in en in verdrietig

Een paar maanden na Louise's geboorte plaste mijn vader op een dag bloed, meteen aan de bel getrokken en de nodige onderzoeken in het ziekenhuis wezen uit een niertumor. Een neef van hem hoorde dit verhaal en belde hem op met het verhaal over een DNA-syndroom wat die neef heeft en wat in de familie schijnt te zitten (lekker op tijd gemeld), dat heeft mijn vader uit laten zoeken en hij had inderdaad dat syndroom, gelukkig zijn mijn broertje en ik wel vrij. Best een opluchting want nou wisten we waar die tumor vandaan kwam en had hij niet "zomaar" kanker (mijn vader is een hele gezond etende sportende man).

De nier werd verwijderd en hij knapte langzaam op, maar bleef een pijntje houden op zijn bekken. Hij heeft toen een botscan laten doen en daar bleek uit dat hij toch een uitzaaiing had op zijn bekken, terwijl er geen uitzaaiingscellen bij de nier waren gevonden. Dit werd bestraald, maar al snel kreeg hij meer last, het bleek niet helemaal volledig weg bestraald en had zich uit gezaaid op zijn wervels. Zoveel kleine plekjes dat ze dat niet allemaal konden bestralen.

Hij ging aan de medicijnen, geen chemo, want dat helpt niet bij niertumoren, maar andere, weet de naam niet meer. Die bleek te helpen, maar helaas was dit maar tijdelijk en na een paar weken gingen de waardes weer omhoog.

4% van de tumoren is niertumor en van die 4% is 2% het type wat mijn vader heeft. Ze weten er dus geen raad mee, hij kreeg een ander medicijn en inmiddels een hele hoop pijnstillers voor bekken, rug, nek... het medicijn zorgde voor ernstige bloedarmoede, hij kreeg vorige week daarvoro een bloedtransfusie en belandde een dag daarna met hevige pijn terug in hte ziekenhuis. Het bleek zijn lever.

Daarnaast praat hij slecht en is er een wat grotere en 6 hele kleine uitzaaiingen in zijn hersenen gevonden... dit zal maandag worden bestraald, als het goed is... want hij gaat hard achteruit. Afgelopen maandag wandelde hij zelf nog naar de MRI, inmiddels haalt hij het toilet al nauwelijks meer...

Vanmorgen lag hij met ontzettend veel pijn te ijlen in zijn bed, nadat hij hier wat voro gekregen had (nog meer) ging het wat beter, maar het is vreselijk. Afgelopen vrijdag kreeg hij ook te horen dat het een aflopende zaak is. Hij heeft onwijs veel last van zijn lever en nek en kan geen goede lig-houdingen vinden. De nachten zijn een drama en psychisch is het zwaarder dan zwaar...

Vandaag zou hij afscheid nemen van zijn moeder (mijn oma) maar die heeft gisteren haar zoveelste beroerte gehad en ligt ook in het ziekenhuis. De kans dat hij haar nog ziet is klein...

Sorry voor het onsamenhangende verhaal, maar ik ben in en in verdrietig. Mijn vader is een geweldige opa en Louise is helemaal verliefd op hem, en helaas mag hij niet veel langer meer van haar genieten. Ze is nog een van de weinig lichtpuntjes in zijn met pijn gevulde leven.

Het leven is f*ckin hg hard, en zoals hij er vanmorgen bij lag hoop ik voor hem dat het snel voorbij is... maar God weet hoe erg we hem gaan missen...