Ik heb dat ook een tijd gedacht, dat ik misschien dingen wegstopte of iets. Mede omdat ik niet werd verscheurd door verdriet zeg maar. Natuurlijk doet het verschrikkelijk veel pijn maar de scherpe kantjes gaan eraf. Ik voelde me bijna verplicht om er elke dag bij stil te staan, om elke dag om hem te huilen. Omdat ik ergens ook wel wist dat het zo niet hoefde wist ik het niet meer. Moest ik nou wel of niet huilen? Me schuldig voelen als ik een dag niet aan hem dacht? Of me juist schuldig voelen als ik wel een dag veel verdriet had? Ik wist het gewoon niet meer en liep een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Tot ik dus het adres van Yvon kreeg van de vk (die ik na de bevalling had). Ik heb voor mezelf gewoon veel dingen helder gekregen nu, het heeft me ruimte gegeven en geeft het me nog. De antwoorden op de vragen heb ik niet gekregen maar ik vraag me niet meer af of ik het wel goed doe... Nou ja....je snapt me wel.....
ja ik snap je zeker... en je hebt het ook super gedaan afgelopen jaar... je bent enorm gegroeid.. toppi ehoor
Jij ook lieffie, je doet het hartstikke goed en ik ben kei trots op je! Maarre, ik heb geen ouder verloren dus hoor hier niet helemaal thuis . Daarbij ben ik aan het werk en mag eigenlijk niet internetten haha.
Mmm... Ja, mijn vader... Die is doorgegaan met zijn leven. Na een half jaar had hij al een nieuwe vriendin. Dat vertelde die ook plompverloren. Zo van, daar moeten jullie maar blij mee zijn. Hij woont nu bij haar en ons oude huis staat te koop. Dat begrijp ik wel hoor. Het was zo'n eensgezinswoning waar wij zijn opgegroeid, waar mijn moeder is overleden en toen zat hij daar ineens helemaal alleen. Maar ja, die nieuwe vriendin... Best aardig, maar erg afstandelijk. Een fijne vrouw voor mijn vader, maar zo anders dan mijn moeder en zo anders dan wij. Ze is bijvoorbeeld niet echt geinteresseerd in haar (klein)kinderen en heeft mijn zoontje (nu zes maanden) nog nooit vastgehouden... Natuurlijk wil ik geen nieuwe moeder, maar ik had het fijn gevonden als mijn vader wel een soort moederfiguur voor mij en mijn zusje had gevonden. Maar dat mag niet zo zijn. Dat maakt het voor mij ook wel wrang, omdat het familiegevoel bij mij helemaal weg is. Dat doen mijn zusje en ik nu samen... Want mijn vader is nogal gericht op zijn nieuwe vriendin en die heeft niet zo'n zin in ons, of in wie dan ook. Ik hoop voor jullie dat jullie wel een vader- of moederfiguur kunnen vinden in iemand anders. Dat mis ik namelijk echt, ook omdat ik een heel slechte band met mijn schoonmoeder heb en mijn tantes het eigenlijk hebben laten afweten. (Mijn andere tante - de tweelingzus van mijn moeder nota bene - is twee jaar geleden overleden. En hun moeder - mijn oma - vorig jaar). Dit klinkt misschien wel allemaal als een enorme klaagzang en zo is het niet bedoeld. Maar de laatste tijd heb ik het er wel erg moeilijk mee dat dat hele familiegevoel weg is. En die arm om mijn schouder, of dat knikje van 'wat doe je het goed', of alleen maar een moederlijk gebaar van iemand... ik mis het zo verschrikkelijk... Nou, ik ga maar even tissues pakken.... Fijn topic inderdaad...Echt!
Hey meid, Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. 1 jaar geleden is mijn vader overleden, hij had kanker met overal uitzaaiingen. 7 weken geleden is plotseling mijn lieve tante overleden aan een hartaanval. En anderhalve week geleden is mijn Opa overleden aan een bloedvergiftiging. In het begin, toen mijn opa net was overleden, dacht ik....dit kan gewoon niet. Dit zijn teveel dierbare mensen in een korte tijd. Maar als je een kind hebt, moet je wel verder. Je kan niet zeggen, ik blijf de hele dag in bed liggen. Door mijn dochter heb ik het idee dat ik niet kan treuren en moet blij zijn om de mooie dingen die er gebeuren. Ook ik voel me soms best schuldig, schuldig dat ik gewoon door ga met mijn leven. Mijn moeder is er helemaal kapot van, en ik voel me soms schuldig dat ik me niet net zo voel.
