Pffffffffffff.... Ik kom net weer thuis van een dagje visite, en ik ben volledig gesloopt. Ik ga steeds meer opzien tegen op visite gaan. In mijn topictitel staat dat mijn zoon eenkennig is, maar ik weet eigenlijk niet of dat het wel is, of misschien een combinatie van dingen... Ik zou daarom graag willen weten wat jullie hiervan vinden: Mijn zoon gaat 1 dag per week naar het kdv, en 1 dag per week naar oma. Dat gaat allemaal prima. Verder gaan we daarnaast nog 1 á 2 keer per week naar oma en opa (de oppasoma en de andere oma). Andere visite (mijn schoonfamilie) doen we zo'n 1 keer per maand. Om dat laatste gaat het. De familie van mijn vriend is heel groot en heel druk. Muziek, allemaal daar eten, lange dagen en heeeeeel veel gepluk aan mijn kind. Allemaal willen ze zijn aandacht, met hem knuffelen, tegen hem praten etc. Hij vindt dat eventjes goed, maar op een gegeven moment zet hij het op een brullen, en dat gaat dan maar door. Als ik hem dan overneem gaat het weer goed. Maar ik wil hem af en toe ook wel even lekker laten spelen, en zodra ik hem dan in de box leg (er staat een box bij mijn schoonouders in de kamer) staat er alweer iemand anders bij om hem op te pakken of met hem te spelen. Ik merk gewoon aan mijn zoontje dat het hem af en toe teveel wordt en dat hij dan met rust gelaten wil worden. Mijn vriend en schoonmoeder zeggen dat hij eenkennig is, en dat we meer op visite moeten gaan om hem aan andere mensen te laten wennen. Maar ik vind dat iedereen af en toe gewoon eens even op moet r****n bij die box....pardon my french... maar ik ben echt zwaar pissig op dit moment :x Ondertussen begin ik nu te merken dat iedereen zich ermee begint te bemoeien. Volgens die tante moet ik hem in een wipstoel midden in de kamer zetten zodat hij iedereen goed kan zien, volgens de andere tante moet ik hem eerder zijn fles geven, etc. etc. Nu moet ik zeggen dat ik zelf een persoon ben die er niet tegen kan om zo in de spotlights te staan. En dat gebeurt op dit moment wel, omdat iedereen enorm op mij aan het letten is, en de manier waarop ik met mijn zoon omga. Volgens mij denkt iedereen dat ik mijn zoon zelf eenkennig maak of zo. Ik voel me zo klote daarover. Elke keer breekt het zweet me weer uit als ik in zo'n overvolle kamer met een schreeuwend kind in de weer ben, met al die ogen op me gericht... Maar om een lang verhaal kort te maken: hoe doen jullie dat als jullie op visite gaan? Veroorzaak ik die eenkennigheid van mijn zoon zelf door mijn gestress? Of heeft hij helemaal geen probleem en is mijn schoonfamilie het probleem?
Nou meid, als ik dit zo lees dan is het probleem niet eenkennigheid, maar je schoonfamilie. Ik wordt al onrustig als ik je verhaal lees. Ik zou er ook bang van worden. Je zegt dat het op het kdv en bij anderen het prima gaat. Volgens mij vind hij er te druk, ik kan me goed voorstellen dat hij er eng van wordt als zoveel mensen aandacht van hem vragen. Duidelijk verhaal lijkt mij. Mijn zoontje had dat ook met rond 6 maanden overigens. Overal ging het goed, maar als ik hem eventjes naar mijn werk bracht, omdat ik er op mijn vrije dag even snel iets moest regelen, dan kreeg hij tegelijkertijd aandacht van al mijn collega's en dat vond hij verre van fijn. Verder was er niets van eenkennigheid te merken. Ik heb hierna heel duidelijk tegen ze gezegd dat ik het absoluut niet op prijs stelde dat direct na onze binnenkomst iedereen op hem afvloog. Vanaf toen hielden ze er zich netjes aan en ging het daarna prima. Overigens is hij hier overheen gegroeid, tegenwoordig is hij van de ergste drukte niet eens meer onder de indruk.
Volgens mij is het geen eenkennigheid hoor... Volgens mij drukken (met name ouderen) die stempel al gauw op een kind. Ik heb het vaker in de winkel meegemaakt hoor, dat mensen gek doen voor de wagen en dat Fae alleen maar terug staart, zonder te reageren en dus zonder te lachen, dan zeiden ze ook al vergoeilijkend: Ach is ze eenkennig..?! Nou nee! Alleen ze heeft wel een eigen wil. Mijn dochter moet trouwens ook niets van bepaalde mensen in m'n familie hebben, maar van veel anderen weer wel. En zeker als het plotseling druk is, is de veiligheid en vertrouwdheid van papa en mama toch wel even fijner. Ik denk dat ik zelf op zo'n moment, lekker even met m'n kindje zou gaan wandelen als die kans er is. Even lekker er uit, even rust. Of alleen maar even naar een andere kamer waar het wel rustig is en waar je kindje kan bekomen van al die indrukken.
