Je stelt je helemaal niet aan hoor,ik werk maar 2 ochtendtjes,en iedere keer heb ik weer die bekende knoop in mijn maag, terwijl ik het al meer als een jaar doe, en hij gewoon bij mijn (schoon)moeder is!!Gelukkig gaat hij het zelf nu ook leuk vinden,(hij gaat ze goed herkennen,)en huilt hij i.i.g. niet meer als ik weg ga. Volgens mij gaf iemand je de tip al om even te oefenen, iedere keer iets langer.succes ermee.. Groetjes
Tjah, iedereen ervaart het anders. Ik vond vooral voor het eerste keer wegbrengen moeilijk en spannend, maar de tweede dag had ik erg geen last meer van. Overdag, als ik, aan het werk ben ben ik te druk om aan mijn zoontje te denken. De dag vliegt zo om en als ik in de auto zit om hem op te halen dan verheug ik mij er extra om. Het is voor iedereen anders, ik moet er persoonlijk niet aan denken om niet te werken. Ik hoefde er dus bijna niet aan te wennen, maar over het algemeen went het wel snel hoor, anders zaten de kdv niet vol met kids.
moet over 1 week weer aan het werk en ik zie er zo tegen op levi gaat nooit weg omdat ik ff een momentje voor mezelf nodig heb, ik kan echt heel moeilijk hem achterlaten... vorige week is ie paar uurtjes bij me schoonouders geweest en ik was dolblij dat ik hem weer mocht gaan ophalen... gelukkig ga ik maar 3 dagen werken, maar het zijn wat mij betreft 3 dagen te veel
Ik ben het inderdaad al aan het opbouwen. Mijn moeder past af en toe al 2 uurtjes op. En volgende week woensdag wat langer zodat ik alvast aan het idee kan wennen en er niet gelijk mee wordt geconfronteerd op mijn werk.
Het went heel erg. De eerst ochtend en eerste dagen kinderdagverblijf vond ik lastig. Daarna minder, maar eigenlijk vond ik het het hele eerste jaar het kdv niet echt leuk voor haar. In het begin werkte ik gelukkig nog maar 3 dagen (2 dagen kdv), toen 3,5 en sinds ze 2 jaar is weer 4 dagen met 3 dagen kdv. Bevalt me prima.
Ik vond het vreselijk dat ik toen de tijd weer moest werken dacht ook veel aan me kind toen ik werkte en mistte haar ook erg ,ook al wist ik dat ze in goede handen was. en nog steeds trouwens denk ik van bah moet ik weer werken blijf liever bij me meisje,maar als ik eenmaal aan het werk ben gaat het wel weer maar ben ook wel weer blij als het tijd is dat ik weer naar haar toe kan
Ik vind niet dat je je aanstelt hoor... is voor iedereen anders denk ik! Hier een moeder die (met een beetje schuldgevoel toch wel) moet toegeven dat ze het heeerlijk vond om weer te gaan werken. Ik krijg energie van een dag werken en voel me dan ook een veel leukere en fittere mammie als ik eenmaal thuis ben (en daar geniet ik dan ook dubbel en dwars van!) Maar ook hier wel in het begin de zorgen... "weten ze wel hoe ze met r om moeten gaan, hoe zal t gaan als dingen anders gaan dan ze gewend is etc etc " Wende hier heel snel toen het een paar dagen prima gegaan was, hoor!!
Nee hoor, niet gek! Ik ben 15 maanden thuis geweest met Elian om nu weer 40 uur in de week te werken. Ik ben me er een partij ziek van geweest dat ik niet meer 100% bij hem kon zijn! Weken heb ik er tegen aan lopen hikken. Maar.... ik kwam er al snel achter dat ik het heerlijk vond om weer aan het werk te zijn en achteraf viel het heel erg mee. Ik mis hem natuurlijk wel en ik ben superblij wanneer ik hem weer zie maar eigenlijk gaat het harstikke goed. Dus... het komt vast goed
Ik zie dat je in Stockholm woont... even nieuwsgierig, hoe is het daar geregeld met zwangerschapsverlof? Mocht jij een jaar betaald thuisblijven, en moest je dan weer fulltime terugkomen of zo?
