Heb het idee dat bijna iedere relatie flink onder spanning staat na de bevalling en de eerste maanden van de kleine, als ik zo hier en daar hoor. Wij hebben er ook last van. Ik zelf ben heel erg teleurgesteld al tijdens m'n zwangerschap en hoopte ergens dat we na de bevalling 1 big happy family zouden zijn.. Nou helaas. Lijkt alleen maar ellende op het moment en merk ook dat ik de teleurstellingen van de zwangerschap nog lang niet heb verwerkt. Ik vraag me nu dus ook af of dit er nu echt bij hoort of dat het einde in zicht is gekomen voor ons... Ben je ook zo teleurgesteld in je partner en is het goed gekomen? (Ohja we praten heel veel momenteel, maar ik voel gewoon even niets meer, hormonen, drukte met de kleine noem het maar op.)
Hi meis, Kop op, het kan indd. de babyblues ofzo zijn. Daar schijnen heel veel vrouwen last van te hebben. We denken allemaal op een roze wolk te gaan zitten straks en dan als het zover is krijg je weer die heerlijke hormonen die daarvoor zorgen helaas. Het is niet bij iedereen zo maar ik heb het al veel gelezen. Ik zou wel proberen om zo positief mogelijk te blijven, ik begrijp wel dat je teleurgesteld bent dat je hij volgens jou niet betrokken of genoeg heeft gedaan ik weet natuurlijk niet waar je zo terleurgesteld in bent bij hem maar probeer eens te denken, Wat had je eigenlijk van hem willen zien toen je zwanger was en is dat wel realistisch, de meeste mannen blijven toch echt mannen . Gelukkig is de mijne juist meer betrokken en lief voor me dan ik had gehoopt, misschien had je wel een ideaal beeld of door de hormonen was toch niets goed. Soms heb ik even van die momenten waarop ik een overdossis aan hormonene krijg en dan doe ik echt debiel . Mijn vriend kijkt me dan aan en begint te lachen, normaal zou ik dat niet leuk vinden maar op het moment dat hij lacht spoel ik de tape even terug en indd. ik doe niet terecht gemeen of debiel hihihihihi en dan moeten we samen heel hard lachen. Ik weet dat het voor iedereen anders is, maar ik zou toch vechten tegen die stomme hormonen en als je denkt dat het bij jou niet de hormonen zijn, vraag jezelf dan af of dat het wel waard is, want jullie hebben er waarschijnlijk samen voor gekozen omdat jullie van elkaar houden. Probeer de stomme tijd te accepteren en pobeer de draad weer op te pakken. Ik hoop dat je je een beetje beter voelt meis, en nog een tip ga lekker veel leuke dingen doen anders word je straks helemaal zo droevig (heb ik een tijdje gehad) Veel liefs Charissa
Hoi, Heel herkenbaar hoor! Jij hebt een heel heftige tijd achter de rug. Natuurlijk je partner ook... Maar het lijkt wel alsof mannen daar anders mee omgaan dan wij. En bovendien ben jij ook nog eens doodmoe op het moment door de nachtvoedingen (neem ik aan). Hier ook hoor, ik kon nooit begrijpen dat mensen met een klein kindje uit elkaar gingen, maar tijdens de eerste weken dat Mischa er was wilde ik af en toe gewoon (met Mischa natuurlijk ) wegrennen en nooit meer terugkomen! De eerste weken zijn enorm heftig, jij zit vol met hormonen die je extra emotioneel maken, en een heel groot plichtsgevoel geven. Je man kan zich (omdat hij een man is!) heel makkelijk aan zijn deel van de verzorging onttrekken, maar jij moet wel gewoon doorgaan met zorgen, want je bent mama. Dat is zo frustrerend!! En bovendien kan hij zich totaal niet inleven in hoe jij je (lichamelijk) voelt, wat ook nog eens heel frustrerend kan zijn. Wij zijn inmiddels 6 maanden (en een hoop gesprekken en ruzies) verder en ik kan wel zeggen dat het ergste voorbij is. Wij hadden voorheen nooit ruzie! Nog steeds merk ik dat hij soms de neiging heeft om zich terug te trekken als het hem teveel wordt, lees: dat hij mij er dan mee laat zitten. En ik heb de neiging om lelijk tegen hem te gaan doen als ik moe ben en het even bijna niet meer volhoud. Maar het wordt beter en we vinden onze weg. Ik kan niet oordelen over jullie situatie, maar mijn eerste gedacht is dat dit de zware eerste weken zijn waar je gewoon doorheen moet, en niet dat het de laatste weken van je relatie zijn. Succes en hou je taai!
