Mijn eerste bevalling verliep heel rustig. Itt mn 2e. Toem heb ik mn vriend echt enorm rond gecommandeerd. Hij stond echt in een onmogelijke houding maar het moest precies zo en niet anders. Tegen de VK heb ik gezegd dat ze op moest rotten. En toen Yinthe er eindelijk was, helemaal leveloos, blauw en aan de zzurtof: ze doet het toch wel he? Heel nuchter. Maar later wel veel last van dat beeld gehad. Tijdens het hechten: de volgende doen we gewoon weer in het ziekenhuis hoor. Dit is zo'n gore bende! (En onze geweldige kraamhulp heeft zo haar best gedaan alles netjes en schoon te houden).
ik weet wel dat ik met een piepstemmetje vroeg voor ik mijn okhemd aankreeg; Moet die BH nou echt uit?
Erg he? Ik had dat zelf ook. Julia was ook een levenloos, slap poppetje en het drong toen niet echt door. Later en nu nog steeds achtervolgt dit beeld me en word ik er erg emotioneel van.
@Anne: precies! Vertel mn bevallingsverhaal vaak ook maar oppervlakkig. Geen zin om zelf steeds in tranen te raken.
Nou, dit is echt een topic waar ik op zat te wachten haha! Ik mag over een paar weekjes en tja, wat zal ik zeggen... Ik kan me leukere dingen voorstellen. Drie jaar geleden heb ik een longembolie gehad en toen heb ik ook heel erg gevloekt en was helemaal in mezelf gekeerd. Of dat met een bevalling ook zo is? Geen idee! Ik kan me zo voorstellen dat ik mijn vriend heel erg ga rond commanderen en ga bitchen tegen iedereen. Mijn moeder zei, toen ze aan het bevallen was van mij en mijn vader lief wilde zijn door mee te puffen: hijg verdomme niet zo in mijn bek, je stinkt man! (hij had net macaroni op haha).
Ik werd op donderdag morgen ingeleid. Kreeg vrij snel daarna al weeën maar mocht wel gewoon op de zaal blijven liggen. Lag met 3 andere op een kamer en 's avonds tijdens het bezoek uur werden de weeën best wel heftiger. Heb toen liggen klagen over het bezoek wat er van de andere vrouwen was. Dat ze stil moesten zijn en anders maar gewoon op moesten rotten... Tijdens de bevalling ben ik vrij lief geweest. De eerste 10 uur was ik niet aanspreekbaar. Na dat ik een ruggenprik had gekregen ging het meteen beter. Ik voelde dat ik moest poepen maar de VK geloofde het niet, omdat ik het zo rustig zei. Al vrij snel ging het over naar IK MOET NU POEPEN! Ik tegen mijn man gezegd dat hij NU iemand moest halen, want ik moest echt POEPEN! Tijdens het persen wilde ik graag water en had geen puf om te vragen: schatje mag ik wat water aub....dus het ging WATER WATER WATER Op een gegeven moment begon het van onder heel erg te branden. De VK heel lief wil je een koud washandje er tegen aan hebben. Ik zei doen maar, ze hield het koude washandje er tegen aan, en heb toen wel even moeten vloeken dat ze heel vlug dat washandje maar weer weg moest doen, dat het alles behalve prettig was. Toen onze zoon geboren was gingen ze me hechten. De VK zei dat ze daarna weer een katheter in zouden brengen. Ik waarom kan zelf ook wel plassen hoor.... Heb het geweten hoor, het branden als een gek....
GEWELDIG! Het enige wat ik kon zeggen in het begin: "ohhhh, is dit alles?" 8) Een uur later lag ik boven op bed te kreperen..... en riep ik: "Gooi me uit het raam als je blieft!" De vk, kh en vriend keken me aan als een stelletje botsauto's. Echt zo van: "waar heeft zij het over?" Tijdens het hechten (20 hechtingen of zo) heb ik de vk echt vervloekt: "Heeeee! Duurt het nog lang stomme trut?"Je doet je werk echt niet goed hoor! Die verdovingen werken namelijk niet! Het doet gvd echt tering pijn" Ok zo ben ik normaal niet hoor!
hahaha leuk topic dit, maar idd nite voor de meiden die nog moeten (maar meiden wat er ook geroepen en gevloekt word, het is het echt allemaal waard, hoe cliché dit ook weer klinkt maar ik riep heel vaak toen ik nog maar 2 cm moest, ooooooo ik kan dit niet meer! en hun maar roepen, probeer je te ontspannen na een wee, tja hellow dames....ontspannen was dat! en ik riep onder het persen steeds...sorry meiden, sorry meiden (tegen de gynacologen) ik perste verkeerd, ipv op de buik op mijn gezicht, en dan krijg je dat ze gaan roepen...en ikke steeds sorry, sorry...ik kán gewoon niet anders! onder het hechten heb ik gewoon lekker gekeuveld met d'r....had nergens geen last meer van, na die tijd direct een ontbijtje en naar zaal...was er weer helemaal bovenop!
