oh jouw laatste zin... ik ben er zo klaar meee.... elke keer slecht nieuws,.,. ZOOO HERKENBAAR... lijfelijk voel ik je frustratie nu
Nee, ik niet, ik heb liever dat hij gelukkig is in de hemel, dan ongelukkig en ziek hier. Raar om te zeggen... Ik zei een paar weken geleden al tegen mijn man: ik wil mijn vader terug... Hij is er al niet meer, als vader, als veilige haven. Af en toe merken we daar nog een glimp van, zoals gisteren, maar meestal is hij een zieke man.
Ik weet niet hoelang ik dat trek, elke keer nieuws zoals dit telefoontje, waarvan je denkt: nu is het afgelopen. En een paar uur later ga je op bezoek en zit hij aan tafel met grote verhalen, koffie en cake. Dat is zo... onvatbaar...
ik heb echt de laatse 3 weken van zijn leven.. elke dag opnieuw afcheid genomen van papa.. zo was hij niet aanspreekbaar...en een ander moment weer springlevend grote verhalen inderdaad...als er niets aan de hand was...heel vreemd hoor...
Ja, dat is vreemd, maar ook wel mooi. Helaas geloof ik niet in een hiernamaals en mijn moeder ook niet. Dus dat speelt wel mee. Voor mij is ze echt weg. Al "voel" ik haar soms wel bij me met belangrijke momenten. En in plaats van dat dat goed voelt, voelt dat juist als een verschrikkelijk gemis...
16 aug. vorig jaar heb ik mijn vader verloren na een slopend ziekbed van jaren. Ook aan kanker. Hij is 57 geworden. Ook hier geen crisis, maar overheerst het gevoel dat het voor hem zo beter is. Zijn leven was in de laatste jaren echt onleefbaar geworden. Constante zorg nodig, met eigenlijk alles. Toen hij 3 maanden voor zijn overlijden ook nog eens Leukemie kreeg, wat zijn genadeklap was, schrokken we daar niet eens zo heel erg van. Een paar weken daarna kregen we te horen dat hij binnen korte tijd zou overlijden en gek genoeg was dat een opluchting voor ons allen. Het zal misschien gek zijn om te lezen voor iemand die dat niet heeft meegemaakt, maar een soort van einddatum krijgen, ipv die eeuwige onzekerheid (zoals iemand hiervoor ook al schreef, slecht nieuws, weer een beetje opknappen, toch nog hoop ondanks alles, weer slecht nieuws etc) heeft ons heel veel rust gegeven. Waar ik meer moeite mee heb is dat hij niet heeft mogen meemaken dat ik nu zwanger ben. Hij wist van onze wens dat wel. Maar ik ga er vanuit dat onze spruit een beschermengel heeft en hij ontzettend trots op ons is. Ik denk dus ook dat als ik bevallen ben er meer tranen vloeien om wat is geweest en het nieuwe leven, dan vorig jaar in aug. Ik herken dus veel in jullie verhaal. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Denk wel eens dat je tijdens zo'n ziekbed, waarin je toch doorgaans een beetje toe kan leven naar het einde al een groot deel van het rouwproces hebt afgelegd. Hoe verdrietig een afscheid ook is. Je weet dat het zo goed is al had je ze nog zo graag wat langer bij je willen houden.
19 oktober 2004 ben ik mijn lieve moeder verloren aan kanker op 51 jarige leeftijd, na een ziekte bed van ruim 3 maanden.... we hebben veel verdriet gehad voor en na haar overlijden. Mijn moeder stierf in mijn bijzijn, we hadden elkaar's handen vast en ik zei mam stop maar met vechten het is goed zo, ga maar. Als of ze me hoorde, haar ogen gingen voor de laaste keer open en nog 1 keer haalde ze diep adem en daar was haar laaste zucht, en verliet ze ons, ik raakte daarna in een soort van roes, alles ging zo snel voorbij, dat ik de dagen tot aan de uitvaart leek ik wel een zombie, toch ben ik gewoon door gegaan, dat had ik mijn moeder belooft, nog elke minuut van de dag is mijn moeder in mijn gedachte en elke zondag bezoek ik haar graf en praat ik tegen haar. Ik schrijf vaak gedichten als ik aan me moeder denk, dat helpt mij ook erg veel.. daar haal ik weer moet uit. dit is 1 van mijn gedichten: Lieve Mama Mama kon je maar zien hoe ik nu leef wist je maar wat ik nu steeds beleef Maar 3 jaar geleden opdit tijdstip zei je tegen mij voor de laaste keer dat je van me houdt en daarna kon je niet meer je stem viel weg, je kon niet meer praten maar met je ogen hield je ons in de gaten niemand kon zegge hoelang het toen nog zou gaan duren het was toen ook nog steeds een inloop van familie & vrienden & buren slapenloze nachten braken aan we zeiden telkens mama het is goed zo, laat je maar gaan en toen 3 dagen na dit moment, was het tijd je hield mijn hand vast en sloot je ogen voor altijd toen klapte ik dicht van verdriet omdat jij mama, ons verliet je bent naar Opa & Oma gegaan en dat koste veel pijn en meer dan 1 traan Ik mis je nog elke dag heel erg veel Liefs Maris
Alleen daar al om blijf ik m'n geloof behouden, ik merk dat dat me heel veel troost bied. Maar wil je moeder je dan juist niet helpen?