Ik had het niet de eerste weken na de bevalling. Maar juist een paar maand later. Echt een flinke dip, moest mezelf echt weer terugvinden als partner, leefde echt even totaal voor het moederschap. Het is uiteindelijk wel goed gekomen. Je moet in deze periode geen overhaaste beslissingen nemen in ieder geval geef jezelf even de tijd
Precies, woord voor woord en vooral het inleven hoe ik me voel! De grootste teleurstellingen tijdens m'n zwangerschap?? Mij alleen laten met 38 weken zwangerschap en zeer heftige voorweeen, omdat hij terug naar een familiefeest wilde (dacht echt dat ik ging bevallen, kon niet meer lopen van de pijn). Ik had daar 3 uur op een houten stoel voor hem gezeten (waarvan 2 uur met enorm veel pijn), maar was blijkbaar niet voldoende. Zeggen tijdens een ruzie dat hij spijt heeft dat hij met mij een kind kreeg. Ondanks dat het een ruzie was, kan je dit echt niet zeggen. Ik ben heel veel alleen geweest, want hij wilde nog genieten van z'n vrije tijd. Ik kon met m'n dikke buik en bekkenpijn geen kant op. En voor de rest was ik natuurlijk maar een aansteller en gebruikte de zwangerschap als excuses. Ik kan nog wel even doorgaan, maar hoop dat het een beetje duidelijk is wat me dwars zit van de zwangerschap. Nu is het vooral de houding die hij de eerste weken heeft aangenomen naar de kleine meid. Eigenlijk is ze maar lastig en als ze huilt dan raakt hij zo gefrustreerd dat ik hem niet meer alleen met haar vertrouw. Hij laat nu zien dat hij ook hier spijt van heeft, maar ik kan het momenteel moelijk een plek geven. Het is een opeenstapeling geworden. Wel fijn om te lezen dat het een fase is. Ik wil het liefste hier samen uitkomen maar ik word soms stapelgek van hem en het liefst vertrek ik met de kleine. We hebben de afgelopen weken nog eens goed gepraat en vooral over wat mij dwarszit. hij doet nu echt wel z'n best, maar ik denk continu: Voor hoelang??
Jee, wat erg! Maar ook herkenbaar! Al zaten wij die eerste weken best op een roze wolk en kwam de dip wat later. Ik had in het begin erg het gevoel dat ik alles alleen moest doen, dat ie niet betrokken genoeg was. Wel de lusten en niet de lasten. (vertaal: ik kon er snachts uit voor de voedingen, ik deed de poepluiers en hij kroelde alleen maar) En dan in ruzies zeggen: Maar JIJ wilde een kind?! Zo oneerlijk!! Dit vind ik totaal onacceptabel, maar wat doe je? Boos worden ja... en verder? Je wil niet bij elkaar weg, je wilt er toch samen uitkomen. Toch kwam bij ons de echte dip later. Eigenlijk nu met een maand of 5. Je werkt weer, je doet je dageklijkse dingen. We zijn stapeldol op onze zoon en inmiddels is de taakverdeling ook een stuk eerlijker geworden. Wij vrouwen hebben van nature die verzorging wel in ons. Mannen moeten daar echt in groeien. Ik had daar ook totaal andere verwachtingen bij (alles samen doen etc). Maar bij ons draait zo onderhand alles om onze zoon. En zodra hij op bed ligt vallen we een beetje in een gat. Geen puf meer voor tijd samen. Ieder zn eigen ding doen... ik heb sosm het idee dat we uit elkaar groeien. Of hoort dat erbij? Je wordt zo opgeslokt door de verzorging van een kleine, de combinatie werken, moederen, huishouden, sociaal leven enz. Ik ben blij als ik tijd heb om iets voor mezelf te doen! Maar tijd in je relatie stoppen is net zo belangrijk! Ik hoop dat we straks op vakantie weer wat nader tot elkaar komen...