Echt gevloekt heb ik niet.... Wel riep ik constant: IK MOET SCHIJTEN... IK MOET SCHIJTEN.... had namelijk ook al bij 7 cm persweeen.... Op mijn vriend heb ik niet echt gemopperd... 1x.. ik lag aan de CTG en ze hadden mn vriend uitgelegd dat als het getal opliep en boven de zoveel kwam.. er een wee aan kwam..... dus op een gegeven moment zei mijn vriend: "kijk schat er komt een wee aan".. waarop ik antwoorden.. "dat hoef je godverdomme niet te vertellen dat voel ik wel"! Mn vriend had trouwens nog een leuke opmerking NA de bevalling.... "je muts ziet er nu uit als een biefstuk"..... Tja daar zat ik echt op te wachten op die info...
Haahaha, echt heel grappig hoe sommige meiden doen tijdens de bevalling. Ik was eigenlijk heel rustig en heb niets raars gezegd. Toen Lilly geboren was, vroeg ik na een tijdje of het wel echt een meisje was, na 2 echo's voor het geslacht! Tijdens de persweeen ging mijn vriend een aantal foto's maken, en ook een van ons samen en toen ben ik nog gaan lachen naar de camera. Mijn vriend moest hier erg om lachen toen hij de foto's terug zag!
Ik riep na 1.5 uur persen steeds weer; IK KAN NIET MEER, DIT GAAT NIET MEER LUKKEN! Maar dat is wel logisch op een gegeven moment. Ik moest meer lachen om een vriendin die aan het bevallen was en riep; LAAT MAAR ZITTEN DAT KIND, HET LOST WEL OP! vond ik wel weer grappig eigenlijk!
hahahaha ik heb toen anoeska op mijn buik lag gelijk wel 10 keer gekeken of het echt wel een meisje was! Knap hoor lachen op de foto's tijdens de persweeën! Heb daar geen foto's van, wel een film maar daar lijk ik meer dood dan levend op!
Ik ben heel rustig gebleven tegen mijn mannetje. Ik heb ook alles zelf gedaan, ik wilde niet dat hij me hielp. Bij mij lukte het enkel om de weeën op de vangen door snel rond te wandelen en hij heeft nog even geprobeerd om me te volgen en zo mijn rug te kunnen masseren, maar hij zag snel in dat dat een beetje belachelijk was. Ik probeerde dan maar zelf te masseren. Ik denk dat hij misschien twee keer mijn rug gemasseerd heeft, de rest heeft hij op zijn gsm Snake zitten spelen . Nu moet ik er wel bij zeggen dat de ontsluitingsweeën enorm goed vlotten, hij zal zijn record dus niet verbroken hebben. Tijdens het persen heeft hij me wel goed geholpen door mijn hoofd omhoog te houden en mijn ellebogen naar buiten te trekken. Ik dacht ook dat ik hem verwijten naar het hoofd ging slingeren, maar uiteindelijk ben ik heel braaf gebleven. Toen Lore geboren was, heb ik haar kusjes op haar hoofdje gegeven dat eigenlijk nog vol met bloed hing. Daarna wilde ik mijn mannetje eentje geven en ik zag hem heel verschrikt kijken voor hij dichterbij kwam. Wat bleek later: door die kussen aan Lore hing heel mijn mond en neus vol met bloed en zag ik er naar verluidt uit als een vampier . Ik vroeg me al af waarom de vk heel mijn gezicht schoon schrobde voor ik naar de kamer mocht!
Ik zou nog even komen vertellen of ik me heb gedragen tijdens de bevalling Mijn bevalling begon op donderdagmorgen om 5 uur en op zaterdag morgen half 6 is Jill geboren. Ik heb anderhalve dag met hele heftige (rug)weeën rondgelopen, met als resultaat krap 2 cm ontsluiting Ik was volgens de vk nog niet eens echt begonnen met bevallen Uiteindelijk zijn mijn vliezen gebroken, bleek Jill na een liggingsecho een sterrenkijkertje te zijn, kreeg ik eerst pethidine, daarna ruggeprik en infuus met opwekkers en vocht. Jill is na 3 kwartier persen eruit gerukt met de vacuum. Even was er nog sprake van een keizersnede en achteraf was dat beter voor Jill geweest. Ze heeft een hele slechte start gehad. Maar ondanks alle toestanden, pijn en angst, bleef ik doodkalm! Nooit van mezelf gedacht dat ik zonder vloeken en tieren zou kunnen bevallen. Ik moest persen zonder persweeën en moest er dus even inkomen. Zei de hele tijd sorry tegen de gyn Ik was de liefheid zelve en dat verbaast me nog steeds.