Ik begrijp je heel goed. Mijn moeder heeft al 11 jaar kanker!!! Dit speelt al vanaf mijn 12e, vanaf toen kon het elk moment fout gaan. Met die angst leef ik al 11 jaar! Momenteel gaat alles stabiel, ze is lichamelijk alleen een wrak, ze kan niet veel meer. Lekker shoppen of de hond uit laten zit er niet meer in. Vriendinnen of kennisen van haar (vooral van het ziekenhuis) komen allemaal te overlijden. Mijn mama is de volgende, denk ik dan. Gelukkig is ze er nog steeds, en probeer ik alles met haar te doen. En haar zoveel mogelijk van onze dochter te laten genieten. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten Ze is mijn beste vriendin, ze is alles voor me. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. En hoe ik mij straks ga voelen.....
@dretjuh, niet te geloven al 11 jaar.... wat zwaar voor jullie! begrijp me niet verkeerd, ik had mn papa graag nog even gehad, maar 11 jaar leven met die onzekerheid en het naderende afscheid... Meis wat zwaar... @lindangel: wat naar... ik kan me niet goed voorstellen at mn moeder misschien ooit een nieuwe vriend krijgt.. Maar ik gun het haar wel. maar ik moet er niet aan denken als dat niet zo klikt met ons.. Heel ego, maar dan liever niet...maja, daar hebben wij niks over te zeggen he? Ik heb trouwens wel een vaderfiguur, mijn oudste broer is ruim 13 jaar ouders, die heeft mij ook weggegeven op mn bruiloft en was mn getuige. We hebben een speciale band, maar toch, tis niet mn vader he... @dees, lekker schrijven hier hoor als je wilt!!!
Oh ik heb alle blz van dit topic gelezen en kan bij iedereen wel wat quoten.... Dwazie1980 ik kan je niet vertellen hoe er mee om te gaan ik hoop dat mijn verhaal je een idee geeft hoe het zou kunnen gaan. Ik heb 19 jaar geleden mijn vader verloren aan kanker en bijna 1 1/2 jaar geleden mijn moeder aan longemfyseem, Tim was toen net 8 weken oud. Pas het afgelopen half jaar besef ik wat er eigenlijk allemaal gebeurt is, bevallen, 4 weken later m'n moeder in het ziekenhuis, gewoon voor een onderhoudskuur prednison en nog 4 weken later is ze er gewoon niet meer, daar sta je dan met je zoon van 8 weken, m'n vriend, mijn broer en zijn vriendin de kist van je moeder en de oma van je zoon te sluiten en niemand die je snapt.......(ja ze proberen wel hun best te doen maar toch niemand weet hoe het echt is) Ik heb ook een tijd gehad waarom ben ik niet gewoon verdrietig waarom kan ik niet gewoon huilen, ik ging gewoon door want Tim had mijn aandacht nodig. Pas de laatste tijd ben ik echt bezig met verwerken en kom ik ook steeds meer dingen tegen waarin ik ze mis. had ik veel last toen ik tandjes kreeg, wanneer ging ik voor het eerst praten enz.....of gewoon even bellen zonder dat we iets te zeggen hadden, het kan gewoon niet meer...NOOIT meer en voelt het nu ook alsof de pijn nooit meer over zal gaan. Maar ik weet (helaas) uit ervaring dat de pijn wel minder wordt en dat je verdriet echt een plaatsje krijgt maar toch zie ik dat nu even niet......