De dip die ik bij meerdere mensen hier lees, is wel herkenbaar. Zeker het verzorgende, zorgen dat de baby op tijd een flesje en luier krijgt, in bad, de was, bedje verschonen, bla bla bla. Dat hebben (de meeste) mannen gewoon niet van nature in zich en dat moet je dus blijven herhalen dat dat óók moet gebeuren en niet alleen het spelen. Maar de dingen die jij beschrijft, je alleen laten terwijl je hoogzwanger bent, nog even van zijn vrijheid genieten, sorry, dat kan echt niet. Ik weet niet hoe oud je vriend/man is, maar dan ben ik heel kort door de bocht: als je zo verantwoordelijk bent om een kind te máken, ZORG ER DAN OOK VOOR!!! Moest mijn vent niet zijn die me zo liet zitten. En als je dan even weg wilt met je kind, DOE dat dan. Neem de rust en laat hem eens alleen. Het is misschien een harde beslissing maar die brengt je wel waar je zijn moet: of hij mist jullie en ziet zijn gedrag in en verbetert zich, óf hij verbetert zich niet en dan ben je beter af zonder hem. Soms is een pauze gewoon nodig om mensen tot inzicht te brengen. Heel veel sterkte!
Ik heb hier geen last van. Tijdens mijn zwangerschap merkte ik wel dat hij met andere dingen bezig was. Na de bevalling zijn we meer naar elkaar toe gekomen. Ik heb ontzettend last van mijn hormonen gehad, 8 weken gehuild. Dit is niet bevorderlijk voor je relatie, maar inmiddels gaat het goed. Mannen hebben echt een andere band met hun kind. Jij bent er de hele dag en 's avonds is papa er. Jij vindt dat heerlijk even afwisseling, maar soms werkt het voor mannen niet zo. Mijn man en ik praten heel veel. Afgelopen zaterdag zijn we voor het eerst met z'n tweeen weggeweest. Dat was heerlijk, haddewn we ook echt even nodig. Je kan dan goed met elkaar praten, zonder "gestoord' te worden door je kind. Is erg prettig en goed bevallen!
Die frustatie bij een huilend (krijsend) kind herken ik ook van mijn vriend. Bij hem was het een soort van machteloosheid, niet weten wat hij moest doen. Dit is inmiddels een stuk beter.. Verder herken ik niet veel in je verhaal, maar het lijkt me vreselijk hiermee te zitten, terwijl je net mama bent en je vol hormonen zit. Veel sterkte met de situatie, maar neem niet te snel beslissingen over jullie relatie.
Hoi Ilse, Ook dat niet tegen huilen kunnen is heel herkenbaar hier, met name in het begin. Mijn haren gaan nog steeds rechtop staan als Mischa nu eens een keer huilt (doet hij bijna nooit) en zijn papa noemt dat "gejank" oid. Hij moest er inderdaad echt in groeien, en nu Mischa iets ouder is en zijn papa herkent, wordt het steeds leuker en makkelijker. Ik ben na mijn bevalling ook erg teleurgesteld geweest. Tijdens mijn zwangerschap was mijn vriend superbehulpzaam en deed ik bijna niets, omdat ik me in het begin zo moe, en later zo slecht voelde. Door een hele rare samenloop van omstandigheden (lees een heleboel kleine foutjes, gemaakt door een heleboel verschillende mensen met hele grote gevolgen) ben ik spontaan 7 weken te vroeg bevallen na mij zeker 8 weken belabberd gevoeld te hebben. Desondanks werd mij door iedereen (verloskundigen, huisarts en gynaecologen en arts-assistenten in het ziekenhuis) verteld dat dat er gewoon bij hoorde. Op het laatst werd tegen ons verteld (mijn vriend was toen eindelijk een keer mee naar een controle) dat het "er op leek dat ik misschien pre-eclampsie had (zwangerschapsvergiftiging). We kregen een papiertje met een link naar een website en daar moesten we zelf even uitzoeken wat dat precies inhield. Gevolg: toen twee dagen later mijn vliezen braken en Mischa werd geboren, hadden wij geen van beiden enig benul dat ik ziek was, dat werd ook door niemand verteld! Pas dagen later heb ik het zelf gevraagd aan de zaalarts, toen lag ik nog in het ziekenhuis. Ik heb me echt nog NOOIT van mijn leven ZO eenzaam gevoeld als die nachten en dagen in het ziekenhuis. Mijn vriend besefte niet wat er aan de hand was, ging weer werken en voor hem was er weinig meer veranderd dan het feit dat hij nu een kind had, maar dat lagf in het ziekenhuis en daar merkte hij thuis dus niets van. Achteraf zijn we er met heel veel praten achter gekomen waardoor dit allemaal gebeurd is. Het klinkt heel raar dat hij niet door had dat er iets serieus aan de hand was, maar de meeste mannen verdiepen zich er gewoon niet echt in. Bovendien kunnen ze zich er niets bij voorstellen. Het ligt voor de hand om op jouw verhalen over wat er tijdens je zwangerschap e.d. gebeurd is te reageren met dat het niet normaal is en dat je moet wegwezen. Maar ik weet nog dat toen het voor ons allemaal nog "aan de hand" was, ik echt overtuigd was dat mijn vriend de meest ongeinteresseerde persoon ter wereld was die me gewoon willens en wetens keihard liet barsten. Nu ik hormoonvrij ben (naja grotendeels ) en alles is opgehelders en uitgesproken en uitgezocht, zie ik dat heel anders. Dus neem nu even geen beslissingen die grote gevolgen hebben. Kijk het een tijd aan, misschien komen jullie er uit en wordt het straks veel beter. (wij hebben bijvoorbeeld voordat Mischa geboren was NOOIT ruzie gehad, dat zegt wel iets) En zo niet, dan zie je dat later wel en is dat van later zorg. Nu heb je heel andere dingen om je op te richten: je eigen rust en herstel en de zorg voor je kleine babietje!
