn echt niet eenzaam te zijn, sommige ouders zijn er wel veel tijd voor hun kind, en zorgen er goed voor dat er altijd vriendjes of vriendinnetjes zijn om mee te spelen. Dus dat is ook wel een factor denk ik. Maar ik begrijp je helemaal. En ook wel herkenbaar. Mijn partner heeft dus al kinderen uit vorige relatie en is heel veel ouder dan ik. Wilde eerst wel samen kinderen, toen weer niet, destijds dus ook georiënteerd naar co ouder constructie. Uiteindelijk had hij zijn angsten opzij gezet en wilde het wel. Nu was ik ook bang dat hij geen tweede wilde, want hij vind het idee heel eng dat hij de aandacht moet verdelen tussen twee. Is zelf enigs kind, en helemaal stapelverliefd op onze kleine haha. Maar ben blij dat t uiteindelijk toch ook goed was voor hem want de wens voor een tweede bij mij was en is heel sterk. Door de mmm heb ik ook de eerste zwangerschap heel bewust meegemaakt en echt van genoten (na dat 1e trim haha). Ik had zoiets van, wie zegt dat t geen geluk was dat die iui ineens raak was. Misschien herken je ook wel dat t soms lastig is dat een zwangerschap nooit spontaan zou kunnen zijn. Het lijkt mij zo mooi als je dat zelf in de hand hebt, en niet afhankelijk bent van een ziekenhuis. Maarja dat is nou eenmaal de situatie.
Ik ben ineens weer gaan twijfelen over een badbevalling thuis ipv poliklinisch... Bij mn dochter had ik al de wens om thuis te bevallen maar uiteindelijk wilde ik toch liever de zekerheid van medische zorg dichtbij. Maar bij een tweede kind is het weer anders. Ook gynaecologen vinden het verantwoord om thuis te bevallen als je eerste bevalling geen problemen opleverde. Alleen wonen wij dus wel 20 min van het ziekenhuis af. Vind dat best ver.. wat als er toch iets mis gaat. Ik heb gewoon heel veel vragen. Wat zijn de echte risico's? Stel dat je bijvoorbeeld blijft bloeden, dan kunnen ze in de ambulance toch al zorgen voor bloedplasma? En volgens mij moet een gynaecoloog (iig snachts) opgeroepen worden en is die niet al in het ziekenhuis. Dus als hij vanuit huis naar het ziekenhuis komt, kun je zelf in die tijd naar het gaan. Maar bijvoorbeeld poliklinisch stond er voor de zekerheid al een couveuse klaar. Als je kleintje in nood is, rijden ze die zo naar de afdeling. Als je thuis bent, levert dat toch een enorme vertraging op? Hoe komt het dan dat toch gesteld wordt dat thuis even veilig is als poliklinisch.. Verloskundigen zijn enorme voorstanders van thuis bevallen. Gynaecologen meestal niet. Waar ligt dan de waarheid? Kijk mijn eigen comfort zal sowieso groter zijn thuis, maar voor mij gaat het welzijn van de baby voor, dus als er ook maar een beetje meer risico is thuis, dan wil ik het niet. Zijn er meiden hier die thuis zouden willen bevallen als de situatie het toelaat? @Panda95 en @Newbie123 Is het bij jullie een optie of doen verloskundigen het sowieso niet thuis?
@Milena92 hier ook ons laatste kindje en dus laatste zwangerschap. Heel herkenbaar wat jullie zeggen hebben wij de eerste zwangerschap ook bewuster meegemaakt als ‘het is mogelijks de laatste eb enige’. Destijds heb ik er na 2 trimesters zó van kunnen genieten. Met dat het nu zo rommelig is, ben ik ook wel blij dat dit de laatste keer is en ik het niet meer opnieuw zou moeten doen, wij hadden altijd maar 2 en mogelijks 1 kindje voor ogen. @Zuul hoe gaat het daar? Baby nog veilig in de buik?
Bij mijn verloskundige is het best uitzonderlijk om thuis te bevallen. Ze zijn er niet zo ervaren in, maar er zijn wel individuele praktijken die er in gespecialiseerd zijn. Mijn schoonzus is wel 2x thuis bevallen. Ik zou het wel nooit willen… Wij wonen ook 20 min van het ziekenhuis af, dat is al een hel om met weeën te doen laat staan dat je dat even moet gaan doen wanneer er iets fout loopt. Ik voel me gewoon veiliger in het ziekenhuis met professionals rond mij, maar dat is uiteraard voor iedereen anders!
Ja klopt maar dat is dus het ding hier, als je in het ziekenhuis wil bevallen, kun je daar sowieso pas heen als je weeën hebt die regelmatig zijn. Dus toen de weeën al op zn heftigs waren, moesten we sowieso die reis maken. Vreselijk. Dat zou dus een voordeel zijn aan thuis bevallen.. Ik kreeg van iedere beweging dus extra weeën dus met opstaan, gaan zitten in de auto, als we over een drempel reden, bij t uit de auto gaan, gaan zitten in de rolstoel, bij het overstappen op bed, etc etc. Daar zie ik dus ook enorm tegenop. Maar, als het wel gewoon poliklinisch wordt, dan wil ik er wel echt eerder heen. Daar dring ik dan wel op aan. Je kunt trouwens wel eerder naar het ziekenhuis als je beslist dat je bvb gelijk al een ruggenprik wil.
Wij wilden heel graag nog een derde maar dat zit er waarschijnlijk ook niet in nu deze zwangerschap zo ruk gaat. Baby nog wel veilig in de buik! 30+2 nu Houden jullie het allemaal een beetje uit met die hitte? Ik vind het toch wel warm worden hoor. We hebben het zwembad in de tuin staan voor onze dochter. Vorig jaar zijn we daar zo vaak in geweest echt heel leuk! Helaas mag dat dit jaar niet. Jammer want dat was zo lekker met die hitte