Dat is iets dat ik dus net ook tegen mijn vriend heb gezegd: de volgende keer als we ergens binnen komen, halen IK of HIJ onze zoon uit de maxi cosi, en laten we hem op ONZE arm even 'acclimatiseren'. Want nu gaat het zo dat er meteen 3 mensen op hem afvliegen terwijl hij nog vastgeketend zit in zijn autostoeltje en geen kant op kan. Logisch dat hij dat niet fijn vindt... Ik vind het heel erg dat iedereen nu doet alsof mijn kind een probleem heeft....terwijl ik diep van binnen weet dat hij niet degene is met het probleem... Ik kan wel janken om zoiets....stom he.
Mijn zoontje vindt het ook niet leuk als hij door iedereen vastgehouden moet worden. En zeker niet als het warm is. Hij wordt dan snel moe en huilerig. Dus gewoon lekker bij je houden of niet meer gaan. Als ze je kindje willen zien en vasthouden kunnen ze beter bij jou thuiskomen. Dan is het rustig. Dit heeft niks met eenkennigheid te maken. Zelf vind ik het ook niet fijn als er allemaal mensen aan me zitten te plukken!
Dat is hier precies zo... en laten dat nou precies de mensen zijn waar ik zelf ook niks van moet hebben. Daarom twijfel ik soms... is het echt zo dat mijn zoon zich niet lekker voelt bij deze mensen, of voelt hij aan dat IK ze niet mag en reageert hij eigenlijk op mijn gevoel...?
ik denk ook echt dat het probleem bij je drukke schoonfamilie ligt.... ik vind het lezen alleen al overweldigend, dus het lijkt me dat al die aandacht gewoon too much is voor jouw zoontje. maar leg ze dat maar eens uit... kan me voorstellen dat dit erg lastig zal worden....
Dat kan allebei... Hier is het veelal bij de donkerharige mannen haha , waaronder dus m'n broers. Van een afstandje vind ze ze erg leuk, zo heeft m'n oudste broer haar een half uur rondgereden in haar nieuwe driewieler op haar verjaardag. Maar bij hem zitten? woeehoee , dan is het brullen. Bij de 2 andere jonge mannen (dat klinkt even makkelijker) uit de familie, vind ze het weer prima. Dus bij ons ligt het niet aan ons eigen gevoel. Dus het kan zijn dat hij er op reageert, maar het kan ook altijd toeval zijn natuurlijk.
Ik snap je heel goed. Al weet je dat het niet aan hem ligt, toch steekt het. Ik kon er ook behoorlijk chagrijnig van worden.
Als ik dit zou proberen uit te leggen komt daar alleen maar gedonder van. Ik ben heel bang dat ik op een dag compleet ga ontploffen, en dan zijn de rapen echt gaar. Mijn vriend zat me vandaag met angst en beven in de gaten te houden, omdat hij die vulkaan alweer zag koken onder mijn ijzige uiterlijk, klaar om uit te barsten. En volgende week moet ik met al die mensen naar center parcs... hoe ga ik dat overleven????
Is je schoonfamilie van buitenlandse afkomst? Dit vraag ik omdat als dat het geval is er " gewoon" wat van zeggen vaak niet helpt. Ze zullen het waarschijnlijk niet goed opvatten. Heeft niets te maken met goed of slecht maar alles met cultuurverschillen. In veel culturen is drukdoenerij met kids en met zoveel mogelijk mensen eropaf vliegen de normaalste zaak van de wereld. In dat geval zou ik mijn vriend het werk laten doen Als het van hem komt is het minder erg
Dat heb je helemaal goed Ik was vorig jaar op een bruiloft van verre schoonfamilie, en daar zag ik mensen die gewoon een baby van 2 weken oud mee hadden. In een wandelwagen tussen alle drukte en keiharde muziek. Dat vinden ze heel normaal (mijn vriend vond dat trouwens wel te ver gaan). Ik krijg ook van iedereen te horen: ja ik had mijn kinderen ELK weekend mee op visite, en ze sliepen overal, en huilden nooit, blablabla. Ja tuuuuuurlijk... En ik heb hier al zoveel discussies met mijn vriend over gehad... hij vindt het ook moeilijk maar durft er ook niet echt iets van te zeggen. De enige die er wat aan kan doen is mijn schoonmoeder, want naar haar luistert iedereen wel. Dus misschien moet ik het maar met haar bespreken.
