Ik vraag me af hoe andere moeders en bijna-moeders hier tegenover staan. Naaste bekenden van ons hebben vorige week een kindje gekregen, na een paar dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen ivm een ks is de familie weer thuis. Het is het eerste kindje van het stel. Nu hoor ik steeds als ik bel dat ze de kleine laten huilen, omdat ze in het ziekenhuis al "verziekt" is en omdat het een aandachtstrekker is die haar zin wilt hebben. Wanneer ik zeg dat dat bij zo'n kleintje echt nog niet het geval is, krijg ik te horen dat het écht wel zo is, want, zodra ze hem oppakken is ze stil. De kraamverzorgster die ze hebben beaamt dit en zegt ook dat ze het kind moeten laten huilen, zouden ze dit gedrag nog 2 weken "goedkeuren" dat is er straks met de kleine meid geen land te bezeilen. Ik vind dit zó erg, ik begrijp best dat je een kind moet kunnen laten huilen, maar als zo'n babietje pas een paar dagen oud is, dan heeft het liefde, geborgenheid en warmte nodig. Ze krijgt borstvoeding, misschien heeft ze wel honger? Overdrijf ik nu hierin? Ben ik nou zo zachtaardig of zit er een kern van waarheid in? Mijn kindje huilde ook veel in nhet begin en wij hebben het dus anders aangepakt, iedereen doet het ook zijn eigen manier, dat moet ook, maar echt, ik krijg pijn in mijn buik als ik dit hoor....hoe denken jullie hierover?
Ik pak mijn kindje altijd op! Tegenwoordig herken ik wel heel af en toe een in slaap val jengeltje. Die laat ik tot op zekere hoogte toe. Meestal zijn het hier bij huilen krampjes. Beetje flauw als ik haar dan laat liggen...
dat vind ik zielig! zo'n kleintje moet juist leren dat haar ouders er zijn als ze hen nodig heeft. (hechting!) hier zei de kraamverzorgster tijdens de intake dat verpesten in die vroege periode echt niet kan, en dan nog, hoe kun je als kersverse ouder je kind laten huilen? hie krijg je dat voor elkaar??
Hm nee dit vind ik ook niet natuurlijk aanvoelen. Ik heb Tobe zeker de eerste week altijd opgepakt. 1 keer heeft manlief hem laten huilen onder druk van zijn moeder (toen ik op bed lag) terwijl Tobe achteraf krampen bleek te hebben en ik heb me echt nog tijden heel schuldig gevoeld. Dat arme mannetje, net geboren, last van krampen, en maar huilen zonder getroost te worden... Ik kan me niet voorstellen dat een baby van een week oud al door heeft dat het zijn of haar ouders kan manipuleren? Is het niet gewoon direct stil omdat het behoefte heeft aan geborgenheid? Al die tijd in dat ziekenhuis en nu opeens thuis... Begrijpelijk toch dat het tijd nodig heeft om te wennen, met hulp van de ouders?
Ook ik krijg hier buikpijn van: dit voelt niet OK. Moet er gelijk wel bij zeggen dat ik wel even benieuwd ben naar wat zij bedoelen met laten huilen: jengelen, echt huilen, of krijsen en brullen? In het eerste geval kan ik me er nog wel iets bij voorstellen, (alhoewel ik het totaal niet eens ben met dat dit aandachtvragerij is. Nouja, dat is het wel, maar vanuit een natuurlijke behoefte en niet vanuit vervelend gedrein: dat komt echt pas veel later. Ik zou zeggen: hou het in de gaten en als je het niet vertrouwt en je hebt meer signalen die niet OK zijn, doe dan een melding bij het AMK: die gaan de situatie dan onderzoeken en kunnen dan via Jeugdzorg ondersteuning bieden (meer of minder verplicht) als dat nodig is...
Gaat tegen al mijn gevoelens en gedachtes van baby verzorging in om zo'n klein ding al te laten huilen. Aandacht trekken? JA NATUURLIJK! hoe anders moet zon klein ding mama en papa wat duidelijk maken? Zal wat worden als elk huiltje zo benoemt word tot t kind kan praten zeg :x Sowieso hoe moeten papa en mama de verschillende huiltjes leren herkennen als ze niet gaan kijken waarom de kleine huilt? En hoe gaat ze dan dr BV werkende krijgen als ze niet toe gaat geven als de kleine meer wil drinken want dat is dan ook aandacht trekken? Zal wat zijn zeg als zon ukkie in die paar dagen in het ziekenhuis al "verziekt" is. Kan je kinderen die in een probleem gezin gezeten hebben wel helemaal afschrijven dan zeker?
Ach een babytje van net een week, kan je toch niet laten huilen, echt raar hoor dat sommige mensen zo'n harde ''opvoeding'' geven aan een kindje wat net de eerste straaltjes licht gezien heeft..
Dat vind ik erg! Een baby van een week oud huo je toch bijna hele tijd bij je! Wat nou verwennen:x. Je wilt dat je kindje zich veilig voelt en ook als moeder wil je dan toch ook (bijna) de hele dag je kindje bekijken?!? Wat een rare kraamverzorgster zeg, die is het niet waard om haar beroep uit te oefenen op deze manier!
je kan je kindje tot de leeftijd van gemiddeld 6 maand niet verwennen of zelfs gewennen om de simpele reden dat een baby dan nog geen langetermijnsgeheugen heeft en dus de link nog niet kan leggen van huilen is pakken. en tegen dat het kindje 6 maand is veronderstel ik dat mama en papa het verschil tussen het huilen van honger, pijn of gepakt worden wel herkend. dus als je baby huilt ook al is het omdat hij zich onveilig voelt op dat ogenblik, opnemen en knuffelen. dat niet teveel oppakken als die huilt is echt nog een principe van vroeger toen men nog ni beter wist
Randi: Ik ben het niet geheel met de zes maanden eens die je benoemt. Mijn zoontje had met drie maanden prima door wanneer hij ging slapen spelen enzovoorts. Puur omdat er gewenning optrad na veel regelmaat in de handelingen...