@CITROENTJE: De onzekerheid is inderdaad erg, maar anderzijds, ze is er nog wel. Vele andere zijn haar in rap tempo voorbij gegaan. Dan besef je extra goed dat dat haar ook had kunnen overkomen. Maar jeetje, beide ouders verloren Ik zou echt radeloos zijn. Zeker als je kleine kindjes hebt, extra zwaar. Mijn ouders zijn een grote steun op dat gebied.
poeh wat wordt het nu toch duidelijk dat iedereen verdriet kent.. op welke wijze dan ook.. natuurlijk wist ik dit allang.. je staat er echt nooit zo bij stil ik vind het hoe bizar ook prettig om jullie verhalen te lezen... en het doet mij beseffen dat ik het inderdaad goed doe.. ookal doe ik maar wat het feit dat ik kinderen heb en dus door moet maar vooral ook mag gaan... al is het alleen maar omdat mijn papa dit ook zo had gewild...hij wilde ook dat ik door zou gaan en zou zorgen voor zijn oogappeltjes... dit neemt niet weg dat ik hem enorm mis.. inderdaad op momenten dat mijn zoon weer thuis komt met iets waar ik als mama echt niets van begrijp maar wel wil begrijpen..ik zou daarvoor zo graag mijn papa willen bellen... of om te te zeggen dat mijn dochtertje elke avond even opa (zijn foto) een kusje wilt geven.. haar vingertje dan de lucht in steekt en zegt PAO TER (oftewel opa ster) vreselijk voor de meiden die nog leven tussen angst en hoop.. ik weet het allemaal nog zo goed hoe dat was... het lucht echt op het hier neer te knallen....
@Dretjuh: als je het zo vertelt komt het allemaal weer een beetje bij me terug. Mijn moeder is ook heel lang ziek geweest (tussendoor genezen verklaard, maar dat bleek achteraf niet te kloppen), dus ik weet hoe je je voelt. Zolang het redelijk gaat met je moeder, moet je inderdaad maar zoveel mogelijk van haar genieten. En niet te veel denken aan hoe het straks zal zijn. Dat komt dan wel... @Citroentje: Wat heftig zeg, allebei je ouders verloren. Dat is toch wel een enorme angst van me... En ook zo zwaar dat het zo snel is gegaan. Heel veel sterkte! Ik hoop dat je iets aan de verhalen hier hebt.
Lieve Dwaasje... Ik heb godzijdank allebei m'n ouders nog. Ik wil je gewoon even een dikke knuffel geven. *KNUFFFF*
Hoi meiden, ik heb nog niet alles gelezen....alleen het eerste bericht en de paar laatste. Ik zal zo even verder kijken. Ik ben 2 jaar geleden mijn vader verloren. Hij was al zo lang als ik me kan herinneren ziek. Mijn ouders zijn al jong gescheiden en mijn moeder is psychiatrisch patient en ze kan er niks aan doen maar daardoor ben ik meer haar moeder dan zij de mijne. Mijn paps was de laatste jaren dan ook echt een beetje mijn steunpilaar, al kon hij er door zijn ziekte ook niet zo voor mij zijn zoals hij wilde. We zagen elkaar niet veel doordat hij ver woonde maar zo'n 4 jaar geleden kregen we het voor elkaar dat hij hier in de buurt kon gaan wonen. Mijn man en ik zijn 4 jaar geleden dan ook getrouwd zodat hij er in ieder geval nog bij kon zijn en ook toen we besloten om voor kinderen te gaan speelde dat mee, ik wilde dat mijn vader in ieder geval 1x zou meemaken dat hij opa werd. Nou dat is nog net aan gelukt. Rond de uitgerekende datum werd hij heel erg ziek. Zo ziek dat hij niet naar mij toe kon komen na de bevalling. 2 dagen na de bevalling wilden we naar hem toe gaan maar toen begaf de auto het De ANWB kwam maar tegen de tijd dat de auto weer kon rijden was het na 22.00 uur en mijn vader was kapot, dus we zouden de volgende middag heen gaan. Die nacht werd hij met spoed opgenomen... Gelukkig kon hij snel overgeplaatst worden naar een ziekenhuis hierin de buurt en toen konden we eindelijk naar hem toe. Het was heel emotioneel want hij had echt gedacht dat hij zijn kleinzoon nooit te zien zou krijgen. Ik had me voor die mogelijkheid afgesloten. Ik kon het idee dat hij in mijn kraamtijd zou overlijden niet aan. Dus terwijl hij in tranen was, was ik redelijk 'koel'. Daar voel ik me nu op de een of andere manier schuldig over......alsof het mij koud liet maar ik kon het gewoon niet aan en dus stopte ik dat gevoel maar diep weg of zo. Hij heeft nog 3 maanden gevochten. En toen was de koek op. Die laatste dag zal ik nooit vergeten. Ruben besloot daar in het ziekenhuis voor het eerst te gaan grijpen en graaien naar zijn moebiel, dus ook dat heeft mijn papa nog meegemaakt. En later hebben ze elkaar bijna 10 minuten lang stil liggen aankijken. Het verdriet verdwijnt met de tijd meer naar de achtergrond maar er zijn momenten dat ik hem vreselijk mis. Ik heb verder weinig familie. Mijn moeder daar heb ik voor steun niks aan, ook al kan ze daar nogmaals, niks aan doen. De familie van mijn man daar hebben we geen contact meer mee... Dus ik voel me wel vaak alleen......niemand om op terug te vallen. Maar je gaat en moet gewoon door. Het heeft me ook doen besefen hoe belangrijk ik en mijn man zijn voor onze zoon(s). Nou ik ga mijn best doen alles te lezen.
