Hallo moeders! Nog een berichtje... Bij de 20 weken echo kregen wij te horen dat ons kindje een ernstige hartafwijking heeft. Het heeft weinig kansen waarschijnlijk...en zal nooit oud worden enz. Nu twijfelen we heel erg over zwangerschapsonderbreking of niet.. Aan de ene kant vinden we het vreselijk als ons kindje zo zal lijden altijd.. Aan andere kant....we hebben al zo`n band met hem.. Schoppen,draaien...al de echos van de laatste tijd. En gewoon het gevoel houden van.. wat jullie allemaal kennen! Nu hebben we een aantal vragen.. Misschien zijn er mamas die dit hebben meegemaakt.........al snap ik dat je dit misschien niet eens wilt delen... heel prive. Bij de zwangerschapsonderbreking schijnen sommige kindjes nog wel een tijdje te leven...uurtje of zo. Is het dan zo dat dit kindje stikt? of zich heel naar voelt? Hoe was jullie idee daarover? Ook lijkt het me heel erg als er nog steeds twijfels zijn op het moment dat je eraan begint.. Krijg je dan infuus of zo?? Hadden jullie toen nog twijfel? En hebben jullie spijt ervan of juist rust? En hoe hebben jullie die hele bevalling ervaren? ben niet bang voor pijn maar voor de angst en geestelijke pijn om dit kindje te verliezen.. En.......voelde jullie je schuldig tijdens de bevalling en erna toen het nog leefde?? (wat natuurlijk onterecht is.....het is juist een keuze(voor zover je dat zo kunt noemen) uit liefde voor je kindje... maar ik zelf worstel erg met deze gevoelens...) Tja........................................................verder...wat was jullie ervaring ermee en hoe gaat het allemaal dan? Ik wens iedereen verder heeel veel sterkte...en heeeeel veel geluk!!! groetjes
Hallo, Ik heb gisteren ook een berichtje voor je achtergelaten. snap dat je erg met je gevoelens zit en niet weet wat te doen. Het is ook niet zomaar iets. Aan de andere kant kan je ook weer niet te lang wachten. Praat er samen vooral goed over. Een antwoord op je vragen. Met mijn ervaring. Ons kindje heeft rustig bij ons gelegen. Hij leefde nog wel, maar het was zeker niet zo dat hij stikte. Kindjes van zoveel weken hebben nog niet veel kracht. De longen zijn nog niet goed gerijpt. Misschien was hij ook wel een beetje suf door de morfine. Hij is langzaam bij ons weggegaan. We voelden hem steeds iets kouder worden dat wel, maar ze leggen te kleine kindjes altijd in een hyd.doek. Het huidje is nog zo dun, je ziet de adertjes er door en het glimt een beetje. Beetje als iemand met een erge brandwond? Ik heb hem wel aangeraakt, z'n handje gepakt (zo klein, over m'n vingertop). Je mag er zelf voor kiezen om je kindje te zien of vast te houden. Of misschien pas als het overleden is. Of misschien pas als het in een moi mandje ligt. Wij vnden het wel fijn. Maar misschien zeggen de artsen wel dat de kans heel klein is dat hij nog leeft vanwege de soort afwijking in combinatie met de medicijnen. Ik denk dat je pas op dat moment kan bepalen of je hem wilt zien of vasthouden, als de bevalling achter de rug is. Daar zal ik me niet te druk om maken, alhoewel ik het me wel kan voorstellen dat je het eng lijkt. Ik heb 2 dagen vantevoren een pil gekregen om thuis in te slikken. In het ziekenhuis kreeg ik een infuus met vocht en hier werd ook een morfinepomp aangelegd. Ze willen je meestal graag pijnstilling geven. Ik mocht ook een ruggenprik, maar dat leek mij niet zo prettig. Om de 3uur max. 5 keer komen ze een pil bij je inbrengen om je baarmoeder te stimuleren. Hierdoor krijg je krampen, een soort weeen. Ik weet niet of ze dit in elk ziekenhuis doen. Weet wel dat ze het vroeger met een infuus deden. De morfine ben ik pas gaan gebruiken toen de krampen regelmatiger werden. Op aanraden van de arts, want ik vond het nog wel te doen. Ik werd enorm suf van dat spul. Toen hij er eenmaal uit was, was ik ineens weer wakker, heel vreemd. Rust, het was gebeurt. En dan kwam er bij mij wel een moment van houden van. Alsof ik gewoon bevallen was. Omdat hij er zo mooi uitzag vonden wij het wel even lastig. Hadden we het zo goed gedaan? We moesten de uitslagen vertrouwen. Ons kindje had ook Down, de artsen konden wel wat kenmerken hiervan zien. Oh het is zo'n moeilijke beslissing meid. Ik hoop dat jullie er samen goed over kunnen praten en dat je op je gevoel kunt afgaan. Dat je een beetje blijft twijfelen is niet zo gek. Het is ook niet zomaar een beslissing. Hoe dan ook, het is jullie kindje en daar zul je altijd van blijven houden. Sterkte! Als je nog iets wilt weten, mag je het me altijd vragen. Liefs Chantal ps: sorry het is wat lang geworden