Ohh wat zielig vind ik dat. Dat arme kindje. Ik laat mijn kindje nooit huilen, tenzij het jengelen is met slapen. Maar ook dan maar eventjes. Huilen is communiceren en zo'n kleintje kan alleen maar communiceren door te huilen. Dus er is iets dan. Of het nou honger, aandacht, veiligheid, geborgenheid is,..ik pak mijn kindje altijd op.
Een kind van een week continue laten huilen is - denk ik - toch voor bijna iedereen wel een brug te ver. Even laten huilen om in slaap te komen of omdat je zelf even moet eten / plassen / douchen etc tot daar aan toe maar laten krijsen? Nee, dat lijkt me geen goede ontwikkeling. Ik kan me ook niet voorstellen dat de kraam dat gezegd heeft... misschien hebben ze het zo geinterpreteerd maar het lijkt onwaarschijnlijk. Nikita: ooit bedacht dat je kindje misschien wel communiceert: Laat mij maar even lekker? Ik heb gewoon even zin om te huilen omdat ik niets anders kan? Huilen is communiceren maar dat betekent zeker niet altijd dat JIJ daar als mama iets mee moet! (vaak wel.. dat geef ik toe)
Ik moet eerlijk zeggen dat ook mijn mama-hart hier van breekt hoor... ook al had iemand het mij aangeraden, dan had ik het nog niet eens gekund joh! Nee, zo'n klein baby-tje huilt idd omdat hij/zij bij papa of mama wil zijn, en das toch prima... wat een overgang van die warme buik naar de wereld... lijkt me prima dat zo'n kleintje de eerste tijd de wereld om zich heen ondekt vanaf een veilige plek, namelijk bij papa en/of mama! Wat naar voor jou ook dat je nu in een situatie zit waarbij je eigenlijk zou willen zeggen dat het niet oke voelt op deze manier, maar je ook weet dat je je misschien beter nergens mee kunt bemoeien... iedereen doet het natuurlijk anders. Blegh... rotsituatie!
het is niet goed voor de ouder/kind band om je kindje zo jong te laten krijsen, dan leren ze niet in je vertrouwen dat je actie onderneemt als zij aangeven dat ze iets nodig hebben, ik kan me ook bijna niet voorstellen dat dit niet tegen het moedergevoel van je vriendin ingaat. ik snap dus ook echt niet hoe je een kind van een week een aandachtstrekker kan noemen, ongelovelijk!
Ja, dat steekt mij ook 'mymiracle'... dat ze hun kindje een aandachtstrekker noemen... en ook zeggen dat je kind verziekt is in het ziekenhuis, ik snap dat niet helemaal hoor...
Zwaantje: Hangt echt helemaal van de leeftijd af mijn inziens. Ik geloof alleen nooit zo in het 'laat mij maar lekker liggen' huiltje...
O wat een ellende is dit ... Ik ben nu een boek aan het lezen over hechtingstheorien en wat je je kind aandoet door hem/haar te laten huilen. Hier krijg je later hoe dan ook problemen mee. Ik snap niet dat iemand dat over zijn hart verkrijgt. Ik heb hier altijd gereageerd op het huilen, altijd opgepakt. Nu pas doe ik het niet meer altijd omdat ze nu echt dingen afdwingt (ik vind als ze tegen de keukenkastjes aanslaat van boosheid toch echt afdwingen). Maar ook nu nog als ze gaat slapen dan laat ik haar nooit huilen, blijf er altijd bij tot ze slaapt. Zoiets moet toch veilig voelen, geen strafplek. Kindjes hebben maar 1 communicatiemiddel en dat is huilen. Als je niet reageert dan leren ze alleen dat er niemand luistert en daarom stoppen ze met huilen. Zeker als hier zo vroeg mee begint kan dit de taal/spraakontwikkeling ernstig beinvloeden. Hier is eigenlijk sprake van ernstige verwaarlozing en zelfs mishandeling. Ik zou zeker het AMK in schakelen als je vriendin niet wil luisteren. Ik heb hier dus echt buikpijn van, wat ontzettend erg. :x
Wat een gelul! Excuse my French maar dit gaat echt te ver. Ik ben het ook niet eens met laten huilen. Maar ernstige verwaarlozing is echt onzin. Ik krijg buikpijn van het feit dat je je kind geen ruimte geeft maar dat noem ik ook geen verwaarlozing. Je kan het sneu vinden, zielig van mijn part maar verwaarlozing! Pfff... overdrijven is ook een vak Puntje bij paaltje: we weten gewoon niet precies wat kinderen denken en voelen. Ja, het is niet goed om ze maar te laten huilen en daar krijg je problemen mee (net zoals je er problemen mee krijgt je kind nooit alleen in slaap te laten vallen!) maar laten we nu niet allemaal vinden dat we de waarheid in pacht hebben! Als je wilt kan ik je ook 50 boeken aandragen die een andere theorie aanhangen!! Boeken zijn niet alles zeggend (verre van zelfs) Veel beter is om inderdaad je af te vragen hoe de moeder van dit kindje het vindt en hoe die zich hier bij voelt.