Ik was stomverbaasd over mezelf. Kan me normaal namelijk goed beheersen, maar tijdens de bevalling.... Ik heb geen scheldwoorden gebruikt, maar wel: Tijdens de weeënstorm: dit doet echt veel te veel pijn, waarom doen mensen dit, waarom willen mensen nog een tweede? Maar ben ook hele perioden in mezelf gekeerd geweest (voor de duidelijkheid: mijn hele bevalling van 8 uur was een weeënstorm, de eerste weeën kwamen meteen 2 minuten na elkaar). Had al bij 5 cm persweeën. Riep toen een paar keer: Ik moet poepen! De Vk zei: dat mag niet! En ik: waarom niet, mag ik poepen alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft? Tijdens persweeën in de auto: hebben ze dat ziekenhuis verder weg gelegd ofzo? Dat is normaal toch niet zo ver? Had erge rugweeën en mijn man heeft iedere wee tegen mijn rug geduwd. Toen hij de deur open ging doen voor de vk, kwam er weer een wee, en ik: Hierkomen, NU! Bij het wegpuffen van de persweeën riep mijn man steeds mee: niet persen, niet persen! En ik vond het echt mega-irritant, want ja, dat wist ik wel. Maar hij bedoelde het zo lief dus heb ik niks gezegd. (vond ik best lief van mij) En tussen de weg te puffen persweeën: ik wil wel braaf zijn, maar het lukt me niet! En toen ze geboren was: het is toch echt een meisje hè? x J.
Ik was erg in mijzelf gekeerd maar ben toch een keer rechtop gaan zitten in een wee en riep toen; DIT IS TOCH NIET NORMAAL MEER! Mijn vriend vond dat ik toen op dat meisje leek in de excorsist. Ook had ik al vroeg persdrang, het gevoel dus dat ik moest poepen! Ik riep toen 1x in plaats van dat ik ging puffen; poep poep poep .
Ik schijn nogal aardig boos te kunnen kijken... In het begin was er niets an de hand... Maar van 5 naar 9 cm in twee uur begon ik steeds minder aardig te worden. Vaak geroepen; DIT IS NIET MIJN DING! Ze moet eruit en komt allemaal goed maar één ding DIT IS NIET MIJN DING! Met het persen vaak gevraagd hoe lang nog? tsja, niet meer zo heeeeel lang werd er dan gezegd. Of ik een spiegel wilde werdt er gevraagd.... NEE! DAT IS NIET MIJN DING! Het meisje moet een hele reis afleggen, de eerste baant de weg voor de tweede. Heb de vk aangekeken en gezegd; baan voor de tweede? lekker belangrijk! ik ben met de EERSTE bezig! Wie heeft het hier in godsnaam over een tweede? En als we het dan toch over reizen hebben; als het meisje 10 km moet afleggen hoeveel heeft ze er ondertussen al afgelegd dan? VK moeder kraamhulp en man hebben enorm gelachen. nou euh zo'n 6 km zei VK. heb mijn hoofd opgericht en haar aangekeken en met mijn wijsvinger naar haar gericht; JIJ BENT GOED BEZIG... TSJONGE JONGE... 6km.. ERG VEILIG HE? KOM MAAR OP MET DIE WEEEN DAN ZAL ZE GAAN RENNEN NU! Nova werdt dan ook gelanceerd, poepte, plaste en huilde tegelijkertijd. Bij controle van Nova zei VK zoooooo, jij kunt al net zo boos kijken als je mama. Heb wel mijn excuses aangeboden dat ik het zo niet bedoelde maar dat het echt mijn ding niet is .
De verpleegster riep steeds: puf het weg (de weeën) en opeens was ik dat zo moe dat ik keihard met het schuim op me mond schreeuwde: PUFFEN?! PUFFEN?! DAN KOM HIER ZELF LIGGEN ALS JE DENKT DAT JE HET BETER KUNT! en toen zei ik er nog zachtjes achteraan: sufkut... later wel me excuses aangeboden maar ze kon er wel mee lachen gelukkig hahaha en ik heb me moeder de kamer uitgestuurd toen ze me n rietje in me mond duwde om te drinken tussen 2 weeën in maar schrok er zo erg van dat ik haar weggestuurd heb... en met de persweeën heb ik zo hard geschreeuwd dat ik er zeker van ben dat ze me op de hartafdeling gehoord hebben en dat die metertjes samen met mijn weeën omhoog gingen haha en ik weet nog dat mijn moeder zei dat ze benieuwd was hoe ze eruit zou zien en toen zei ik: al komt er een aap uit dat boeit me niet als het er maar uitkomt want ik heb pijnnnnnn!
Wat was iedereen geweldigdadig haha (ik zit hier echt met open mond te kijken) wat een geluk heeft mijn man dan met mij (niet te vergeten met het personeel) ik heb tijdens de persweeen nog geintjes zitten maken (iets met dat het geen pilates was) Alleen dat schreeuwwijf (iets waar ik dus echt niet tegen kan) wat in de volgende kamer lag te bevallen en alle aandacht kreeg hierom heb ik de volgende dag even aangepakt toen ze zat te klagen en te zeuren (terwijl ze rondhuppelde als skippy en ik doodziek in bed lag) iedereen op de afdeling moest lachen erom..