Hej MJJ, Jasmijn* leefde niet meer dus daarover kan ik je niets vertellen. Maar verder zal ik hier in het kort mijn ervaring voor je neerzetten. Wij hadden geen twijfels en wisten dat dit de juiste keus was voor ons meisje. Ook tijdens de bevalling zijn we niet gaan twijfelen en nu hebben we ook geen spijt. Ik was heel bang voor de bevalling en ook net als jij voor wat als ze nog leeft? Wij hadden in het ziekenhuis heel lieve zusters die ons echt heel goed bij stonden. Om 8:00 ben ik opgenomen en om 9:00 uur heb ik de eerste vaginale tabletten gekregen. Vervolgens elke 4 uur 2 tabletten. We mochten nog gewoon lopen en van de kamer af maar ik durfde dit niet. Ik was bang dat het opeens op gang zo komen en dat ik dan in de lift zou staan of zo. De hele dag niets. Tenminste, dat dacht ik. Vanaf 16:00 had ik al veel last van mijn rug maar dacht dat het kwam doordat ik al zo lang op bed lag Uiteindelijk gingen we slapen en ik heb gevraagd of ik een slaaptablet mocht want ik wou geen morfine omdat ik helder wou blijven. Tablet gekregen maar die heb ik er 5 minuten later weer uit gespuugd. Ik had zo ineens heftige weeen. Op dit moment wist ik nog steeds niet of ik ons kindje wel wou zien dus de zuster heeft een doek over mijn benen gehangen. Mijn man heeft de bevalling wel gezien. Meteen toen ze geboren was heb ik het doek weggehaald en ons prinsesje bekeken geknuffeld gekust en alles! Wat was ze mooi! Mijn man heeft de navelstreng ook doorgeknipt. Iets wat in dit geval heel dubbbel is.... Onze ouders zijn een uurtje later ook gekomen en hebben haar ook vast gehouden. Ik heb het allemaal als prettig ervaren (voor zover dat kon dan natuurlijk) Zo trots op ons mooie meisje! Wij hebben haar toen de nacht bij ons gehouden en in de ochtend afscheidt van haar genomen. Je mag je kindje ook meenemen naar huis maar dit wouden wij niet. Ze werd helemaal koud en dat is iets wat ik echt verschrikkelijk vond! Jasmijn* is gecremmeerd en heeft nu een mooi huisje bij ons in de kamer. We missen haar nog elke dag en ooit zullen we weer bij haar zijn! Als je nog meer vragen hebt stel je ze maar hoor.... Tip: Als je kiest voor zwangerschapsbeeindiging of als je met heel veel vragen zit omtrent een beeindiging. Het boek "stille baby's" heb ik in 1 ruk uitgelezen voordat ik aan de bevalling begonnen ben. Er staan veel tips in en ook een beetje wat je kan verwachtten! Heel veel sterkte met deze moeilijke keus!
Bedankt voor jullie reactie!! Wat een heftige verhalen zeg...ik zit helemaal met een brok in mijn keel.. Ben wel een beetje opgelucht dat een kindje niet echt aan het stikken is als het dan geboren wordt.. Ik had echt zoiets van help straks is het heel erg in paniek en benauwd.. Maar waarschijnlijk kan dit dus niet als ze zo klein zijn. Vind het erg fijn dat ik jullie reactie heb gelezen.. Ik twijfel nog steeds erg.....en vraag me ook heel erg af of dit wel goed is. Morgen komt er een tweede onderzoek naar het hartje.........en als ze nog meer vinden zal het zeker niet kunnen in dit leven.. Ik vind het vooral zo`n raar idee dat ons ventje zo hard groeit en beweegt (is erg druk) en van alles aan het doen is daarbinnen......en dat ik hem dan in ene uit zijn wereldje haal.. Begrijp me niet verkeerd....verstandelijk gezien vind ik het wel het beste....om hem pijn te besparen......... en eerst was ik er ook van overtuigd....maar nu het dan dichtbij komt...... ik kan het gewoon niet lijkt wel. En dat konden jullie denk ik ook niet.... Geen moeder wil dit.... Vind het wel heel mooi dat jullie het voor jullie kindje over gehad hebben.. Je hebt toch de pijn van jullie kindje op je genomen.. uit liefde.. Betere moeders kunnen ze zich niet wensen! Ik hoop ergens dat ik ook een beter gevoel hierover krijg. Heb eigenlijk nog een vraag.. Hebben jullie kwa gevoel ook altijd geweten dat dit de juiste beslissing was? En hadden jullie er een heeeel naar idee bij dat dit ging gebeuren? Of schuldgevoel tegenover je kindje? Of gaf het juist rust en liefde tegenover je kindje? Verder vind ik jullie super moedig en topmoeders! Ik wens jullie al het geluk toe!!! bedankt!!!