Heel herkenbaar. Met name de 1e 2 weken. Maar het probleem ligt dan ook bij het vaderverlof, vind ik. Mijn man heeft niet zo heel veel vakantiedagen meer en dus maar 2 dagen vrij geweest na de bevalling. Wel werken en slecht slapen en dat overdag ook niet in kunnen halen, gaat je ook opbreken. Hij komt thuis en er ligt een kindje te huilen, terwijl je een hele drukke dag op je werk hebt gehad. Ik vind dat het vaderverlof ook min. 2 weken moet gaan worden. Je kan de samen je kindje leren kennen en samen oplossingen bedenken. Nu is het heel vaak dat we als moeders alles toch beter denken te weten en dat als 'opdracht' aan de vader geven, die dat vervolgens ook gewoon MOET doen OP DIE MANIER, anders gaan onze hormonen weer tekeer Het zal ongewijfeld straks weer rustiger worden in je gezinnetje. Ga zelf eens een dagje shoppen en laat je man/vriend lekker bij de kleine. Jij komt tot rust en hij weet ook hoe intensief jouw dagen verlopen.
Hier dus ook vooral de lusten en niet de lasten. En dan het excuus: "Maar ik werk..." komt dan weer naar voren. Hij was in het begin ook helemaal overtuigd dat hij het recht had om in het weekend uit te slapen, want HIJ WERKT arggggh. Gelukkig hebben we het hier over gehad en is het inmiddels zo geregeld dat ik zaterdag uitslaap en hij zondag. Ik ben ook bang dat dit zo'n golf wordt. Dat het dalijk weer even goed gaat en een paar weken later weer hetzelfde liedje, maar ja aan een relatie moet je blijven werken. Ik had gehoopt dat we inderdaad op een roze wolk zouden zitten nu... Pfff ik had nog niet eens nagedacht over de periode dat ik weer ga werken... Misschien moeten we ook maar wat meer tijd voor elkaar maken. Ik hoop dat jullie ook weer meer naar elkaar toe groeien tijdens de vakantie.
Ben het met je eens hoor, ik heb ook teveel van hem gepikt. Ik wilde ook gewoon geen ruzie op dat moment. Heb wel besloten dat wanneer dit weer gebeurt we inderdaad een pauze nemen.
MamavanMisha: Wat een verhaal, jeetje kan me goed voorstellen hoe alleen jij je gevoelt moet hebben. Mannen komen echt van een andere planeet. Wij zijn samen hard aan het werk om eruit te komen. t zijn inderdaad ook de hormomen en verwachtingspatroon. Hij laat nu zien dat hij ons echt niet kwijt wilt en neemt hij ook meer verantwoordelijkheid, maar goed we zijn pas een paar dagen verder. 't is ook gewoon even fijn om m'n verhaal kwijt te kunnen, lezen dat ik niet de enige ben en de ervaringen van andere te lezen...
het lijkt me ook vreselijk als je je na je bevalling ook nog eens druk moet gaan maken over je relatie en hoe de vader met zijn kindje omgaat. hier weet ik het nog niet zeker natuurlijk, maar ik verwacht geen problemen hier. mijn vriend heeft zeker 2 weken vrij en heeft het er al over dat hij wel alles wil leren van de kraamverzorgster straks en hij me gaat helpen met de voedingen, ook s'nachts. (ik wil bv geven maar hij kan natuurlijk wel kijken of mijn zoontje goed is aangelegd enz) hij kan heel goed tegen slaapgebrek dus dat scheelt. ben wel heel benieuwd hoe ie op gehuil gaat reageren. maar gejank zal ie het nooit noemen.