Vlgs mij geen eenkennigheid hoor! hij is gewoon goed aan je gehecht! Hij zoekt bij jouw zijn veiligheid wanneer het hem teveel wordt! heel herkenbaar hoor. ik wordt zelf al helemaal iebelig van mijn schoonfamilie, die trekken hem letterlijk uit de wandelwagen wanneer de eerste stap over de vloer is gezet. eerlijk gezegd voel ik eerder een soort van triomf als ie dan gaat huilen en stil is bij mij..(schaam...). Maar ja: sorry hoor: ze moeten allemaal met de tengels van hem afblijven! heb ook het idee hoe vaker we daar komen hoe claimeriger ze worden. Weet niet of dat jouw ervaring ook is? Ik liet het ook allemaal over me heen komen en durfde er niks van te zeggen, maar inmiddels weet ik: IK ben degene die hem het allerbeste ken en anderen die adviezen geven: ene oor in andere oor uit! Op visite zelf zou je m misschien in een campingbedje op een slaapkamer kunnen leggen onder het mom: hij moet nu even slapen??
Ik heb je verhaal nog maar half gelezen en ben er van overtuigd dat dit geen eenkennigheid is. Ik herken het heel erg, mijn dochter heeft hetzelfde. De laatste tijd als we naar een verjaardag gaan zet ze het of op de verjaardag op een brullen of ze huilt twee avonden achter elkaar voor het slapen gaan. Gewoon HELEMAAL van slag. Ze doen zoveel indrukken op, al zonder dat er allemaal mensen aan en om haar heen zitten. Ik zou er echt rekening mee gaan houden en mensen vragen om je zoontje af en toe even een half uurtje rust te gunnen. Anders wordt je kind stapelgek
Dat weet ik eerlijk gezegd niet... ik probeer die grote visites namelijk tot een minimum te beperken, dus die kans krijgen ze niet eens...hahaha. Maar volgens de rest is dat dus fout: hij huilt zoveel omdát we weinig op visite gaan. Maar ik vind: ik ga juist op weinig op visite omdat ik weet dat hij daar onrustig van wordt. Ik bekijk het dus precies andersom. We hebben daar een bedje, sterker nog: hij heeft er zelfs een eigen slaapkamer (de oude slaapkamer van mijn vriend). Maar ook het slapen gaat moeizaam tijdens de visite, omdat hij dan zo onrustig is van alle indrukken. En inderdaad... ik pik ook teveel. Ik merk nu echt dat je heel erg veel schijt aan anderen moet hebben als je een kind hebt, en dat is best moeilijk vind ik.
Ik ben er heel makkelijk in... ik merkte dat beebje hier veel moeite heeft met dat gehang in tig armen etc... dus ik heb aangegeven dat als we op bezoek gaan.. ze bij mij blijft.. ze van mij de fles krijgt.. punt . Veel protest, maar het zal me een reet roesten.. ik ben nl diegene die achter af met gebakken peren zit, een kind dat niet slaapt, veel meer huilt en zeker een dag erg onrustig is. Dus men kan mopperen, dingen beweren, hele verhalen ophangen over hoe geweldig hun kids het deden in drukke ruimtes.... elk kind is anders.. en ik ben nog altijd diegene die bepaald hoe het kind omgaat met de prikkels die ze krijgt.
absoluut geen eenkennigheid. ik zou goed met je vriend gaan praten (en hij met zijn familie) want het is gewoon teveel voor je zoontje. desnoods praat je er nog met iemand van het cb over ofzo, zodat je altijd nog tegen je schoonfamilie kan zeggen "het cb zegt..."
Oh, dat klinkt net als mijn schoonfamilie, alleen zijn dat Hollanders. Dat gezeik van eenkennig en opmerkingen als 'juist vaak meenemen overal naartoe en dat flink opbouwen'. Ammahoela. Sowieso zit je kindje nu in een leeftijd waarop ze zo zijn, maar dan nog, al dat hysterische gedoe, daar zou je toch wat van krijgen. Mensen vergeten vaak dat een baby ook een persoonlijke grens heeft. Die moeten alles maar goed vinden. Hoe zouden zij het vinden als ze bij aankomst uit de auto gesleurd zouden worden, door Jan en Alleman gegrepen, gezoend en geknuffeld worden, tegen ze praten alsof ze hardhorend zijn etc. Als volwassene zou je iemand haast een dreun verkopen als je dat overkwam, maar een baby moet het maar accepteren. Ik heb het ook wel eens toegestaan, omdat ik dacht 'ach, laat ze maar', alleen heb ik vervolgens de hele avond en halve nacht met een krijzend kind gezeten. Nooit meer! Zij liggen 's avonds gewoon weer op bed en ik zit met een kind dat overstuur is. Jammer dan, het gebeurt gewoon niet meer. Ze blijven altijd zeiken dat ze zo eenkennig is, maar mijn dochtertje trekt gewoon juist meer naar rustige mensen. Ook op het kinderdagverblijf zeiden ze dat ze niet zo van drukke, schreeuwerige kinderen houdt. Net haar moeder , ik kan zelf ook niet tegen mensen die altijd erg aanwezig zijn.