ben 1 april weer begonnen, wel weer even geleden. het leek me heerlijk om weer te gaan werken even uit die sleur van thuis zitten. ik hield me groot de eerste wekdag maar toen ik binnen kwam vroeg iedereen hoe het ging. ik zetten het op een huilen zo elendig voelde ik me! maar na de eerste week was ik alweer helemaal gewendt en nu is het zo heerlijk zo,n dag zonder die kleine. en als je hem dan weer ophaalt lacht hij de hele boel bij elkaar omdat hij blij is dat ik hem kom halen heerlijk!
hahaha ik begrijp precies hoe je je voelt. Wegens omstandig heden ben ik dus ook een hele tijd bij huis geweest. En sind maart ben ik 2dagen in de week gaan werken. En er weer een beetje aan gewend geraakt. Maar die baan was echt niks! Ander werk gezocht en gevonden en nu draai ik volgende week 4dagen. Dat houd in dat mannetje maandag uit slapen gaat naar schoonmoeder(Heb een aardig goede schoon moeders), en donderdag voor het eerst naar het KDV en ik vind het verschrikkelijk!! Maar het moet wegens de financien. Dus dat probeer ik maar in mijn achterhoofd te houden. En ik weet zeker dat wij het erger vinden dat onze kinderen. En ze zijn in goede handen en als we aan het werk zijn denken we vast niet zo vaak aan ze als we dachten. Gewoon heeeel druk bezig blijven Sucses ik zal voor je duimen.
Ik was blij dat ik 12 weken na de bevalling weer mocht gaan werken maar ik miste mijn zoontje wel hoor en af en toe nog steeds. Maar ik weet dat hij het in het kdv al 7 maanden ontzettend naar zijn zin heeft en als ik het maar heel normaal vind, het voor hem ook makkelijker is om 's ochtends afscheid te nemen van mama. Werken is voor mij heel belangrijk om mezelf te zijn en de combinatie met mama zijn vind ik geweldig. Mijn zoontje gaat één dag per week naar het kdv (soms 2), daarnaast heeft mijn man een papa dag en komen opa & oma één dag per week! Ik vind het aan het einde van de dag heerlijk om naar huis te gaan en mijn mannen weer te zien! De eerste vier maanden wilde ik mijn zoontje altijd 's avonds weer zien. Nu vind ik het ook niet zo erg meer om hem pas de volgende ochtend weer te zien (af en toe). Zoals gisteren... ik had een etentje van mijn werk en dan kom ik pas na bedtijd thuis. Ik kijk natuurlijk wel eventjes in z'n kamer maar meer niet... Een paar maanden geleden was dat voor mij nog geen optie. Nu is het prima!
Ik zag er aan de ene kant ook vreselijk tegen op om weer aan het werk te gaan, terwijl ik aan de andere kant er ook naar uitkeek. Alleen: hoe dichter bij het kwam, hoe minder ik nog zin in werken had Dat had hier wel te maken met dat Thirza hier erg veel last van het kiss-syndroom heeft gehad, waardoor de zorg voor haar ook erg intensief is geweest. Dat maakte dat ik aan de ene kant bij haar wilde blijven, maar aan de andere kant zoog dat me ook helemaal leeg en wilde ik ook weer tijd voor mezelf. Dat dubbele is er nog steeds wel, maar vanaf dag 1 vond ik het toch ook weer heerlijk om te kunnen werken. Nou scheelt het hier ook wel dat Thirza maar 2 middagen naar de gastouder gaat en 1 dag bij papa thuis is, maar juist dat laatste blijkt achteraf moeilijker te zijn dan haar naar de gastouder brengen: bij papa weigert ze de fles en dat levert bij tijden drama's op. Ik ben dus ook al regelmatig teruggekomen van mijn werk om haar maar te voeden, omdat ze dan al uren niets had gedronken en het op een brullen had gezet Bij de gastouder pakt ze de fles probleemloos en dan kan ik dus gewoon rustig aan het werk zijn... zonder bang te zijn dat ik teruggebeld wordt van m'n werk. Maar het blijft dus wat dubbel: zou ik helemaal thuis gaan zitten om voor Thirza te zorgen, dan ben ik binnen de kortste keren tegen de muren opgevlogen van gekte, maar na een dag werken wil ik ook wel heel erg graag weer terug naar m'n kleine meisje...