@all, ik heb nog niet alles kunnen lezen, ga op een ander moment verder. Maar wat betreft de gedachte die iemand noemde van dat je denkt was het maar mijn moeder of juist mijn vader....... Die gedachte heb ik ook vaak gehad. Mijn moeder heeft namelijk al meerdere malen een zelfmoordpoging gedaan, maar ze is er nog. Verder leeft ze ongezond en zoals ik al zei voor mij is ze er eigenlijk nooit, maar ze heeft wel hoge verwachtingen van mij...... En ook ik ben er niet trots op maar ik heb daardoor wel eens gedacht van, was zij het maar die overleden was en niet mijn lieve papa. Ook het gevoel het gevoel van 'het is genoeg' geweest herken ik goed. De laatste dag van mijn vaders leven heb ik op een gegeven moment mijn man, en zijn vriedin even weggestuurd. Zo waren we met z'n drietjes. Ik heb hem verteld hoeveel ik van hem hou maar ook tegen hem gezegd dat ik zag dat het niet meer ging. Er was nog maar zo weinig van van hem over. Ik weet ook zeker dat als Ruben niet net geboren was hij er al eerder niet meer was geweest. Maar tegelijekrtijd deed het leven door Ruben ook meer pijn.......Hij kon niks met hem. Alleen af en toe naar hem kijken maar dat confronteerde hem daardoor alleen maar meer met de pijn en zijn lijden. Zelfs even vast houden was hem al snel te veel en ik merkte dat hij zichzelf daardoor ervan weerhield echt van zijn kleinzoon te houden. Nou ik moet weer aan het werk. Fijn topic dit.
Oh dit herken ik helemaal, mijn moeder was te moe om Tim vast te houden, hooguit 5 minuten en dan was het op. Ze heeft 3 maanden voor mijn bevalling met pijn en moeite de trap opgelopen bij ons om zij kamertje te kunnen zien (we hebben het kamertje van haar gehad) ze heeft Tim nooit in z'n bedje zien liggen. Ze heeft Tim 1 keer een flesje gegeven en toen moest ik hem halverwege nog overpakken want het ging gewoon niet. Ik denk ook dat ze heeft volgehouden om hem nog te kunnen zien. Maar idd dan is de confrontatie nog groter (zeker als m'n schoonmoeder hem dan nog gewoon uit mijn handen pakt omdat ze hem zo nodig vast moet houden...) Wij hebben ook heel duidelijk aangegeven dat we zagen dat het niet meer ging en dat het goed was, ze moest aan zichzelf denken en niet aan ons, hoe verdrieting wij ook waren met haar beslissing is het wel de juiste geweest. Een leven in bed in een verpleeghuis tussen alle 'oude' mensen is voor iemand van 59 ook niks en uiteindelijk voor de achterblijvers ook niet.