Ik ben het helemaal eens met wat eerder is gezegd: dit is geen eenkennigheid, je baby geeft gewoon aan dat hij echt teveel prikkels krijgt. En ik pik deze quote van jou er even uit, omdat ik denk dat het zooooooooo waar is en tegelijkertijd begrijp dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Je schrijft ergens anders dat je met deze mensen naar Center Parcs "moet". Dat geeft al aan dat je dat ziet als een verplichting, i.p.v. even leuk met z'n allen weg. Blijkbaar ga je mee in dingen die er geregeld worden terwijl je daar zelf eigenlijk niet achter staat. En ik denk dat het goed is je te realiseren dat je voor jezelf het nog wel vol kunt houden om een weekend of een weekje op je tanden te bijten en te denken: straks ben ik weer in m'n eigen huissie en kan ik weer m'n eigen gang gaan, maar met een kindje kan dat dus niet. Je kind gaat voor en je hebt blijkbaar heel goed in de gaten dat dit niet goed is voor je kind. Mijn advies is dan ook: ga NIET naar Center Parcs. Verzin om mijn part een smoes, doe alsof je ziek bent....... En probeer je schoonfamilie aan het verstand te peuteren dat je baby een ritme heeft en dat hij van slag raakt als hij daar uitgehaald wordt. Ik weet dat dat moeilijk is. Ik ben ook wel eens geconfronteerd met heel veel onbegrip toen ik meteen na aankomst bij m'n schoonouders m'n krummel in bed stopte omdat ze vocht tegen de slaap. Maar ik zet dan wel m'n eigen zin door. Ik ken mijn kind het beste en als ik denk dat ze slaap nodig heeft, dan kan ieder ander mij vertellen dat het niet zo is, maar daar luister ik lekker niet naar. Ik heb een meissie dat heel gezellig gaat babbelen als iemand aandacht aan d'r geeft en dan net doet alsof ze helemaal niet moe is, maar ondertussen...... en ik weet dat, omdat ik haar moeder ben. En dus heb ik het voor het zeggen! Haha, dit klinkt wel heel daadkrachtig en dat ben ik heus niet altijd. Maar ik vind wel dat je mag vertrouwen op je eigen oordeel en dat je je niet zo van de wijs moet laten brengen door je schoonfamilie. Het is potverdorie jouw kind en jij weet het beste wat hij nodig heeft. En ook al hebben al dit tantes elk 20 kinderen, dat maakt echt niet uit, ieder kind is anders en van jouw kind weet alleen de moeder (jij dus) het beste wat het nodig heeft. En dan kun je dus wel op visite gaan, maar wel met jouw regels voor je kind. En die kunnen dus gaan over slapen, over eten, maar ook over wie hem mag vasthouden!
Goed gesproken Hinke! Helemaal mee eens! Toch apart dat het zo herkenbaar is voor veel mensen. Hier eenzelfde verhaal soms hoor..gister nog, ook drukke verjaardag gehad. Tweeling van mn schoonbroer werd 6 jaar en die zijn zo vreselijk gek van mijn zoontje (nu 7 mnd). Volgen m overal, ligt ie op zn speelkleed zit er 1 aan zn voeten en 1 aan zn hoofd..dit vind ik nog moeilijker omdat dit kindjes zijn die het heel goed bedoelen.. Mn zoontje was op een gegeven moment ook heel huilerig en wilde niks meer. En ja, dan krijg je weer die opmerkingen: gaan jullie nu al nr huis, jullie zijn er net (2 uur lang zaten we er al).Pfft.. Maar moeilijk, wat je al schrijft, je moet leren om sch**t te hebben aan anderen en te kiezen voor je kindje. En dit moeten wij moeders toch vaak zelf opknappen Maar hier veel medestanders gelukkig he, dat moet goed doen om te lezen.. En wb dat weekje cp, ga idd niet of ga veel wandelen of alleen met m zwemmen ofzo. Misschien zou een draagdoek ook nog uitkomst bieden he..dat deed en doe ik ook vaak, dan zit ie lekker bij je, dicht tegen je aan, en daar kunnen mensen m niet uitplukken..Succes ermee in ieder geval!