Hoi Ilse, Was inderdaad (deels) een rottijd, maar inmiddels is het zonnetje hier weer helemaal doorgebroken. Wat er gebeurde zegt in principe heel weinig over onze relatie, dat was wat ik ermee bedoelde. (heb een beetje last van slapeloosheid en mijn verhaal was misschien niet zo helder geformuleerd ) Wij hadden voorheen nooit ruzie, en nu doordat alles zo zwaar bleek te zijn, viel het niet mee om het leuk te houden. de verleiding om op de ander af te reageren als je je rot voelt is ook erg groot (voor althans wel). En zoals inderdaad al gezegd, tijd voor met z'n tweeën is heel erg belangrijk! Dat laatste was ook het enige doel van mijn verhaal. En het is misschien fijn om te weten dat alles hier eigenlijk na een paar weken alweer helemaal koek en ei was.
Ik heb om me heen inmiddels een paar mannen gezien die waren zoals jij omschrijft. Knijp je handjes dus maar dicht, dit is echt heel erg fijn! Dan zal het wel meevallen, althans, bij ons was het echt alleen door extreme vermoeidheid als zulke woorden vielen!
tja, bij jullie ging voor de bevalling ook alles goed toch? en als je zo moe bent zeg je idd dingen die je anders nooit zou zeggen. (los daarvan ben ik ook heeeeel blij met mijn vriend hoor, hij nog verliefder op mijn buik dan ik en dat is heel erg schattig) we zullen zien hoe het gaat lopen. wel fijn dat het bij jullie beter gaat nu!
Voor de bevalling ging bij ons alles super, en nu eigenlijk nog steeds. Wat ik nog wel merk, is dat als ik echt heel erg moe ben, ik eigenlijk geen energie meer heb om aan te geven wat ik wil of nodig heb. Dan kan ik heel gefrustreerd raken als hij dat zelf niet bedenkt/mijn gedachten niet leest (wat hij uiteraard helemaal niet kan). Dan ga ik dus lelijk doen, en dat is niet zo handig voor de sfeer. Eigenlijk kun je dus wel stellen dat ik juist een topvent heb dat hij dat allemaal van zich af laat glijden, hij beweert zelfs dat hij me nog steeds niet onaardig of vervelend vindt! (wat ik me niet voor kan stellen) Dus als je eigenlijk heel blij bent met je vriend, gun hem dan ook even de tijd om te wennen en zich aan te passen, daar hebben mannen meestal gewoon wat langer de tijd voor nodig dan wij. Zoals ik al zei, zij missen die hormonen die er bij ons voor zorgen dat het allemaal "vanzelf" gaat. Ik weet zeker dat je over een poos weer net zo blij met hem bent als eerst. Zo teleurgesteld als ik vertelde dat ik geweest ben, daar is nu zes maanden later helemaal niets meer van over hoor! Geniet lekker van elkaar, met z'n tweeën en met z'n drieën!
Hey Ilse, Ik herken je situatie deels. En het is heel normaal denk ik. Zo'n bevalling hakt er flink in. Ik ben 9 maanden verder en ik ben nog steeds wel boos over hoe het liep. Belangrijk is om er met je partner over te praten zodat hij ook weet wat er in jouw hoofd omgaat. Zelf vind ik het wel heel lelijk van hem dat hij zegt dat je de zwangerschap als excuses gebruikte en dat ie je zomaar liet zitten. Zeg dat tegen hem als jij het ook naar van hem vindt. Wij hadden hier het ongeluk dat mijn vriend 6 maanden lang enorm vroeg uit bed moest voor zijn werk. En dat putte hem uit en ik had ook zo m'n struggles overdag met de kleine, met het ineens mama zijn (mama worden wordt eigenlijk overgeslagen!). Zonder dat we het wisten kwam onze relatie meer onder druk te staan en daar kwamen wij laatst achter. Nu werken we er heel bewust aan en het gaat best oke. Blijf communiceren meid, ook over de zorgen voor je kindje want daar hopen zich veel frustraties op zie ik. Het komt best allemaal weer goed. Het is gewoon een blikseminslag bij heldere hemel zo'n kindje erbij ookal heb je 9 maanden aan het idee kunnen wennen. Suc6 hoor!