Lieve MJJ, Hoewel de keus heel zwaar en moeilijk is hebben wij niet getwijfeld. Voor ons meisje was dit het beste, hoe graag we ook voor haar hadden willen zorgen. Wij hebben dan ook geen spijt. Natuurlijk denken we wel eens van wat als.....Maar voor ons was er eigenlijk geen wat als..... 1 00% ga je toch nooit achter je keus staan ben ik bang en er zal altijd een stemmetje in je juist de andere kant op willen maar de keus moet wel gemaakt worden. Ik weet niet hoever je nu bent maar het mag tot 24 weken. Als jullie die tijd nodig zijn om een keus te maken of om afscheid te nemen. Doe dit dan! Ik hoop echt dat jullie de keus samen kunnen maken. Probeer je ook niet te laten beinvloeden door een mening van een ander! Dat merkte ik tijdens de 5 dagen bedenktijd. Iedereen heeft een mening en ik heb toen duidelijk aangegeven dat ik daar niet op zit te wachten en dat wij de keus zelf moeten maken! Liefs Alien
Ik sluit me aan bij Alien. Je maakt de keuze omdat je denkt te weten dat het de beste is, maar het gaat natuurlijk tegen je gevoel is. Eenmaal besloten hebben we het nog een paar keer tegen elkaar gezegd. Vooral ik moest toch elke keer een bevestiging krijgen. Ook al wist ik het wel. Ik was ook degene die hem voelde bewegen. Wij staan nog steeds achter onze beslissing. Neemt niet weg dat we veel aan hem denken. Geen schuldgevoel tegenover onze zoon. Wij zouden het niet aan kunnen om hem te zien vechten tegen zijn eigen lichaam. Maar ook down speelde bij ons. Mijn schoonzusje heeft een verstandelijke handicap en mijn vriend weet dus goed hoe het is om in een gezin met zo'n kind op te groeien. Wij hebben geen meningen van anderen moeten aanhoren, wel dat het onze beslissing is. Speelt wel even in je achterhoofd wat anderen denken, maar daar moet je je niks van aantrekken. Hopelijk hebben jullie een goed gesprek en kunnen jullie hiermee een voor jullie juiste beslissing nemen. Laat je nog weten hoe het onderzoek is geweest? Sterkte meid! Liefs Chantal mv Iris & *Armin 05-01-2009
heej meiden! Nou vandaag het onderzoek gehad.. het heeft dus een hypoplastische hartafwijking en nog wat kleine dingen erbij. EEn zeer ernstige en zeldzame afwijking volgens de cardioloog.. het zou zeker 3 operaties moeten ondergaan.. En daarna zou het met geluk wel redelijk kunnen leven......alleen maximaal tot 40/50 jaar. Tja.....................................................wij weten het gewoon echt niet. Maar morgen gesprek met maatschappelijk werker.. misschien helpt dat??????? nou ieder geval bedankt!! groetjes
Hoi lieve MJJ, Ik vraag me af hoe het met je/jullie gaat? Is het gesprek goed gegaan bij de maatschappelijk werk(st)er? Ookal weet ik totaal niet hoe rot je je voelt, wil ik wel zeggen dat ik met je meeleef en hoop dat je straks een beter gevoel krijgt bij de moeilijke keuze die jullie moeten maken. Niemand verdient dit en ik hoop dat je het allemaal ooit een plekje kunt geven welke keuze je ook maakt, het is jullie keuze en dat is sowieso altijd de beste. Ik wens jullie het aller beste, Dikke knuffel Charissa
mijn tante heeft een ernstige afwijking. Ze zou niet ouder dan 15 jaar worden. Ze is inmiddels 50 jaar en het gaat echt heel goed. als je lotgenoten zoekt kijk even in je pb ik weet een forum speciaal voor deze vragen.