Nee, als leven lijden wordt... Ik zei eer gister toen hij zo'n pijn had tegen mijn man: "Als hij mijn hond was geweest, dan liet ik hem inslapen." Oftewel, dit is geen menswaardig bestaan meer. Ik denk dat ik het ook als opluchting zie als hij er straks niet meer is. Ik vind deze periode heel moeilijk, en het gemis wordt ongetwijfeld heel groot, maar hij had langer gezond moeten blijven, maar nu hoeft hij niet langer meer te blijven.
Ik moet heel eerlijk zeggen, en dat voelt heel raar, dat ik denk dat ik een stuk kapotter was geweest als dit om mijn moeder zou gaan. Dat voelt een beetje als verraad... want ik ben gek op mijn vader, maar ik ben gewoon echt een moederskindje... maar toch voelt het heel raar. Herkennen jullie dat?
Ik herken dit zeker. Bij mij is het helaas wel mijn moeder en ik denk dat dat toch heel anders is. Ik ben blij dat ik mijn vader nog heb, maar mijn moeder was de bindende factor en die is er niet meer. Ik vind het voor mijn zoontje fijn dat mijn vader er nog is, maar voor mijzelf: ik had liever mijn moeder gehad op dit moment... Dat voelt heel erg gemeen inderdaad, maar zo heb ik het toch altijd wel gevoeld, al toen mijn moeder ziek werd. Mijn tante is ook overleden (twee jaar terug, ook aan borstkanker) en mijn nicht zegt precies hetzelfde: een moeder of een vader verliezen zijn twee heel verschillende dingen. Maar ja, dat maakt het gemis van een vader natuurlijk niet minder. Bovendien heb je straks nog maar een ouder. En dat vind ik soms wel zwaar: als mijn vader overlijdt, heb ik niemand meer...
Nou ja, dat gaat natuurlijk niet... Want die leeft niet meer. Zo zie ik dat nu eenmaal. Als ik haar bij me "voel" is dat ook niet iets spiritueels, maar meer dat ik dan heel sterk aan haar moet denken. En even droom alsof ze naast me staat en dat ik dan bijvoorbeeld mijn zoontje even aan haar laat zien. (De tranen springen alweer in mijn ogen...) Maar het is dan meer een droom en ik besef alleen maar de hele tijd dat dat dus nooit meer kan... Nou, ik hou maar op, want alleen die gedachte al trek ik niet... Kan je nagaan, het is ruim vier jaar terug en het voelt vaak als de dag van gisteren. Ik kan ook nog zo verschrikkelijk jaloers zijn op mensen met moeders (zwangere vrouwen in de prenatal met hun moeder of moeder en oma achter de kinderwagen). Ik hoop dat dat ooit overgaat, want ik vind het heel naar om zo jaloers te zijn. (Soms, als een ander iets vervelends heeft of pech ofzo, of niet direct zwanger, dan denk ik zelfs: "naja, jij hebt tenminste een moeder". Helemaal niet leuk om zo te denken, maar zo hoog zit het dus nog steeds...)
ohh ik herken dit dus niet... Ik heb met mijn vader echt mijn maatje mijn alles verloren... met mijn moeder heb ik helaas een andere band.. en ik heb ook wel stiekem een keer gedacht waarom nou hij... maar ik voel me daar niet trots op hoor
oh ja ik herken dit soort gedachtes... alleen dan met mijn papa... laatst kwam een buurtgenoot heel verdrietig vertellen dat ze haar oma van 96 was verloren... ontroostbaar was ze(en terrecht hoor) alleen kon ik het even niet voelen.. en denk dan echt GVD mijn vader was 48.....
Dit gevoel herken ik ook heel erg. Ik had ook veel meer met mijn vader en soms speelde ik ook met die gedachten; waarom juist hij.
Nee, ik denk dat er ook wel mensen zullen zijn die meer met hun vader hebben, mijn broertje heeft denk ik meer met mijn vader dan met mijn moeder. Maar voor mij is mijn moeder inderdaad echt wel de bindende factor, ik weet vaak niet waar ik over praten moet als ik alleen met pa ben. Maar ja... dat betekend niet dat ik hem missen kan.
Ik denk idd dat het verlies van een moeder voor veel meiden anders is dan een vader. Ik mis mijn vader, maar mocht ik mijn moeder eerder zijn verloren, zou ik haar verschikkelijk missen. Bijv. nu ook, zo met de zwangerschap. Mijn moeder doet het overigens verschrikkelijk goed na het overlijden van mijn vader. Ze heeft bijna niet genoeg aan 24 uur in de dag. Eerst was ik bang dat het vermijdend gedrag was, maar toen ik het bij haar aankaartte zei ze dat ze nu eindeijk weer eens ja kon zeggen op uitnodigingen. Vroeger zat ze vast aan bijv. voedingstijden van mijn vader, medicatie toedienen en ze wilde graag thuis zijn als de thuiszorg in huis was. (mijn vader kon nog wel eens opstandig worden als er een vreemde verpleegster was, of als het niet ging zoals hij dat wilde) Dus ze kon eigenlijk nergens mee naar toe en al helemaal niet spontaan. Ze moest vaak 'oppas' regelen voor mijn vader. Natuurlijk, mist ze haar maatje, iemand om tegenaan te kruipen/ te kletsen. Iemand met wie ze 35 jaar lief en leed gedeeld heeft. Nu geniet ze van haar 'vrije' tijd. Ik heb echt bewondering voor haar doorzettingsvermogen. Hoe is dat bij jullie vaders/moeders. Hoe hebben zij de draad weer opgepakt?