In elk stukje tekst vind ik wel iets herkenbaars. Maar vooral bij het stukje van Taliaa van ik ben afgestudeerd ZONDER papa, ik ben getrouwt ZONDER papa en dat batuhan zijn opa niet meer heeft maar bij is het eigenlijk het dubbele ik ben afgestudeerd ZONDER papa EN mama ik ben getrouwd ZONDER papa EN mama. Batuhan heeft GEEN opa EN oma. Ik was 9 toen we er achter kwamen dat mijn vaer maagkanker had. 17 dagen nadat ik 10 jaar! was gworden is mijn vader overleden. Het was verschrikkelijk! om mijn vader zo zien te l;eiden er was in de laatste maand niks meer van hem overgebleven. De artsen zeiden dat het voor hem misschien wel fijn zou zijn om naar Turkije te gaan om afscheid te nemen met zijn famillie. Helaas ging hij daar zo achteruit dat hij niet meer terug is kunnen komen. De laatste 2 weken waren mijn moeder ebn ik ook naar Turkije gegaan omdat hij ineens erg achteruit ging. hijwas al 2 weken voor ons daar heen vertrokken. Ik herkende mijn vader niet.... Hijlag op een bed vreselijk afgevallen! er was niks meer van hem over nou dan sta je daar dan als 10 jarig kind..... De tranen springen weer in mijn ogen omdat k elke dag dit weer opnieuw meemaak. echt waar al 11 jaar! lang heb ik elke dag! wel gehuild. Todat batuhan was geboren. Ik denk dat ik het nu pas een plekje heb kunnen geven. Mijn moeder nadat mijn vader was overleden was ze erg moe. Ze kon niet goed lopen hoestte erg veel. Kon niet slapen had het benauwd. Nadat mijn vader was overleden sliep ik elke dag met mijn moeder ze omhelsde mij altijd ik sliep altijd op haar arm. OP een dag begon ze erg afstandelijk te doen van ik kan zo niet slapen wil je wat opschuiven etc etc. Ik kon dat maar niet begrijpen. En 2 dagen daarna zei ze dat ze naar het zh moest voor controle omdat ze zo moe was. Ze kwam niet terug belde (ik was toen bij mijn oom) om te zeggen dat ze opgenomen moest worden zodat ze goed kon uitrusten. Ik heb nog huilend aan de tel gevragt of ze naar huis wilde komen en dat ik echt niet vervelend zou zijn. Ze zei dat, dat niet mocht omdat ze anders toch moet koken etc. Ik bleef maar roepen je gaat me toch niet als papa alleen laten. Ze moest huilen en zei nee.Maak je geen zorgen ik ga je niet alleen laten. precies een week! heeft ze in het zh gelegen. Steeds belde ze het is erg druk je mag niet komen van de artsen ik moet slapen etc. De dag dat ze overleed rende ik naar de afdeling omdat ik haar zooo had geist. Ik gaf haar een kus en ''aaide'' over haar, haar ze werd niet wakker. Ik begon te huilen van mama wat gebeurd er toen deed ze haar ogen open keek me heel diepo en lang aan en viel weg.... Daar stond ik dan 10 jaar en binnen 4!maanden mijn vader en moeder verloren. Mijn moeder had borst en longkanker en door de stress van mijn vader was het biunnen 4 maanden helemaal uitgezaaid ze had op de dag dat mijn vader was overleden niks. Dus het is allemaal in die 4 maanden gebeurd. alle twee zijn ze op de 26ste overleden. Later heeft mijn oom toen ik wat ouder was mij verteld dat hij van mijn moeder moest zegge dat ze heel veel van me hield en ''afstand'' van me had genomen omdat ze wist dat ik niet zonder haar zou kunnen dus dat ik dordat zij zich zo gedroeg het makkelijker kon verwerken. Pfff volgens mij is het een heel verhaal geworden. Dit is de eerste keer (1x net na de bevalling) dat ik weer huil om mijn ouders sinds batuhan zijn geboorte. Maarik denk dat ik er eerder ook de ''tijd'' niet voor heb gehad omdat batuhan 3 dagen na zijn geboorte is opgenomen op de Intensive care en 2 maanden daar heeft geklegen. (bij de geboorte een soort hersenbloeding gehad. En wij kwamen daar toevallig in het zh ahter want hij was opgenomen voor het geel zien)
tjeee tirtilisko wat een heftig verhaal zeg... getsie..knuffie meid botje... altijd welkom die knuffels van jou pfft besef me net dat het zondag papadag is.... getsie weer zon berg te beklimmen wat zal ik doen naar mijn moeder gaan of afzien bij mijn schonouders.... ik weet het niet hoor... ik zal wel even kijken wat de rest van mijn gezin wilt....
Zo hoef je je niet te voelen, je kind is een welkome afleiding en een gegronde reden om vol goede moed verder te gaan met dit leven. Het is alleen maar goed dat zij er is en dat jij die redenen aanpakt om door te gaan, want dat is heel belangrijk. Het maakt het gemis niet minder, maar wel draaglijker.